Ποιος κορμοράνος; U2 σκουριασμένο πετάει εκεί!

Επιτέλους, τώρα γνωρίζουμε τι πετάει πάνω από τον Ελαιώνα. Οχι, δεν είναι ο πολυσυζητημένος κορμοράνος. Είναι η μετεμψύχωση του Γκάρι Πάουερς, του διάσημου –από το 1960– πιλότου του κατασκοπευτικού αεροσκάφους U2. Είναι τα πνεύματα των Κιμ Φίλμπι, Ντόναλντ Μακλίν, Γκίντερ Γκιγιόμ και μερικών ακόμα θρυλικών κατασκόπων. Τις νύχτες, όταν η φύση ησυχάζει και η κατασκοπία οργιάζει, τα ανήσυχα αυτά πνεύματα αναζητούν τις διευθύνσεις 131 πολιτών και την απάντηση σε ένα κρίσιμο ερώτημα: «Καλά, πώς διάολο αυτοί οι τύποι ή οι δικηγόροι τους έμαθαν νωρίς ότι η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας ήταν αντίθετη από εκείνη που οι άλλοι έλεγαν πως θα είναι;».

Μέγα ερώτημα. Αν τύχει να βρεθείτε κάποιο βράδυ στην περιοχή και να ακούσετε μέσα στο σκοτάδι τον ήχο χαρτιών που σκίζονται, μην εκπλαγείτε. Ούτε να φοβηθείτε. Θα είναι ταπεινωμένα πνεύματα κατασκόπων που σκίζουν τα παλιά πτυχία τους, επειδή αδυνατούν να λύσουν το δεύτερο «μυστήριο» –αυτό της διαρροής. Βλέπετε, πολλοί εξ όσων ενοχλήθηκαν σφόδρα εξαιτίας της απόφασης του ΣτΕ έπαψαν –μέχρι νεωτέρας– να προσεγγίζουν την υπόθεση «Βοτανικός» με νύξεις που αφορούν την ουσία του θέματος. Επί του παρόντος προτιμούν τις υστερικές κραυγές, τα αναθέματα και τους μύδρους που παραπέμπουν σε αστυνομική λογοτεχνία ή «κατασκοπευτική» λογοδιάρροια. Οταν κάποιος δείχνει τον ήλιο εκείνοι θεωρούν παρωχημένη τακτική να καρφώνουν απλώς τα μάτια στο δάχτυλο: επιπροσθέτως, αναζητούν τα δακτυλικά αποτυπώματα του «ενοχλητικού».

Ωραία, λοιπόν, αν κάποιος πιστεύει ότι στην υπόθεση του Ελαιώνα το σωστό και το λάθος, το δίκαιο και το άδικο, το λογικό και το παράλογο, το κοινωφελές και το κοινωνικώς ζημιογόνο τα κρίνει η απάντηση στο ερώτημα «πόσοι από τους 131 που έκαναν την προσφυγή είναι κάτοικοι Βοτανικού;», με γεια του, με χαρά του. Η επιστήμη σηκώνει ψηλά τα χέρια. Επειδή, όμως, τούτο το... ακλόνητο επιχείρημα ακούστηκε και γράφηκε κατά κόρον, ας μας επιτραπεί να εκφράσουμε ορισμένες απορίες.

Δηλαδή, ρε λεβέντες, όσα πολιτικά πρόσωπα ενίσχυσαν τούτες τις ημέρες με στεντόρεια φωνή την τριμερή συμμαχία «δήμος – Βωβός – ΠΑΕ Παναθηναϊκός» υπόκεινται στον σχετικό έλεγχο τόπου διαμονής; Φερ' ειπείν, οι κύριοι Χ. Παπουτσής, Γ. Καρατζαφέρης και Α. Γεωργιάδης πρέπει να διαμένουν απαραιτήτως στην περιοχή Βοτανικού για να τους αναγνωριστεί το δικαίωμα να εκφέρουν γνώμη; Θα τολμούσε ποτέ κάποιος να εκστομίσει τέτοια ανοησία; Κι ας μη μας πει κανείς πως αυτοί «είναι βουλευτές που έχουν το δικαίωμα να ψηφίζουν για τα πάντα στο Κοινοβούλιο», διότι η απλή λογική υπαγορεύει την αυτονόητη απάντηση: «Και οι πολίτες έχουν δικαίωμα να κρίνουν και να προσφεύγουν στο ΣτΕ για οτιδήποτε τους αφορά».

Τους αφορά; Χίλια τοις εκατό. Σε μία και μόνη διαπίστωση συγκλίνουν οι πάντες –ναι, οι πάντες: από τον Ν. Κακλαμάνη μέχρι τον Αλ. Τσίπρα και από τους δύο υπουργούς που έστελναν εκπρόθεσμα υπομνήματα για να πιέσουν το ΣτΕ (οποίος σεβασμός στην ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης!) μέχρι εκείνους τους προσκείμενους ή ανήκοντες στον ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι διαφωνούν με την αλλαγή θέσης του κόμματος για τον Βοτανικό. Δηλαδή με τη μετακίνηση από το «κανένα γήπεδο στον οικιστικό ιστό μιας τόσο πολύ βεβαρημένης πόλης», στο «ναι στο γήπεδο, αλλά χωρίς το mall». Μέσα στον ωκεανό των διαφωνιών τους όλα τα αντιμαχόμενα «στρατόπεδα» συναντώνται σε μία νησίδα-κοινή διαπίστωση: πως ό,τι γίνει κι ό,τι δεν γίνει στον Βοτανικό, προσλαμβάνει μεγάλη σημασία για όλη την Αθήνα. Για το Λεκανοπέδιο, όπως έχει πει με στόμφο ο ίδιος ο δήμαρχος.

Καθένας από τη δική του οπτική γωνία υπογραμμίζει την εμβέλεια του ζητήματος. Πολύ σωστά. Διότι αυτό που διακυβεύεται δεν είναι υπόθεση συνοικιακού ενδιαφέροντος. Πρόκειται για το αν τα 2.000 στρέμματα κοινόχρηστου πράσινου συν τα 1.300 των λεγόμενων «προκηπίων» –όλα αυτά τα όριζε το Προεδρικό Διάταγμα του 1995– θα εκπέσουν στην υποψία πράσινου που υπόσχονται οι ίδιες οι μακέτες της «τριμερούς συμμαχίας». Παρεμπιπτόντως, και το δεύτερο κεφάλαιο της υπόθεσης έχει ανάλογη ή μάλλον απέραντη εμβέλεια: είναι η μέχρι στιγμής παραγκωνισμένη, ακροθιγώς και ελλιπώς συζητηθείσα οικονομική πτυχή της διπλής ανάπλασης. Οποιος ασχοληθεί σοβαρά με τα δούναι και λαβείν ανάμεσα σε δήμο – ΠΑΕ και Ερασιτέχνη Παναθηναϊκό, είτε θα ανατριχιάσει είτε (αν τα βρει όλα λογικά) θα αποδείξει ότι το αγαπημένο του πτηνό δεν είναι ο κορμοράνος, αλλά ο μπούφος.

Βάλτε, λοιπόν, κύριοι, φρένο στο κυνήγι «μαγισσών» και διευθύνσεων, διότι με τη φόρα που έχετε πάρει είστε ικανοί να μας πείτε πως αν η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ ψηφίσουν αύριο νόμο για την εκχώρηση του μισού Πεδίου του Αρεως στον Μ. Κυριακού ή για την ανέγερση εμπορικού κέντρου στον Λόφο Φιλοπάπου, ηθικό δικαίωμα να προσφύγουν στο ΣτΕ θα έχουν μόνο οι κάτοικοι Κυψέλης και Κουκακίου αντιστοίχως. Α, παρακαλώ, μη μου υπενθυμίσετε πως στην περίπτωση του Βοτανικού υπάρχουν ερημιά και χάος κι όχι πράσινο –το ξέρω. Μη μου πείτε ότι ως εκ τούτου δεν έχει σημασία πόσο από το «θεσμικώς προγραμματισθέν» (το 1995) πράσινο ξεγράφεται οριστικώς κι αμετακλήτως με τη διπλή ανάπλαση. Εκτός αν πιστεύετε πως όταν κάποιοι σας στερούν ό,τι έχετε λαμβάνειν καθαγιάζονται, επειδή δεν αρπάζουν κάτι που βρίσκεται ήδη στο σπίτι σας ή στην αυλή σας.

Πολλώ δε μάλλον όταν οι ίδιοι σαμποτάρουν την υλοποίηση των υποσχεθέντων, με προσχήματα καταφανώς σαθρά: έχουμε ήδη αναλύσει πόσο ακριβά πληρώνει τη διπλή ανάπλαση ο Δήμος Αθηναίων, ο οποίος δήλωνε αδύναμος να διεκπεραιώσει μια απαλλοτρίωση –αυτή της ΕΤΜΑ– κόστους 45 εκατομμυρίων ευρώ, ώστε να υλοποιηθεί το διάταγμα του 1995. Να σας υπενθυμίσουμε ένα ανάλογο «θαύμα» που χαρακτήρισε την πρακτική και της κεντρικής εξουσίας; Το ΥΠΕΧΩΔΕ, που βρήκε πολύ ακριβή την απαλλοτρίωση των 45 εκατομμυρίων ευρώ, εξασφάλισε το «Ο.Κ.» του Γ. Αλογοσκούφη για την εκταμίευση 161 εκατομμυρίων ευρώ (!) από το Κοινοτικό Πλαίσιο, χάρη της διπλής ανάπλασης. Τόση κοροϊδία; Τόση.

Δεύτερο αντικείμενο της «σύναξης κατασκόπων και Σέρλοκ Χολμς» είναι το πώς οι 131 γνώριζαν την απόφαση του ΣτΕ προτού αυτή ανακοινωθεί επισήμως. Για σκέψου... Τελικώς ήταν σοφή η ρήση του θεατρικού συγγραφέα Ντένις Πότερ: «Το κακό με τις λέξεις είναι ότι δεν ξέρεις από ποια στόματα πέρασαν». Οταν, όμως, ξέρεις, βγαίνει πολύ γέλιο. Ρε παλικάρια (της δημοτικής αρχής, της ΠΑΕ ΠΑΟ ή λοιποί «εμβρόντητοι»), από αμνησία νομίζετε ότι πάσχουμε; Μέρες προτού κυκλοφορήσει η –ορθή όπως αποδείχθηκε– πληροφορία για την απόφαση του ΣτΕ, δεν διοχετευόταν (από ποιους άραγε;) η φήμη πως «όλα δείχνουν ότι θα ανάψει το "πράσινο φως" για τη συνέχιση του έργου»; Με αυτή την πληροφορία δεν κατακλύζονταν τα ρεπορτάζ του Παναθηναϊκού; Εκανε, λοιπόν, ή όχι και η άλλη πλευρά επαφές, βολιδοσκοπήσεις, απόπειρες να «αλιεύσει»; Κι αν τις έκανε, γιατί αυτό δεν ήταν αντιδεοντολογικό; Επειδή οι πληροφορίες που ήθελε να πιστεύει ή και να διαδίδει η «τριμερής συμμαχία» αποδείχθηκαν λανθασμένες; Εκτός αν μας πει κάποιος ότι δεν επρόκειτο για πληροφορίες, έστω και για ανακριβείς ή όχι κινούμενες στο κατάλληλο timing, αλλά για απλή απόπειρα να δημιουργηθεί κλίμα εναντίον της προσφυγής. Εκ του μη όντως. Ετσι είχαν άραγε τα πράγματα; Αν το «έργο» το μετατρέψουμε σε αστυνομικό, πολλοί μπορούν να «γράψουν σενάρια».

ΥΓ.: Συνέχεια αύριο, με λιγότερη «κατασκοπία» και περισσότερη ουσία. Η ανακοίνωση της ΠΑΕ Παναθηναϊκός, μια παράτολμη προτροπή της, η «πασαρέλα» πολιτικών και τα περί ανταγωνιστικών επιχειρηματικών συμφερόντων.