Τα «τυχόν επιχειρηματικά συμφέροντα» και ο Βοτανικός

Εάν το αουτσάιντερ ανοίξει το σκορ στην αναμέτρησή του με την ισχυρή –και υπεροπτική- ομάδα, κάμποσοι ταραγμένοι οπαδοί του φαβορί θα φωνάξουν: «Ρε κερατάδες, σκίζεστε για λογαριασμό των...». Ακολουθεί το όνομα ή το προσωνύμιο κάποιου ανταγωνιστή του φαβορί. Κάτι παρεμφερές, όχι πανομοιότυπο, συμβαίνει στην περίπτωση της πανίσχυρης τριμερούς συμμαχίας «Δήμος-Βωβός-ΠΑΕ Παναθηναϊκός», που δέχθηκε -στο τερέν του ΣτΕ- γκολ από 131 πολίτες. Ναι, αυτούς τους οποίους μέχρι πρότινος λοιδορούσε με απύθμενη αλαζονεία ο Νικήτας Κακλαμάνης. Ο δήμαρχος που τα έβλεπε όλα καλώς καμωμένα, εγγυημένα και τις ενστάσεις «αστείες»...

Ποια είναι η διαφορά; Στα γήπεδα τη ρετσινιά πως ο αντίπαλος «σκίζεται για λογαριασμό άλλου» είθισται να τη μοιράζουν αφειδώς οι φανατικοί της κερκίδας, όχι οι διοικήσεις των ομάδων-φαβορί. Εξυπακούεται δε ότι οι αναψοκοκκινισμένοι της εξέδρας κατονομάζουν όποιον ανταγωνιστή της ομάδας τους θέλουν ως «υπαίτιο» για την... ανήκουστη διάθεση του αουτσάιντερ να παίξει μπάλα. Στην περίπτωση της «τριμερούς συμμαχίας» το πράγμα αλλάζει: «δάκτυλο» τρίτων βλέπει, αλλά δίχως να είναι... σίγουρη, η ίδια η ΠΑΕ Παναθηναϊκός – όχι οι «θολωμένοι» οπαδοί. Δεν κατονομάζει, απλώς αφήνει την αιτίαση να αιωρείται στον αέρα.

Προσέξτε διατύπωση στην ανακοίνωση της ΠΑΕ: «Οι 131 προσφεύγοντες, η δημοτική και η πολιτική παράταξη που τους εκφράζει, όπως και τα τυχόν επιχειρηματικά συμφέροντα που κρύβονται πίσω από αυτούς...». Ανεκτίμητη η προσφορά αυτού του «τυχόν». Είναι, ταυτοχρόνως, η ασπίδα της ΠΑΕ απέναντι στην αιτίαση ότι συκοφαντεί και το φις που διοχετεύει ρεύμα στον ανεμιστήρα. Ποιον ανεμιστήρα; Αυτόν που διαχέει τη λάσπη. Ας αναγνωρίσουμε, όμως, ένα ελαφρυντικό: μια μεγάλη ΠΑΕ που ξυπνάει και κοιμάται με τις έννοιες «κέρδος» και «συμφέρον» ίσως δυσκολεύεται όντως να κατανοήσει ότι υπάρχουν σε αυτόν τον κόσμο... αλλόκοτα όντα, με περίεργες συνήθειες. Ανθρωποι που νοιάζονται για το τι είναι όντως ευεργετικό από περιβαλλοντικής πλευράς και τι όχι. Ανθρωποι που δεν σηκώνουν αδιάφορα τους ώμους όταν διαπιστώνουν πως η δημοτική αρχή συνάπτει ανεκδιήγητες οικονομικές συμβάσεις. Τι να κάνουμε; Ευτυχώς, δεν είμαστε όλοι ίδιοι.

Είναι, πάντως, αρκούντως διασκεδαστικός τούτος ο εμπλουτισμός του κατηγορητηρίου εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ: τη μισή εβδομάδα κατηγορείται για «οικολογικές εμμονές». Για το ότι δεν αφήνει γωνιά της Αθήνας -από Αμπελοκήπους μέχρι Ελληνικό κι από Βοτανικό έως Ιππόδρομο- δίχως να αναδείξει περιβαλλοντικές διεκδικήσεις και να κινητοποιηθεί. Την άλλη μισή εβδομάδα ξαμολιούνται οι «ντετέκτιβ» της «τριμερούς συμμαχίας» προς εντοπισμό των «τυχόν επιχειρηματικών συμφερόντων», που εξηγούν την τόοοσο... ασυνήθιστη στάση του ΣΥΡΙΖΑ στην υπόθεση του Ελαιώνα. Διότι -αν δεν το καταλάβατε- συμβαίνει και το άλλο: στις «μονές» ημέρες το κόμμα αυτό υποκινεί μαζί με την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά φοιτητικές και μαθητικές καταλήψεις, διαδηλώσεις -αφήστε που υποθάλπει κουκουλοφόρους. Στις «ζυγές» ημέρες, όμως, υπομένει οικειοθελώς τον ζυγό «επιχειρηματικών συμφερόντων», υποκινούμενο από αυτά. Ξέρετε, είναι ένα είδος «μυστικού κοινωνικού συμβολαίου» που έχει συνάψει ο ΣΥΡΙΖΑ με όλους τους «κοινωνικούς εταίρους». Τέλειο σενάριο. Λογικότατο...

Εν πάση περιπτώσει, ποια θα μπορούσαν να είναι τα «επιχειρηματικά συμφέροντα» που, αν δεν «κρύβονται πίσω» (!) από τους 131, κατόρθωσαν επηρεάσουν την Επιτροπή Αναστολών του ΣτΕ; Ποιοι θαυματοποιοί κατάφεραν να καταστήσουν ευήκοα τα ώτα που δεν ίδρωσαν με τα υπομνήματα και τις φωνές υπουργών, Βωβού, δημάρχου, ΠΑΕ κι ενός προπαγανδιστικού -υπέρ της «τριμερούς συμμαχίας»- κατακλυσμού στα ΜΜΕ; Μια επιπόλαιη απάντηση θα ήταν: «Κάποιος που θα ήθελε να γίνει Βωβός στη θέση του Βωβού στον Ελαιώνα». Ηχεί άτοπο. Αν «καεί» στο ΣτΕ το εγχείρημα του Μall στον Βοτανικό, προφανώς θα «καεί» γενικώς -ανεξαρτήτως υπογραφής κατασκευαστή.

Αλλη ενδεχόμενη απάντηση: «Επιχειρηματίες που για κάποιο λόγο δεν επιθυμούν την περαιτέρω ισχυροποίηση του Βωβού». Ωραία, λογικό είναι να υποθέσουμε ότι υπάρχουν - ανταγωνισμός είναι αυτός. Ε, και; Τεκμαίρεται από αυτό άσκηση πιέσεων στο ΣτΕ ή μεροληψία εκ μέρους του; Θα πρέπει δηλαδή οι πάντες -στην κοινωνία, την πολιτική ή τη Δικαιοσύνη- να διαμορφώνουν τη θέση τους σε υποθέσεις όπως αυτή του Βοτανικού επιλέγοντας… επιχειρηματικό πόλο; Γιατί; Επειδή στην εν λόγω υπόθεση ο δήμος και η ΠΑΕ Παναθηναϊκός προσκολλήθηκαν πλήρως στον κ. Βωβό; Είπαμε: ευτυχώς, δεν είμαστε όλοι ίδιοι.

Πιθανότατα, λοιπόν, τα φοβερά και τρομερά επιχειρηματικά συμφέροντα που καταγγέλλει η ΠΑΕ Παναθηναϊκός είναι οι μαγαζάτορες της Γενικής Συνομοσπονδίας Επαγγελματιών Βιοτεχνών Εμπόρων Ελλάδας (ΓΣΕΒΕΕ). Προσφάτως η ΓΣΕΒΕΕ γνωστοποίησε ανοιχτά τη θέση της: εμπορικά κέντρα τύπου Mall έχουν «καταστροφικές επιπτώσεις στις επιχειρήσεις των παραπλήσιων αγορών». Με αυτά «κλείνουν μικρές επιχειρήσεις και χάνονται περισσότερες θέσεις εργασίας από αυτές που δημιουργούνται με τα υπερμεγέθη εμπορικά κέντρα».

Δεν ισχυριζόμαστε ότι τα πράγματα είναι a priori όπως τα λέει η ΓΣΕΒΕΕ, μολονότι υποκύπτουμε στον πειρασμό να σκεφθούμε με τρόπο που θυμίζει απλή μέθοδο των τριών: «Εάν υπό συνθήκες οικονομικής κρίσης οι διαδηλώσεις και τα επεισόδια του Δεκεμβρίου απειλούσαν να δώσουν τη χαριστική βολή σε τόσα μαγαζιά, όσα ακούγαμε από το πρωί μέχρι το βράδυ, πόση ζημιά θα προκαλέσει η μόνιμη λειτουργία ενός ακόμα Μall;». Δεν φιλοδοξούμε να απαντήσουμε σε κάτι που δεν ξέρουμε. Λέμε απλώς ότι εδώ τίθεται ένα ακόμη προς μελέτη και διερεύνηση ζήτημα. Εκτός αν έχει κάνει τη σχετική μελέτη η «τριμερής συμμαχία», η οποία σε ένα απίστευτο ρεσιτάλ δημαγωγίας κατέστησε δεύτερο αντικείμενο εκμετάλλευσης την αγωνία του κόσμου για την ανεργία. Διότι το πρώτο (αντικείμενο εκμετάλλευσης) ήταν και παραμένει το συναίσθημα των φίλων του Παναθηναϊκού.

Ας είμαστε, όμως, δίκαιοι. Η ανακοίνωση της ΠΑΕ Παναθηναϊκός εμπεριέχει μια προτροπή που αξίζει να επαινεθεί για την τόλμη της: «Να ανατρέξει κάθε ενδιαφερόμενος στα πρακτικά της Βουλής και του Δημοτικού Συμβουλίου». Είστε βέβαιοι, κύριοι, ότι το επιθυμείτε; Θέλετε, όντως, όσο το δυνατόν περισσότερος κόσμος να μάθει ή να θυμηθεί, φέρ’ ειπείν, ότι τον Φεβρουάριο του 2007 ο Ν. Κακλαμάνης έλεγε στο Δημοτικό Συμβούλιο πως δεν υπάρχει καμία ιδιοκτησία του ΠΑΟ στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας; Χαρά στο κουράγιο σας.

Κουράγιο, όμως, χρειάζεται και οιοσδήποτε φιλοδοξεί να ακούσει ή να διαβάσει όλα τα φληναφήματα που λέγονται ή γράφονται εσχάτως. Το μεγαλύτερο είναι σπαραξικάρδιο: «Το ΣτΕ καταργεί το Κοινοβούλιο». Λες και τις αρμοδιότητες του ΣτΕ δεν τις ενέκρινε η Βουλή, αλλά τις επέβαλε κάποια συνέλευση αντιεξουσιαστών. Δικαιοδοσία και αποστολή του ΣτΕ είναι να προστατεύει πολίτες από νόμους που χωλαίνουν. Από τη νομοθετική αυθαιρεσία. Αυτή που τόσο συχνά ευδοκιμεί σε ένα πολιτικό status σκοπιμοτήτων (κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε τι ψηφίζουμε), καθώς και σε εικόνες κοινοβουλευτικού «σφρίγους», οι οποίες δεν είναι δα τόσο σπάνιες: λίγοι νυσταγμένοι «εθνοπατέρες», έμψυχες σταγόνες σε θάλασσα άδειων εδράνων, χασμουριούνται υπερψηφίζοντας ό,τι εισηγείται το κόμμα τους. Είναι άλλο πράγμα –και απολύτως θεμιτό- να λέει κάποιος πως για «Χ», «Ψ» λόγους διαφωνεί με μία ετυμηγορία του ΣτΕ κι άλλο να καταφεύγει σε υστερίες περί... κλυδωνισμού του κοινοβουλευτισμού.

Η άλλη «έκδοση» του σπαραξικάρδιου «επιχειρήματος» είναι πως το ΣτΕ καλώς πράττει τη δουλειά του, αρκεί να μην ανατρέπει πολύ συχνά νόμους. Ποιος και πώς ορίζει το επιτρεπτό... πλαφόν; «Πιάσ' το αυγό και κούρευτο», δηλαδή. Ας μας επιτραπεί, μόνο, μια παρατήρηση: όταν η δικαστική εξουσία εκδίδει κατά συρροήν αποφάσεις αρεστές στην... κυρίως εξουσία, ελάχιστοι «εθνοπατέρες» ανησυχούν. Θυμάστε εσείς βουλευτές της Ν.Δ. ή του ΠΑΣΟΚ να λένε, φέρ’ ειπείν, ότι φαλκιδεύεται ένα θεμελιώδες κοινωνικό δικαίωμα όταν στις δέκα απεργίες κηρύσσονται «παράνομες και καταχρηστικές» οι... οκτώμισι; Οχι. Αν όμως το ΣτΕ μπλοκάρει –ας πούμε- τέσσερις στις δέκα υποθέσεις από αυτές που «καίνε» εκπροσώπους της πολιτικής και οικονομικής ελίτ, τότε η προαναφερθείσα «συχνότητα» καθίσταται... κίνδυνος για τη Δημοκρατία! Αψογο...