Δύο «Δικέφαλοι», ένα ματς, κάμποσα συμπεράσματα

«Tο ΠΑΣΟΚ είναι όπως ο Χριστόφορος Κολόμβος». Αυτό διατεινόταν η σκωπτική δήλωση την οποία είχαν καταθέσει μια φορά κι έναν καιρό -αρχές δεκαετίας ’80- κάποιοι αυτόνομοι στο προεδρείο ενός πανσπουδαστικού συνεδρίου, στο αμφιθέατρο της φοιτητικής εστίας Ζωγράφου. Ακολουθούσε, βεβαίως, η επεξήγηση της ομοιότητας του ΠΑΣΟΚ με τον Κολόμβο: «Οταν ξεκίνησε δεν ήξερε πού πήγαινε, όταν έφθασε δεν γνώριζε πού βρέθηκε -κι όλα αυτά με λεφτά του Δημοσίου».

Το προαναφερθέν σχόλιο το ανακάλεσαν στη μνήμη μου οι τελευταίες παραδοχές και αυτοκριτικές της διοίκησης της ΑΕΚ. Νομίζω ότι στην ΠΑΕ και τον «προγραμματισμό» της –αυτόν των τελευταίων ετών– ταιριάζει κουτί το απόφθεγμα περί ΠΑΣΟΚ και Κολόμβου. Μπορείτε να προσθέσετε τις λέξεις «και των μετόχων» πλάι στα «λεφτά του Δημοσίου», τα οποία όμως διατηρούν τη θέση τους στη φράση. Εκτός εάν λησμονήσαμε ότι η ένταξη της ΑΕΚ στο άρθρο 44, με σήμα κατατεθέν την απουσία των συνηγόρων του Δημοσίου από την εκδίκαση, ήταν η αφετηρία της «νέας εποχής» για την ομάδα. Ναι, της «νέας εποχής» που κατέληξε σε νέα μπερδέματα-αδιέξοδα και τώρα απαιτεί νέο ξεκίνημα.

Εν πάση περιπτώσει, τις εξελίξεις όλων αυτών θα τις δούμε. Επί του παρόντος, στον απόηχο του ντέρμπι στο ΟΑΚΑ ας διατυπώσουμε ορισμένες σκέψεις για τους δύο αντιπάλους. Αρχής γενομένης από τον φιλοξενούμενο «Δικέφαλο». Ο φετινός ΠΑΟΚ είναι η ομάδα των πολλαπλών προσφορών. Στους οπαδούς του προσφέρει την ικανοποίηση να τον βλέπουν πολύ πιο αξιόμαχο απ’ ό,τι ήταν στο πρόσφατο παρελθόν. Στους ανταγωνιστές του προσφέρει την ευκολία με την οποία ρέπει προς το πνεύμα του «μάζευε κι ας είν' και ρώγες». Δηλαδή το «Χ» ακόμα και στην Τούμπα -όταν ο αντίπαλος είναι κάποιος από τους «μεγάλους». Πόσω μάλλον εκτός έδρας -ας πούμε στο ΟΑΚΑ με αντίπαλο την ΑΕΚ. Μόνο που όταν αρκείσαι στις «ρώγες» τόσο φανερά και... αδιάκριτα, έτσι μουδιασμένος όπως είσαι, ενίοτε αδυνατείς να κάνεις ακόμα και το όποιο μικρό άλμα απαιτείται για να τις φθάσεις. Συχνά στο ποδόσφαιρο όποιος πηγαίνει μόνο για τα λίγα τα χάνει κι αυτά.

Ελα όμως που ο ΠΑΟΚ, εφέτος, κάνει άλλες δύο προσφορές στους ισχυρούς αντιπάλους του. Η μία είναι άκρως πρακτική, η δεύτερη «επικοινωνιακή». Η πρώτη: οι παίκτες του «Δικεφάλου» συνηθίζουν να απενεργοποιούν την αυτοσυγκέντρωσή τους ελάχιστα λεπτά ή και δευτερόλεπτα προτού σφυρίξει ο διαιτητής για την ανάπαυλα του ημιχρόνου. Αποτέλεσμα: δέχονται κρίσιμα τέρματα στις εκπνοές των πρώτων 45λέπτων μόνο και μόνο επειδή η αυτοσυγκέντρωσή τους θυμίζει θεατή που επείγεται να πάει «προς νερού του» και σηκώνεται από τη θέση του λίγο νωρίτερα -έτσι, για να μη βρει καμία ουρά στις τουαλέτες. Οι Θεσσαλονικείς το έπαθαν αυτό στην Τούμπα εναντίον της ΑΕΚ (η επιτομή του «τσάμπα γκολ»), το υπέστησαν στο Καραϊσκάκη, το έπαθαν πάλι στο ΟΑΚΑ, το βράδυ της περασμένης Κυριακής. Το «τρις εξαμαρτείν» στις τέσσερις –έως τώρα– αναμετρήσεις του ΠΑΟΚ με ομάδες του παλιού «ΠΟΚ» είναι βαρύς απολογισμός.

Και να πει κανείς ότι ο ΠΑΟΚ δεν είναι, εν γένει, πειθαρχημένο συγκρότημα... Είναι και με το παραπάνω. Τι φταίει, τότε, για τούτο το «χούι», για τις τόσες πτώσεις της καρδάρας με το γάλα στο «παρά κάτι» των πρώτων 45λέπτων; Πιθανότατα κάποιο έλλειμμα αυτοπεποίθησης στα «ψηλά εμπόδια». Ο φετινός ΠΑΟΚ νιώθει –και αποπνέει– σιγουριά όταν αντιμετωπίζει ομάδες υποδεέστερες. Απέναντι στους μεγάλους, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η ομάδα έχει βελτιωθεί, δεν έχει «απογειωθεί». Οι παίκτες τα συνειδητοποιούν αμφότερα, απλώς στα δύσκολα «βγαίνει» η επίγνωση του δεύτερου.

Η άλλη προσφορά είναι η «επικοινωνιακή»: ο ΠΑΟΚ είναι τόσο «σφικτή» ομάδα, ώστε όποιος την απειλήσει δυόμισι φορές σε έναν αγώνα αυτομάτως πιστώνεται «πολύ καλή» εμφάνιση. Θυμηθείτε τον αγώνα στο Καραϊσκάκη: μόνο και μόνο επειδή αντίπαλος ήταν ο «σφικτός» ΠΑΟΚ, στο «χρηματιστήριο» των εντυπώσεων ο Ολυμπιακός πιστώθηκε ένα καλό δεύτερο μέρος -λες και οι «ερυθρόλευκοι» έκαναν κάποια εμφάνιση α λα Μπενφίκα ή Χέρτα (στην επανάληψη). Ανάλογο φαινόμενο, με αισθητά εντονότερη ροπή προς την υπερβολή, παρατηρείται στα μεθεόρτια του ντέρμπι των «Δικέφαλων» στο ΟΑΚΑ. «Η καλύτερη φετινή ΑΕΚ», διαβάζεις σε πρωτοσέλιδα. Δεν νομίζω. Αισθητά καλύτερη ήταν η «Ενωση» στην πρεμιέρα κόντρα στον Παναθηναϊκό. Καλύτερη ήταν και στην επανάληψη του αγώνα της Τούμπας. Εκτός αν η σύγκριση γίνεται με τα «στερνά» της περιόδου Δώνη, όταν η ΑΕΚ -πράγματι- είχε περιέλθει σε κατάπτωση. Σε αυτήν την περίπτωση, όμως, ο χρονικός προσδιορισμός «φετινή» δεν στέκει.

«Μεγάλη βελτίωση», διαβάζεις και ακούς. Το «μεγάλη» δεν νομίζω ότι ευσταθεί, όπως δεν θα έστεκε και το «γρήγορη». Το «σταθερή» μένει να αποδειχθεί στις επόμενες αγωνιστικές, αλλά καλό –για την ίδια την ΑΕΚ– θα ήταν να μη διογκώνονται τα όποια θετικά στοιχεία εμφανίστηκαν, σεμνά και ταπεινά, στο παιχνίδι της περασμένης Κυριακής. Η «Ενωση» ήταν συνυπεύθυνη για το ανυπόφορο θέαμα που παρακολουθήσαμε στα πρώτα 40 λεπτά του αγώνα. Επαιξε πολύ καλή μπάλα στην αρχή της επανάληψης και προβληματίστηκε στο δεκάλεπτο που παρήλθε από την είσοδο του Μπακαγιόκο μέχρι την αποβολή του Κοντρέρας. Στη συνέχεια οπισθοχώρησε και, αξιοποιώντας την αριθμητική υπεροχή της, διαφύλαξε –μάλλον άνετα– τα κεκτημένα απέναντι στον «λίγο» ΠΑΟΚ. Συγγνώμη, αλλά δυσκολεύομαι σε όλα αυτά να εντοπίσω «μεγάλη βελτίωση». Πολύ περισσότερο δυσκολεύομαι να κατανοήσω ποιο όφελος προκύπτει από την «τρίχα που γίνεται τριχιά».

Την αισιοδοξία την οποία χρειάζεται η ομάδα την προσφέρει αφειδώς η νίκη. Δεν βοηθούν οι όποιες υπερβολές για την εμφάνιση: αν αυτές «φουσκώσουν μυαλά» οπαδών, το πράγμα μπορεί να αποδειχθεί μπούμερανγκ. Την αγωνιστική βελτίωση με το σταγονόμετρο η φετινή ΑΕΚ την αντέχει, έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα. Αμφιβάλλω, όμως, εάν η ομάδα αντέχει κάποιο ενδεχόμενο «σκωτσέζικο ντους», δηλαδή το «επιτέλους, στρώσαμε» που απειλεί να το διαδεχθεί μια άδικη εντύπωση «πισωγυρίσματος» -στην πρώτη, νέα προβληματική εμφάνιση.

Αρκετό εκνευρισμό προκαλεί στον κόσμο της ομάδας η διοικητική – οικονομική αβεβαιότητα και η ανασφάλεια που προκύπτει απ' αυτή. Το τελευταίο που χρειάζεται η ΑΕΚ είναι να ενισχυθεί ο εκνευρισμός αυτός από μια πρόωρη διόγκωση προσδοκιών.