Εννέα λεπτά ήταν αρκετά...

Aς υποθέσουμε ότι ανοίγεις τον τηλεοπτικό σου δέκτη λίγο πριν αρχίσει το δεύτερο μέρος του αγώνα Παναθηναϊκός - ΠΑΟΚ στο ΟΑΚΑ. Για τη μορφή της αναμέτρησης στο πρώτο μέρος δεν έχεις μάθει τίποτε. Βλέπεις στα στατιστικά πως οι «πράσινοι» έχουν κάνει επτά σουτ και οι φιλοξενούμενοι κανένα - μια κεφαλιά του Αναστασάκου στο 9' απλώς απέτρεψε το απόλυτο μηδέν στις τελικές τους προσπάθειες. Τι έχεις καταλάβει για τις δύο ομάδες;

Για τον Παναθηναϊκό όχι πολλά: αντιλαμβάνεσαι ασφαλώς ότι είχε την υπεροχή (αναμενόμενο, άλλωστε), τα περαιτέρω όμως πώς να τα φωτίσει το στατιστικό «μίξερ» που -υπό τον τίτλο «σουτ»- ανακατεύει κι ενοποιεί ευκαιρίες πρώτης γραμμής με στιγμές μηδενικής ανησυχίας για τον τερματοφύλακα; Για τον ΠΑΟΚ, όμως, έχεις καταλάβει τα πάντα. Το «μηδέν στα σουτ» τα λέει όλα.

«Ο γνωστός σφιχτός ΠΑΟΚ», θα πείτε. Ο σοβαρός, πειθαρχημένος, μαχητικός, κατά κανόνα υπερσυντηρητικός και σπανίως θεαματικός. Αυτός ο... συνήθης ΠΑΟΚ στο πρώτο εικοσάλεπτο επέβαλε -σε αδρές γραμμές- τον επιθυμητό ρυθμό με «θωρακισμένο» κέντρο και τη γνωστή προσήλωση στα ανασταλτικά του καθήκοντα. Στο υπόλοιπο διάστημα του πρώτου μέρους, όταν ο Παναθηναϊκός πίεζε ψηλότερα και «άνοιγε» συχνότερα το παιχνίδι του στα άκρα, οι φιλοξενούμενοι αντιμετώπισαν προβλήματα. Τη λύση δύο φορές έδωσε ο Χαλκιάς: στο 25' απέκρουσε καλό σουτ του Καραγκούνη και στο 42' εκείνο που «έπιασε» από εξαιρετική θέση ο Μάντζιος, αφού προηγουμένως κατέβασε ωραία την μπάλα υπό τη... διακριτική παρακολούθηση (πείτε το και απραξία) της άμυνας των φιλοξενουμένων. Λίγο νωρίτερα, στη φάση του 40', ο Χαλκιάς δεν ήταν η λύση, αλλά... το πρόβλημα: η ευκολία με την οποία έχασε την μπάλα μέσα από τα χέρια του έδωσε την ευκαιρία στον Ζιλμπέρτο Σίλβα να σκοράρει. Εκείνος όμως έστειλε την μπάλα ψηλά.

Πριν αρχίσει το δεύτερο μέρος της αναμέτρησης, οι λιγότερο αισιόδοξοι φίλοι του «τριφυλλιού» ίσως να σκέφτονταν: «ωχ, απέναντι σε αυτήν την εκνευριστική ομάδα ήδη κάναμε ευκαιρίες οι οποίες, για τα μέτρα του συγκεκριμένου αντιπάλου, ίσως να είναι και πολλές. Γκολ όμως δεν βάλαμε. Πόσες ευκαιρίες θα έχουμε ακόμη;». Οσοι οπαδοί των γηπεδούχων έβλεπαν το ποτήρι μισογεμάτο θα αναλογίζονταν: «Τους έχουμε, βρήκαμε ήδη τον τρόπο να τους ανοίξουμε, τώρα που μπαίνει στο παιχνίδι ο Κλέιτον θα δώσει περισσότερη κίνηση - θα νικήσουμε». Η λογική μάλλον πριμοδοτούσε το... μισογεμάτο ποτήρι, αλλά ο τρόπος με τον οποίο αυτό «έπνιξε» τον ΠΑΟΚ φάνταζε απίστευτος. Τρία γκολ σε 9 λεπτά έκαναν το αξίωμα του «σφικτού ΠΑΟΚ» φύλλο και φτερό, δύο γκολ του Βύντρα -από ισάριθμα «στημένα»- ωθούσαν τους θεατές στο ΟΑΚΑ να ζητούν από τους διπλανούς να τους τσιμπήσουν, ώστε να βεβαιωθούν πως ήταν αλήθεια. Ναι, ήταν.

Εξήγηση υπάρχει; Οχι μία, δύο. Η πρώτη αφορά παίκτες και στιγμές, η δεύτερη φιλοσοφία παιχνιδιού. Αμφότερες έχουν να κάνουν με τον ΠΑΟΚ και την ταχύτατη κατάρρευσή του: αυτό ήταν το αξιοπρόσεκτο στοιχείο του αγώνα - ο Παναθηναϊκός αξιοποίησε απλώς τις δυνατότητες και ικανότητές του. Εξήγηση πρώτη: το εντυπωσιακό «black out» του Χαλκιά και της άμυνας -πρωτίστως του πορτιέρο- στις φάσεις που επέφεραν τα δύο πρώτα «πράσινα» γκολ. Ειδικώς στη φάση του 1-0, ο Χαλκιάς δείχνει λιγότερο να επιχειρεί κανονική έξοδο και περισσότερο να μιμείται -έτσι, με τα χέρια προτεταμένα- την κίνηση οδηγού μηχανής old style chopper. Εξήγηση δεύτερη-, αυτή που αφορά τα... γενικότερα: ομάδα η οποία όταν αντιμετωπίζει εκτός έδρας τους «μεγάλους» με το παιχνίδι της «διαλαλεί» πως δεν έχει επιθετικές βλέψεις, μοιραία ηττάται. Δύο ήττες στο ΟΑΚΑ και μία στο Καραϊσκάκη, συνολικό σκορ 0-6. Οσο αισθητή είναι η πρόοδος του φετινού ΠΑΟΚ, άλλο τόσο προφανή αποδεικνύονται τα όρια -αλλά και οι επιπτώσεις- του συντηρητικού και μονοδιάστατου παιχνιδιού του. Κάτι που φαίνεται στα «ψηλά εμπόδια».

Για να χρησιμοποιήσουμε μια πολυσυζητημένη, εσχάτως, έκφραση: ο ΠΑΟΚ δεν δείχνει να επεξεργάζεται κάποιο «plan b» - ως εν μέρει διαφορετικό αγωνιστικό στυλ, ή έστω ως εναλλακτικό τρόπο αντίδρασης, όταν κάτι «στραβώνει». Ο ΠΑΟΚ είναι τόσο «σφιγμένη» ομάδα, ώστε γίνεται -εκτός των άλλων- απολύτως προβλέψιμη. Δεν συμμερίζομαι την εκτίμηση ότι ο Σάντος έχει στα γονίδιά του το υπερσυντηρητικό παιχνίδι - επί των ημερών του έπαιζαν εντελώς διαφορετικά η Πόρτο και η ΑΕΚ του 2001-02. Ο Σάντος δίνει την εντύπωση του κόουτς που κάποτε κάηκε στον χυλό και τώρα φυσάει και το γιαούρτι. Ποιος ήταν ο χυλός; Πιθανόν τα ολέθρια αποτελέσματα εκείνης της παλιάς προσπάθειάς του να αλλάξει σε χρόνο ρεκόρ την αγωνιστική φυσιογνωμία του ΠΑΟ της εποχής του «τσούκου- τσούκου μπολ». Εκτοτε δείχνει να πιστεύει ότι η μεγαλύτερη ποδοσφαιρική αρετή είναι η... σιγουριά. Τελεσίδικο ή επιφυλάσσει (και) άλλα το μέλλον; Θα το δούμε.

ΥΓ.: καλές οι ωδές στην ετοιμότητα της ΑΕΚ να αξιοποιήσει το γεγονός ότι οι παίκτες της Λάρισας ακόμη πανηγύριζαν - οι φίλοι των «αιωνίων» θα θυμούνται ότι ανάλογη έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης εκ μέρους των παικτών του ΠΑΟ βοήθησε τους «ερυθρόλευκους» να κάνουν το 2-2, με τη σέντρα, στο ντέρμπι που έκρινε τον τίτλο το 2000. Καλές οι ωδές, αλλά είναι φυσιολογικό φαινόμενο για δεύτερο κατά σειρά παιχνίδι η ΑΕΚ να κάνει τόσο μουδιασμένο ξεκίνημα; Χθες εμφανίστηκε γύρω στο 20' στο γήπεδο...