Οι «χιτλερίσκοι» του Τελ Αβίβ και ο Σαββόπουλος

Οταν η Ιστορία επαναλαμβάνεται διαρκώς ως δράμα, οι παλιότερες διαπιστώσεις διατηρούν αλώβητη την ισχύ τους. «Κατακρεουργούν παιδιά και στη συνέχεια κονιορτοποιούν την ίδια τη λογική για να "δικαιολογήσουν" τη θηριωδία τους. Οι εγκληματίες της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας του Ισραήλ επιβεβαιώνουν τους "τίτλους" τους: θρασύδειλοι, υποκριτές και κυνικοί συνάμα».

Αυτά γράφαμε στη «SportDay» τo 2006, έπειτα από τη σφαγή των αμάχων στην Κανά του Λιβάνου. Αυτολεξεί ισχύουν ως σχόλιο για το έγκλημα-σήμα κατατεθέν του «αμυντικού» (απύθμενο λεκτικό θράσος!) μακελειού που εξελίσσεται σήμερα στη Λωρίδα της Γάζας: τον βομβαρδισμό του σχολείου του ΟΗΕ. Το μόνο που δεν είπαν ακόμη είναι πως από τη στιγμή που προειδοποίησαν ότι θα «δώσουν ένα μάθημα στη Χαμάς», μοιραία θα έθεταν και σχολεία στο στόχαστρο. Διότι πού αλλού παραδίδονται μαθήματα; Ε;

Γάζα, Λίβανος 2006, Τζενίν 2002 -για να περιοριστούμε στον 21ο αιώνα. Τα τωρινά «ανδραγαθήματα», όμως, δεν είναι μόνο «θέμα αρχής». Είναι και θέμα πολιτικής επιβίωσης για το ισραηλινό Εργατικό Κόμμα του νυν υπουργού Αμυνας, Εχούντ Μπαράκ, από το οποίο προέρχεται και ο πρόεδρος της χώρας, Σιμόν Πέρες. Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, το Εργατικό Κόμμα κινδυνεύει να υποστεί πανωλεθρία -όχι απλή ήττα- στις εκλογές της 10ης Φεβρουαρίου. Τι μπορεί να του χρησιμεύσει ως ανάχωμα για να διασωθεί από την πλημμυρίδα του ανερχόμενου ακροδεξιού Λικούντ; Πολλά πτώματα Παλαιστινίων. Φρικτό, μακάβριο, εξοργιστικό, αλλά αληθές.

Ολα δείχνουν μέχρι στιγμής ότι το Λικούντ θα επικρατήσει στις εκλογές. O αρχηγός του, Βενιαμίν Νετανιάχου, είναι εμβληματική μορφή της ισραηλινής ακροδεξιάς. Τον Αύγουστο του 2005 είχε παραιτηθεί από το αξίωμα του υπουργού Οικονομικών της κυβέρνησης Σαρόν, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την απόφαση να «απαγκιστρωθεί» το Ισραήλ από τη Λωρίδα της Γάζας. Μεταξύ άλλων, ο Νετανιάχου πρέσβευε την άποψη ότι στα κατεχόμενα θα έπρεπε να ανεγερθούν χιλιάδες νέες κατοικίες εποίκων.

Την «τάση Νετανιάχου» τη θεωρούσε «τυφλή» ακόμη και ο τότε αρχηγός του Λικούντ, ο Αριέλ Σαρόν. Ναι, ο Σαρόν! Ο πρωταγωνιστής τεσσάρων εγκλημάτων πολέμου, εκ των οποίων γνωστότερο είναι η θανάτωση χιλιάδων αμάχων στους προσφυγικούς καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα, στον Λίβανο το 1982. Για να απαλλαγεί από το αγκάθι της ακραίας πτέρυγας Νετανιάχου, ο Σαρόν διέσπασε το Λικούντ. Δημιουργήθηκε έτσι το κεντροδεξιό κόμμα Καντίμα, του οποίου ηγείται η νυν υπουργός Εξωτερικών, Τζίπι Λίβνι, τέως στέλεχος της μυστικής υπηρεσίας Μοσάντ.

Ελα όμως που την εκάστοτε «ultra δεξιά» συνιστώσα του Λικούντ κάποια στιγμή την υπερφαλαγγίζει μια ακόμη πιο ακραία. Σήμερα, λοιπόν, σε σύγκριση με την –πανίσχυρη πια- ακροδεξιά πτέρυγα του κόμματός του, ακόμη κι ο ίδιος ο Νετανιάχου φαντάζει μετριοπαθής! Πριν από ένα μήνα διεξήχθησαν στο Λικούντ εσωκομματικές εκλογές, για να καταρτιστεί η λίστα των υποψήφιων βουλευτών. Το πάνω χέρι πήραν όσοι, όπως σημείωσε η «Ελ Παΐς», προσεγγίζουν τον φασισμό. Αν υπάρχει κάτι αμφίβολο στην εν λόγω εκτίμηση της ισπανικής εφημερίδας, αυτό έγκειται στο ρήμα «προσεγγίζουν»: ορισμένα στελέχη αυτής της πτέρυγας του Λικούντ δεν κρύβουν τον θαυμασμό τους, όχι για επιμέρους φασιστικά ιδεολογήματα, αλλά για τον ίδιο τον ναζισμό!

Ισραηλινοί πολιτικοί δεδηλωμένοι θαυμαστές του Χίτλερ; Αδιανόητο δεν ακούγεται; Ακόμη και ο Σαββόπουλος στην αλληγορική άσκηση φαντασίας του, στο «Ολαρία-Ολαρά» του 1972, έπλασε τον Αδόλφο να χαϊδεύει τα μαλλιά του Ολιβερ Τουίστ. Οχι κάποιου απόγονου Εβραίων που σκοτώθηκαν στο Ολοκαύτωμα. Διότι και η φαντασία έχει τα όριά της. Η σιωνιστική υστερία, πάλι, όχι: πέραν του ότι υπήρξε «απαράμιλλη στρατιωτική μεγαλοφυΐα», ο Χίτλερ «εξασφάλισε στη χώρα του δημόσια τάξη κι ένα καθεστώς-μοντέλο, με υποδειγματικό δικαστικό σύστημα». Τάδε έφη Μοσέ Φάιγκλιν. Ανερχόμενο στέλεχος του Λικούντ και επικεφαλής της ανοιχτά φασιστικής τάσης του κόμματος. Μη νομίσετε πως «του ξέφυγαν» οι ύμνοι προς το Τρίτο Ράιχ ή ότι επρόκειτο για κατ’ ιδίαν συζητήσεις που βγήκαν στη φόρα. Πάνε μερικά χρονάκια από τότε που ο Φάιγκλιν τα λέει αυτά δημοσίως σε συνεντεύξεις του.

Τι μπορεί να εισηγείται για τους Παλαιστίνιους και τους Αραβες ένας τέτοιος τύπος; Ε, ό,τι λίγο-πολύ φαντάζεστε: να κόψει το Ισραήλ την παροχή νερού και ηλεκτρικού ρεύματος στους Παλαιστίνιους. Να κηρυχθεί το ισραηλινό κοινοβούλιο άβατο για τους Αραβες πολίτες του κράτους –να μην εκπροσωπούνται, δηλαδή. Αλλο «αστέρι» της ακραίας δεξιάς πτέρυγας του Λικούντ είναι ο Εχούντ Γιατόμ, ο οποίος υπηρέτησε στις ισραηλινές δυνάμεις ασφαλείας. Ο Γιατόμ έγινε διάσημος, όταν συνέτριψε με πέτρες τα κεφάλια δύο συλληφθέντων Παλαιστινίων, θεωρώντας –προφανώς– ήπια κι ανεπαρκή τη μέθοδο με την οποία οι ισραηλινές δυνάμεις κατοχής «περιποιούνταν» το 1987 όσους εκ των εξεγερμένων νεαρών της πρώτης Ιντιφάντα συνελάμβαναν: τότε τους έσπαγαν με πέτρες τα χέρια. Ο Γιατόμ έλαβε χάρη από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας κι έκτοτε δηλώνει υπερήφανος για την πράξη του.

«Καταφθάνει το πραγματικό Λικούντ», επαίρεται ο Φάιγκλιν. Το Εργατικό Κόμμα και το Καντίμα ας καμαρώσουν τα αποτελέσματα της ακραίας, επιθετικής πολιτικής (Παλαιστινιακό, Λίβανος) που εφάρμοσε η συγκυβέρνησή τους: έστρεψαν την ισραηλινή κοινωνία τόσο δεξιά, ώστε σήμερα επανακάμπτει δριμύτατο το Λικούντ, το οποίο είχε υποστεί βαριά εκλογική ήττα τον Μάρτιο του 2006. Και μάλιστα ένα Λικούντ με πανίσχυρη την ανοιχτά φασιστική συνιστώσα του. Θα ήταν όμως άδικο να αποδοθεί αυτή η εξέλιξη μόνο στη συγκυβέρνηση Εργατικού Κόμματος–Καντίμα. Διότι από τον Σεπτέμβριο του 2000, όταν η επίσκεψη Σαρόν στο τέμενος του Αλ Ακσά στην παλιά πόλη της Ιερουσαλήμ προκάλεσε τη δεύτερη παλαιστινιακή Ιντιφάντα, το Ισραήλ δεν είναι απλώς μια χώρα με έντονα μιλιταριστικά στοιχεία -όπως ήταν ανέκαθεν. Ζει μια διαρκή μιλιταριστική–επιθετική παράκρουση. Ποιος ευνοείται από τέτοιο κλίμα, αν όχι η ακροδεξιά της... ακροδεξιάς;

Ενα κράτος, το οποίο, όπως έχει επανειλημμένως –και εύστοχα– επισημανθεί, παράγει ρατσιστική ωμότητα σε βαθμό που παραπέμπει στους Ναζί, κάποια στιγμή θα αποκτούσε και «χιτλερίσκους» πολιτικούς αστέρες τύπου Φάιγκλιν. Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα. Πρωτοφανές; Πιθανότατα ναι, εάν μιλάμε για την ιστορία του ισραηλινού κράτους. Σίγουρα όχι, εάν εξετάσουμε τα πεπραγμένα προ του 1948: το 1940-41 οι σκληροπυρηνικοί σιωνιστές της «Λέχι» πρότειναν να συμμετάσχουν οι ένοπλες εβραϊκές οργανώσεις στον πόλεμο, στο πλευρό της ναζιστικής Γερμανίας, με στόχο να εκδιωχθούν οι Αγγλοι από την Παλαιστίνη. Ναι, το 1940-41, δηλαδή έπειτα από την απαρχή των διώξεων σε βάρος των Εβραίων στη Γερμανία.

Η προφανής συγγένεια του ναζισμού με τον σιωνισμό «έλαμψε», τόσο στη χιτλερικού τύπου αντιαραβική «εκκαθάριση» του 1947-1948 όσο και στα συμπαρομαρτούντα ιδεολογήματα περί της «ανωτερότητας» του «περιούσιου εβραϊκού λαού». Με τον ρατσισμό «επισημοποιημένο» και βαλμένο στα θεμέλια του ισραηλινού κράτους, είναι προφανές ότι τα συνεχή εγκλήματα δεν αποτελούν στιγμιαία ολισθήματα. Εχουν αναγορευθεί σε δεύτερη φύση της ίδιας της πολιτικής του Τελ Αβίβ.

Οσο για το αμίμητο φρέσκο «επιχείρημα» πως το Ισραήλ δικαιούται να απαντά στη ρίψη μιας ρουκέτας σκοτώνοντας εκατοντάδες ανθρώπους ή στην αιχμαλωσία δύο στρατιωτών του ισοπεδώνοντας μία χώρα (Λίβανος 2006), τι να πει κανείς... Ας παρακάμψουμε το καίριο ερώτημα «τι ακριβώς είχε πράξει νωρίτερα το Ισραήλ που παριστάνει το απειλούμενο θύμα;» κι ας εστιάσουμε στη λογική κατάργησης ορίων και «αναλογικότητας»: αλήθεια, πώς δεν το ’χαν σκεφθεί οι απανταχού οπαδοί του Χίτλερ; Θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν πανεύκολα ακόμη και τη «Νύχτα των Κρυστάλλων»! Το αιματηρό πογκρόμ που οργάνωσαν την 9η προς 10η Νοεμβρίου 1938 οι Ναζί σε βάρος των Εβραίων της Γερμανίας, με αφορμή τον θάνατο του Ερνστ Φομ Ρατ, γραμματέα της γερμανικής πρεσβείας στο Παρίσι.

Ο Ρατ πυροβολήθηκε από τον νεαρό Εβραίο Χέρσελ Γκρίνσπαν, ο οποίος ένιωθε εξαγριωμένος και απελπισμένος εξαιτίας των δεινών που υφίσταντο οι γονείς του στη Γερμανία. Οπως ακριβώς νιώθουν οι Παλαιστίνιοι στα ίδια τους τα εδάφη. Οι Ναζί δεν γνώριζαν «αναλογικότητες» στις απαντήσεις τους. Ούτε οι «χιτλερίσκοι» του Τελ Αβίβ γνωρίζουν. Εκείνο που δεν γνωρίζουμε εμείς είναι μήπως κάποια ημέρα καμαρώσουν στο Τελ Αβίβ κανένα Μοσέ Φάιγκλιν, ως πρωθυπουργό. Προς το παρόν ο σιωνιστικός ναζισμός βασιλεύει «απλώς» στα κατεχόμενα...

ΥΓ.: Από εβδομάδα, το «άλλο Ισραήλ» και ορισμένες ιστορικές προσεγγίσεις Ισραηλινών.