Δεν είχαν τρόπο να νικήσουν

Kάποιος θα μπορούσε, μιλώντας για το ντέρμπι της ΑΕΚ με τον Παναθηναϊκό, να συνθέσει την εικόνα του σε δυο-τρεις προτάσεις, από αυτές μάλιστα που είναι εύκολες για την εγχώρια αθλητικογραφία. Θα μπορούσε, π.χ., να πει ότι έπειτα από ένα μοιρασμένο πρώτο ημίχρονο, όταν η ΑΕΚ πατούσε καλύτερα, ο Παναθηναϊκός ανέβασε την απόδοσή του στην επανάληψη και πίεσε την ταμπουρωμένη ΑΕΚ του Μπάγεβιτς περισσότερο. Προσθέτοντας ότι μοιραίος παίκτης ήταν ο Ζιλμπέρτο Σίλβα και πως ο Κύρος Βασσάρας δίστασε να δώσει ένα τουλάχιστον πέναλτι στον Παναθηναϊκό, θα είχε περιγράψει όλο το ματς σε ένα λεπτό, αδικώντας το όμως κατάφωρα.

Ενα ντέρμπι πολλές φορές δεν είναι μόνο ό,τι έγινε στον αγωνιστικό χώρο στα ενενήντα λεπτά της διάρκειάς του, αλλά και τα πολλά που προηγήθηκαν προτού φτάσουμε σ' αυτό. Συνεκτιμώντας όλα αυτά, θα έλεγα ότι αυτό ήταν ένα ντέρμπι στο οποίο κατάφεραν να χάσουν και οι δύο. Η ΑΕΚ έχασε γιατί δεν βρήκε τη νίκη που θα της έδινε το δικαίωμα να ξανανιώσει πρωταγωνίστρια σε μία χρονιά γεμάτη πίκρες και ο ΠΑΟ διότι για τέταρτο φέτος ντέρμπι δεν κατάφερε να πείσει ότι μπορεί να γίνει πρωταθλητής. Θα μπορούσαμε να ψάξουμε δικαιολογίες και ελαφρυντικά και για τους δύο. Θα τους κάναμε όμως κακό, μια και πρόκειται για μεγάλες ομάδες και οι μεγάλες ομάδες δεν γίνονται καλύτερες όταν τις κανακεύεις τις στιγμές που δεν πρέπει.

Η ΑΕΚ ξάφνιασε στο πρώτο ημίχρονο με τη στιβαρή παρουσία της όλο τον κόσμο και όχι μόνο τον Τεν Κάτε, ο οποίος προφανώς περίμενε έναν αντίπαλο πιο παθητικό. Η ΑΕΚ έφερε το πράγμα στα μέτρα της εκμεταλλευόμενη μόνο τις αρετές της. Ο Τζεμπούρ έπαιζε στη θέση που πρέπει, δηλαδή πίσω από τον σέντερ φορ, ο Μπλάνκο σαν... κόμπρα χανόταν και εμφανιζόταν τη στιγμή που έπρεπε, ο Σκόκο ως αριστερός χαφ έμπλεκε τη δεξιά πλευρά του Παναθηναϊκού κυρίως γιατί τόσο ο Γκάμπριελ όσο και ο Καραγκούνης είχαν το μυαλό τους μόνο στην επίθεση. Κυρίως η ΑΕΚ έδειχνε πιο ομάδα χάρη στο αρχοντικό παιχνίδι του Κυργιάκου και την προσαρμοστικότητα του Αγγελου Μπασινά σε ένα ρόλο που εμφανώς δεν είναι δικός του. Το γιατί αυτή η ομάδα έμεινε στο δεύτερο ημίχρονο στα αποδυτήρια και εμφανίστηκε μία άλλη, έτοιμη να υπογράψει για το 0-0 από το πρώτο λεπτό της επανάληψης, παραμένει ένα μυστήριο. Οπως μυστήριο παραμένει το τι ακριβώς ήθελε να κάνει ο Παναθηναϊκός σε ένα ακόμα ντέρμπι, το τέταρτο στη χρονιά. Εγώ θα σταθώ στην κολακευτική υπόθεση ότι ο ΠΑΟ ήθελε να πιέσει για τη νίκη στο δεύτερο ημίχρονο έπειτα από 45 λεπτά αναμονής και φθοράς των δυνάμεων του αντιπάλου του. Εξακολουθώ, όμως, να μην καταλαβαίνω ποια ήταν η βασική σκέψη στο καλό δεύτερο ημίχρονό του. Για να είμαι ειλικρινής, δεν είδα τον Παναθηναϊκό να φτιάχνει καμία φάση για τους επιθετικούς του. Οι δύο μεγάλες ευκαιρίες του οφείλονται στην ικανότητα του Σίλβα να ακολουθεί τη φάση και στην υποδειγματική κίνησή του χωρίς την μπάλα, όμως δεν μπορεί να κανείς να με πείσει ότι ο Παναθηναϊκός σχεδίαζε να πάρει το ματς βασιζόμενος στα γκολ κάποιου που, όσο υπέροχος και να υπήρξε ως ποδοσφαιριστής, δεν ήταν ποτέ σκόρερ.

Για να κερδίσεις πρέπει να το θες και κυρίως να ξέρεις πώς θα το κάνεις. Στο ντέρμπι αυτό το δεύτερο δεν το είδα. Α, είδα και τον Βασσάρα να αρνείται ένα τουλάχιστον πέναλτι στον Παναθηναϊκό, αλλά το «γιατί» θα έκανε τη συζήτηση αποπροσανατολιστική και τη δεδομένη στιγμή λανθασμένη.