Δώσ' του ακόμα μία ευκαιρία

Δεν ξέρω πώς τα έχουμε καταφέρει στο σύγχρονο ποδόσφαιρο και λέμε καλούς επιθετικούς αυτούς που ανοίγουν μπόλικους διαδρόμους, τραβάνε πάνω τους δυο αμυντικούς, σπάνε την μπάλα στους συμπαίκτες τους, μαρκάρουν τα αντίπαλα στόπερ, αλλά από γκολ «τρεις κι εξήντα». Καλές όλες οι υπόλοιπες δουλειές ενός επιθετικού, αλλά άμα κάνεις ταμείο στο τέλος της σεζόν κι ο απολογισμός μετριέται στα δάχτυλα του ενός χεριού, κάτι δεν πάει καλά. Είναι σαν να λες κάποιον καλό αμυντικό επειδή έχει έφεση στα γκολ από στημένες φάσεις, όπως την πάτησε ο Ολυμπιακός με τον Ζούλιο Σέζαρ, που μπορεί να έβαζε μερικά γκολ μπροστά, αλλά δεν έβγαζε τα γκολ πίσω. Γενικά λιγάκι τα έχουμε ισοπεδώσει τα πράγματα σήμερα, με την αποθέωση των αμυντικών χαφ και των μηχανακίων, την απαξίωση κάθε προικισμένου παίκτη που δεν καταδέχεται ιδιαίτερα να μαρκάρει, την εξαφάνιση των δεκαριών, τα συστήματα με τα δυο και τρία αμυντικά χαφ, με πρώτιστο στόχο να χαλάνε το παιχνίδι του αντιπάλου κι όχι να φτιάχνουν της ομάδας τους. Πού θα πάει όμως, ίσως γυρίσει κάποια μέρα ο τροχός κι επιστρέψουμε στις εποχές που ο αρτίστας ήταν πιο αναγκαίος από τον φιλότιμο. Ή που δρούσε συμπληρωματικά ο ένας στον άλλον.

Μιλώντας για επιθετικούς που σκοράρουν, δεν μπορείς παρά να σταθείς με αγάπη μπροστά στη φωτογραφία του Αντώνη Πετρόπουλου. Που είχε δείξει και στον περσινό δανεισμό του στον ΟΦΗ ότι «το έχει». Που έχει φτάσει τα 5 γκολ σε λίγες εμφανίσεις φέτος. Που δεν είναι Κρέσπο, ίσως δεν γίνει ποτέ Ολιβέιρα, μπορεί να μη φτάσει ποτέ η τιμή του αυτή του Νίλμαρ ή του Φαλκάο, αλλά είναι επιθετικός που βάζει γκολ. Περισσότερα από τον Ροντρίγκο Σόουζα, περισσότερα από τον Μάντζιο, περισσότερα (αναλογικά) από τον Σαλπιγγίδη. Ευτυχώς που του δόθηκαν οι ευκαιρίες, ευτυχώς στο τετράγωνο που δεν πήγε για δεύτερο αγροτικό στον ΟΦΗ. Στο χέρι του είναι να κάνει τον κόσμο της ομάδας να πνίξει τον νταλκά του που δεν αποκτήθηκε στράικερ το Γενάρη. Και να κάνει την απόκτηση κυνηγού το καλοκαίρι όχι μια επιτακτική ανάγκη, αλλά μια πινελιά καλλωπισμού στην επίθεση της ομάδας.

Αντιθέτως, ό,τι και να κάνει ο Αντρέας Ιβανσιτς, φοβάμαι ότι δεν θα είναι αρκετό. Ο Λεονάρντο (του Αγιαξ, για να μην αρχίσει και βρίζει κι εμάς ο κ. Κομπότης μετά τον Τεν Κάτε) είναι καθ' οδόν, είναι επιλογή του προπονητή, είναι στις προδιαγραφές παίκτη που έχει ζητήσει και ο «Ιβ», ακόμα και παπάδες να κάνει μέχρι το τέλος της σεζόν, δύσκολα θα κάνει τον δύστροπο Τεν Κάτε να αναθεωρήσει την άποψη που έχει γι' αυτόν. Παρ' όλο που στη Λιβαδειά σχεδόν εξέθεσε τον προπονητή του: στημένα που δεν εκτελεί άλλος τόσο καλά, ένα δοκάρι, συμμετοχή στο γκολ, κούρσες από αριστερά που δεν μπορεί να κάνει ο δεξιοπόδαρος Καραγκούνης, διάθεση να δείξει κάποια πράγματα, τα οποία εμείς τα ξέρουμε, αλλά ο Τεν Κάτε είτε δεν τα ξέρει είτε δεν θέλει να τα μάθει.