In the year 2525...

Γράφει ο ΚΩΣΤΑΣ Δ. ΜΠΛΙΑΤΚΑΣ

Οι αναμετρήσεις Αρης – ΠΑΟΚ για το Κύπελλο Ελλάδος έχουν μεγάλη ιστορία και ιδιαίτερο χρώμα, παρήγαγαν δε πολλά παραπολιτικά και παραθλητικά στιγμιότυπα, από αυτά που εξάπτουν τη φαντασία των φιλάθλων όσα χρόνια κι αν περάσουν και τροφοδοτούν τις αντιπαραθέσεις και τη σχετική καζούρα. Ο ΠΑΟΚ έχει προκριθεί περισσότερες φορές στον θεσμό αποκλείοντας τον άσπονδο συμπολίτη, αλλά ο Aρης ήταν αυτός που πανηγύρισε πρώτος νίκη σε τελικό, που ήταν και το πρώτο Κύπελλο για ομάδα της Θεσσαλονίκης.

Ηταν 28 Ιουνίου 1970 στο κατάμεστο Καυτανζόγλειο όταν ο Κεραμιδάς με γκολ στο 8ο λεπτό σημείωνε το μοναδικό γκολ που άξιζε μια «κούπα». Οι φίλαθλοι των δύο ομάδων, ανυπόμονοι όσο ποτέ, είχαν μπει στο στάδιο πέντε ώρες πριν από την έναρξη του ματς. Με το εναρκτήριο σφύριγμα θα πρέπει να ήταν μέσα πάνω από 45.000.

Οταν το γκολ το βάζει ένας... Κεραμιδάς, δεν θέλει και πολλή φαντασία για να σκαρώσει κάποιος την ατάκα της βραδιάς: «Τους ήρθε κεραμίδα!».

Ο Αρης έπαιξε χωρίς το μεγάλο απόκτημά του από τον Παναθηναϊκό, τον Τάκη Λουκακίδη, ο οποίος, σύμφωνα με τη δική του εκδοχή, είχε τιμωρηθεί άδικα από τον Λέλο Βαμβακόπουλο στον ημιτελικό με τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη. Ακόμα και σήμερα ο Λουκανίδης υποστηρίζει ότι αυτός την πλήρωσε για μια συμπλοκή μετά τη λήξη του αγώνα μεταξύ του Αγανιάν, μπακ του Ολυμπιακού, και του νεαρού τότε Ναουσαίου γίγαντα, ο οποίος ήταν αναπληρωματικός χαφ στον Aρη, του Γιάντση.

Οι προληπτικοί Αρειανοί εκείνη τη χρονιά αγόρασαν πολλά λαχεία που έληγαν σε 8, διότι και στον ημιτελικό λίγες εβδομάδες πριν οι «κίτρινοι» είχαν νικήσει πάλι 1-0, εκείνη τη φορά τον Ολυμπιακό μέσα στο Καραϊσκάκη, με γκολ ενός τεχνίτη-παικταρά, του Κώστα Παπαϊωάννου, πάλι στο όγδοο λεπτό!

Θυμάμαι τρεις μήνες μετά, τον Σεπτέμβρη εκείνης της χρονιάς, που τα μεγάφωνα της Διεθνούς Εκθεσης έπαιζαν τη μεγάλη ξένη επιτυχία της εποχής «In The Year 2525» (To έτος 2525). Οι φίλαθλοι του Aρη το τραγουδούσαν με πολύ κέφι, λέγοντας ότι ο ΠΑΟΚ θα χρειαστεί να περιμένει άλλους πεντέμισι αιώνες για να δει Κύπελλο!

Δεν χρειάστηκε όμως τόση αναμονή για τον «Δικέφαλο του Βορρά». Ιούνιος ήταν και πάλι, δύο χρόνια μετά, όταν ο ΠΑΟΚ σερβίρισε το πιάτο της εκδίκησης στον Aρη στον ημιτελικό και μάλιστα μέσα στου «Χαριλάου» (στη συνέχεια νίκησε και τον Παναθηναϊκό στο Καραϊσκάκη στον τελικό 2-1, κατακτώντας το πρώτο τρόπαιο).

Το ματς αυτό, της 7ης Ιουνίου 1972, το μετέδιδε ζωντανά η ασπρόμαυρη τηλεόραση του ΕΙΡΤ και θυμάμαι ότι το μισό τερέν ήταν ηλιόλουστο και φωτεινό και το άλλο μισό, λόγω της σκιάς που έπεφτε από τις κερκίδες της οδού Αλκμήνης, φαινόταν θεοσκότεινο, με αποτέλεσμα το μόνο που μπορούσες να διακρίνεις ήταν τα λευκά σορτσάκια των παικτών του ΠΑΟΚ. Μπελάς για τον σκηνοθέτη και για εμάς τους τηλεθεατές.

Ο ΠΑΟΚ έβαλε πρώτος γκολ με τον Κούλη Αποστολίδη, για να ισοφαρίσει ο Aρης με τον Παπαϊωάννου. Ενα δεύτερο γκολ, πάλι από τον Αποστολίδη, έβαλε εκ νέου τον «Δικέφαλο του Βορρά» μπροστά στο σκορ. Το ματς ήθελε 18 λεπτά για να λήξει, όταν μια αμφιλεγόμενη απόφαση του διαιτητή Μίχα για ένα φάουλ προξένησε γενική σύρραξη μέσα στο τερέν. Οι πιο πολλές ψιλές ανταλλάχτηκαν μεταξύ παικτών του Aρη και αστυνομικών, οι οποίοι είχαν μπει κατά δεκάδες μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Το ματς διεκόπη, ο ΠΑΟΚ προκρίθηκε και ο Aρης έμεινε με το παράπονο για την εξοντωτική τιμωρία πολλών αγωνιστικών που επέβαλαν οι τότε αρχές στους Σπυρίδωνα, Αλεξιάδη και Συρόπουλο, τη ραχοκοκαλιά του Aρη δηλαδή. Σε ένα συμφωνούν σήμερα οι βετεράνοι που έπαιξαν σε εκείνο το ματς: αν δεν το έδειχνε το ματς ζωντανά η τηλεόραση και αν δεν φοβούνταν οι άνθρωποι του τότε καθεστώτος ακόμα και τον ίσκιο τους για την «προσβολή των χρηστών ηθών», η διακοπή δεν θα γινόταν ποτέ και τα πνεύματα θα ηρεμούσαν με την παροιμιώδη παρέμβαση των ψυχραιμότερων.

ΠΑΟΚ και Aρης ξανάπαιξαν σε τελικό μόλις τον Μάιο του 2003. Το ματς κρίθηκε πάλι στο ένα γκολ (24' Γεωργιάδης).

Υπήρξαν βέβαια και άλλα ματς ΠΑΟΚ – Αρης για το Κύπελλο, πάντα γεμάτα με ένταση και πάθος μέσα κι έξω από τον αγωνιστικό χώρο, τα οποία κρίθηκαν στις λεπτομέρειες τα περισσότερα. Τα προαναφερθέντα, του 1970 και του 1972, ήταν αυτά που μένουν αξέχαστα όσα χρόνια κι αν περάσουν. Ισως γιατί αναμετρήθηκαν σε αυτά οι πιο σπουδαίες «φουρνιές» που έβγαλαν οι δύο μεγάλοι της Θεσσαλονίκης: Χρηστίδης, Πάλλας, Σπυρίδων, Συρόπουλος, Αλεξιάδης, Παπαϊωάννου εναντίον Κούδα, Φουντουκίδη, Τερζανίδη, Παρίδη, Σαράφη, Αποστολίδη.

Κι άλλο παραλειπόμενο: στον τελικό του 1970 ο ΠΑΟΚ κέρδισε πέναλτι, το οποίο έχασε τελικά ο Κούδας που ανέλαβε να το εκτελέσει. Ο Αγγελος Σπυρίδων είχε καταφέρει να τον εκνευρίσει μπαινοβγαίνοντας στη μεγάλη περιοχή και κάνοντας για αρκετή ώρα μπρος πίσω από την μπάλα που ήταν στημένη στα έντεκα βήματα από την εστία που βλέπει προς τις Σαράντα Εκκλησιές.