Kλίμακα μέτρησης «ΕΛ-ΒΕΛ»

Συνήθως η αγωνία για τις μεταγραφές ξεπερνά ακόμα και το συναίσθημα της ίδιας της μεταγραφής. Κάτι οι εφημερίδες και τα site που αραδιάζουν ονόματα, λίγο οι εξαγγελίες των ανθρώπων των ΠΑΕ που με το κλασικό αινιγματικό χαμογελάκι λένε στον κόσμο «να μην ανησυχεί κι ότι εξετάζονται πολλές περιπτώσεις», μια τζούρα από τα ξένα (παντελώς αναξιόπιστα) ΜΜΕ που έχουν φέρει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα 28 φορές τον Μοριέντες, 14 τον Ρικέλμε, καμιά δεκαριά τον Ζαλαγέτα και κάπου 6 τον Μιλίτο κι έδεσε το γλυκό. Αποτέλεσμα: φουσκώνεις σαν το παγόνι από την προσδοκία για τον παιχταρά, ετοιμάζεσαι να πάρεις ρεπό από τη δουλειά για να πας στο αεροδρόμιο και να του φορέσεις με τα χεράκια σου, πρώτος από όλους, το τιμημένο κασκόλ της ομάδας στους τίμιους ώμους του και μια μέρα που ξημερώνει σαν όλες τις άλλες, μαθαίνεις ότι το όνομα του εκλεκτού είναι Ροντρίγκο Σόουζα, Οσκαρ Γκονζάλες ή Πελετιέρι. Ασχετα αν τελικά αυτός που έρχεται είναι καλός, κακός ή μέτριος παίκτης, επικοινωνιακά έχει χαθεί τουλάχιστον ένα σετ. Το όνομα δεν βρισκόταν στο πάνω ράφι, δεν τον ξέραμε πριν έρθει, δεν γινόταν «πασαρέλα» στο φαξ του μάνατζέρ του από προτάσεις, δεν δώσαμε μάχη σώμα με σώμα με την Μπαρτσελόνα, τη Λιόν ή την Αρσεναλ. Κάτι σπάει. Κι ό,τι σπάει δεν ξανακολλάει, εκτός κι αν είναι κανένα τεφαρίκι τύπου Βαζέχα ή Γκόγκιτς, κάνει «παπάδες» και γίνει εθνικός ήρωας μεγαλύτερος από τον Κολοκοτρώνη σε ένα μήνα.

Επειδή, όμως, τα τεφαρίκια σαν τον Βαζέχα και τον Γκόγκιτς είναι τόσο σπάνια όσο και το να πιάσεις το Τζόκερ ύστερα από τριπλό Τζακπότ, μια που το σκάουτινγκ έχει ξεσαλώσει και η τεχνολογία μάς δίνει εικόνα και φάσεις από κάθε γωνιά του πλανήτη, όταν τάζεις μεταγραφές βαρβάτες και φορ-κανόνι, πρέπει να κρατάς τον λόγο σου. Ειδικά όταν το καλοκαίρι είχες τάξει Ferrari και Hummer και η μεν Ferrari αποδείχτηκε Yugo, το δε Hummer ένα τίμιο οικογενειακό Octavia. Διότι όλοι οι Ζόνεφελντ, Σπάχιτς και Ντάβιντ του κόσμου τούτου μπορεί να είναι τα καλύτερα παιδιά που πάτησαν στη γη και μια χαρά παίκτες, αλλά α) κανείς τους δεν είναι φορ, β) κανείς τους δεν είναι φορ-κανόνι και γ) κανείς τους δεν είναι το όνομα που θα φέρει στο αεροδρόμιο κάποιον, πέραν του ανθρώπου της ομάδας και μερικών δημοσιογράφων. Και η κλίμακα «Ελ. Βενιζέλος» είναι πιο γνωστή και έγκυρη κι από την κλίμακα Ρίχτερ.

Ο,τι και να γίνει στο τέλος της χρονιάς για τον Παναθηναϊκό, όσο κι αν γοητεύσουν ή απογοητεύσουν οι καλοκαιρινές μεταγραφές, η αλήθεια είναι μία και ο μπακλαβάς γωνία: η μοναδική μεταγραφή που έκανε τις «βαζελοκαρδιές» να σκιρτήσουν τόσο πολύ από χαρά και περηφάνια ήταν του παγκόσμιου πρωταθλητή, του αρχηγού της Βραζιλίας και της Αρσεναλ, Ζιλμπέρτο Σίλβα. Τελεία και παύλα. Οση χαρά κι αν έδωσαν οι «πράσινες» νίκες επί των αντιπάλων με την απόκτηση του Κλέιτον και του Χριστοδουλόπουλου, η απόκτηση και παραμονή του Μάτος και του Ιβανσιτς, ακόμα και η έλευση Ρουκάβινα με τις καλές συστάσεις, παίκτη ακτινοβολίας, λάμψης και πρεστίζ παρόμοιου με του Ζιλμπέρτο δεν είδαμε. Κι είχαμε να δούμε –όχι μόνο στον Παναθηναϊκό, αλλά στην Ελλάδα γενικότερα– πολλά χρόνια, από τότε που ο Ζιοβάνι, ο Καρεμπέ, ο Ριβάλντο και ο Πάουλο Σόουζα μας έκαναν τη χάρη να έρθουν στα μέρη μας. Στην ίδια κατηγορία με τον Ζιλμπέρτο δεν μπαίνει ούτε ο Φλάβιο, ούτε ο Γκαλέτι, ούτε ο Μπίσκαν –ως μέγεθος μιλάω πριν έρθουν κι άσχετα με την προσφορά τους στην ομάδα. Η φράση «φορ-κανόνι» εκτός από πρωτοσέλιδα, γεμίζει και όνειρα. Ισως ήρθε η ώρα πλέον να ανταμειφθούν αυτοί που έχουν κάνει φέτος τόσα sold out στο ΟΑΚΑ, που ετοιμάζονται για άλλα τόσα παρά το -9 από την κορυφή, με τον ερχομό ενός επιθετικού που θα κοστίζει πολύ, διότι έχει καταφέρει να ανεβάσει την τιμή του με τα γκολ που έχει πετύχει κι όχι λόγω του καλού του μάνατζερ. Κι όπως έδειξε η πρόσφατη καλοκαιρινή ιστορία, ο κόσμος θα το ανταποδώσει με τα διαρκείας και την παρουσία του στο γήπεδο και του χρόνου. Ο,τι δίνεις άλλωστε, παίρνεις.

Υ.Γ.: Ευχαριστώ τον κύριο Ζώτο Φοίβο για τα καλά του λόγια, κυρίως όμως διότι μου έδωσε την ευκαιρία να φιλοξενηθώ στο «Ραντάρ» του εξαιρετικού και συμπαθέστατου Κώστα Νικολακόπουλου στο site του NovaΣΠΟΡ FM. Αν υπέγραφε την επιστολή ο Τέλης Ζώτος, ορκίζομαι ότι θα είχα τοποθετηθεί σε όλες του τις επισημάνσεις. Δεσμεύομαι, όμως, για ένα πράγμα: πριν ξαναπιάσω στο στόμα μου τον Θρύλο, θα παίρνω από τούδε και στο εξής έγγραφη άδεια από τον χειριστή του «Ραντάρ».