H γύμνια του αυτοκράτορα

Πετάχτηκα ως τη Λάρισα το βράδυ της Κυριακής και είδα απίστευτα πράγματα: μια ομάδα καμωμένη από πακτωλό χρυσού να αγκομαχάει απέναντι σ' έναν αντίπαλο που (όπως και το Αιγάλεω και τα Τρίκαλα) μοιάζει βγαλμένη από τα θολά νερά της Α2. Ταπεινή και φτιαγμένη από φτωχά υλικά, πλην τίμια, στερημένη μάλιστα από τη βοήθεια ενός από τους δύο Αμερικανούς της (του τραυματισμένου Μεχία), η ΑΕΛ έβγαλε το λάδι του Παναθηναϊκού πριν παραδοθεί. Θα είχε ίσως κλέψει τη νίκη αν δεν την κατέτρυχε το σύνδρομο της αποτυχίας στους αγώνες που κρίνονται στον πόντο. Από τις 14 ήττες της, οι 8 σημειώθηκαν με μονοψήφια διαφορά.

Την ώρα που η αφεντιά μου ταξίδευε για τη Λάρισα, η άλλη ομάδα της θεσσαλικής μεγαλούπολης, η Ολύμπια, έφερνε τον επίσης χρυσοποίκιλτο Ολυμπιακό στο «αμήν». Φιλοξενούμενη, μάλιστα, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας! Τον Ολυμπιακό έσωσε από το στραπάτσο η πείρα και τα βαριά κορμιά του Μπουρούση και του Σχορτσανίτη. Τον Παναθηναϊκό η κλάση και ο οίστρος του Γιασικεβίτσιους και η καίρια παρέμβαση του Φώτση.

Για να νικηθούν και να πέσουν στο καναβάτσο ομάδες... παγκόσμιας κλάσης σαν την ΑΕΛ και την Ολύμπια, χρειάστηκε να βάλουν τα δυνατά τους παίκτες παγκόσμιας κλάσης (χωρίς σκωπτική διάθεση αυτή τη φορά) όπως αυτοί που ανέφερα πιο πάνω ή οι Πέκοβιτς, Πάργκο. Ο Αρης, που δεν έχει δα τέτοιας αδιαμφισβήτης λάμψης αστέρια, γνώρισε συντριβή μερικές ώρες νωρίτερα στο Αιγάλεω.

Τι συμβαίνει, λοιπόν; Ανέβηκε τόσο πολύ το επίπεδο των μικρομεσαίων ομάδων ώστε να θεωρείται αμφίρροπος οποιοσδήποτε αγώνας της Α1; Μήπως η απελπισία των μελλοθάνατων μετατρέπεται πότε πότε σε κηροζίνη; Δεν νομίζω ότι ισχύει κάτι από τα παραπάνω. Απλούστατα, ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός αρνούνται να ασχοληθούν σοβαρά με αγώνες αυτού του βεληνεκούς. Πιστεύουν ότι μπορούν να τους νικούν με τις φανέλες και συχνά δικαιώνονται. Ρίχνουν το βάρος τους στην Ευρωλίγκα και ασχολούνται με το πρωτάθλημα μόνο όταν καλούνται να περπατήσουν σε ένα από τα 7-8 δύσβατα μονοπάτια της σεζόν.

Δεν είναι πάντοτε εύκολο να ανάβει και να σβήνει το τούρμπο κατά παραγγελία. Ο Παναθηναϊκός στραπατσαρίστηκε δύο φορές (στην Κυψέλη και στο Μαρούσι) και αναγκάζεται τώρα να ψάχνει «διπλό» στο Φάληρο για να κρατήσει στα ιδρωμένα δάχτυλά του το πλεονέκτημα έδρας.

Ο Αρης, βέβαια, δεν έχει πια δικαιολογίες. Ο αποκλεισμός από το EuroCup μπορεί να τον πλήγωσε, αλλά του επέτρεψε να ασχολείται απερίσπαστος επί μέρες με κάθε αγώνα πρωταθλήματος. Αντί αυτή η «ξεγνοιασιά» να φέρει νίκες και αντεπίθεση (όπως στην περίπτωση του Πανιωνίου), έφερε ήττες και απόγνωση.

Μήπως ο άλλοτε αυτοκράτορας είναι στην πραγματικότητα γυμνός; Το πρόγραμμά του παραείναι δύσκολο για να επιτρέπει ιδιαίτερη αισιοδοξία. Οταν θα γίνει το ταμείο της κανονικής περιόδου, ενδέχεται η απόφαση της διοίκησης να σπάσει τον κουμπαρά για να φέρει πίσω τον Αντρέα Ματσόν να βρεθεί στο στόχαστρο ακόμα και εκείνων που βιάστηκαν να την πανηγυρίσουν.