Από τον ΠΑΟ λείπουν σύμπνοια, διοικητικό σχέδιο και πρωταθλητές

H ερώτηση της 19ης αγωνιστικής είναι αν ο Τεν Κάτε έχασε το ματς με τον Εργοτέλη στην Κρήτη: πρόκειται για λάθος ερώτηση. Η σωστή ερώτηση είναι αν ο ΠΑΟ θα μπορούσε ποτέ να κατακτήσει το πρωτάθλημα έχοντας μόλις 10 νίκες σε 19 ματς:

Η δική μου απάντηση είναι ότι με τόσο φτωχή συγκομιδή βαθμών δεν γίνεται πρωταθλητισμός. Με τέσσερις νίκες παραπάνω ο ΠΑΟ θα μπορούσε να είχε χάσει από τον Εργοτέλη και να ήταν ισόβαθμος του Ολυμπιακού στην κορυφή. Κερδίζοντας στην Κρήτη, ο ΠΑΟ θα ήταν πάλι εννέα βαθμούς πίσω από τον πρωτοπόρο μια θα είχε απλώς 11 νίκες σε 19 ματς: ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι ο Τεν Κάτε έκανε στο Παγκρήτιο το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό έγκλημα του κόσμου η επίκαιρη εδώ και καιρό ερώτηση είναι γιατί ο ΠΑΟ δυσκολεύτηκε τόσο να κάνει πρωταθλητισμό, ειδικά σε μια χρονιά που και πολλά χρήματα ξόδεψε το καλοκαίρι και τον ενθουσιασμό των οπαδών του είχε εξασφαλίσει χάρη στις διοικητικές εξελίξεις. Η ήττα στο Παγκρήτιο θα αποδειχτεί καταστροφική μόνο αν οι ερωτήσεις που από αυτήν προέκυψαν επικεντρωθούν στον Τεν Κάτε και τις επιλογές του. Οι σωστές ερωτήσεις είναι άλλες.

Η εκ των υστέρων κριτική σε ένα προπονητή έπειτα από μια τέτοια ήττα είναι το ίδιο εύκολη όσο και η αποθέωσή του σε περίπτωση νίκης. Αν ο ΠΑΟ είχε κερδίσει ο Τεν Κάτε θα ήταν ένας καταπληκτικός προπονητής επειδή κατάφερε να χωρέσει στην ίδια ενδεκάδα τον Ρουκάβινα, τον Κλέιτον, τον Νίνη και τον Καραγκούνη. Θα του έλεγαν επίσης «μπράβο» διότι με δύο καλούς στην ανασταλτική δουλειά ακραίους μπακ, όπως είναι ο Μουν και ο Νίλσον, θα είχε περιορίσει τον Κουτσιανικούλη, που είχε διαλύσει την άμυνα του ΠΑΟ στο πρώτο ματς, και θα τον εξήραν για την απόφασή του να χρησιμοποιήσει τον Ζιλμπέρτο ως κεντρικό αμυντικό, εξασφαλίζοντας στην ομάδα μια καλή πάσα από τα μετόπισθεν απέναντι σε έναν αντίπαλο που παίζει κλειστά. Ολες αυτές θα ήταν ορθές κρίσεις εκ των υστέρων, εύκολες και ίσως υπερβολικές, όπως τέτοιες μοιάζουν και οι επικρίσεις που γίνονται τώρα. Ομως πέρα από την εκ των υστέρων κριτική υπάρχει και η πραγματικότητα, η οποία λέει άλλα πράγματα.

Ο ΠΑΟ έχασε στην Κρήτη χωρίς ένα διακριθέντα. Κανείς προπονητής δεν μπορεί να κερδίσει ένα ματς χωρίς ένα παίκτη που να έχει διακριθεί ενώ πολλές φορές πολλοί προπονητές κέρδισαν ματς στα οποία έκαναν λάθος επιλογές διότι κάποιοι παίκτες τράβηξαν: αυτό δεν τους αθωώνει, δείχνει απλά τα όρια της ευθύνης τους. Δείτε π.χ. το ματς του Ολυμπιακού με τον ΟΦΗ. Ο Βαλβέρδε επιμένει στον Οσκαρ και παίζει με τον άρρυθμο Γκαλίτσιο δεξί μπακ και τον Πάντο αριστερό μπακ. Ο Ισπανός είναι πάλι παραφωνία, ο Γκαλίτσιος αφαιρεί σιγουριά από τα μετόπισθεν κι ο Πάντος δεν παίρνει επιθετικές πρωτοβουλίες. Ομως ο Ντιόγο είναι ασταμάτητος, ο Λέτο κάνει ό,τι θέλει, ο Ντουντού κόβει τον ΟΦΗ στα δύο: αυτοί αρκούν για να «καλύψουν» τα λάθη του κόουτς, ο οποίος στα δύσκολα κι όταν ο ΟΦΗ ισοφαρίζει εμπιστεύεται τον Γκαλέτι, ένα πρωταθλητή δηλαδή, και παίρνει το ματς παρά τα λάθη της αρχικής σύνθεσης.

Θα γράψω αναλυτικά αύριο για το κοουτσάρισμα του Τεν Κάτε: για την ώρα λέω ότι δεν είναι αυτό το πρόβλημα για το γεγονός ότι ο ΠΑΟ δεν κάνει πρωταθλητισμό. Ο πρωταθλητισμός χρειάζεται σύμπνοια, πρωταθλητές, προπονητή winner, σεβασμό από τους διαιτητές, καίριες μεταγραφικές ενισχύσεις και μια διοίκηση που επιβάλλει στην ομάδα σοβαρότητα και προσοχή. Ο ΠΑΟ έχει δύο εφημερίδες που τσακώνονται, διαιτητές που ατιμώρητοι τον πάνε κόντρα, μεγαλομετόχους που στην εκτίμηση τού τι χρειάζεται η ομάδα διαφωνούν, παίκτες που όπως ο Κλέιτον δηλώνουν ότι «παίξαμε άσχημα, χάσαμε και δεν τρέχει κάστανο» και τον Τεν Κάτε. Αντε να τον διώξουμε για να αλλάξουν ως διά μαγείας όλα τα προηγούμενα...