Ζαβαρακατρανέμια

«Όσα μέλη του Δ.Σ. βρίσκονται στην αίθουσα να σηκώσουν το χέρι» φώναξε ένας τύπος που καθόταν σε μια πρόχειρα στημένη έδρα. 3-4 χέρια έκαναν δειλά δειλά την εμφάνιση τους. «Ελάτε μη ντρέπεστε, μπορείτε να περάσετε μπροστά» είπε ο τύπος από την έδρα και ταυτόχρονα έβγαλε από την τσέπη του μια Lilla pause. «Δεν σας πειράζει αν όση ώρα συζητάτε απολαμβάνω την σοκολατίτσα μου;» είπε με ένα πονηρό χαμόγελο και συνέχισε «Οι κανόνες είναι απλοί. Ένας από εσάς θα γίνει πρόεδρος. Ο «μεγάλος» δεν θέλει να εμπλακεί. Το πιο πιθανό είναι να μην αντέξετε για παραπάνω από ένα μήνα αλλά τουλάχιστον όλοι θα λένε ότι προσπαθήσατε». Έκανε μια μπουκιά τη σοκολάτα τσαλάκωσε το χαρτάκι και το πέταξε στο πάτωμα. Ένας σκύλος ήρθε τρέχοντας μάζεψε με το στόμα του το χαρτάκι και έφυγε γρυλίζοντας προς την έξοδο.

Μπορούσες να μετρήσεις τους τύπους του Δ.Σ. στα δάχτυλα τους ενός χεριού. Ήταν όλοι τους φοβισμένοι. Παραξενεύτηκα γιατί πρώτη φορά έβλεπα ανθρώπους που δεν ήθελαν να γίνουν πρόεδροι στην Ελλάδα. Ήμουν κρυμμένος σε μια γωνία και παρακολουθούσα σιωπηλά. Δεν ήξεραν ποιος ήμουν και ούτε θα το μάθαιναν ποτέ. «Λοιπόν, κάτι πρέπει να κάνουμε, αφού κανένας μας δεν θέλει να γίνει πρόεδρος» είπε ο πιο εύσωμος από τους τέσσερις. «Πρέπει να καταστρώσουμε ένα σχέδιο εξόδου. Εσύ, θα αρχίσεις να τραγουδάς, εσύ θα σφυρίξεις όσο πιο δυνατά μπορείς, εσύ θα βαρέσεις παλαμάκια κι εγώ θα κάνω τον εγγαστρίμυθο» αυτές ήταν οι εντολές που τους έδωσε ο εύσωμος τύπος. «Ξέχασα να σας πω ότι αυτά θα τα κάνουμε την ώρα που θα τρέχουμε προς την πόρτα».

«Γιατί δεν τρέχουμε απλά προς την πόρτα χωρίς να κάνουμε αηδίες; » είπε ένας κοντούλης που φορούσε μια εμφάνιση της Νορθάμπτον. «Γιατί έτσι θα έχει πιο πολύ πλάκα» συνέχισε ο χοντρούλης. Εξακολουθούσα να τους παρατηρώ με αγωνία για να μάθω τη συνέχεια.

«Ζαβαρακατρανέμια, Ζαβαρακατρανέμια, ζαβαρακατρανεεεεε-μιιι-ααα» φώναξε ξαφνικά ο τύπος από την έδρα. «Αλληλούια» είπαν όλοι με μια φωνή. Ξύπνησα απότομα και παραλίγο να πέσω από το κρεβάτι. Κοίταξα προς το πατζούρι και είδα έντονο φως. Πρέπει να ήταν μεσημεράκι. «Ζαβαρακατρανέμια, Ζαβαρακατρανέμια» ήταν το μόνο που ακουγόταν απ’ έξω, προφανώς από το σπίτι του καινούργιου γείτονα που θεωρούσε ότι δεν αξίζει να βάζεις μουσική εκτός και αν το έχεις τέρμα ώστε να σε ακούνε μέχρι το Γαλάτσι.

Ώστε ήταν όνειρο το Δ.Σ. Τι να σήμαινε όμως; Πήρα κατευθείαν τηλέφωνο τη θεία μου, που έβγαζε το μεροκάματο της όταν μικρή παριστάνοντας τον ονειροκρίτη. «Μακριά από αυτά τα Δ.Σ. αγόρι μου. Όπου λαλούν πολλοί κοκόροι αργεί να ξημερώσει» μου είπε. Έφερα στο μυαλό μου τα διοικητικά της ΑΕΚ και του Παναθηναϊκού. Βαρέθηκα γρήγορα και απομάκρυνα αυτή τη σκέψη. Άρχισα να γράφω…

«Δεν θα ήθελα να είμαι με τίποτα στην θέση των μετόχων της ΑΕΚ, που το φέρνουν από εδώ, το φέρνουν από εκεί και το πιο χρήσιμο πράγμα που θα μπορούσε να τους συμβεί θα ήταν να ανακαλύψουν τη μηχανή του χρόνου και να μεταφερθούν κατευθείαν στον Μάιο.

Το θέμα του Παναθηναϊκού από την άλλη πλευρά έχει και αυτό την πλάκα του. Η μια πλευρά χρησιμοποιεί την εφημερίδα της ως blog των απόψεων της, ενώ ο πρόεδρος έχει για αυτό το ρόλο την ιστοσελίδα της ομάδας. Το ωραίο της υπόθεσης είναι ότι οι δυο κυριότεροι μέτοχοι (Βαρδινογιάννης-Βγενόπουλος) δεν συμμετέχουν …προς το παρόν. Πότε σταμάτησε να υπάρχει η επικοινωνία ανάμεσα στους ανθρώπους; Εδώ και χρόνια. Καταραμένο Internet»

Έκλεισα το laptop απογοητευμένος. Δεν έβγαζα άκρη με όλα αυτά και βαριόμουνα αφόρητα να γράψω κάτι παραπάνω. Άνοιξα την τηλεόραση και χάζεψα λίγο τις διαφημίσεις που τον τελευταίο καιρό είναι καλύτερες από τις περισσότερες σειρές. Τουλάχιστον έχουν ελληνικό σενάριο και όχι ισπανικό.

«Ζαβαρακατρανέμια, Ζαβαρακατρανέμια, ζαβαρακατρανεεεεε-μιιι-ααα» φώναξε για μια ακόμη φόρα ο Ξυλούρης από το στερεοφωνικό του νέου γείτονα. Δεν είχαμε προλάβει να συστηθούμε και γι’ αυτό αισθάνθηκα λίγο περίεργα με αυτό που έπρεπε να κάνω. Αν τον άφηνα να συνεχίσει θα με ξύπναγε κάθε πρωί με τη μουσική του, αυτό ήταν σίγουρο.

Βγήκα από την πόρτα, ανέβηκα γρήγορα τα σκαλιά και έφτασα στον τέταρτο όροφο. Χτύπησα την πόρτα τρείς φορές. Μου άνοιξε ένας ψηλός τύπος που φορούσε ρόμπα και κρατούσε ένα ποτήρι στο χέρι. «Καλησπέρα, δεν έχουμε συστηθεί, μένω στον δεύτερο» του είπα ενώ η μουσική ξεχυνόταν εκκωφαντική από τα ηχεία. «Και τι θέλεις;» μου απάντησε. «Θα μπορούσες να χαμηλώσεις λίγο τη μουσική;» του είπα κρατώντας πίσω από την πλάτη μου ένα μπαστούνι του μπέιζμπολ που πάντα χρειάζεται σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις. «Σπίτι μου είμαι ότι θέλω κάνω» απάντησε ο τύπος με τη ρόμπα και πήγε να κλείσει την πόρτα την ώρα που ο Ξυλούρης συνέχιζε τα Ζαβαρακατρανέμια «Το φαντάστηκα» ψιθύρισα και εμπόδισα με το πόδι μου την πόρτα. «Τώρα πες Αλληλούια» του είπα και έφερα μπροστά το μπαστούνι του μπέιζμπολ…

Κατέβηκα μετά από λίγα λεπτά στο σπίτι. «Ωραία που είναι η ησυχία» μονολόγησα… Έβαλα σε ένα ποτήρι ουίσκι λίγο πάγο και κόκα-κόλα και έκατσα στην πολυθρόνα μου. «Να δω το κύπελλο η να χαζέψω Lost;» σκέφτηκα…

Προσευχές, μετάνοιες, λιτανείες και εξομολογήσεις στο: Deepthoughts2008@hotmail.com
Εχουμε ανοίξει καιρό τώρα και σας περιμένουμε.