Δεν υπάρχει σωτήρας

Στον Ολυμπιακό πέρυσι ο Σωκράτης Κόκκαλης αγόραζε τον Μπελούτσι, τον Ντούντου και τον Ντιόγο, αλλά φέτος το σκέφτεται για να κάνει πρόταση στον Αστέρα για τον Ζαϊρί ή να περιμένει για να μείνει ελεύθερος. Στον Παναθηναϊκό, στον οποίο πέρυσι ο Ανδρέας Βγενόπουλος έλεγε ότι το σύνολο της «ΠΕΚ» έχει μεγαλύτερες δυνατότητες από τον Αμπράμοβιτς, πληροφορίες λένε ότι επενδυτής –όχι από τους βασικούς– ζήτησε πίσω μέρος των χρημάτων του γιατί του είναι απαραίτητα. Στην ΑΕΚ, που πέρυσι το καλοκαίρι ο Κανελλόπουλος έδινε 30% αν ο Μελισσανίδης έβαζε 70 εκατ. ευρώ, σήμερα παίρνεις ολόκληρη την ομάδα με 15 εκατ. και άλλα 19 εκατ. ευρώ διακανονισμένα. Στην τηλεόραση ο Alpha παράτησε τα δικαιώματα που είχε για τα ματς της Σούπερ Λίγκας, με τον ΟΠΑΠ να του δίνει 500.000 για χορηγία αντί για το 1,5 εκατ. ευρώ που έδινε πέρυσι. Οι μικρές ομάδες της Σούπερ Λίγκας, αντί για τα 800.000 ευρώ που περίμεναν από τα τηλεοπτικά, αν δεν βρεθεί νέος χρηματοδότης θα πρέπει να βολευτούν με τα μισά. Και αυτά αν είναι τυχερές, δεν καταρρεύσει όλο το σκηνικό και δεν τρέχουν στην ΕΡΤ για να δώσουν τα τηλεοπτικά με διακόσια χιλιάρικα.

Εμείς, όμως, στον δημοσιογραφικό μας καφενέ πίπα, τσιγάρο και καφέ… Γιατί ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός δεν παίρνουν μεγαλύτερα ονόματα στις μεταγραφές; Γιατί στην ΑΕΚ δεν παίρνουν τους παίκτες που ζητεί ο Μπάγεβιτς; Και αν δεν παίρνουνε παίκτες, γιατί δεν φεύγουνε να έρθει κάποιος άλλος που μπορεί να βάλει φράγκα; Ποιος, ρε παιδιά; Αν δεν υπάρχει κανένας που να βάζει λεφτά, γιατί δεν το λέμε ξεκάθαρα; Να φωνάξουμε, να σκούξουμε, να κρατήσουμε την αναπνοή μας μέχρι να γίνουμε μπλε, όχι σωτήρας, αλλά ούτε Σωτήρης δεν εμφανίζεται.

Ο μόνος που δεν έχει πρόβλημα στο ποδόσφαιρο είναι ο Φανούρης Βατσινάς. Οταν μπορείς να πουλάς τον Τζόρβα στον Παναθηναϊκό με 1,5 εκατομμύριο και να παίρνεις 2 εκατομμύρια ευρώ από την ημιεπαγγελματική Κοπεγχάγη για τον Ν'Ντόι, δεν σε ακουμπάει όχι κρίση, αλλά η πραγματικότητα. Οι υπόλοιποι ιδιοκτήτες, όμως, προβλέπεται να τα φέρουν σπόρκα. Οποιος σχεδιάσει καλύτερα τα οικονομικά του, θα βγει κερδισμένος στην κρίση. Οι οπαδοί των ομάδων θα πρέπει να πανηγυρίζουν όχι όταν η ομάδα τους κάνει μεταγραφές, αλλά όταν δεν κάνει, προτού αναγκαστούν να αλλάξουν ομάδα επειδή η παλιά τους μπατίρισε.


Το πόσο εύκολο είναι να παρασυρθεί μια διοίκηση κάποιας ομάδας σε σπατάλες αποδεικνύεται. Με παράδειγμα την προ πενταετίας ΑΕΚ, που τα χρέη της προς της ENIC, τη Netmed και λοιπούς τρίτους μπορεί να μην είχαν φτάσει τα 70 εκατ. ευρώ, όπως είχε δηλωθεί στο δικαστήριο για το άρθρο 44, αλλά ένα πενηντάρι ήταν στο νερό. Μερικά από αυτά τα χρήματα ήταν εικονικά. Λεφτά που είχαν χρεωθεί με «φουσκωμένες» μεταγραφές, εκατοντάδες χιλιάδες από λογαριασμούς για αγορά καφέδων και επίπλων, μισό εκατομμύριο για σχεδίαση του νέου γηπέδου της ΑΕΚ από κυπριακή εταιρεία και τα σχετικά. Ενα, όμως, μεγάλο ποσό ήταν πραγματικό. Παίκτες που είχαν αγοραστεί κατά δεκάδες. Ενα σίριαλ που θα μπορούσε να ονομαστεί «Από τον Φόλια στον Μεντίνα και από τον Ραμπεσαντρατανά στον Πέτροβιτς», η παραγωγή του οποίου είχε στοιχίσει άπειρα εκατομμύρια, που, σύμφωνα με την αρχή του Μάκαρου, όφειλαν να πληρωθούν από τον επόμενο. Γιατί η αρχή του «Big Mac» «Ο επόμενος πληρώνει τον προηγούμενο» ισχύει, αλλά το σύστημα είναι πυραμίδα. Κάποια μέρα ένας επόμενος δεν μπορεί πια να πληρώσει και η κρίση έρχεται. Η πραγματική κρίση φαίνεται από ένα στοιχείο. Από τη στιγμή που όλοι καταλαβαίνουν ότι ο μόνος τρόπος να σωθεί η ομάδα είναι η κρατική παρέμβαση. Οπότε εμφανίζονται τα άρθρα 44, οι νόμοι «Ζαγοράκη» και τα γνωστά… Για να φτάσει, όμως, μια ομάδα σε τέτοιο σημείο, λάθη πρέπει να γίνονται και να επαναλαμβάνονται.

Στην ΑΕΚ το λάθος ήταν ότι μια σύμπτωση εκτιμήθηκε ως λάθος. Η πορεία της πρώτης χρονιάς της ΑΕΚ, με τον Κατσουράνη να «καθαρίζει» με κεφαλιές στα τελευταία λεπτά μέχρι και 12 βαθμούς, εκτιμήθηκε σαν άλμα στο μέλλον. Το σχέδιο για παίκτες που θα έβγαιναν από τις μικρές ομάδες για να πλαισιώσουν και με τον χρόνο να αντικαταστήσουν τους βετεράνους στην πράξη εγκαταλείφθηκε για να επανέρχεται σαν ανέκδοτο, όπως τον τρίτο χρόνο, όταν ο Νικολαΐδης είχε πει ότι θα δημιουργηθεί ομάδα με μέσο όρο ηλικίας κάτω από τα 21 και η ΑΕΚ για μία ακόμα φορά πλακώθηκε στις μεταγραφές και τα ακριβά συμβόλαια. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που ανακοινώθηκε στην προχθεσινή συνέντευξη Τύπου. Η ΑΕΚ χρωστάει άμεσα 15 εκατ. ευρώ και διακανονισμένα άλλα 20. Σύνολο 35 εκατομμύρια ευρώ. Στον πέμπτο χρόνο της λειτουργίας της ως πολυμετοχική εάν οι μέτοχοι της ΑΕΚ πουλήσουν την ΠΑΕ με ένα ευρώ, ο υποψήφιος ιδιοκτήτης θα πρέπει να δώσει 35 περίπου εκατομμύρια συν ένα ευρώ (35.000.001) για να πάρει την ΠΑΕ με τη φήμη και την πελατεία της και με πιο εξελίξιμο νεαρό ποδοσφαιριστή τον Παυλή. Η ομάδα Νικολαΐδη ως μεγαλύτερο επίτευγμά της έχει την επιβολή του πολιτισμού στο γήπεδο της ΑΕΚ και την ένταξη της ομάδας στο άρθρο 44. Στη διαχείριση, όμως, της ομάδας παίρνει κουλούρα.

Πώς είναι δυνατόν άνθρωποι που διαχειρίζονται γιγάντιες επιχειρήσεις, όπως ο Νοτιάς και ο Χατζηιωάννου, άνθρωποι που μεγάλωσαν στην αυστηρή διαχείριση του χρήματος, όπως ο Κανελλόπουλος, και άνθρωποι που ασχολούνται με το financing, όπως ο Κούλης, να κάνουν τόσο πολύ λάθος και η ΑΕΚ σήμερα να είναι τόσο πολύ μέσα; Είναι αν λογαριάσουμε πόσο εύκολο είναι ένας άνθρωπος που έχει κάνει μεγάλη καριέρα στο ποδόσφαιρο, όπως ο Ντέμης Νικολαΐδης, να κάνει τόσο πολύ λάθος στις αγορές ποδοσφαιριστών, ώστε ύστερα από 78 μεταγραφές παικτών η ΑΕΚ να έχει καλύτερο παίκτη τον Κυργιάκο και ακριβότερο συμβόλαιο αυτό του Μπασινά. Υπάρχει, βέβαια, το επιχείρημα ότι τις μεταγραφές τις κάνουν οι τεχνικοί διευθυντές. Αν, όμως, το δεχτούμε, τότε σε τι βοηθάει να έχει παίξει ο πρόεδρος μπάλα αν δεν μπορεί να εκτιμήσει τις προτάσεις για τις μεταγραφές; Τα πολύτιμα συμπεράσματα από την περιπέτεια της ΑΕΚ είναι ως προς τους μετόχους ότι δεν μπορείς να αλλάζεις τη στρατηγική σου ύστερα από πρόσκαιρες επιτυχίες. Ως προς τον Νικολαΐδη, ότι το πόσο καλός και δημοφιλής ήταν κάποιος παίκτης δεν σημαίνει πολλά πράγματα όταν γίνεται πρόεδρος. Εάν ο Βρύζας δεν έκανε τις σωστές επιλογές, και δύο Euro να είχε κατακτήσει ο Ζαγοράκης, ο ΠΑΟΚ θα πάτωνε. Εάν ο Ιβιτς δεν έκανε σωστές επιλογές, η πρώτη και δεύτερη χρονιά της ΑΕΚ δεν θα υπήρχαν. Μια κακή επιλογή του Φερέρ ως τεχνικού διευθυντή και είτε ο Νικολαΐδης είχε βάλει 50 γκολ τη σεζόν είτε είχε παίξει μπάλα στην αυλή του σχολείου του ήταν το ίδιο και το αυτό.

Ανεξάρτητα από επικοινωνιακά παιχνίδια, η κατάσταση στην ΑΕΚ είναι απλή. Μπορεί και θέλει κάποιος να δώσει 15 εκατομμύρια ευρώ παγκουί και να αναλάβει άλλα 19 με διακανονισμό 15 χρόνων για να πάρει την ΠΑΕ; Δίνει το πενηντάρι για τη φιλανθρωπική οργάνωση, κάνει την πρόταση στους μετόχους της ΑΕΚ και αν δεν του τη δώσουν, βγαίνει και το λέει δημόσια. Δεν μπορεί ή δεν θέλει; Να περάσει ο επόμενος. Κι αν τελειώσουν οι «επόμενοι», συνεχίζουν αυτοί που υπάρχουν. Εκτός αν κάποιος βρίσκει τα 34 εκατομμύρια για την αγορά της ΑΕΚ υπερβολικά. Σε αυτή την περίπτωση λέει «εγώ θέλω να δώσω τόσα» και κάθεται να παίξει στο καρέ. Μιλητά, όμως, και σε καπίκια, παιχνίδι σοβαρό δεν γίνεται.


Τώρα τι διαφορά έχει να πληρώσει κάποιος 15 εκατομμύρια ευρώ cash και 19 με διακανονισμό στους μετόχους, το κράτος ή τον σουλτάνο της Ζανζιβάρης, μια και σε κάθε περίπτωση παίρνει το ίδιο πράγμα –μια ΠΑΕ χωρίς χρέη–, χρειάζεται προσπάθεια για να εξηγηθεί. Εκτός αν το «όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει» έχει γίνει οικονομικό αξίωμα.