Φιλόδοξοι «πλοίαρχοι», πολυμετοχικές φουρτούνες

Απλή υπόθεση εργασίας: μέλος της διοίκησης της ΕΠΟ δηλώνει πως δεν υπάρχει σχέδιο για την ανάπτυξη του ελληνικού ποδοσφαίρου. Τι κατανοούν οι πάντες; Ασφαλώς ότι «τα σκάγια του» κατευθύνονται προς τον Πιλάβιο. Ο «πυροβολητής» όμως λέει: «Οχι, δεν εννοούσα ότι στερείται σχεδίου η ΕΠΟ. Εννοούσα ότι δεν συναινούν σε αυτό οι ΠΑΕ, η πολιτεία, η τηλεόραση. Φωτιά να πέσει και να με κάψει αν δεν το εννοούσα αυτό».

Τι κάνει η ομήγυρη μόλις ακούει τις «διευκρινίσεις» του κυρίου; Το μεγαλύτερο τμήμα της καγχάζει. Ορισμένοι κοιτάζουν ψηλά μην τυχόν και φανεί η φωτιά, άλλοι του δωρίζουν πυροσβεστήρα. Κάποιοι τον ρωτούν ψιθυριστά μήπως ζαλίστηκε από την «κωλοτούμπα». Εάν όμως ο «διευκρινίζων» είναι πολιτικός και δη ο Δ. Αβραμόπουλος, τότε τυγχάνει ευγενέστερης αντιμετώπισης. Χαμογελώντας διακριτικά, τρεις – τέσσερις δημοσιογράφοι του Mega τον ακούν να «εξηγεί». Να λέει πως, μιλώντας για έλλειψη στρατηγικής εξόδου από την κρίση, εννοούσε ότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης και διάφοροι κοινωνικοί φορείς δεν συνεννοούνται με την κυβέρνηση. Ω, ναι, τέτοια φορά και διασπορά είχαν τα σκάγια...

Εάν ο «αντάρτης» (κακόμοιρες έννοιες, πώς ξεφτιλίζεστε) πολιτικός είναι υψηλόβαθμο στέλεχος, θα τα μαζέψει την επομένη της «ανταρσίας» του ή και αυθημερόν. Αυτό είναι τόσο βέβαιο όσο και το ότι το μήνυμα–προειδοποίησή του εστάλη στην κορυφή της κομματικής πυραμίδας. Στον πολυμετοχικό Παναθηναϊκό πάλι, όπου έκαστος εκ των τεσσάρων «πόλων εξουσίας» νιώθει κορυφαίος ή έστω πρώτος μεταξύ ίσων, η ομαλοποίηση συντελείται υπό όρους μεγαλύτερης ειλικρίνειας: «Για το καλό του Παναθηναϊκού θα ρίξουμε τους τόνους», είπε ο Γιαννακόπουλος στον απόηχο της γνωστής καταιγίδας που «πήρε και σήκωσε» τα λάβαρα του μπάσκετ από το κλειστό του ΟΑΚΑ, προτού τα αντικαταστήσει με παντιέρες ανοικτού πολέμου. Η δήλωση Γιαννακόπουλου αποπνέει κάποια ειλικρίνεια, διότι –απλούστατα- μαρτυρά ότι η ανακωχή είναι αναγκαστική και οι αντιθέσεις υπαρκτές. «Ρίχνουμε τους τόνους» σημαίνει «παύουμε πυρ», τίποτε περισσότερο. Εν αναμονή της επόμενης αφορμής...

Για να λέμε, βεβαίως, τα πράγματα με το όνομά τους, τούτη η ειλικρίνεια έπειτα από τη θύελλα ήταν -κι αυτή- αναγκαστική. Με την «Πράσινη» να ωρύεται για «βέβηλους της ΠΑΕ», με τον Πατέρα να καταγγέλλει υπονομεύσεις και να προειδοποιεί ότι δεν ανέχεται «τελεσίγραφα, ύβρεις και απειλές», με την ένθεν κακείθεν επιθετικότητα να πείθει και τους αφελέστερους πως τα λάβαρα ήταν απλή αφορμή, τι θα μπορούσε να ειπωθεί κατόπιν; Πώς μια απλή παρεξήγηση τάραξε προσωρινά τον πολυμετοχικό Παναθηναϊκό, οι συνιστώσες του οποίου συμβιώνουν –κατά τ' άλλα- με αρμονία και γαλήνη που θα ζήλευαν και οι οικογένειες των Αμις; Ανέκδοτα θα είχαμε. Σαν εκείνο που κυκλοφορούσε παλιά για τον Αβραμόπουλο. Το θυμάστε; «Η απάντησή μου στο ερώτημά σας εάν θα ιδρύσω κόμμα είναι καθαρή, άμεση και λακωνική: ίσως».

Προς το παρόν η λέξη «ίσως» -δίχως όμως να υποκρύπτει υπεκφυγή- ταιριάζει στο ερώτημα εάν θα βρουν modus vivendi οι τέσσερις ισχυροί πόλοι του πολυμετοχικού και… πολυκαβγατζή (στο εσωτερικό του) Παναθηναϊκού. Βγενόπουλος, Πατέρας, Βαρδινογιάννης, Γιαννακόπουλοι: όλοι πολύ μεγάλα -και φιλόδοξα- επιχειρηματικά μεγέθη. Δύσκολα θα συμφωνήσουν για έναν πάγιο καταμερισμό ρόλων, καθ’ ότι αυτό απαιτεί κάτι σαν ιεραρχία. Είπαμε, δύσκολο. Οχι αδύνατο.
Επί του παρόντος, μία παράμετρος προσδίδει ιδιαιτερότητα στην όλη κατάσταση: η ρευστότητα των «συμμαχιών» και το ευμετάβλητο των «μπλοκ» -κατά περιόδους ή κατά... θέμα. Ο Βγενόπουλος (θυμάστε;) εμφανίστηκε στο προσκήνιο ως αντίπαλο δέος στον Τζίγκερ, με τον οποίον εσχάτως διαμόρφωσε κοινή πλατφόρμα σε θέματα ύφους και ουσίας – όπως η ενδεδειγμένη στάση παικτών και προπονητή απέναντι σε δυσάρεστες αποφάσεις διαιτητών. Μήνυμα εκ διαμέτρου αντίθετο εξέπεμψε ο «επιθετικός» Πατέρας. Βρέθηκε, έτσι, στο ίδιο μήκος κύματος με τον Γιαννακόπουλο, έλα όμως που η σύμπλευση εξελίχθηκε στον μεταξύ τους πόλεμο των λαβάρων.

Προφανώς οι πόλοι εξουσίας του πολυμετοχικού «ψάχνουν και ψάχνονται».
Οσο διαρκεί αυτό, έως ότου διαμορφωθεί ένα modus vivendi και μία κοινώς αποδεκτή στρατηγική για την ομάδα, αντί της αρχής «ένας για όλους κι όλοι για έναν» θα θριαμβεύει το «ένας με αυτόν κι εναντίον του άλλου - αύριο, ποιος ξέρει, θα δούμε». Το μοναδικό ακλόνητο στοιχείο στο σκηνικό των εφήμερων συμφωνιών και διαφωνιών είναι ο καθημερινός «δημοσιογραφικός πόλεμος» από τα χαρακώματα δύο εφημερίδων. Πόλεμος ή –σε περιόδους σχετικής ηρεμίας- «κλεφτοπόλεμος», που θυμίζει ανελλιπώς ότι ο «ενιαίος και αδιαίρετος» Παναθηναϊκός είναι υπόθεση... μελλοντολογική, όπως και ο «πρωταθλητής Παναθηναϊκός». Η διαφορά είναι ότι πρωτάθλημα, αργά ή γρήγορα, ο ΠΑΟ θα κατακτήσει. Για το «ενιαίο και αδιαίρετο» δεν θα στοιχηματίζαμε...