Τιτίκες - Πριμαντόνες = 1-1

Ψάχνω να βρω ποια η διαφορά ανάμεσα στο «πριμαντόνες» του Τεν Κάτε και το «τιτίκες» του Αλέφαντου και ομολογώ ότι δυσκολεύομαι. Διότι οι δύο λέξεις, ως έννοιες, σημαίνουν πάνω-κάτω το ίδιο. Απλώς αλλάζει η διατύπωση λόγω καταγωγής. Οσο απίθανο θα ήταν να πει ο Αλέ «πριμαντόνες» άλλο τόσο ανήκουστο θα ήταν να πει «τιτίκες» ο Τεν Κάτε, ακόμα και στο τσακίρ κέφι. Τι ήθελε, ωστόσο, να πει ο κόουτς για τους παίκτες του Παναθηναϊκού; Εξαιρώντας τον Ιβανσιτς διότι α) δεν παίζει και β) είναι γνωστός ως «Μότσαρτ», άρα είναι χωριστή κατηγορία από μόνος του, φαντάζομαι ότι εννοεί πως οι παίκτες αισθάνονται ντίβες, πως μόνο που θα βγουν με την πράσινη φανέλα στο γήπεδο όλος ο κόσμος θα τους χειροκροτήσει και θα καθίσει να τους απολαύσει, μπιζάροντας επανειλημμένα στο τέλος για λίγες ακόμα ποδιές, ένα-δύο και περίτεχνες προσπάθειες. Εννοεί ότι οι παίκτες είναι «βελουτέδες» και δεν ματώνουν για τη φανέλα, ούτε καν την ιδρώνουν, και κανονικά μετά το τέλος του ματς θα μπορούσαν κάλλιστα να αλλάξουν κατευθείαν και να πάνε να υπογράψουν αυτόγραφα, αφού είναι τόσο καθαροί που ούτε ντους δεν χρειάζεται να κάνουν.

Μίλησε και για «δομικά προβλήματα» ο αρχιτέκτονας της «πράσινης» υπερπαραγωγής. Βέβαια, για να γνωρίζεις για προβλήματα δομικής φύσεως θα πρέπει να ξέρεις πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις περασμένων ετών και εποχών. Κι αν κρίνουμε από παίκτες που εισηγήθηκε να φύγουν, παίκτες που εισηγήθηκε να μείνουν και παίκτες που έχει αποθέσει προσεκτικά μεταξύ πάγκου και εξέδρας, ούτε dvd με περσινούς αγώνες δεν πρέπει να έχει δει. Αλλά υποθέτει ότι πρέπει να υπάρχει αυτού του είδους το πρόβλημα, διότι απέναντι στις μικρές ομάδες πέφτουν σοβάδες, τρίζουν τα κουφώματα, ξεφλουδίζουν οι τοίχοι και κουνιούνται τα κάγκελα στα μπαλκόνια όποτε ο Κουτσιανικούλης κάνει μια ντρίμπλα ή ο Αμπουμπακαρί ξεκινάει μια ντρίμπλα. Να το κοιτάξουμε αυτό, μη μας πέσει καμιά μέρα το ταβάνι στο κεφάλι.

Επειδή, λοιπόν, με τους μικρούς ο Παναθηναϊκός υποφέρει σε Ελλάδα και Ευρώπη -κι ενώ μπορεί να κερδίσει στο Μιλάνο και τη Βρέμη, χάνει στο ΓΣΠ από την Ανόρθωση και στο ΟΑΚΑ από τον Εργοτέλη- χωρίς προφανώς καμία ευθύνη του προπονητή, που δεν έχει καν φανταστεί ότι ο «μικρός» ή ο «μικρομεσαίος» θα κλειστεί, θα παίξει με αντεπιθέσεις και θα πρέπει να βρει έναν τρόπο να τον «ανοίξει», αντίθετα με τον «μεγάλο», που θα παίξει ανοικτά και θα αφήσει χώρους πίσω να τον πελεκίσεις, ας βαφτίσουμε τον Εργοτέλη Βιγιαρεάλ (λόγω χρώματος), τον Πανθρακικό Λίβερπουλ (λόγω Ριέρα) και τον Πανσερραϊκό Μπάγερν (λόγω του ότι έτσι γουστάρουμε), για να καταλάβουν οι «πριμαντόνες» (ή οι «μπαλαρίνες» - copyrighted by Νίκος Πατέρας) ότι για να φας ψάρι πρέπει να βρέξεις σορτσάκι.

Οπως ακριβώς «βαφτίζουμε» στη δίαιτα το δίπιτο σουβλάκι κοτόπουλο ή στη Σαρακοστή το κοψίδι νηστίσιμο. Στη συνέχεια θα βαφτίσουμε και τον Τεν Κάτε πολυνίκη προπονητή με θητεία στην Μπαρτσελόνα, όπου είχε βοηθό τον Ράικαρντ, και στην Τσέλσι, όπου ο Γκραντ του κουβάλαγε τις πετσέτες, και θα καθαρίσουμε.