Η περίπτωση του ΠΑΣ

Πολλές φορές ομάδες της Β' Εθνικής, προτού ανεβούν στη Σούπερ Λίγκα, μαζεύουν πέντε χιλιάδες οπαδούς στο γήπεδό τους. Με το που ανέβουν κατηγορία, στα πρώτα ματς μαζεύουν περισσότερους. Μετά οι ήττες αρχίζουν και έρχονται. Τα εισιτήρια πέφτουν. Και στο τέλος της σεζόν 300 άτομα παρακολουθούν την ομάδα τους να αποχαιρετά την κατηγορία. Το σκεφτόμουν διαβάζοντας το e-mail του αναγνώστη Α.Ι., οπαδού του ΠΑΣ.

Ανάμεσα σ' άλλα γράφει: «Να βγούμε Σούπερ Λίγκα και να γυρίσουμε στη μιζέρια που το κάθε κοράκι γίνεται πρωταγωνιστής και ο κάθε δημοσιογράφος προπαγανδιστής των συστημάτων εξουσίας του δύσμοιρου ποδοσφαίρου; Αν δεν υπήρχαν τα φράγκα από τα τηλεοπτικά για να πατσίσει ο άνθρωπος τα λεφτά που έσπρωξε για να φύγει ο ψηλός, πραγματικά καλύτερα στη Β', απομονωμένοι, να χαιρόμαστε κάθε 15 μέρες τόπι και να σπάμε πλάκα. Γιατί στη Σούπερ Λίγκα το ποδόσφαιρο είναι κάτι άλλο που έχει πολιτική, παρασκήνια, δημοσιογράφους-φερέφωνα ομάδων, παλαίμαχους διαιτητές για τεχνικούς διευθυντές και οι αληθινοί πρωταγωνιστές, οι ποδοσφαιριστές, είναι απλώς για να σπάνε τα πόδια τους σε 90 λεπτά, μαριονέτες στα λαμόγια που εκμεταλλεύονται το μεγαλύτερο επαναλαμβανόμενο κοινωνικό γεγονός που κάποια εκατομμύρια Ελληνες το παρακολουθούμε, μη θέλοντας να κατανοήσουμε την ξεφτίλα τους».

Ενα e-mail που μπορούσε να ερχόταν μόνο από οπαδό του ΠΑΣ. Ο ΠΑΣ είναι μία ιδιότυπη περίπτωση, αφού είναι μία από τις τέσσερις μεγάλες ομάδες της επαρχίας, με οπαδούς, όμως, που τον θεωρούν τη σημαντικότερη ομάδα της Ελλάδας. Είναι και ο λόγος που νομίζω ότι συμβαίνει κάτι εντελώς ιδιότυπο. Οι οπαδοί του ΠΑΣ, ενώ, όπως είναι φυσικό, δηλώνουν ότι θέλουν την ομάδα τους να παίζει στη μεγάλη κατηγορία, υποσυνείδητα νιώθουν μεγαλύτερη ασφάλεια στη Β'. Οπου αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά το ειδικό βάρος του ΠΑΣ τους δίνει την ασφάλεια ότι η ομάδα τους είναι η μεγαλύτερη της κατηγορίας.

Το πόσο σημαντική θεωρούν την ομάδα τους οι οπαδοί του ΠΑΣ αποδεικνύει και ένα άλλο e-mail. Αυτή τη φορά από τον Δ.Τ., που στέλνει κάποια στατιστικά στοιχεία από την ιστορία της Β' Εθνικής, σύμφωνα με τα οποία το 8-1 δεν είναι από τα μεγαλύτερα σκορ της ιστορίας -μεγαλύτερο σκορ είναι το ΑΠΣ Πάτρας - Α.Ο. Καλαμάτας 13-0 το 1977, αλλά τα έξι γκολ είναι τα περισσότερα μετά τα οκτώ που είχε πετύχει ο Ολυμπιακός Κοζάνης στον Αμφισσαϊκό τη σεζόν 1962-63. Οταν μια ομάδα έχει οπαδούς τόσο περήφανους, που ψάχνουν τα βιβλία για να βρουν τα ρεκόρ, αξίζουν και να τα έχουν. Οι οπαδοί του ΠΑΣ μπορεί και να είναι πιο ευτυχισμένοι με την ομάδα τους στη δεύτερη κατηγορία. Με τον Ογιος να νοιάζεται για το θέαμα περισσότερο και από τους βαθμούς και τον ΠΑΣ να χτυπάει ρεκόρ. Σαν άνδρες που πιστεύουν ότι η γυναίκα τους είναι η ωραιότερη του κόσμου, οι οπαδοί του ΠΑΣ θέλουν να βλέπουν την ομάδα τους να είναι καλύτερη. Σε ποια κατηγορία; Το να ρωτήσεις τους οπαδούς του ΠΑΣ έχει τόσο νόημα όσο να μιλάς στον ερωτευμένο άνδρα για την κυτταρίτιδα της γυναίκας του...


Ενώ η διορία για την κατάθεση των 50 χιλιάρικων στο «Χαμόγελο του Παιδιού» τελείωνε και κανένας υποψήφιος δεν εμφανιζόταν για την αγορά των μετοχών της ΑΕΚ, μερικά πράγματα γίνονταν σαφή. Οχι μόνο μέτοχος ή παιδί δεν επρόκειτο να χαμογελάσει, αλλά μην περιμένετε και πολλά χαμόγελα στο μέλλον. Από οπουδήποτε και για οτιδήποτε. Καλώς ορίσατε στην κρίση.

Με την ΑΕΚ η κρίση έγινε εμφανής. Σε άλλες εποχές κάποιος θα είχε βάλει το πενηντάρικο για να ελέγξει τα βιβλία. Ακόμα και να μην είχε σοβαρές βλέψεις να αγοράσει τις μετοχές, ένα πενηντάρικο για τη διαφήμιση κάποιου να παρουσιάζεται μόνος υποψήφιος αγοραστής θα ήταν bargain. Μέχρι και πέρυσι με ένα πενηντάρικο, που λόγω και του φιλανθρωπικού του χαρακτήρα εκπίπτει της εφορίας, ο κάθε ενδιαφερόμενος θα μπορούσε να πάρει ρόλο στο μπαλ μασκέ του αθλητικού Τύπου. Να φοράει ένα σεντόνι και να κάνει τον σεΐχη, να φοράει ένα μαγιό και να κάνει τον βασιλιά των μαγιό από τη Σουηδία. Εκτός αν προτιμούσε σομπρέρο για να παίζει τον μεγιστάνα του Μαντσανίγιο, όπως ο Alejandro Sklavenitis, ή ρωσικό σκούφο και να κάνει τον Σαββίδη. Σήμερα, όμως, άκρα του τάφου σιωπή στον συνήθως θορυβώδη χώρο των σωτήρων. Κανένα ενδιαφέρον για την ΑΕΚ. Εκτός αν το ενδιαφέρον είναι πρώτα να εξοφλήσουν όλα τα χρέη οι μέτοχοι, οπότε αν υπάρχει υπομονή, μπορεί ο ενδιαφερόμενος να περιμένει και άλλα 15 χρόνια, οι μέτοχοι να εξοφλήσουν και τα διακανονισμένα και τότε να την πάρει. Αλλά αυτό μπορεί να είναι πρόβλημα με την ΑΕΚ. Σωστά; Μη σταυρώνεστε. Γιατί αυτά που ακούγονται για τους υπόλοιπους μεγάλους δεν είναι πιο ενθαρρυντικά.

Πριν από τα Χριστούγεννα είχε ακουστεί ότι στο πνεύμα της οικονομίας ο Χρυσικόπουλος είχε ασχοληθεί μέχρι και με τη μείωση του καταλόγου των ευχετήριων καρτών. Ας πούμε, όμως, ότι είναι υπερβολές και στο κάτω κάτω εγώ και ο Κάρπετ τις καρτούλες μας τις πήραμε. Είναι, όμως, επίσης φήμες ότι πριν από το ματς με τον Αστέρα παίκτες του Ολυμπιακού ζήτησαν από τους παλιούς να επικοινωνήσουν με τον πρόεδρο και να του πουν ότι καλό είναι να αρχίσουν να εξοφλούνται τα χρέη; Και αν και αυτό είναι ανυπόστατο, η διοίκηση του Ολυμπιακού, η οποία μέχρι πέρυσι έδινε 7,5 εκατ. ευρώ για μισό Μπελούτσι, πώς σήμερα βρίσκει τα 600 χιλιάρικα που θα στοίχιζε ο Φαρίας υπερβολικά και ζητάει κάτι πιο φτηνό. Ας πούμε έναν παίκτη που δεν θα στοιχίζει πάνω από 70 χιλιάρικα...

Το μόνο παρήγορο στον Ολυμπιακό είναι ότι ο πρόεδρος μπορεί να καθυστερεί τις πληρωμές, αλλά διατηρεί τουλάχιστον τη μαγκιά του. Γιατί όταν ισπανική ομάδα έκανε πρόταση για τον Ραούλ Μπράβο, προτείνοντας να καλύψει 400 χιλιάρικα, ο Σωκράτης Κόκκαλης έριξε ένα περιποιημένο «χο, χο, χο» και απάντησε ότι δεν σκοπεύει να πληρώνει έναν παίκτη για να παίζει σε άλλη ομάδα και στο φινάλε το καλοκαίρι δεν είναι μακριά. Κάτι ανάλογο ισχύει και με τον Σίσιτς, που όταν ζήτησε να μείνει ελεύθερος χωρίς αποζημίωση, η διοίκηση του Ολυμπιακού απάντησε ότι χαλάλι τα 100 χιλιάρικα από το να τον δει να πηγαίνει καρφωτός στην ΑΕΚ.

Στα μεγάλα, όμως, ποσά φαίνεται η στέγνα. Οπως για παράδειγμα το ποσό της αποζημίωσης του Τροντ Σόλιντ. Οπου ο Κόκκαλης, αδιαφορώντας για το όνομα του Ολυμπιακού, άφησε να περάσει και η διορία που η ΟΥΕΦA μπορεί να επιβάλει απαγόρευση μεταγραφών στην ομάδα. Το μόνο που η διοίκηση ενδιαφέρεται είναι πότε θα αρχίσουν να αφαιρούνται βαθμοί από τον Ολυμπιακό. Είναι το σημείο που θα πληρώσει. Οσο για το επιχείρημα «θέλουμε να κάνουμε τη ζωή πατίνι στον Νορβηγό», θα είχε νόημα αν στον υπολογισμό ποιος από τους δύο βλάπτεται, ο Ολυμπιακός ή ο Σόλιντ, ο συντριπτικά χαμένος ήταν ο δεύτερος.

Οσο για τον Παναθηναϊκό, η κρίση φαίνεται στο εξής. Αντίθετα με τον Ολυμπιακό, στον οποίο ο Σωκράτης Κόκκαλης έχει στο μεγαλύτερο ποσοστό κριθεί, οι πολυμετοχικοί για πρώτη φορά κρίνονται φέτος. Και τι κάνουν για να ενισχύσουν την ομάδα τους, που μπορεί να έχει τελειώσει στο πρωτάθλημα, αλλά είναι γερά στο Τσάμπιονς Λιγκ; Μέχρι στιγμής όχι και πολλά... Για την ακρίβεια, αυτό που έχουν κάνει είναι να πάρουν τον Ντέιβιντ. Δωρεάν και επειδή είχε προβλήματα με την Παλμέιρας, σαν μεταγραφή μέλλοντος, ενώ αυτό που τον καίει είναι το παρόν.

Η μοναδική σοβαρή μεταγραφή που πήγε να γίνει στους μεγάλους ήταν η ανταλλαγή του Τζεμπούρ με τον Ιβανσιτς, συν 1,7 εκατ. ευρώ που θα έπαιρνε η ΑΕΚ. Η ΑΕΚ λέει ότι την πλησίασε ο Παναθηναϊκός. Ο Παναθηναϊκός λέει ότι τον πλησίασε η ΑΕΚ. Ο Μπάγεβιτς λένε ότι δεν έδωσε την έγκρισή του για τη μεταγραφή του Τζεμπούρ. Και εγώ λέω ότι το θέμα δεν ήταν ούτε ποιος πλησίασε ποιον, ούτε ο Μπάγεβιτς, αλλά το 1,7 εκατ. που σε φασόλια και καπίκια δείχνει να υπάρχει, αλλά σε ευρώ όχι.


Ο μόνος, λοιπόν, που ντιλάρει σε σοβαρό χρήμα είναι ο Φανούρης Βατσινάς. Ο οποίος πούλησε τον Τζόρβα στον Παναθηναϊκό 1,3 εκατ., αγόρασε τον Ν'Ντόι από τον Παναθηναϊκό οκτακόσια χιλιάρικα, πούλησε τον Ν'Ντόι στην Κοπεγχάγη 2 εκατομμύρια και αν αυτό που ακουγόταν χθες είναι αλήθεια, ότι ο Βατσινάς χτυπάει τον Ντέιβιντ από τον Παναθηναϊκό, ας τους δώσει 2,5 εκατ. να έρθει μία η άλλη.