Θριαμβευτής «Λούκι Λουκ» απέναντι στις φανέλες των Ντάλτον

O «χρυσός» κανόνας σ' αυτές τις περιπτώσεις είναι απλός: ρεσιτάλ θα δώσεις, αν βρεις τρόπο να τους «ξεκλειδώσεις». Η χρονική συγκυρία, το λεγόμενο timing, έπειθε εκ των προτέρων για την ισχύ του αξιώματος. Τόσο το φορμάρισμα του Παναθηναϊκού τον τελευταίο καιρό όσο και η πασιφανής αγωνιστική αστάθεια του Αρη κατά την ίδια περίοδο σε προκαλούσαν να στοιχηματίσεις: το ματς θα «τελείωνε» τη στιγμή που οι «πράσινοι» θα άνοιγαν το σκορ.

Μήπως ηχεί υπερβολική αυτή η διαπίστωση; Ωραία, ας ρίξουμε λίγο νερό στο κρασί μας: το μόνο που θα χρειάζονταν οι «πράσινοι» απέναντι στον εύθραυστο Αρη έπειτα από την επίτευξη ενός δικού τους γκολ θα ήταν να αποφύγουν τις ανασταλτικές και αμυντικές «παιδικές ασθένειες», οι οποίες τόσο ακριβά τους στοίχισαν στη φετινή σεζόν. Αρκεί να θυμηθούμε τους αγώνες με τον Ηρακλή ή τον Εργοτέλη. Σε μία-δύο φάσεις αμέσως μετά το 1-0 οι «πράσινοι» έδειξαν να χάνουν προς στιγμήν την αμυντική τους προσήλωση. Είπαμε, στιγμιαίο ήταν. Διαρκείας αποδείχθηκε η ανεπάρκεια του Αρη. Ο,τι ακολούθησε –δηλαδή όλο το δεύτερο μέρος– αποτέλεσε επιτομή του σωστού, ελκυστικού αλλά και αποτελεσματικού ποδοσφαίρου εκ μέρους του ΠΑΟ. Με τον Αρη στον ρόλο του «σάκου του μποξ». Tόσο... ιδανικού και βολικού «σάκου», ώστε ακόμη κι αν εξαντλήσεις την καλή σου διάθεση θα δυσκολευτείς να βρεις σοβαρό ελαφρυντικό στην όποια κόπωση επέφερε η λασπομαχία της περασμένης Τετάρτης στην Τούμπα...

Το πρώτο μέρος, βεβαίως, δεν κύλησε έτσι. Παρά την κινητικότητα των Νίνη, Σαλπιγγίδη, Καραγκούνη και το ορεξάτο ξεκίνημα της ομάδας, οι βαθιές μπαλιές και οι σέντρες αναδείχθηκαν στη βασική μέθοδο με την οποία ο Παναθηναϊκός πάσχιζε να διασπάσει την άμυνα των Θεσσαλονικέων. Μοιραία η όρεξη εξελισσόταν σε αμηχανία όσο κυλούσαν τα λεπτά –δίχως καλές κάθετες μπαλιές και «φαρμακερά» ρήγματα από τα πλάγια. Ηταν φανερό, άλλωστε, ότι αυτή τη φορά ο Αρης δεν ακολουθούσε την αφελή τακτική που χαρακτήρισε το παιχνίδι του στον αγώνα του πρώτου γύρου στο «Κλεάνθης Βικελίδης». Θυμάστε; Αλλόκοτη διάταξη στην άμυνα και... αποκοτιές. Ο Παναθηναϊκός τότε ισοφάρισε «βγάζοντας» μια υποδειγματική αλλά και πανεύκολη αντεπίθεση: όποιος έβλεπε απομονωμένη τη φάση του γκολ εκείνου, δίχως να γνωρίζει τίποτε για το παιχνίδι, θα νόμιζε ότι ο Αρης υστερούσε στο σκορ και τα έπαιζε όλα για όλα. Οχι πως κέρδιζε 1-0.

Αυτά τότε. Χθες ο Αρης ήταν –στο πρώτο μέρος– καλά οργανωμένος στα μετόπισθεν, δίχως να πονοκεφαλιάζει και πολύ με τον έλεγχο που διατηρούσαν οι γηπεδούχοι στο κέντρο. Ως προς τα υπόλοιπα; Η «κλασική» για τον Αρη –εδώ και δύο σεζόν– καλή κυκλοφορία της μπάλας και ένας Κόκε που βολόδερνε ανάμεσα στους αμυντικούς του Παναθηναϊκού με λίγες φιλοδοξίες, λίγα περιθώρια δράσης, λίγες ελπίδες να προκαλέσει ζημιά. Δευτερεύων στόχος ούτως ή άλλως για τον χθεσινό, αμυνόμενο Αρη. Στον αντίποδα, η κίνηση του Τεν Κάτε να επιστρατεύσει στην επανάληψη τον Ρουκάβινα φάνταζε απολύτως λογική. Γρήγορο γκολ, «κιτρινόμαυρη» κατάρρευση, «πράσινο» ρεσιτάλ. Με πολύ καλή αξιοποίηση των κενών χώρων, με αυτοματισμούς και με συνεισφορά από εμπειρία (απόδοση Καραγκούνη) και νιάτα (σκόρερ πάλι ο Ρουκάβινα, δύο έξοχες τελικές πάσες ο Νίνης). Το γκολ του Κλέιτον, δευτερόλεπτα μετά την είσοδό του στο τερέν, ισχυροποιεί την εντύπωση ότι οι «ρεζέρβες» του ΠΑΟ είναι ετοιμοπόλεμες και «ζεστές». Με όσα αυτό μπορεί να σημαίνει ή να μη σημαίνει για τη συνέχεια.

Αντί επιλόγου: με τις φανέλες αυτές οι παίκτες του Αρη θυμίζουν... μελισσούλες. Κάπως έτσι είναι και το παιχνίδι της ομάδας. «Χαρωπό» και ευχάριστο στο μάτι –έτσι όπως βλέπεις τις μέλισσες να κυκλοφορούν από άνθος σε άνθος. Στα δύσκολα, όμως, το κεντρί δεν προκαλεί συχνά πόνο στους αντιπάλους. Ισως γιατί το μέταλλο της ομάδας το φυλακίζει η ροπή στο στυλ του πολλά «φρου φρου κι αρώματα». Οπότε ιδού και ο δεύτερος συμβολισμός της φανέλας του Αρη: μοιάζει με στολή φυλακισμένων –κάτι σαν τους Ντάλτον. Χθες στο δεύτερο μέρος ο ΠΑΟ έγινε πανεύκολα –και ανεμπόδιστα– ο «Λούκι Λουκ» της αναμέτρησης. Τόσο εύκολα ούτε κόμικ...