Ενας προπονητής αδικημένος απ’ όλους...

Eίμαι τυχερός που ζω, λατρεμένε αναγνώστη. Κατέβαινα χθες τη Συγγρού με τη λιμουζίνα μου για να πάω στον NovaΣπορ Fm και ξάφνου συνέβη το κακό. Ο οδηγός μου, ο Θόδωρος, είδε μια διαφημιστική πινακίδα στον δρόμο και πριν καλά καλά το καταλάβω είχε κοκαλώσει και ο ίδιος και η λιμουζίνα. Πάγωσα. Αφού ο Θόδωρος πάρκαρε κουτσά-στραβά σε μια γωνιά, προσπαθούσε κάτι να μου πει, όμως η φωνή δεν έβγαινε από το στόμα του. Με τα πολλά κατάφερε να ψελλίσει: «Ο Μπραουδάκης έγινε τραγουδιστής»…

Παρ' όλη τη συγκίνηση που ένιωσα ακούγοντας το χαρμόσυνο νέο, κατάφερα να διατηρήσω την ψυχραιμία μου και να κοιτάξω προς το μέρος που μου έδειχνε ο Θόδωρος. Το θέαμα ήταν μοναδικό. Στην πινακίδα υπήρχε μια τεράστια φωτογραφία του Μπραουδάκη και πληροφορίες για το μαγαζί που τραγουδάει. Υπέθεσα ότι ο καλός μου ανακάλυψε ότι έκρυβε έναν μικρό Πάριο μέσα του και ετοιμαζόταν για μια νέα μεγάλη καριέρα…

Δεν πέρασε στιγμή απ’ το μυαλό μου, βέβαια, ότι ο Βαγγέλης μου θα εγκατέλειπε τη δημοσιογραφία για χάρη του τραγουδιού. Ημουν σίγουρος ότι θα τα συνδύαζε και τα δύο. Στην εκπομπή του, δηλαδή, θα έβγαζε ακροατές και θα τους απαντούσε με τραγούδια από το ρεπερτόριό του. Είχα μελώσει τόσο πολύ, που σκέφτηκα μέχρι και τον τίτλο του πρώτου του hit. Θα ήταν το «Χαιρετώ σε» από τη φράση που αποτελεί το σήμα κατατεθέν του γλυκού μου…

Επειδή όμως όλα τα καλά κρατούν λίγο, μερικά λεπτά αργότερα το όνειρο που είχαμε με τον Θόδωρο έγινε κομμάτια. Κοιτάξαμε πιο προσεκτικά την πινακίδα και διαπιστώσαμε ότι ο αοιδός στην φωτογραφία δεν ήταν ο «Μπραού», αλλά ο Μανώλης Κονταρός. Σαν δυο σταγόνες νερό ήταν, dear. Ούτε ο Τζιόλης με τη Λένα Δανιηλίδου δεν μοιάζουν τόσο…

Ηταν φανερό ότι η χθεσινή ημέρα δεν ήταν η τυχερή μου. Μετά την πρώτη κρυάδα που πήρα με τον Βαγγέλη, ήρθε και η δεύτερη για να δοκιμάσει τις αντοχές μου. Επρόκειτο για μια είδηση που διάβασα στα παρασκήνια της «SportDay»: «Το βουλγαρικό σάιτ sofiaecho.com δημοσίευσε ένα θέμα με τα κυριότερα γεγονότα της χρονιάς που πέρασε σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα. Ως τρίτο σημαντικότερο γεγονός στην Ελλάδα, παρουσίασε την αποχώρηση του Βασίλη Γκαγκάτση από την προεδρία της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας».

Οχι, ρε γαμώτο. Ηθελα να ξέρω, οι ιδιοκτήτες του συγκεκριμένου σάιτ δεν είχαν καν τη στοιχειώδη ευθιξία να παραιτηθούν, τη στιγμή που έγινε αυτή η επαίσχυντη ανάρτηση; Κοτζάμ πρόεδρος-πρωθυπουργός αποχώρησε και το περνάνε έτσι στο ντούκου, δίνοντάς του μόνο το χάλκινο μετάλλιο; Κανονικά, honey, η αποχώρηση του Βασιλάκη μου θα έπρεπε να είναι το κυριότερο γεγονός της χρονιάς, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά για ολόκληρη την Ευρώπη. Ο χρυσός μου, άλλωστε, είναι σαν τους ABBA. Εχει φανατικούς οπαδούς σε όλα τα μήκη και τα πλάτη αυτού του πλανήτη…

Τη χαριστική βολή μού έδωσε η θεία Λουκρητία, η οποία με ενημέρωσε για τη μεγαλύτερη αδικία που συνέβη ποτέ στον χώρο του αθλητισμού. Η θεία μου αποκάλυψε ότι ο σερ Αλεξ Φέργκιουσον αναδείχτηκε καλύτερος προπονητής συλλόγου στον κόσμο για το 2008 από την Παγκόσμια Υπηρεσία Ιστορίας και Στατιστικής του ποδοσφαίρου. Αρχικά πίστεψα ότι ήταν απλώς ένα κακόγουστο αστείο. Μόλις όμως διαπίστωσα ότι στη σχετική λίστα με τους δέκα καλύτερους προπονητές του 2008 υπήρχαν ονόματα όπως εκείνο του Βενγκέρ και του Μπενίτεθ και όχι του αγαπημένου μου Ζοσέ Πεσέιρο, έγινα έξαλλος…

Είναι δυνατόν να μην είναι μέσα στη δεκάδα –για να μην το παρακάνω και πω στην πρώτη θέση- ο Ζοσέ, μετά τα θαύματα που έκανε κατά την παρουσία του στον πολυμετοχικό; Η μόνη λογική εξήγηση που μπορώ να δώσω είναι ότι υπεύθυνος αυτής της Παγκόσμιας Υπηρεσίας Ιστορίας και Στατιστικής είναι ο Κώστας Γαλάνης και σαμποτάρει τον Πεσέιρο, επειδή του κρατάει μούτρα. Εχει κι αυτός τα δίκια του βέβαια. Πέρυσι, με τέτοια μπαλάρα που έπαιζε η ομάδα, για να σημειώνει τις ευκαιρίες και τα λοιπά στατιστικά στοιχεία από κάθε αγώνα, ο Γαλάνης έπρεπε να χτυπάει διπλοβάρδιες. Είναι να μην τον έχει άχτι μετά; Ο,τι και να λένε οι κουτόφραγκοι, dear, εγώ δεν αλλάζω γνώμη για τον Ζοσέ μου. Οπως βλέπεις και στο σκίτσο, όσο αξίζει μια τσιχλόφουσκα του Πεσέιρο, δεν αξίζει ο Φέργκιουσον όλος…

Δραπετεύω απ’ τις δυσάρεστες ειδήσεις και περνώ σε ένα αγόρι που πάντα μου φτιάχνει το κέφι. Αναφέρομαι φυσικά στον λατρεμένο «Πρασινοφρουρό», ο οποίος είναι ενθουσιασμένος από τη νίκη του πολυμετοχικού επί του Πανθρακικού: «Μπορεί να παίζει μακράν του δευτέρου την καλύτερη μπάλα στην Ελλάδα, να είναι δουλεμένος σε όλες του τις γραμμές, να μοιράζει τρία γκολ την Κυριακή και τέσσερα την Τετάρτη, να βγάζει αυτοματισμούς στο γήπεδο, όμως ο γκεμπελισμός δεν σηκώνει κουβέντα: ο Ολυμπιακός έχει μάγους, ο Παναθηναϊκός δεν έχει παίκτες».

Εγώ που το αγαπώ το αγόρι μου, θα αποκαταστήσω την τάξη και θα γράψω όλη την αλήθεια, για να μη στενοχωριέται: ο πολυμετοχικός παίζει την καλύτερη μπάλα στην Ελλάδα, μπορεί και στην Ευρώπη, έχει αστρογαλαξιακούς υπερπαίκτες και φυσικά δεν χρειάζεται να κάνει και καμιά μεταγραφή. Επειδή ακριβώς η ομάδα έχει αγγίξει την τελειότητα, υπάρχει κίνδυνος, αν ενισχυθεί, να διαταραχθούν οι ισορροπίες της και να την πάρει ο κατήφορος. Ο «Πρασινοφρουρός», πάντως, είναι απαιτητικός. Η τελειότητα δεν του αρκεί. Θέλει και το μεταγραφικό κερασάκι στην πολυμετοχική τούρτα:

«Το μόνο που θέλει ο Παναθηναϊκός είναι να προσθέτει κάθε χρόνο δυο-τρεις παίκτες που θα κάνουν τη διαφορά. Θα μπαίνουν στην ενδεκάδα και θα παίρνουν την ομάδα από το χέρι στη δύσκολη στιγμή. Θα υπάρξουν και βραδιές που ο Παναθηναϊκός δεν θα πετάει "φωτιές" ή θα κρίνονται παιχνίδια στη μια φάση. Εκεί θέλει βοήθεια».

Mon Dieu, αν το «τριφύλλι» χρειάζεται έναν παίκτη για να βάζει φωτιά στο παιχνίδι, όταν η ομάδα δεν τραβάει, γιατί δεν πάει να πάρει κάποιον μακρινό συγγενή του Νέρωνα; Αυτός, είμαι σίγουρος, μια χαρά θα τα κατάφερνε. Ο Νταβίντ και ο Ζόνεφελντ πάλι, δεν ορκίζομαι…

Νταβίντ Κόπερφιλντ

Αυτός είναι ο παίκτης που θα αλλάξει τα πάντα στον πολυμετοχικό. Ο Νταβίντ Κόπερφιλντ. Δεν είναι μόνο ότι θα δέσει την άμυνα της ομάδας. Το πιο σημαντικό είναι ότι έχει την ικανότητα μ’ ένα άγγιγμά του να κάνει θαύματα. Μπορεί να ακουμπήσει τον Γιόσου, για παράδειγμα, και να τον κάνει Χένρικσεν, τον Βύντρα Νέστα κ.λπ. Αληθινός μάγος, dear…