Το μακελειό στη Γάζα και οι «τρομοκρατικές» γάζες...

Προτού γραφούν οι αράδες αυτές, στο Διαδίκτυο είχε εμφανιστεί η εξής είδηση: «Σκάφος του ισραηλινού πολεμικού ναυτικού διεμβόλισε το πλοιάριο "Dignity", που είχε αποπλεύσει από την Κύπρο μεταφέροντας ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα. Το "Dignity", που ανήκει στην οργάνωση "Ελευθερώστε τη Γάζα", διεμβολίστηκε από ισραηλινό περιπολικό ενώ έπλεε σε διεθνή ύδατα, σε απόσταση 70-80 ναυτικών μιλίων ανοικτά των ακτών της Γάζας" (από το in.gr)».
Τι ακριβώς μετέφερε το «Dignity»; Ιατροφαρμακευτικό υλικό. Οπως αντιλαμβάνεστε, η αποστολή του ήταν «τρομοκρατική» -έστω κι εξ αντανακλάσεως: αν η «ασφάλεια του Ισραήλ» απαιτεί να πεθάνουν όσο το δυνατόν περισσότεροι Παλαιστίνιοι της Γάζας, συμπεριλαμβανομένων ασφαλώς και όσων τραυματίζονται από τις βόμβες, τότε ακόμα και οι γάζες μπορούν να θεωρηθούν παρακώλυση της «αντιτρομοκρατικής» σφαγής. Αρα «τρομοκρατικές». Λογική τετράγωνη.

Τι είπατε; «Ο εμβολισμός πλοίου σε διεθνή ύδατα θεωρείται καθαρή πράξη πειρατείας»; Σιγά τα ωά. Εδώ έχουμε άλλο «διεθνές δίκαιο» -αυτό του Ισραήλ. Εμβόλισαν πλοίο σε διεθνή ύδατα και αφόδευσε η φοράδα στο αλώνι ή μάλλον η θαλάσσια χελώνα στα 80 ναυτικά μίλια. Ισραήλ είναι, ό,τι γουστάρει κάνει -ας κάνει και η κυπριακή κυβέρνηση όσα διαβήματα διαμαρτυρίας θέλει προς την κυβέρνηση του Τελ Αβίβ. Ετσι, για να 'χει ο καθένας τη δική του dignity (αξιοπρέπεια). Σε τελική ανάλυση, εν συγκρίσει προς ό,τι συμβαίνει στην ίδια τη Γάζα κάτι τέτοιες αυθαιρεσίες φαντάζουν ασήμαντα πταίσματα -κι ας μην είναι.

Υπάρχει άραγε και χειρότερη παρενέργεια αυτού του overdose στην κτηνωδία, ενός overdose που εύκολα κομίζει τον εθισμό στην κτηνωδία; Υπάρχει: ένα έγκλημα εύκολα ξεχνιέται, εάν το διαδεχθεί κάποιο ακόμα μεγαλύτερο. Με τους ίδιους θύτες και τα ίδια θύματα. Το τρέχον μακελειό στη Γάζα παρέλαβε τη σκυτάλη από τον απάνθρωπο αποκλεισμό -επί 1,5 έτος- της Λωρίδας. Ναι, επί 18 μήνες. Φάρμακα και τρόφιμα με το σταγονόμετρο, άνθρωποι που έφτασαν στο σημείο να αναζητούν τροφή ακόμα και στα σκουπίδια -αλλά όχι, η «γενναία» κυβέρνηση του Ισραήλ δεν θα ανεχόταν να συζητιέται για πολύ αυτό το όνειδος: το ξέπλυνε με αίμα και ησύχασε. Οχι το έγκλημα αυτό καθ' αυτό. Το (πρώτο) έγκλημα ως θέμα συζήτησης έσβησε. Ζήτω το δεύτερο, λοιπόν... Γιατί όχι; Γιατί να σταματήσει το μακελειό, αφού το Τελ Αβίβ δεν ακούει καν μια ζωηρή φωνή αποδοκιμασίας; Η πολυθρύλητη «διεθνής κοινότητα» στην καλύτερη περίπτωση αποδεικνύεται κενότητα και στη χειρότερη καταλήγει σε μια φρικώδη ενότητα με τους σφαγείς.

Διά στόματος του κυρίου Τζόντρο, εκπροσώπου του προέδρου Μπους, η Ουάσινγκτον ενθαρρύνει κι άλλο το αφιονισμένο Τελ Αβίβ. «Οποία πρωτοτυπία», θα πείτε. Ο νεοεκλεγείς Ομπάμα διαβεβαιώνει ότι αξιοποιεί τον χρόνο των διακοπών του στη Χαβάη, «παρακολουθώντας στενά όλες τις παγκόσμιες εξελίξεις». Δεν έχουμε παρά να ελπίσουμε ότι οι εκατόμβες στη Γάζα θα λάβουν αριθμούς προτεραιότητας κάπως μικρότερους από το λιώσιμο των πάγων ή τον διαχρονικό οικονομικό ανταγωνισμό Ευρώπης-ΗΠΑ-Ιαπωνίας. Αν, πάλι, ο Ομπάμα διαμορφώσει άποψη και στρατηγική ρωτώντας τον νέο προσωπάρχη του Λευκού Οίκου, τον σιωνιστή «με περικεφαλαία» Ραμ Εμάνιουελ, τότε ποιος ξέρει; Ισως ο Μπαράκ να πεισθεί ότι συνιστά απόδειξη «αυτοσυγκράτησης» του Ισραήλ το ευτυχές γεγονός ότι υπάρχουν ακόμα ζωντανοί Παλαιστίνιοι. Ποιος είπε, άλλωστε, ότι υπάρχει κοινώς αποδεκτό όριο ανάμεσα στην «άμυνα» (την ψευδεπίγραφη, έστω) και τη «σφαγή» ή μεταξύ «σφαγής» και «γενοκτονίας»; Αυτά ορίζονται κατά περίπτωση και κατά το δοκούν.
Α, να μην ξεχάσουμε και τον ξεφτιλισμένο οίκο ανοχής-ενοχής που ονομάζεται Ευρωπαϊκή Ενωση... Η Γερμανία έχει ταυτιστεί με τη γραμμή Ουάσινγκτον-Τελ Αβίβ. Η προεδρεύουσα στο Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η Γαλλία, τηρεί λιγότερο φιλοϊσραηλινή στάση. Η Γαλλία πρωτοχρονιάτικα παραδίδει την προεδρία στην Τσεχία, η οποία έχει ήδη διακηρύξει την ευθυγράμμισή της με τον άξονα Ουάσινγκτον-Τελ Αβίβ. Φαινόμενο που μόνο έκπληξη δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Διότι, ως γνωστόν, οι ηγέτες των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης -της «νέας Ευρώπης», κατά τον χαρακτηρισμό του Ράμσφελντ- έχουν με τις ΗΠΑ σχέσεις ανάλογες εκείνων που διατηρούσαν οι «κομμουνιστικές» νομενκλατούρες με τη Σοβιετική Ενωση: και ο τελευταίος διπλωματικός υπάλληλος να τους τηλεφωνήσει από την Ουάσινγκτον, εκείνοι θα σταθούν σε στάση προσοχής προτού πουν τα πρώτα από τα δέκα-δεκαπέντε απανωτά «yes, sir».
Ολος αυτός ο «παιδικός σταθμός η Ευρωπαϊκή Ενωση» θα μπορούσε να είναι έως και διασκεδαστικός σε ημέρες μη αιματοβαμμένες. Ομως σήμερα τούτο το παραλυτικό «αφήστε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν» (και τους Ισραηλινούς ανενόχλητους όποτε γουστάρουν να σταματήσουν) μόνο θλίψη προκαλεί. Μέχρι να συνεννοηθούν στοιχειωδώς τα χαρωπά, ανθισμένα λουλουδάκια Βρυξελλών και να καταλήξουν σε κάποια «πλατφόρμα» για την άσκηση διπλωματικών πιέσεων στο Τελ Αβίβ, το μόνο που μένει να εξακριβωθεί είναι σε πόσες ακόμα εκατοντάδες κηδείες στη Γάζα θα πρέπει να αποσταλούν ανθοδέσμες. Ετσι, για να μην ξεχάσουμε τις ουμανιστικές παραδόσεις της Ευρώπης. Ο ευρωπαϊκός Τύπος, βεβαίως, είναι, σε αδρές γραμμές, πολύ επικριτικός με το Ισραήλ: ανεπαρκέστατη παρηγοριά για τη χαμένη ευρωπαϊκή dignity...

Ηχεί ενδιαφέρον και αναμφιβόλως είναι -εκτός των άλλων- ενδεικτικό της βλακείας που διέπει τις ρατσιστικές προσεγγίσεις, οι οποίες μονίμως αναζητούν την πηγή του κακού σε γονίδια και όχι σε πολιτικές-στρατηγικές επιλογές: ο τελευταίος μη Παλαιστίνιος που δυσαρέστησε το Τελ Αβίβ, προτού αρχίσουν οι αεροπορικές επιδρομές στη Γάζα, είναι Αμερικανοεβραίος. Ο Ρίτσαρντ Φαλκ, καθηγητής στο πανεπιστήμιο Πρίνστον και ειδικός εισηγητής του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ. Οσο κι αν το αυτί της ισραηλινής κυβέρνησης δεν ιδρώνει εύκολα, η θεσμική ιδιότητα του Φαλκ κατέστησε εξόχως ενοχλητικά τα συμπεράσματά του.

Ο Φαλκ όχι μόνο χαρακτήρισε «έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας» τον αποκλεισμό της Λωρίδας της Γάζας, όχι μόνο γνωμάτευσε ότι σηκώνει παραπομπή στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο η πολιορκία αυτή, αλλά έκανε κάτι ακόμη: απέδειξε ότι το Τελ Αβίβ παραβίασε βάναυσα την πολυσυζητημένη εκεχειρία. Ο Φαλκ εμπόδισε τη φαλκίδευση της πραγματικότητας -και μπράβο του. Από την έναρξη της εκεχειρίας (19 Ιουνίου) οι ισραηλινές Αρχές αύξησαν ελάχιστα την «ανεκτή» ροή φαρμάκων και τροφίμων στην αποκλεισμένη Λωρίδα. Αντί των 70 φορτηγών ημερησίως επέτρεψαν τη διέλευση ενενήντα. Πόσα αντιστοιχούσαν στην «προτέρα» κανονική -προ αποκλεισμού- κατάσταση, την οποία υποτίθεται πως θα σέβονταν οι Ισραηλινοί; Πεντακόσια με εξακόσια! Δεν πρόκειται για ψυχρούς αριθμούς και τεχνοκρατικές λεπτομέρειες: κάτι τέτοιες «λεπτομέρειες» διαχωρίζουν την ανεκτή διαβίωση από την εξαθλίωση. «Ψιλά γράμματα», θα μου πείτε, για όσους ανέχονται ή και προσυπογράφουν τη ρατσιστική, ναζιστικής έμπνευσης «λογική» του Τελ Αβίβ: οι Ισραηλινοί πολίτες έχουν δικαίωμα να ζουν ασφαλείς και οι Παλαιστίνιοι να υπομένουν εν ειρήνη την εξαθλίωσή τους! Εμ, έτσι καμία ειρήνη δεν επιβιώνει...

Από την 1η Δεκεμβρίου 2007, όταν ανακοινώθηκε η συμφωνία της Ανάπολης, μέχρι την 1η Δεκεμβρίου 2008 έχασαν τη ζωή τους 15 Ισραηλινοί και καμιά πεντακοσαριά Παλαιστίνιοι. Δεν επρόκειτο, λοιπόν, για κάποια «μονομερή» δραστηριότητα εκ μέρους της Χαμάς. Αλλά, θα μου πείτε, αν υπάρχουν διαφορετικά «μέτρα και σταθμά» για τον προσδιορισμό των εννοιών «ασφάλεια» και «παραβίαση εκεχειρίας», γιατί να μη συμβαίνει το ίδιο και με την έννοια «ζωή»;
Τα πραγματικά κίνητρα της ισραηλινής επιδρομής, όπως και η επιλογή του συγκεκριμένου timing, δεν έχουν να κάνουν με καμία ασφάλεια. Αφορούν δύο- τρεις άλλες παραμέτρους. Εάν θέλετε να χωρέσει οπωσδήποτε κάποιο παράγωγο της λέξης «ασφάλεια», καμία αντίρρηση: εκλογική ανασφάλεια. Στις 10 Φεβρουαρίου στο Ισραήλ γίνονται εκλογές. Οι δημοσκοπήσεις καταδεικνύουν σαρωτική υπεροχή των ακροδεξιών του Νετανιάχου. Τα κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού ο οποίος χρεώθηκε την αποτυχία της εισβολής στο Λίβανο «έπρεπε» επειγόντως να πιστωθούν κάποια αιματηρή, «πατριωτική εποποιία». Ποιος είπε ότι στη Μέση Ανατολή κυλάει αίμα μόνο για το πετρέλαιο; Και για τα «κουκιά» κυλάει. Περισσότερα αύριο.