Δέκα εκατομμύρια ευρώ πονάνε πολύ

Δεν είχε επιτυχία η γιορτή του ΠΑΟ. Δεν πήγα, αλλά από ό,τι κατάλαβα αυτό είναι το μόνο στο οποίο συμφωνούν το «Derby» και η «Πράσινη» που κάλυψαν την εκδήλωση με πλήθος δημοσιογράφων. Γιατί δεν πήγε ο κόσμος; Η δικαιολογία ότι η εκδήλωση δεν προβλήθηκε αρκετά δεν στέκει. Νομίζω ότι ο κόσμος του ΠΑΟ έχει παγώσει λίγο από την εξέλιξη του πρωταθλήματος και την αστοχία (;) στις μεταγραφές. Τώρα που η μεταγραφική περίοδος ολοκληρώθηκε θα 'θελα να γράψω κάτι επί του προκειμένου. Δεν έγραφα τόσο καιρό γιατί είμαι καλόβολος. Περίμενα τον παίκτη των 10 εκατομμυρίων ευρώ που θα κάνει τη διαφορά.

Λείπει από τον ΠΑΟ ένας παίκτης 10 εκατομμυρίων ευρώ σαν αυτόν που ο Ανδρέας Βγενόπουλος είχε υποστηρίξει ότι μπορεί να αγοραστεί στη συνέντευξή του στη «SportDay»; Φυσικά και λείπει. Υστερα από είκοσι αγωνιστικές στο πρωτάθλημα και πάνω από 30 σοβαρά ματς στη σεζόν μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι ο ΠΑΟ έχει ένα μεγάλο ρόστερ με ελάχιστους αναντικατάστατους ποδοσφαιριστές. Από αυτούς που αγωνίζονται, φανέλα σπίτι μπορεί να πάρει μόνο ο Ζιλμπέρτο Σίλβα. Υπάρχουν αρκετοί που για τον Τεν Κάτε είναι βασικοί, αλλά δεν είναι βέβαιο ότι θα ήταν το ίδιο βασικοί με άλλους προπονητές. Ακόμα κι αν ήταν άλλος στη θέση του Ολλανδού, νομίζω ότι συνολικά το πράγμα δεν θα άλλαζε. Απλώς μπορεί όπως σήμερα συζητάμε για το αν ο κόουτς αδικεί τον Μάτος π.χ. σε μια άλλη περίπτωση να συζητούσαμε για το αν ένας άλλος κόουτς αδικεί τον Σιμάο.

Ρόστερ
Ο ΠΑΟ έφτιαξε ένα καλό ρόστερ, αλλά χρειάζεται πριμαντόνες, δηλαδή παίκτες που να κάνουν τη διαφορά πρώτα από όλα στο εσωτερικό δίτερμα της ομάδας. Ενας φίλος που δουλεύει στην Παιανία μού έλεγε ότι ειδικά φέτος στο δίτερμα γίνεται χαμός κι ελάχιστες φορές οι θεωρητικά βασικοί έχουν κερδίσει εύκολα τους θεωρητικά αναπληρωματικούς. Αυτό από μόνο του δείχνει την ομοιογένεια του γκρουπ, αλλά και κάποια όρια δυνατοτήτων: ο ΠΑΟ δεν έχει βρει τον παίκτη που θα τον πάρει από το χέρι στα δύσκολα, επειδή ακόμα κι ο καλύτερός του, ο Ζιλμπέρτο Σίλβα, κάνει δουλειά χαμάλη πολυτελείας. Ενίοτε, όπως κόντρα στην ΑΕΚ π.χ., χάνει και κάνα γκολ από αυτά που δεν χάνονται, επειδή ποτέ του δεν ήταν σκόρερ.

Πολλά
Ο κόσμος του ΠΑΟ αυτό το ξέρει. Ξέρει επίσης ότι οι μέτοχοι χρήματα έχουν και εισέπραξαν και πολλά από το Τσάμπιονς Λιγκ και τα πολλά σολντ άουτ του ΟΑΚΑ. Σε αυτή τη μεταγραφική περίοδο ο Τεν Κάτε ζήτησε είναι αλήθεια πολλά –και μπακ και χαφ και επιθετικούς και βασικούς και αναπληρωματικούς και αριστεροπόδαρους. Ο κόσμος από την άλλη προσδοκούσε φανερά μόνο ένα πράγμα: ένα ή δύο παίκτες καλύτερους κι ακριβότερους από αυτούς που στην ομάδα ήδη υπάρχουν. Σε όποια θέση κι αν αγωνίζονταν χρήσιμοι θα ήταν.

Ανάγκη
Αυτή την ανάγκη του κόσμου του ΠΑΟ την κατάλαβαν πρώτα από όλους κάποιοι μάνατζερ και στη συνέχεια κάποιες εφημερίδες –πρόθυμες να φτιάξουν πρωτοσέλιδα με ακριβά ονόματα. Το λάθος των ανθρώπων του ΠΑΟ είναι ότι έκαναν γνωστή στην πιάτσα τη διάθεσή τους να δώσουν πολλά χρήματα για έναν παίκτη, χωρίς ωστόσο να καταστήσουν σαφές το κριτήριο της επιλογής του –ίσως γιατί αυτό έλειψε. Κι έτσι το σκάουτινγκ, ή καλύτερα τις προτάσεις, τις έκαναν οι μάνατζερ με πρόσβαση στις εφημερίδες: έγινε κανονικό πανηγύρι. Οχι τυχαία η «SportDay» είχε μικρή σχετικά συμμετοχή στον παραλογισμό, κυρίως γιατί ο Τάσος Νικολογιάννης, κάνοντας καλά τη δουλειά του, εξακολουθεί να εμπιστεύεται πάντα πιο πολύ τους ανθρώπους της ΠΑΕ από τους μάνατζερ. Στη «SportDay» παίξαμε λιγότερο Κρέσπο από όλους, καθόλου Μπαστός, καθόλου Αλεξ της Τσέλσι, ελάχιστα Ροντόλφο, Ντούριτσα, Νιλμάρ και Παλάθιο. Το πληρώσαμε λίγο, επειδή ο κόσμος γουστάρει παραμύθια, αλλά η αξιοπιστία του ρεπορτάζ αποδείχτηκε από τις τελικές επιλογές: από όλους όσοι κόστιζαν πολύ, δεν ήρθε κανένας. Γιατί; Κυρίως επειδή ο ΠΑΟ δεν είναι έτοιμος δυστυχώς να κάνει μια μεταγραφή 10 εκατομμυρίων ευρώ. Κι αυτό είναι, κατά τη γνώμη μου, το κλειδί της ιστορίας.

Αν δώσει
Στον Ολυμπιακό αποφασίζει ο Κόκκαλης για όλα. Αν δώσει 9 εκατομμύρια ευρώ για τον Ντιόγο και δεν του βγει, θα χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο. Στον ΠΑΟ για ένα τέτοιο ποσό έχουν αυτή τη στιγμή λόγο όλοι. Καλώς ή κακώς είναι άλλο πράγμα να δώσεις για έναν παίκτη 2 ή 3 εκατομμύρια ευρώ κι άλλο 10 –τα 10 εκατ. ευρώ πονάνε για να ξοδευτούν εύκολα. Το συμπέρασμα που έβγαλα είναι ότι από τον ΠΑΟ δεν λείπει η θέληση: λείπουν η εμπιστοσύνη και η γνώση. Είναι λογικό όσο πιο ακριβός είναι ένας παίκτης που προτείνεται, τόσο πιο μεγάλη να είναι η διστακτικότητα. Αλλά και στις πολυμετοχικές εταιρείες ένας πρέπει να αναλαμβάνει την ευθύνη. Εγγυήσεις επιτυχίας σε τέτοιες επιχειρηματικές πράξεις δεν υπάρχουν. Αν έχεις να ξοδέψεις αυτά τα χρήματα αντί να περιμένεις προτάσεις, είναι καλύτερο να επιλέγεις εσύ τους στόχους. Αυτό νομίζω πως έλειψε.

Αντωνίου
Οπως έλειψε και το ρίσκο της ευθύνης. Πιστεύετε ότι ο Αντωνίου μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά ότι ο Νιλμάρ, ο Παλάθιο, ο Μπαστός αξίζουν τα χρήματα που ζητήθηκαν; Αμφιβάλλω αν θα το έκανε. Μπορεί να το βάλει για τον Κρέσπο, τον Ολιβέιρα, τον Αλεξ –όμως αυτοί οι παίκτες για να 'ρθουν στην Ελλάδα κοστίζουν πολύ περισσότερο από αυτό που πωλούνται στην Ιταλία, στην Ισπανία ή στην Αγγλία. Το χειρότερο (και σε αυτό αρκεί να ρωτήσετε τον Τζίγκερ, που στον Σαβιόλα κάποτε πρόσφερε 3,5 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο για να εισπράξει ένα «όχι») είναι ότι σπανίως το συζητάνε. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ο ΠΑΟ, αν όντως έχει 10 εκατομμύρια ευρώ για έναν παίκτη, πρέπει αυτόν να αρχίσει να τον ψάχνει από τώρα, διαφορετικά το καλοκαίρι θα διαβάζει στα πρωτοσέλιδα κι άλλα ονόματα, πιο εξωτικά και πιο μυστήρια. Των οποίων η αποτυχία απόκτησης θα δημιουργεί διαρκώς γκρίνια.



Παράγοντας
Aς είναι ελαφρύ το χώμα που σκεπάζει τον Γιώργο Παντελάκη, ένα μεγάλο παράγοντα κι ένα σπουδαίο κύριο. Διάβασα διάφορα γι' αυτόν χθες σε πολλές εφημερίδες. Δεν διάβασα τον λόγο που τον σεβόμουν: για μένα ο Παντελάκης δεν ήταν μεγάλος επειδή αναμόρφωσε τον ΠΑΟΚ, έφτιαξε την καλύτερη ομάδα του όλων των εποχών και διεκδίκησε τίτλους και πρωταθλήματα –ήταν ξεχωριστός και αξιοσέβαστος κυρίως γιατί ποτέ του δεν έπεσε στο επίπεδο των χυδαίων υβριστών του, που επί χρόνια τον είχαν στοχοποιήσει ξεσηκώνοντας τον λαό του ΠΑΟΚ εναντίον του. Κάποιοι σαφώς θυμούνται τις καλές επιλογές του, τους θριάμβους του και τις επιτυχίες του: το βρίσκω λογικό και συνάμα εύκολο. Εγώ θυμάμαι πώς ολοκλήρωσε τη θητεία του ως πρόεδρος. Τη σιωπή και την άψογη στάση του απέναντι στον ξεσηκωμένο λαό, τα συλλαλητήρια, τα χυδαία συνθήματα, τις απειλές και τις υβριστικές προτροπές. Ακόμα θυμάμαι μια Κυριακή που ο κόσμος γυρνούσε γύρω από την Τούμπα απαιτώντας να φύγει για να 'ρθουν οι σωτήρες που θα βάλουν δισεκατομμύρια: τις θυμάμαι τις σκηνές, όχι για το πρωτότυπο της διαμαρτυρίας, αλλά για το αγέρωχο της στάσης του εκλιπόντος, ο οποίος ποτέ δεν παρασύρθηκε για να γίνει όμοιος με το διαμαρτυρόμενο πλήθος.

Ο Παντελάκης ερχόταν από μια εποχή στην οποία οι παράγοντες γνώριζαν ότι η ιδιότητά τους περικλείει την έννοια της αγωγής: ήταν πρώτα από όλα ένας άνθρωπος με αγωγή κι αυτή την αγωγή την έκανε τρόπο ζωής σε όλο το διάστημα της παραγοντικής θητείας του. Ο Παντελάκης ακόμα και αυτά τα χρόνια που παρακολουθούσε τον ΠΑΟΚ εξ αποστάσεως, ποτέ του δεν λειτούργησε λαϊκίστικα ή δημαγωγικά και ποτέ του δεν προσπάθησε να χαϊδέψει αυτιά παραποιώντας την όποια σκληρή αλήθεια. Γι' αυτό και η αγάπη του για τον ΠΑΟΚ, τη μια και μοναδική οικογένειά του όπως ο ίδιος έλεγε, ήταν μια αγάπη ειλικρινής, καθαρή, τίμια και στο είδος της μοναδική: ήταν η αγάπη η δική του κι όχι μια επιτηδευμένη συμπεριφορά βασισμένη στα γούστα του πλήθους. Περιττό να πω ότι στο σύγχρονο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν είχε θέση. Σήμερα καριέρα κάνουν κυρίως εκείνοι που υπηρετούν τα βάρβαρα γούστα του κοινού –ή όσοι έχουν διάθεση να αποδείξουν ότι μπορεί να γίνουν και από το κοινό τους χειρότεροι.

Αυτό είναι είδηση...

If Diogo plays...
Δεν ανέβηκε τελικά ο Ντιόγο στην Τούμπα, που σημαίνει ότι ο Ολυμπιακός «μάσησε» από το κλίμα τρομοκρατίας που έχει ήδη δημιουργηθεί στη Σαλονίκη διαμέσου δημοσιευμάτων κυρίως. Στη μυθολογία όσων προηγήθηκαν του ματς υπάρχει και μια ιστορία, σύμφωνα με την οποία ο Θοδωρής Ζαγοράκης έχει κάνει συστάσεις στον Πάμπλο Γκαρσία να είναι φρόνιμος και να μη δώσει αφορμές στον διαιτητή. Πάντα σύμφωνα με την ίδια μυθολογία, ο Ουρουγουανός απάντησε (σε αγγλικά Γκαγκάτση): «You are a president and you talk like a president. But I am a player. Αnd in this game, if Diogo plays, I take red card».