Η βλακεία σκοτώνει όση αξιοπιστία απέμεινε

Δεν μου αρέσουν οι αφοριστικές απλοποιήσεις, αλλά έχω την εντύπωση ότι αυτό που παρακολουθούμε πρέπει να είναι το χειρότερο πρωτάθλημα όλων των εποχών. Ανταγωνισμός για την πρώτη θέση δεν υπάρχει, η συμπεριφορά των παικτών είναι συχνά εξοργιστική, το θέαμα ανύπαρκτο και τα επεισόδια στις εξέδρες τόσο συνηθισμένα, που δεν αποτελούν ούτε καν είδηση. Σε ένα τέτοιο πρωτάθλημα οι διαιτητές αναδεικνύονται πρωταγωνιστές, ελλείψει άλλων.

Εχω ξαναγράψει και παλιότερα ότι για τον κόσμο της διαιτησίας το ντέρμπι του Ολυμπιακού με τον ΠΑΟ δεν παίζεται δύο φορές τον χρόνο, αλλά κάθε Κυριακή. Φέτος στα ματς των δύο «αιώνιων» αυτό που παρακολουθούμε δεν είναι διαιτησία. Τι είναι; Δεν ξέρω. Το ποδόσφαιρο έχει συγκεκριμένη ορολογία -οι νέες λέξεις που χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε πράγματα εμφανίζονται εκεί που υπάρχουν καινούργια φαινόμενα. Αναζητώ κάποιον γλωσσοπλάστη για να ορίσει πώς πρέπει να αποκαλούμε τις συμπεριφορές στα ματς του Ολυμπιακού και του ΠΑΟ φέτος.

Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι αυτές οι συμπεριφορές δεν είναι ίδιες. Στην περίπτωση του Ολυμπιακού αυτό που εγώ βλέπω είναι μια τεράστια διαφορά στον τρόπο που οι διαιτητές διευθύνουν τα παιχνίδια του εντός και εκτός έδρας. Μέσα στο Καραϊσκάκη οι πιο πολλοί σφυρίζουν ακούγοντας την εξέδρα: συνήθως οι φωνές του κόσμου προηγούνται της απόφασης του διαιτητή –και αυτό ειδικά στην τηλεόραση έχει και μεγάλη πλάκα. Στο Καραϊσκάκη ο Ολυμπιακός αντιμετωπίζεται σαν να είναι η Μπαρτσελόνα και οι διαιτητές κομπάρσοι στο σόου που ετοιμάζει: οι συμπεριφορές είναι σε ορισμένες περιπτώσεις κωμικές, αλλά -ας πούμε- προβλέψιμες. Κάπως έτσι συνέβαινε πάντα. Αυτό που είναι στα όρια του απίστευτου είναι ότι οι ίδιοι περίπου διαιτητές, όταν διευθύνουν ματς του Ολυμπιακού εκτός έδρας, προσέχοντας πάντα να μην κάνουν το μεγάλο λάθος, κάνουν τόσα πολλά εναντίον του που φτάνουν στο σημείο να αλλοιώνουν κανονισμούς:

το έκαναν ο Μαζαράκος στην Κρήτη, ο Παμπορίδης στην Τρίπολη και ο Δαλούκας στις Σέρρες. Και οι τρεις, περισσότερο και από διεύθυνση αγώνων, έκαναν επίδειξη (τσάμπα) μαγκιάς αρνούμενοι να αποβάλουν αντιπάλους των παικτών του Ολυμπιακού που έκαναν φάουλ, για την τιμωρία των οποίων δεν χρειάζεται διαιτητής. Ειδικά στις Σέρρες η μη αποβολή του Μιλένκοβιτς, όταν σταμάτησε με το χέρι μία πάσα του Μπελούτσι στον χώρο, είναι λόγος για να τον στείλουν κανα δίμηνο να παίζει στη Β' Εθνική μπας και ξαναθυμηθεί τους κανονισμούς. Γιατί συμβαίνουν αυτά; Προφανώς γιατί περισσότερο και από το να διευθύνουν ματς οι διαιτητές νομίζουν ότι θα σώσουν ό,τι έχει απομείνει από την αξιοπιστία του πρωταθλήματος, δείχνοντας με τρόπους βλακώδεις ότι όλοι αδικούνται. Σόρι, αλλά αυτά είναι ντροπής πράγματα.

Με τον ΠΑΟ συμβαίνουν άλλες ντροπές. Από το ξεκίνημα του πρωταθλήματος οι διαιτητές διευθύνουν ματς του ΠΑΟ σαν να θέλουν να δείξουν ότι δεν θα του δώσουν ποτέ το αβαντάζ μιας πιθανής αμφιβολίας τους. Χθες με τον Αρη στο πρώτο ημίχρονο ο Ντάκος δεν του δίνει ένα (ακόμα) πέναλτι: αν δεν υπήρχε διαιτητής, την μπάλα στη βούλα θα την έστηνε ο Ρεγκέιρο. Υποθέτω ότι στο ημίχρονο έπεσαν αυτή τη φορά τα γνωστά τηλέφωνα των φίλων του και ο διαιτητής αποφάσισε να μαζέψει τα ασυμμάζευτα δίνοντας ένα πέναλτι στον ΠΑΟ, που θύμισε το πέναλτι που κέρδισε ο Αλεξανδρής από τον Μίτεφ στην Καβάλα το μακρινό 1997. Μετά ο ΠΑΟ κάνει περίπατο, αλλά για μία ομάδα που καιρό τώρα προσπαθεί να πείσει ότι κάθε λάθος διαιτητή διαμορφώνει αποτέλεσμα (πράγμα που μόνο αλήθεια δεν είναι), η Κυριακή αυτή είναι σίγουρα διδακτική...