Ο «μήνας (θα) έχει εννιά» για τον Μαχμούντ Αμπάς;

Το Ισραήλ και η αβάσταχτη φθήνια των «επιμέρους» στόχων, που μπορούν να κρίνουν πόσες –ακόμα– εκατοντάδες ζωές θα χαθούν

«Θυμήσου το: οι Ισραηλινοί θα κρατήσουν ανοιχτό το πολεμικό μέτωπο στη Λωρίδα της Γάζας τουλάχιστον μέχρι την Παρασκευή 9 Ιανουαρίου. Την ημέρα εκείνη εκπνέει η θητεία του απερχόμενου Παλαιστίνιου προέδρου, Μαχμούντ Αμπάς». Λόγια ενός συναδέλφου, πολύ καλού γνώστη των θεμάτων Μέσης Ανατολής. Ειπώθηκαν στον γράφοντα κατά τις πρώτες ημέρες των ισραηλινών βομβαρδισμών στη Γάζα.

Ιδού οι παρασχεθείσες επεξηγήσεις: «Ο Αμπάς έχει μηδαμινό κύρος στις τάξεις των συμπατριωτών του –θεωρείται άνθρωπος του Τελ Αβίβ. Συνεχίζοντας την αιματοχυσία στη Γάζα, η ισραηλινή κυβέρνηση δίνει στον Αμπάς την ευκαιρία να παρατείνει κατά ένα έτος τη θητεία του. Να επικαλεστεί τη δραματική κατάσταση, αποφεύγοντας εν τέλει τις εκλογές στις οποίες –αν τυχόν γίνουν– η Χαμάς θα σαρώσει. Εξυπακούεται ότι θα εξακολουθούν να αναγνωρίζουν τον Αμπάς ως νόμιμο ηγέτη των Παλαιστινίων το Τελ Αβίβ, η Ουάσιγκτον και η Ευρωπαϊκή Ενωση».

Θυμήθηκα την ανάλυση του συναδέλφου, όταν άρχισαν οι χερσαίες επιχειρήσεις του ισραηλινού στρατού στη Γάζα. Σας τη γνωστοποιώ αναμένοντας να διαπιστώσω κατά πόσο θα επαληθευτεί η πρόβλεψή του για την κίνηση του Αμπάς. Μέχρι τότε δεν έχουμε παρά να αναλογιστούμε την αβάσταχτη φθήνια των «επιμέρους» στόχων, που μπορούν να κρίνουν πόσες –ακόμα– εκατοντάδες ζωές θα χαθούν: σίγουρα οι εκλογές της 10ης Φεβρουαρίου στο Ισραήλ, ενδεχομένως και η επιδίωξη «να 'χει ο μήνας εννέα» για τον Αμπάς.

Υπάρχουν ασφαλώς και οι μόνιμες, στρατηγικής υφής «all time classic» επιδιώξεις. «Οφείλουμε να δίνουμε στους Παλαιστινίους να κατανοούν μέχρι τα τρίσβαθα της συνείδησής τους ότι είναι ηττημένος λαός!». Αυτό έλεγε τον Ιούνιο του 2003 ο αντιστράτηγος Μοσέ Γιααλόν, επικεφαλής του ισραηλινού Γενικού Επιτελείου Ενόπλων Δυνάμεων. Ενα χρόνο νωρίτερα στη Ραμάλα και κυρίως στην Τζενίν, που εύστοχα χαρακτηρίστηκε «σύγχρονη Γκουέρνικα της Παλαιστίνης», ο ισραηλινός στρατός είχε καταστήσει σαφές τι είναι διατεθειμένος να κάνει, όταν οι Παλαιστίνιοι αρνούνταν το «πεπρωμένο» του «παρία» της Ιστορίας. Ανάλογη βάρβαρη σαφήνεια, βεβαίως, επιδείχθηκε και νωρίτερα και αργότερα –μερικά πράγματα δεν αλλάζουν.

Μερικά πράγματα επίσης, εκτός του ότι παραμένουν αναλλοίωτα, καθιστούν δυσχερή την αναζήτηση της «πρώτης φοράς». Σε ορισμένες περιπτώσεις η δυσχέρεια έγκειται στην παρεμβολή προπαγανδιστικών κλισέ: αν φερ' ειπείν ακούσεις τα «παπαγαλάκια» της αθωωτικής –για το Τελ Αβίβ– γραμμής, όπως και της κουτοπόνηρης θεωρίας περί «ίσων ευθυνών», κινδυνεύεις να συμπεράνεις πως η παρθενική παραβίαση της πρόσφατης εκεχειρίας έγινε με την πρώτη ρουκέτα που εκτόξευσε η Χαμάς. Λάθος. Οπως ήδη εξηγήσαμε, («SportDay», 31 Δεκεμβρίου 2008), η εκεχειρία παραβιάστηκε από την άλλη πλευρά με το καλημέρα. Δηλαδή, αφ' ης στιγμής οι αρχές του Ισραήλ αρνήθηκαν να επιτρέψουν τη διέλευση του συμφωνηθέντος αριθμού φορτηγών, τα οποία μετέφεραν φάρμακα και τρόφιμα στη Γάζα.

Αυτόν καθεαυτόν τον αποκλεισμό της Λωρίδας ο ειδικός εισηγητής του Συμβουλίου Ανθρώπινων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, ο Αμερικανοϊσραηλινός Ρίτσαρντ Φαλκ, τον παραλλήλισε με τις «θηριωδίες των Ναζί» και τον θεώρησε ενδεχόμενο λόγο να κινηθεί το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (σιγά να μην...). Κακά τα ψέματα, ο αποκλεισμός ήταν η συνολική τιμωρία των Παλαιστινίων για την απόφασή τους να εναποθέσουν τις ελπίδες τους στη Χαμάς, δίνοντάς της πεντακάθαρη νίκη σε εκλογές, τις οποίες μάλιστα διεξήγαγε η αντίπαλη Φατάχ τον Ιανουάριο του 2006.

Κάποιος μοχθηρός ίσως πει «καλώς πείνασαν και έμειναν χωρίς φάρμακα οι Παλαιστίνιοι στη Γάζα, καλώς σκοτώνονται σήμερα, για να μάθουν να μη στηρίζουν τη Χαμάς». Με αυτή τη λογική, άραγε, τι θα δικαιούνταν να πράξουν –αν μπορούσαν– οι Παλαιστίνιοι εις βάρος του ισραηλινού πληθυσμού, κάθε φορά που εκλέγονται στο Τελ Αβίβ τύποι με το αιμοσταγές βιογραφικό ενός Σαρόν ή την επιθετικότητα ενός Νετανιάχου;

Σε άλλες περιπτώσεις, βεβαίως, η ανεύρεση της «πρώτης φοράς» απαιτεί ταξίδια στον χρόνο. Ποια ήταν η πρώτη φορά που πρόεδρος των ΗΠΑ εκπόνησε κάποιο σχετικώς ισορροπημένο σχέδιο για την επίλυση του Παλαιστινιακού; Η πρώτη φορά ήταν και η τελευταία –μέχρι σήμερα: ο Τζίμι Κάρτερ το 1977. Η άμεση, σχεδόν υστερική αντίδραση του ισραηλινού λόμπι στις ΗΠΑ ανάγκασε τον Κάρτερ να κάνει ταχύτατα «φύλλο και φτερό» το αρχικό σχέδιο.

Αλλο είναι, όμως, το καίριο κουίζ: ποια ήταν η πρώτη και ποια η τελευταία φορά που παράγοντες –ουδόλως περιθωριακοί– της ισραηλινής δημόσιας ζωής εξέφρασαν τη συμπάθειά τους προς τον... Χίτλερ; Οσο κι αν ηχεί απίστευτο, η απάντηση στο σκέλος «τελευταία φορά» αφορά το παρόν. Παραπέμπει δε στην ισχυρότερη πτέρυγα του κόμματος, που κατά πάσα πιθανότητα θα θριαμβεύσει στις εκλογές του προσεχούς Φεβρουαρίου! Στοιχείο ενδεικτικό του πώς διαμορφώνεται ο πολιτικός χάρτης στο Ισραήλ –κάτι που ασφαλώς επηρεάζει άμεσα το Παλαιστινιακό.

Περισσότερα γι' αυτό την Πέμπτη.