Στην καρδιά του αγγλικού ποδοσφαίρου

Υποθέτω πως η διαπίστωση ισχύει για όλες τις χώρες αλλά με τους Αγγλους λίγο παραπάνω, διότι είναι όλο ιδιαιτερότητες. Είναι δύσκολο να κατανοήσεις την πραγματικότητα μιας χώρας αν δεν την έχεις ζήσει και λιγάκι. Οι Αγγλοι έχουν παραξενιές που δεν έχουν άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί. Εκτός από το τσάι των 5 και μία κάπως απομονωτική αντίληψη –συνδυασμένη με μία εθνικιστική αλαζονεία– για τη θέση της χώρας τους στην Ε.Ε, είναι και η ανάποδη οδήγηση, τα ανάποδα τιμόνια στα αυτοκίνητα, οι εκπτώσεις, η κοσμοπολίτικη –και καταναλωτική– αύρα του Λονδίνου, οι μύθοι της μουσικής, η βασίλισσα, τα pubs και ένα σωρό άλλα μικρά ή μεγάλα πράγματα που ορίζουν αυτό που ονομάζεται «βρετανικότητα».

Ενα από τα κατεξοχήν στοιχεία αυτής της ιδιότητας είναι φυσικά το ποδόσφαιρο, το οποίο κάποτε είχε αξία επειδή σε αυτό μεταφέρονταν όλες οι αξίες της χαμένης αγγλικής μεσαίας τάξης, ενώ τώρα η αξία του αποτιμάται με άλλους όρους. Ορους που έχουν να κάνουν με την οικονομία και τη showbiz. Μία από τις μεγαλύτερες και πιο σεβάσμιες προσωπικότητες του αγγλικού ποδοσφαίρου, παρά το γεγονός ότι αποτελεί τον παίκτη-σύμβολο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, είναι ο Μπόμπι Τσάρλτον.

Και αυτή η αποδοχή έχει τις ρίζες της αφενός στη μεγάλη ποδοσφαιρική του αξία και αφετέρου στο μοναδικό Παγκόσμιο Κύπελλο που κατέκτησαν οι Αγγλοι. Ολοι οι ποδοσφαιριστές εκείνης της ομάδας του Ράμσεϊ είναι μόνιμοι κάτοικοι του αγγλικού ποδοσφαιρικού δωδεκάθεου. Προχθές ο σερ Μπόμπι Τσάρλτον έδωσε –πράγμα που δεν κάνει συχνά– μία μεγάλη συνέντευξη στην αγγλική εφημερίδα «Οbserver» και μίλησε για ποδόσφαιρο αλλά κυρίως για την αγαπημένη του ομάδα.

Ο Τσάρλτον βρέθηκε πριν από λίγο καιρό στο προσκήνιο της επικαιρότητας εξαιτίας μιας βράβευσής του από το αθλητικό τμήμα του BBC. Αλλά δεν ήταν τόσο η βράβευση όσο ότι το βραβείο τού το έδωσε ο αδερφός του, ο Τζάκι, επίσης μέλος της ομάδας που κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο. Τα δύο αδέλφια δεν μιλούσαν εδώ και 4 χρόνια εξαιτίας μιας δημόσιας αντιπαράθεσης και η βράβευση του Μπόμπι ήταν η επίσημη συμφιλίωση μπροστά στις κάμερες. Μία ιστορία από αυτές που λατρεύουν τα Media.

Ο Τζάκι δεν υπήρξε ποτέ τόσο χαρισματικός ποδοσφαιριστής όσο ο Μπόμπι. Ενας σκληρός αμυντικός ήταν που έκανε όνομα στη Λιντς και ο οποίος τα πήγε πολύ καλά ως προπονητής. Ηταν τελείως διαφορετικός από τον συνεσταλμένο Μπόμπι, καβγατζής, εξωστρεφής και ο ίδιος είπε κάποτε πως «με τον αδελφό μου μοιάζουμε όσο η κιμωλία με τη φέτα». Επιστρέφω στη συνέντευξη του Τσάρλτον, ο οποίος κάνει μία ακτινογραφία της φετινής Γιουνάιτεντ, για την οποία υποστηρίζει ότι θα πάρει το πρωτάθλημα.

Ο ίδιος πιστεύει ότι έχει περισσότερες εναλλακτικές λύσεις από κάθε άλλο διεκδικητή του τίτλου και επιπλέον θεωρεί ότι η Λίβερπουλ δεν θα αντέξει στην πίεση της Μάντσεστερ. Αναφερόμενος σε κάποιους ποδοσφαιριστές της Γιουνάιτεντ, για τον Μπερμπάτοφ λέει πως δεν τον είχε εκτιμήσει σωστά και σημειώνει ότι ένα από τα αρνητικά του στοιχεία είναι το γεγονός πως όταν χάνει την μπάλα δεν προσπαθεί να τη διεκδικήσει ξανά, πράγμα που δείχνει τεμπελιά ή αδιαφορία. Αναγνωρίζει το ταλέντο του και την προσπάθεια που κάνει για να βελτιώσει αυτή την αδυναμία του και εκτιμά ότι αν καταφέρει να αποκτήσει σταθερότητα στην απόδοσή του, έχει όλα τα φόντα να περάσει στους μεγάλους επιθετικούς της ιστορίας της Μάντσεστερ.

Για τον Ρούνεϊ είπε ότι του θυμίζει τον εαυτό του, επειδή θέλει να κάνει τα πάντα μέσα στο γήπεδο και δεν του αρέσει να χάνει. Αλλά κυρίως δεν κρύβεται όταν τα πράγματα είναι δύσκολα. «Οταν ένας ποδοσφαιριστής σαν κι αυτόν κρύβεται, τότε αυτή η διάθεση θα περάσει και στους συμπαίκτες του και η ομάδα πλέον χάνει κάθε μαχητική διάθεση». Αυτή η διάθεση, η υπευθυνότητα που υπαγορεύει σε κάθε ποδοσφαιριστή που φορά τη φανέλα της Μάντσεστερ, η παράδοση της ομάδας, η σκληρή δουλειά και ο μακροπρόθεσμος σχεδιασμός είναι τα μυστικά της επιτυχίας της Μάντσεστερ. Μιας ομάδας που ευτύχησε να έχει στον πάγκο έναν τύπο σαν τον Φέργκιουσον, ο οποίος έχει την ίδια δίψα για διάκριση όπως τότε που πρωτοήρθε και του οποίου η μεγαλύτερη ικανότητα είναι να παίρνει τη σωστή απόφαση την κάθε στιγμή.

Πρωτάθλημα-ασανσέρ

Φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι συμφωνούν στην εκτίμηση πως το ελληνικό πρωτάθλημα είναι κακό. Και με όρους ποιότητας και με όρους οργάνωσης. Το ανησυχητικό σημείο της ιστορίας αφορά τη διάθεση όσων εμπλέκονται σε αυτό το πρωτάθλημα, τουλάχιστον στον οργανωτικό τομέα, να βελτιωθεί. Και η κακή οργάνωση αποκαλύπτει ένα σωρό ελαττώματα, τα οποία τελικά καθορίζουν και τη φυσιογνωμία του ποδοσφαίρου που έχουμε. Για τις φιλοδοξίες δεν γράφω τίποτα.

Τι φιλοδοξίες να έχεις όσον αφορά το ποδόσφαιρο όταν για προπονητή της Eθνικής σου διαλέγεις έναν ξεπερασμένο από τις εξελίξεις 70άρη, όταν η ανάδειξη νεαρών Ελλήνων ποδοσφαιριστών στις ομάδες θεωρείται αδυναμία, όταν το «ταλέντο» είναι κάτι που θα πουλήσουμε και όχι κάτι που θα αξιοποιήσουμε αγωνιστικά, όταν το κεντρικό θέμα συζήτησης ύστερα από κάθε αγωνιστική είναι οι εκτιμήσεις του κάθε Βαρούχα από τηλεοράσεως για τις διαιτητικές αποφάσεις. Τα σημάδια είναι πολλά και σοβαρά για να τα αγνοήσουμε.

Την περασμένη αγωνιστική σημειώθηκαν σε 8 παιχνίδια μόλις 6 γκολ. Κοιτάς τον πίνακα των σκόρερ και δεν βλέπεις Ελληνα στις πρώτες θέσεις, ενώ όταν κοιτάς το αγωνιστικό δυναμικό των ομάδων σε πιάνει μια απελπισία με την πληθώρα των μέτριων έως κακών ξένων ποδοσφαιριστών. Σε άλλα πρωταθλήματα, κάποια από τα οποία θέλουμε να αντιγράψουμε αλλά μόνο σε ό,τι αφορά τα ποσά από τις συμφωνίες πώλησης των τηλεοπτικών δικαιωμάτων, οι ενώσεις των επαγγελματικών ομάδων κάνουν πολλά περισσότερα πράγματα για να βελτιώσουν και να προστατέψουν το «προϊόν» τους.

Εδώ το «προϊόν» δεν κάνει ούτε για τον πάγκο της λαϊκής και εμείς θέλουμε να του φτιάξουμε βιτρίνα κοσμηματοπωλείου της Βουκουρεστίου. Την περασμένη Πέμπτη με χαρά πληροφορηθήκαμε όλοι πως η Σούπερ Λίγκα θα εξετάσει αυτή την εβδομάδα το πρόβλημα της βίας. Θα της γράψει μία αντιβίωση μετά την εξέταση και όλα θα πάνε καλά. Μιλάμε για τέτοιο ενδιαφέρον. Αν δεν υπήρχε το κράτος να τις συντηρεί οικονομικά, οι περισσότερες ομάδες θα αγωνίζονταν στα περιφερειακά πρωταθλήματα. Και εκεί μπορεί να έπαιζαν καλύτερο ποδόσφαιρο.

Οι δημοσκοπήσεις και οι Εντυπώσεις

Είναι πολύ διασκεδαστικό να βλέπεις κάποιους να προσπαθούν να μας πείσουν με τις δημοσκοπήσεις ότι η κυβέρνηση που προέκυψε από τον ανασχηματισμό είναι αυτή που θα λύσει τα προβλήματα. Θα μπορούσε να το είχε κάνει νωρίτερα, αλλά ο πρωθυπουργός ήθελε να μας κρατήσει σε αγωνία. Κάποια από τα επιμέρους στοιχεία των δημοσκοπήσεων έχουν πολύ γέλιο. Οπως το 8,2% που πιστεύει ότι αυτή η κυβέρνηση είναι (πότε πρόλαβε) καλύτερη από την προηγούμενη. Ή ότι ο πιο δημοφιλής νέος υπουργός είναι ο Α. Σαμαράς με 70% και ακολουθεί ο κ. Καλαφάτης με 45%.

Μα καλά, πόσοι απ' όλους αυτούς που ρωτήθηκαν μπορούν να αναγνωρίσουν τον Καλαφάτη σε φωτογραφία; Η κατασκευή είναι κάτι παραπάνω από προφανής, αλλά τα ΜΜΕ μυρίζονται εκλογές και θέλουν να το παίξουν καλά παιδιά για να πάρουν τα ευρώ της διαφημιστικής δαπάνης. Κι αν στα πρόσφατα επεισόδια δεν είχαν χτυπηθεί εικονολήπτες και δημοσιογράφοι καναλιών, καμία κριτική δεν θα είχε γίνει στη συμπεριφορά της Αστυνομίας. Που βρίσκεται πάντα στο πλευρό του πολίτη. Ιδίως όταν τον έχει ξαπλώσει κάτω.