Και επήλθε το πέρας χάρη στον Κοντρέρας

Nτέρμπι των απανωτών... άλλοθι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το χθεσινό των «Δικεφάλων» στο ΟΑΚΑ. Το γκολ της ΑΕΚ –απόρροια της εκτελεστικής δεινότητας του Τζεμπούρ– ήταν το άλλοθι που διέσωσε το πρώτο μέρος. Διαφορετικά ο τίτλος του χειρότερου 45λέπτου από όσα παρακολουθήσαμε φέτος σε ντέρμπι, θα ήταν μάλλον εξασφαλισμένος. Οχι πως στα φετινά ντέρμπι των «μεγάλων» έλειψαν τα πολλά χρονικά διαστήματα που απειλούσαν να προκαλέσουν χασμουρητά –κάθε άλλο. Απλώς αυτό που παρακολουθήσαμε χθες στο πρώτο μέρος παραήταν...

Το άλλοθι του ΠΑΟΚ σε ολόκληρο το παιχνίδι ήταν –όλο κι όλο– το καλό του δεκάλεπτο στην επανάληψη. Αυτό που μεσολάβησε από την (απολύτως λογική κι εξηγήσιμη) επιστράτευση του Μπακαγιόκο (57') στη θέση του Ιβιτς μέχρι την αποβολή του Κοντρέρας. Νωρίτερα ο «Δικέφαλος του Βορρά» είχε δει τον Χάρο με τα μάτια του, δηλαδή το 2-0 να φαντάζει αναπόδραστο, αλλά εν τέλει να αποφεύγεται, εξαιτίας της αστοχίας του Εντίνιο προ κενής εστίας. Το ματς θα μπορούσε να έχει κριθεί εκεί.

Δεύτερο άλλοθι του ΠΑΟΚ και δη του Σάντος ήταν, ασφαλώς, η αποβολή του Κοντρέρας. Σε συνάρτηση με τη γρήγορη, αναγκαστική αντικατάσταση του Λάκη, η εξέλιξη αυτή στην ουσία στέρησε από τον προπονητή των φιλοξενουμένων κάθε δυνατότητα να παρέμβει ουσιαστικά στον αγώνα, ο οποίος είχε ήδη προσλάβει δυσμενή –για την ομάδα του– τροπή. Δεν πρόκειται μόνο για το αριθμητικό μειονέκτημα αυτό καθαυτό. Επιπροσθέτως, η αποβολή ανάγκασε τον Σάντος να αλλοιώσει το 4-4-2 που διαμορφώθηκε με την είσοδο του Μπακαγιόκο και το οποίο έδειχνε να βοηθά τον ΠΑΟΚ στην προσπάθειά του να ανακάμψει. Ομως...

Ομως από εκεί και πέρα αρχίζουν τα «αλλά». Ο ΠΑΟΚ του πρώτου μέρους έδινε την εντύπωση ότι βολευόταν μια χαρά με το «Χ», ίσως διότι είχε τον νου του περισσότερο στη συγκομιδή πόντων εν όψει πλέι οφ, παρά στον μεγαλεπήβολο στόχο να χτυπήσει την πρώτη θέση. Αυτά ως προς το γενικό πνεύμα με το οποίο ο ΠΑΟΚ του Σάντος έδειξε να αντιμετωπίζει την αναμέτρηση. Τα ειδικότερα, ατομικά «μείον» ήταν κάμποσα. Ας αρκεστούμε σε δύο επισημάνσεις: μπροστά ο Μουσλίμοβιτς επέδειξε ασυνήθιστη ροπή στην επιπολαιότητα και τις κακές επιλογές. Πίσω ο Σνάουτσνερ «εξαφανιζόταν» σε κάποια χρονικά διαστήματα του αγώνα. Ειδικώς στις αρχές της επανάληψης, η κακή του απόδοση θα μπορούσε να κρίνει –τότε– την έκβαση του ντέρμπι.

Αλλοθι της ΑΕΚ; Το γεγονός ότι νίκησε. Δίκαιη νίκη; Αναμφιβόλως. Ψυχολογική τόνωση; Ασφαλώς. Και από εμφάνιση; Ο,τι χρειαζόταν για να πεισθούμε ότι η πολυθρύλητη βελτίωση συντελείται πολύ «σεμνά», πολύ «ταπεινά» κι αρκούντως αργά –αλλά ποιος νοιάζεται γι' αυτό στην «Ενωση»; Για φέτος το μη χείρον φαντάζει υπεραρκετό.

ΥΓ.: Ο αχρείαστος λατινοαμερικανικός τσαμπουκάς δεν φάνηκε μόνο στην ανόητη ενέργεια του Κοντρέρας. Οι παρατηρητικοί θα τον εντόπισαν αργότερα και σε εκείνη τη φάση, στην οποία ο Γκαρσία διεκδίκησε την μπάλα και κατά την «επάνοδό» του από τον αέρα στο έδαφος προσπάθησε να δώσει με το χέρι μία στα «μουλωχτά» σε κάποιον αντίπαλο. Χούι είναι αυτό...