Πανίσχυρος εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου

Οποιοι δυσκολεύονται να καταλάβουν ποιο είναι το πρόβλημα της ελληνικής διαιτησίας, ας ξαναδούν το ματς του Ολυμπιακού με την Ξανθη. Ακόμα κι αν καλόπιστα κάποιος δεχτεί ότι το μεγαλύτερο σφάλμα στο ματς ανήκει στον πρώτο βοηθό, τον γνωστό και μη εξαιρετέο Σαραϊδάρη (που δεν υποδεικνύει σε θέση οφσάιντ τον Ντιόγο και υποχρεώνει έτσι τον Γερμανάκο να δώσει πέναλτι και να αποβάλει τον Ζουέλα), εν τούτοις δεν υπάρχει λεπτό στο ματς που να μη νιώθεις ότι ο διαιτητής φοβάται το ενδεχόμενο στραβοπατήματος του Ολυμπιακού.

Ο Γερμανάκος πάει στο Καραϊσκάκη να σφυρίξει για τελευταία φορά στην καριέρα του. Αν κάποιος περιμένει ότι ο συγκεκριμένος διαιτητής (που δεν υπήρξε δα και ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος στην καριέρα του), δεν θα μασήσει από την πίεση της έδρας, ζει στον πλανήτη Αρη και σίγουρα όχι στην Ελλάδα. Ο Γερμανάκος πάει να κλείσει την καριέρα του κάνοντας (χωρίς τον κίνδυνο πιθανής τιμωρίας) κανονικές δημόσιες σχέσεις: δυσκολεύομαι να τον κακίσω.

Σε μια χώρα στην οποία εφημερίδες δεν τολμάνε να γράψουν πρωτοσέλιδα κάτι που μπορεί να δυσαρεστήσει το αγοραστικό κοινό τους, το να περιμένεις από ένα διαιτητή στο τελευταίο ματς της καριέρας του να μη σκεφτεί το μέλλον του είναι υποκριτικό: ο Γερμανάκος έπαιξε για την πιθανότητα να γίνει αύριο παρατηρητής, μεθαύριο παρατηρητής ευρωπαϊκής διαιτησίας, μετά αρχιδιαιτητής όπως ο πατέρας του κ.λπ. Αν ο Γερμανάκος αδικήσει τον Ολυμπιακό (ειδικά στο τελευταίο ματς της καριέρας του) θα τον βρει μπροστά του σίγουρα κάποια στιγμή.

Η ερώτηση δεν είναι γιατί πήρε αυτές τις αποφάσεις, αλλά γιατί επιλέχθηκε για το συγκεκριμένο ματς: αυτό είναι το πρόβλημα της ελληνικής διαιτησίας κι όχι το καθαρό πέναλτι στον Ντιόγο στην Τρίπολη ή το πέναλτι που έκρινε το ματς του Ολυμπιακού με τον Θρασύβουλο. Τα τελευταία χρόνια -και στην περίοδο του Ψυχομάνη- διαπιστώνει κανείς συχνά πυκνά τέτοια περίεργα (για να θυμηθώ τον Θωμά) πράγματα. Θυμάμαι π.χ. επόπτες ν' αλλάζουν παραμονές ντέρμπι επειδή πήγαν λέει σε ένα γάμο.

Θυμάμαι διαιτητές να γίνονται διεθνείς ύστερα από εξοργιστικές διαιτησίες στο Καραϊσκάκη (π.χ. Σταυρίδης) κι άλλους να εξαφανίζονται διότι «αδίκησαν» τον Ολυμπιακό (π.χ. Τσίκινης). Θυμάμαι διαιτητές να έρχονται από τη Β' Εθνική και να κάνουν πρεμιέρα στο φαληρικό γήπεδο σε σημαντικά ματς κι άλλους να αλλάζουν συνδέσμους ανενόχλητοι (π.χ. Κασναφέρης) για να μπορούν να παίζουν ματς του Ολυμπιακού τον καιρό που υπήρχε για αυτούς έρωτας. Θυμάμαι επίσης διαιτητές να μην ορίζονται σε αγώνες του Ολυμπιακού μόνο και μόνο επειδή τους κάνανε πρωτοσέλιδο στο «Φως».

Αυτά είναι τα προβλήματα κι όχι αν αξιολογήθηκε σωστά η θέση του Ντιόγο ή το σπρώξιμο στον Ντουντού: άλλο είναι η εύνοια της μεγάλης ομάδας κι άλλο η προστασία της. Κι άλλο φυσικά είναι να τα βάζεις με τον Γερμανάκο, τον Βασσάρα ή τον Καστανίδη κι άλλο με τον Ψυχομάνη και τον Γκαγκάτση, δηλαδή τους προϊσταμένους τους. Ο Ολυμπιακός π.χ. όταν χαλάει κόσμο για μια κόκκινη που δεν βγήκε, δεν εγκαλεί τους διαιτητές, εγκαλεί, με όλο το θράσος τής από το 1997 κι έπειτα εκτός γηπέδου κυριαρχίας του, τους ίδιους τους προϊσταμένους τους: ενίοτε τους αλλάζει κιόλας.

Για να μην παρεξηγηθώ, ο Ολυμπιακός δεν κερδίζει το φετινό πρωτάθλημα από τη διαιτησία. Αυτό το επιβεβαίωσε και η μετριότατη εμφάνιση του ανταγωνιστή του ΠΑΟΚ χθες το βράδυ στο ΟΑΚΑ. Απλά είναι η απίστευτη ανικανότητα των υπόλοιπων και στο καθαρά παραγοντικό παιχνίδι ο λόγος που το έχει μετατρέψει σε περίπατο, εισπράττοντας σφυρίγματα κάθε φορά που προκύπτει αμφιβολία διαιτητή...