Μπάλα είναι και γυρίζει...

H συζήτηση για το business plan Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού στο μπάσκετ, που έφερε ευρωπαϊκές «κούπες», καταξίωση, περηφάνια και επιβράβευση της προσπάθειας ακόμα κι από το ΝΒΑ, είναι κάτι που έχει συζητηθεί πολύ. Και πάντα, όταν στην εξίσωση μπαίνει η ποδοσφαιρική αντίστοιχη ευρωπαϊκή ανέχεια και μιζέρια, η κατάληξη είναι περίπου το «άλλα δεδομένα, άλλοι συσχετισμοί, άλλα μπάτζετ, άλλα κόζια». Φυσικά και όλα αυτά ισχύουν, αλλά καλό θα ήταν πριν προτάξουμε την ανωτερότητα του «βασιλιά των σπορ» έναντι του μπάσκετ, να παραδεχτούμε μερικά αυτονόητα πράγματα: Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός στο μπάσκετ έριξαν πολλά λεφτά στο τραπέζι –και μάλιστα λεφτά που ήξεραν ότι δεν πρόκειται ποτέ να πάρουν πίσω.

Διάλεξαν τους καλύτερους προπονητές που μπορούσαν να βρουν, έχτισαν πάνω τους, έφεραν τους καλύτερους διαθέσιμους παίκτες από Ευρώπη και ΝΒΑ –όσους τουλάχιστον επέτρεπαν τα τότε δεδομένα να αφήσουν τις ΗΠΑ–, στήριξαν τις αποτυχημένες χρονιές με ακόμα περισσότερα λεφτά και κατάφεραν πολλά παραπάνω από την κορυφή της Ευρώπης: να γίνουν και οι δύο μπασκετικές ομάδες το αποκούμπι των οπαδών για τις «σφαλιάρες» του ποδοσφαίρου, είτε στο ελληνικό πρωτάθλημα είτε στην Ευρώπη. Κατάφεραν και κάτι ακόμα σημαντικό, το οποίο μπορεί να περνάει στα ψιλά, αλλά δεν είναι καθόλου αμελητέο: να δημιουργήσουν μια σεβαστή μερίδα μπασκετικού κοινού. Οχι οπαδούς που απλώς πήγαιναν στο γήπεδο επειδή έπαιζε η ομάδα της καρδιάς τους και στον αιφνιδιασμό φώναζαν οφσάιντ, αλλά ανθρώπους που γούσταραν το μπάσκετ και γούσταραν ακόμα περισσότερο να είναι η ομάδα τους το ευρωπαϊκό αφεντικό.

Επιστροφή στο σήμερα και στα δεδομένα, όπως έχουν διαμορφωθεί σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Ο ποδοσφαιρικός Ολυμπιακός κι ο μπασκετικός Παναθηναϊκός είναι τα απόλυτα αφεντικά, έχουν δημιουργήσει τη δική τους αυτοκρατορία, έχουν το κρίσιμο σφύριγμα όταν το χρειαστούν και τον αντίπαλο κάθε χρόνο στο «πάμε γερά, πρωτάθλημα ξανά». Μόνο που δεν... Πώς αντιμετωπίζουν την εις βάρος τους κατάσταση; Με λεφτά. Πολλά λεφτά. Είκοσι τόσα εκατομμύρια οι πολυμετοχικοί το καλοκαίρι, τριάντα τόσα οι αδελφοί Αγγελόπουλοι. Ωραία μέχρις εδώ, αλλά έφτασε Γενάρης κι ακόμα το κάρο δεν τσουλάει όπως πρέπει. Τι πρέπει να γίνει; Η προφανής απάντηση είναι «κι άλλα λεφτά» –αλλά όχι για όλους. Διότι μπορεί οι αφοί Αγγελόπουλοι να αντιμετώπισαν την ατυχία με τον Τσίλντρες φέρνοντας ακόμα έναν παικταρά, τον Πάργκο, χωρίς να σκεφτούν στιγμή τα έξοδα, αλλά στον πολυμετοχικό πρυτάνευσε η λογική των εκπτώσεων και του 50%. Με αποτέλεσμα να αποκτηθούν δύο στόπερ με το μικρότερο δυνατό κόστος και τη μικρότερη δυνατή ικανοποίηση των οπαδών. Μπορεί να διανοηθεί κάποιος τους αδελφούς Γιαννακόπουλους ή τους αδελφούς Αγγελόπουλους να χρειάζονται παίκτη για τον άλφα ή βήτα λόγο και να πάνε με την ταπεινή πρόταση του 50% π.χ. για τον Ντελφίνο, τον Σκόλα, τον Στογιάκοβιτς ή τον Σμόντις; Ή να πάρουν τον αντίστοιχο μπασκετικό Νταρμπισάιρ; Πιο πιθανό είναι να χιονίζει ένα μήνα στη Σαχάρα, παρά να γίνει κάτι τέτοιο. Στο ποδόσφαιρο, όμως, ισχύει άλλος νόμος. Κι ας έβγαλαν οι πολυμετοχικοί τις καλοκαιρινές δαπάνες μέσα σε λίγους μήνες, από τα έσοδα του Τσάμπιονς Λιγκ, τα sold out του ΟΑΚΑ και τις χορηγίες.

Αν κάποια στιγμή επιβεβαιωθούν οι φήμες και οι αδελφοί Αγγελόπουλοι στο κοντινό ή πιο μακρινό μέλλον ανακατευτούν ενεργά και με το ποδοσφαιρικό τμήμα, αγοράζοντάς το ή μπαίνοντας πλάι στον Σωκράτη Κόκκαλη, η ήδη μεγάλη ψαλίδα κινδυνεύει να ανοίξει σε επίπεδα σπαγγάτου. Διότι θα μπουν με την τρέλα τους και την αγάπη για τον Ολυμπιακό σε μια ομάδα που έχει στο DNA της τον πρωταθλητισμό, που έχει ήδη καλό υλικό, προσβάσεις στην ΕΠΟ, ευνοϊκή μεταχείριση από τη διαιτησία –δεν θα χρειαστεί λοιπόν να γκρεμίσουν για να ξαναχτίσουν. Και δεν θα χρειάζεται τα χειμερινά ψώνια του Ολυμπιακού να είναι από το καλάθι, τύπου Νταρμπισάιρ, διότι κανείς δεν θα διανοηθεί να πει «ψάχνουμε για παίκτη φτηνό και καλό». Για καλό και ακριβό θα ψάχνουν και τέτοιον θα παίρνουν.

Τα έχουν σκεφτεί αυτά στον Παναθηναϊκό; Δεν μπορώ να δεχτώ ότι τόσοι οικονομικοί κολοσσοί μαζεμένοι δεν μπορούν να εκταμιεύσουν άμεσα 10 ή 12 εκατομμύρια ευρώ για μια μεταγραφή. Γούστο και καπέλο τους, κουμάντο στην τσέπη τους δεν θα κάνω, αλλά προφανώς δεν θέλουν, δεν είναι ότι δεν μπορούν. Αν πετύχει το μπασκετικό «σπάταλο» μοντέλο των Αγγελόπουλων φέτος κι επιβραβευθεί με το πρωτάθλημα ή/και την Ευρωλίγκα κι αποτύχει το πολυμετοχικό –όποιο κι αν είναι αυτό–, το καλοκαίρι θα έχουμε πάλι γκρίνια κι αμφισβήτηση. Διότι οι Αγγελόπουλοι δεν αγοράζουν απλώς παίκτες τόσο το καλοκαίρι όσο και τον χειμώνα. Αγοράζουν χρόνο και την υπομονή του κόσμου της ομάδας. Αγοράζουν στήριξη, την οποία ποτέ κανείς δεν βρήκε με 50% έκπτωση.