Το ξέσπασμα του Κούνελου...

Οπως σου έχω αποκαλύψει στο παρελθόν, dear, μία από τις πιο αγαπημένες μου συνήθειες είναι η ανάγνωση των επιστολών που στέλνει ο απλός κοσμάκης στις εφημερίδες. Κατά καιρούς έχω ανακαλύψει αρκετά διαμάντια που δεν έτυχαν της προβολής που τους έπρεπε, όμως τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με ένα αληθινό αριστούργημα που βρήκα χθες στον «Φίλαθλο». Πρόκειται για την επιστολή που έστειλε ο αναγνώστης Κούνελος στον «Αποδυτηριάκια».

Από το όνομα και μόνο κατάλαβα ότι ο αισθησιασμός θα ήταν διάχυτος στο κείμενο του καλού μου και ευτυχώς για όλους μας, δεν διαψεύστηκα. Η επιστολή του γλυκού Κούνελου μου θύμισε γράμμα ερωτευμένου άντρα στην καλή του, λίγα λεπτά αφότου διαπίστωσε ότι χάρη σ' εκείνη, εκτός από ερωτευμένος, είναι και ολίγον κερατάς. Ως είθισται, αυτού του είδους τα γράμματα ξεκινούν με μια ιστορική αναδρομή. Γράφει ο χρυσός μου:

«Μεγάλωσα με "Φίλαθλο" στα χέρια μου, άρα σε ξέρω από την πρώιμη εφηβική μου ηλικία. Ησουν από τους αγαπημένους μου.

Ησουν κάτι σαν πνευματικός μου πατέρας, ας πούμε. Ο λόγος σου όλα αυτά τα χρόνια έμοιαζε ασυμβίβαστος, εντυπωσιακός, στιβαρός σαν αμόνι, γοητευτικός σαν υπερ-γκόμενα. Με λίγα λόγια, σαν ήμουν έφηβος –άντε και φοιτητής– με είχες του χεριού σου. Οχι όμως πια».

Πολύ κράτησαν τα σιρόπια, κεχαριτωμένε. Σε τέτοιες περιπτώσεις σού έρχονται μια-δυο φλασιές ευχάριστων στιγμών και τέλος. Μετά μιλάει ο θυμός. Και ο Στηβ όταν αναφέρεται στην Αντζελα μες στη γλύκα είναι στην αρχή. Μετά αφρίζει. Το αυτό κάνει και ο αγαπημένος Κούνελος: «Αν σου λέει κάτι, πλέον σε διαβάζω μόνο στην τουαλέτα και μόνο όταν χέζω. Τότε μόνο νιώθω ότι δεν μπορείς να με βρομίσεις με τις άλλοτε μαλ… σου».

Λάθος τρόπο επέλεξε το αγόρι μου για να πληγώσει τον «Αποδυτηριάκια». Δεν βρίσκω καθόλου μειωτικό για εκείνον το ότι ο Κούνελος τον διαβάζει την ώρα που βρίσκεται στην τουαλέτα. Δεν είναι μυστικό, άλλωστε, ότι πλήθος καλλιτεχνών κατά τη διάρκεια της αφόδευσης εμπνέεται, έχοντας αντιληφθεί τη μυσταγωγία της διαδικασίας. Ο Καρβέλας, που βλέπεις και στο σκίτσο για παράδειγμα, έχει ομολογήσει ότι άσματα όπως το «Θα σου κάνω μακαρόνια με κιμά για να φας» τα γράφει ενώ ταυτόχρονα σφίγγεται με πάθος στην τουαλέτα. Εχω μια υποψία ότι στο ίδιο μέρος γράφει τα κείμενά της και η μικρότερη σε ηλικία αρθρογράφος οπισθόφυλλου αθλητικής εφημερίδας –εξ ου και το καλλιτεχνικό ύφος που έχουν–, όμως δεν ορκίζομαι. Δεν μ' αρέσει, άλλωστε, να αποκαλύπτω τα μυστικά των άλλων...

Στη συνέχεια του πονήματός του ο ακριβός μου Κούνελος επιστρατεύει τα βαριά χαρτιά του: «Μήπως ήρθε η ώρα να κρεμάσεις την πένα σου; Κανένας κατασταλαγμένος δεν μπορεί πλέον να σε πάρει στα σοβαρά (και δεν μιλώ απαραίτητα για μένα). Είσαι η πεσμένη στο πάτωμα τρίχα από το δεξί (όχι τυχαία) παπ… του τελευταίου καφετζή που μπαίνει μέσα στα γραφεία του "Φίλαθλου" και χάρη σού κάνω για τον χαρακτηρισμό αυτόν… (συγγνώμη, φίλε καφετζή)».

Μην προσπερνάς έτσι, ελαφρά τη καρδία, το παράδειγμα του αγαπημένου μου, sugar. Η τρίχα, την οποία επικαλείται, δεν έχει επιλεγεί τυχαία. Διότι απεικονίζει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο την πορεία της σχέσης των δύο ανδρών. Τον καιρό που η τρίχα κυμάτιζε αγέρωχη και καμαρωτή στα καμπανέλια του καφετζή, η αγάπη του αναγνώστη για τον «Αποδυτηριάκια» έκανε αλλεπάλληλα limit up. Με το πέρασμα του χρόνου, όμως, η αγάπη ακολούθησε την πορεία της τρίχας. Μαράθηκε…

Για το τέλος, ο Κούνελος κράτησε το πιο ύπουλο χτύπημα. Ενας άνδρας μπορεί να δεχτεί τα πάντα εκτός από αναφορές στην ηλικία του και στις σεξουαλικές του επιδόσεις. Αυτές πονούν: «Είσαι ένας τελειωμένος, φαντασιόπληκτος και μεγαλομανής πορνόγερος. Ο Επιβήτορας της λογικής κατέληξε σαν τον Κόκορα του Αρκά. Το ότι ξεχειλώνεις το πουλί σου στη μαλ… δεν πάει να πει ότι ξεχειλώνεις και τον κώλ... μας DE FACTO. Γι' αυτό, λοιπόν, κάτσε μόνο και τραβήξου με την ησυχία σου και με τις ευχές μας και δώσε τον χώρο της στήλης σου σε κανένα πιο φρέσκο μυαλό. Γελοιοποιείσαι, ρε κακομοίρη. Κρέμασε πια τα παπούτσια σου».

Μελώνω. Ο συνδυασμός του «κώλ..» και του «De Facto» στην ίδια πρόταση σίγουρα δεν είναι τυχαίος. Ο γλυκός Κούνελος θέλει να δείξει ότι πέρα από τη βαρβατίλα και τη σκληράδα που τον χαρακτηρίζουν, έχει κι ένα άλφα επίπεδο, το οποίο πρέπει με κάποιον τρόπο να φανεί. Είναι ένας Μιχάλης Ιατρόπουλος με καρδιά Αλέξη Κωστάλα τελικά…

Αλλάζω θέμα, honey, και περνώ στον Κώστα Παραπαπά, ο οποίος έγραψε ένα εξαιρετικό άρθρο στο χθεσινό «Goal». Ομολογώ ότι τις ενστάσεις του για τον «Mr perfect από το Σουρινάμ» (σ.σ.: στον Τεν Κάτε αναφέρεται, ανυποψίαστε αναγνώστη) τις κατάλαβα. Μετά, όμως, τον έχασα τον καλό μου: «Διότι υπάρχουν και κάποιοι φίλαθλοι, οπαδοί πείτε τους, όπως θέλετε, που έχουν μνήμη και κρίση. Που θυμούνται τον Αντωνίου το καλοκαίρι να λέει "ο Γενάρης είναι κοντά και λεφτά υπάρχουν". Εγραφα τότε "αρκεί να είναι και ο Ολυμπιακός κοντά, καλέ μου football manager". Ε, δεν είναι…», γράφει ο Κώστας. Και συνεχίζει:

«Θυμούνται ακόμα αυτοί οι λίγοι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού ότι "το μπάτζετ είναι απεριόριστο". Αλλά από κει μέχρι το να "σβήνεται" ένα ένα κάθε όνομα που φέρεται ως στόχος υπάρχει μεγάλο κενό». Εσπασα το κεφάλι μου για να καταλάβω τι εννοεί το αγόρι μου με το «αυτοί οι λίγοι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού». Δύο ερμηνείες μπορώ να δώσω και αυτές με πάσα επιφύλαξη, διότι την πολυεπίπεδη σκέψη του Κώστα μου, και να θέλω, δεν μπορώ να την ακολουθήσω.

Η πρώτη είναι ότι οι οπαδοί του πολυμετοχικού που έχουν κρίση και μνήμη είναι λίγοι. Οι υπόλοιποι μάλλον είναι άβουλα όντα που πάσχουν από αμνησία. Η δεύτερη, ότι είναι λίγοι οι οπαδοί του πολυμετοχικού που διαβάζουν τη στήλη του Καραπαπά στο «Goal», οπότε πώς να θυμούνται τι και για ποιον έγραψε; Ο,τι κι αν εννοεί, πάντως, το αγόρι μου, εγώ το πιστεύω και αρνούμαι να το ερευνήσω άλλο. Το πίστευε και μη ερεύνα, άλλωστε, ισχύει για όλες τις θεότητες. Ο Κώστας μου θα αποτελούσε εξαίρεση;

Ντάβι Ντακ

Ιδού ο διακαής πόθος του σωκρατικού. Ο μεγάλος Ντάβι Ντακ. Πρόκειται για σέντερ φορ ολκής που δίπλα στον Ντιόγο αναμένεται να κάνει... όργια. Ενα μικρό ελάττωμα έχει μόνο. Δέχεται πολύ εύκολα κίτρινες κάρτες. Μην πάει το μυαλό σου στο κακό, dear. Δεν είναι οξύθυμος παίκτης. Απλώς την ώρα που μιλάει φτύνει και οι διαιτητές το παρεξηγούν, το καμάρι μου…