Παλαιότερες

Τρία δώρα για τα Χριστούγεννα

SportDay

Oταν φτάνουν στα χέρια μου βιβλία που αναφέρονται στο ποδόσφαιρο, θυμάμαι σχεδόν πάντα ένα «αξίωμα» του Μπόρχες, που έχει γράψει αρκετά προβοκατόρικα πριν από πολλά χρόνια ότι οι τελευταίοι ποδοσφαιρόφιλοι που υπήρξαν στη γη ήταν αυτοί που δεν πρόλαβαν να δουν έναν ποδοσφαιρικό αγώνα στην τηλεόραση! Ο γνωστός συγγραφέας εννοούσε ότι πριν από την τηλεόραση το ποδόσφαιρο ήταν ένα παιχνίδι εξιστόρησης στιγμών που λίγοι είχαν παρακολουθήσει και πολλοί θα ήθελαν να δουν. Στα βιβλία για το ποδόσφαιρο υπάρχει ακόμα η τύχη αυτών των λίγων.

O Μπόρχες έχει γράψει ακόμα ότι το ποδόσφαιρο ως σπορ τελείωσε όταν μεταδόθηκε στην τηλεόραση το 1967 ο πρώτος ολόκληρος ποδοσφαιρικός αγώνας: «Από τότε», έλεγε, «άλλαξε ο τρόπος που ο κόσμος παρακολουθούσε το ποδόσφαιρο, κάποτε όλοι πήγαιναν στο γήπεδο περιμένοντας να δουν κάτι μοναδικό κι από εκεί κι έπειτα στέκονταν μπροστά στην τηλεόραση για να δουν ποιος θα νικήσει»! Δεν έχει και πολύ άδικο. Η εικόνα της τηλεόρασης, επαναλαμβανόμενη και σταθερή, σκοτώνει την παρατηρητικότητά μας και μας υποχρεώνει να εστιάζουμε στο αποτέλεσμα του αγώνα: αυτό είναι το μοναδικό γεγονός. Οι μόνοι που διατηρούν την τέχνη της λεπτομέρειας και μπορούν να σου προσφέρουν ξανά την απόλαυση της δικής τους παρατήρησης (που πολύ συχνά φιλτράρεται και από την ίδια τη μνήμη και αποκτά στιβαρότητα) είναι όσοι γράφουν βιβλία. Σε αυτά και μόνο το αποτέλεσμα δεν μετράει και αξία έχουν το παιχνίδι και η ίδια η σύνθεση της πραγματικότητάς του.

Φέτος τα Χριστούγεννα κυκλοφορούν τρία τέτοια ωραία βιβλία σύνθεσης.

Μετάφραση

Το πρώτο από αυτά είναι το μυθιστόρημα (;) του Ντέιβιντ Πις, «Η καταραμένη ομάδα». Πιο πολύ και από μυθιστόρημα το βιβλίο είναι ένα χρονικό: παρουσιάζει με αφηγητή τον ίδιο τον Μπράιαν Κλαφ το πέρασμά του από τη Λιντς Γιουνάιτεντ, πέρασμα που δεν κράτησε καλά καλά ούτε δύο μήνες! Μέσα από την ιστορία μιας τεράστιας αποτυχίας, (αποτυχίας κυρίως συνεννόησης, διότι ο Κλαφ στάθηκε αδύνατο να γίνει όχι απλά αγαπητός, αλλά έστω κατανοητός) ο Πις περιγράφει μια ολόκληρη χαμένη εποχή, μιλώντας πίσω από τις λέξεις όχι μόνο για ένα ποδόσφαιρο που χάθηκε, αλλά και για την ίδια τη Βρετανία που άλλαξε. Ο δικός μας Χρίστος Χαραλαμπόπουλος που έκανε τη μετάφραση, γοητευμένος από το αγγλικό κείμενο που υπήρξε τεράστια εκδοτική επιτυχία στην Αγγλία, βάζει όλη τη μαστοριά του, αποδίδοντας εξαιρετικά το πνεύμα του βιβλίου. Αν ο Πις αγαπά τον Κλαφ, ο Χαραλαμπόπουλος αγαπάει όλη την ποδοσφαιρική (και όχι μόνο) βρετανικότητα και μας διηγείται την ιστορία με μια παράξενα σκληρή στοργή. Αν το κλασικό βιβλίο του Νικ Χόρμπνπι «Ο πυρετός της μπάλας» σχεδόν καταστράφηκε από την άστοχη ελληνική μετάφρασή του, «Η καταραμένη ομάδα» απογειώνεται από τη φροντίδα του Χρίστου που δεν είναι μεταφραστής, αλλά κοινωνός μας.

Μνήμη

Ενα βιβλίο μνήμης είναι κι αυτό του Αρη Γάτα που αναφέρεται στον Τότη Φυλακούρη και έχει τίτλο «Της ζωής μου το φιλμ». Ο Γάτας βοήθησε τον Φυλακούρη να βάλει σε τάξη της αναμνήσεις του: περισσότερο και από το να γράψει ένα βιβλίο για τον Φυλακούρη, μοιάζει να του έχει πάρει μια τεράστια συνέντευξη σε ελεύθερη ρότα. Κι εδώ αυτό που σου μένει είναι η αίσθηση μιας γλυκιάς νοσταλγίας για ένα ποδόσφαιρο που άλλαξε –κυρίως επειδή άλλαξαν οι άνθρωποι και οι πρωταγωνιστές του. Ο Φυλακούρης είναι μια μηχανή από ιστορίες με χιούμορ και μολονότι αυτό το χιούμορ έρχεται από άλλες εποχές, στις οποίες όλα ήταν πιο αθώα και ίσως και περισσότερο χοντροκομμένα, διαβάζοντας το βιβλίο υπάρχουν στιγμές που ξεκαρδίζεσαι στα γέλια! Οι «αεροπειρατείες» του Τότη, η είσοδός του σε κεντρικό ξενοδοχείο της Θεσσαλονίκης ντυμένος Αραβας, με σκοπό να συναντήσει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, η εμφάνιση στον γάμο του με μια μαϊμού στα χέρια (!) είναι γεγονότα που σήμερα δεν γίνονται και γι' αυτό το βιβλίο μοιάζει λίγο με μυθιστόρημα. Ομολογώ ότι μου έλειψε λίγο η ανάδειξη της σπουδαίας ποδοσφαιρικής αξίας του Φυλακούρη, που εκτός από χιουμορίστας υπήρξε και σπουδαίος ποδοσφαιριστής, όμως αυτό δεν λειτουργεί σε βάρος της ανάγνωσης. Το βιβλίο είναι η συζήτηση που όλοι θα θέλαμε να κάνουμε με τον Φυλακούρη για να γελάσουμε και να συγκινηθούμε. Τα θερμά μου συγχαρητήρια στην κυρία του που βρήκε μια σειρά από παλιές φωτογραφίες του και τις οποίες το βιβλίο περιέχει: αυτές ειδικά ανήκουν στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Ορια

Τελευταίο από τα τρία και καλύτερο το βιβλίο του Χρήστου Σωτηρακόπουλου «Παιχνίδι χωρίς όρια», το οποίο, ο συγγραφέας πλέον και φίλος πάντα, μου έκανε την τιμή να παρουσιάσω. Κάποτε είχα γράψει σε ένα περιοδικό ότι ο σημερινός φίλαθλος είναι ένας συλλέκτης που έχασε την ικανότητα να συλλέγει –ίσως κατά βάση να είναι ένας δυστυχισμένος, ακριβώς επειδή δεν μπορεί να βρει τη λύτρωσή του, δηλαδή τη συλλογή των στιγμών που θα τον γέμιζαν. Ο Σωτηρακόπουλος στο βιβλίο κάνει μια τρομερή συλλογή στιγμών, ιστοριών, συγκινήσεων και κυρίως προσώπων, αναζητώντας τελικά ένα είδος λύτρωσης, δηλαδή τον λόγο που ακόμα ασχολείται με το ίδιο το παιχνίδι. Το βιβλίο του Χρήστου, που ξεκινά με ιστορίες που διαδραματίζονται στις αρχές του αιώνα και ολοκληρώνεται με πράγματα που συμβαίνουν στις μέρες μας, έχει μια παράξενη επικαιρότητα, είναι σαν να έρχεται να μας θυμίσει κάτι το ωραίο που ψάχνουμε, όχι μόνο στις τηλεοπτικές εικόνες, αλλά και στα μικρά των εφημερίδων. Το παιχνίδι για τον Χρήστο μετρά σχεδόν καθοριστικά, επειδή αυτός γνωρίζει τις αληθινές διαστάσεις του κι έτσι μπορεί να σου μιλά για τον Λομπανόφσκι, τον Ρε Τσεκόνι, τον Τζίμι Μακάι, τον Μαραντόνα και τον Βάσοβιτς με την ίδια ακριβώς «ιερότητα»: δεν υπάρχουν πατρίκιοι και πληβείοι, μόνο πρωταγωνιστές. Ομολογώ ότι περιμένω από αυτόν κάτι ανάλογο και για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Του το 'χω πει…

Κάλαντα

Aκουσα τον ήχο του θυροτηλέφωνου και πετάχτηκα, νομίζοντας ότι κάποιος συναγερμός χτύπησε στην πολυκατοικία. Κοίταξα το ρολόι, ήταν επτά παρά δέκα το πρωί! Πλησίασα και ρώτησα ποιος είναι, με τον φόβο ότι έχω ξεχάσει να πληρώσω τη ΔΕΗ και ήρθαν να μου κόψουν το ρεύμα. Καμία απάντηση. Ανοιξα την πόρτα και περίμενα ποιος θα ξεπροβάλει από τις σκάλες: ήταν τρεις και είχαν έρθει πριν καλά καλά ξημερώσει για να μου πουν τα κάλαντα. Ο ένας κρατούσε τρίγωνο, ο άλλος έπαιζε κιθάρα (!) και ο τρίτος τραγουδούσε –ο μικρότερος πρέπει να ήταν γύρω στα 25, ο μεγαλύτερος εμφανώς σχεδόν 35. «Να τα πούμε εδώ;», με ρώτησε. Με την τσίμπλα στο μάτι τους κοιτούσα αποσβολωμένος και περίμενα ότι ο τρίτος θα μου κόψει απόδειξη από μπλοκ παροχής υπηρεσιών. «Περιμένουμε και τους υπόλοιπους και θα αρχίσουμε», μου είπε. Νόμιζα ότι θα εμφανιστούν άλλοι τρεις, ο ένας με κλαρίνο, ο άλλος με βιολοντσέλο και ο τρίτος για να χορέψει. «Ποιους περιμένετε;», ρώτησα. «Τους άλλους, ντε, από την πολυκατοικία! Τους είπαμε να μαζευτούν εδώ, να μην ανεβαίνουμε από όροφο σε όροφο. Η κυρία στον έκτο έχει μωρά παιδιά και δεν θέλει να τα ξυπνήσουμε». «Ούτε εγώ ήθελα», είπα. «Κοίταξε να δεις», μου είπε ο ψηλός με την κιθάρα, «είναι λίγο νωρίς, αλλά ξεκινήσαμε από δω. Μέχρι τις 8-8:30 πρέπει να τελειώνουμε με τη Νέα Σμύρνη και να πάμε προς Δάφνη. Την Πρωτοχρονιά θα το κάνουμε ανάποδα, θα ξεκινήσουμε από εκεί και θα 'ρθουμε σε εσάς κατά τις 10:00». Ηρθαν και κάποιοι ακόμα, ο ψηλός άρχισε να παίζει στην κιθάρα κάτι που έμοιαζε περισσότερο με φλαμένγκο παρά με κάλαντα, ο τύπος με το τριγωνάκι σολάριζε στα σημεία που θεωρούσε πρέπον και έπειτα από μια εισαγωγή που κράτησε κάνα λεπτό μπήκε δυνατά ο «υψίφωνος» κι άρχισε ένα «Καλήν ημέραν, άρχοντες» με ένα ηχόχρωμα που θύμιζε περισσότερο Κώστα Χατζή, παρά παιδική χορωδία. Δώσαμε όλοι κάτι, δεν φάνηκαν ευχαριστημένοι. «Αλλους δεν έχει η πολυκατοικία;», ρώτησε ο ψηλός. «Γιατί –του είπα–, θέλετε να πιάσετε αιχμαλώτους;». «Τρεις άνθρωποι, τόσο κόπο κάνουμε, να μην ξαναπερνάμε», μου είπε. «Και πού 'σαι, να λες και τίποτα καλό για τον Πανιώνιο».

Τα τελευταία καλά;

Χρήματα από τη Σούπερ Λίγκα περίμεναν αρκετές ομάδες αυτή την εποχή, αλλά χρήματα δεν πήραν, διότι τα συμβόλαια για την κεντρική διαχείριση δεν έχουν ακόμα υπογραφεί και οι σχετικές προκαταβολές δεν δόθηκαν. Μια μικροανησυχία υπάρχει –κυρίως για το τι θα κάνει ο Alpha, που, σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες, το ξανασκέφτεται. «Για την ώρα δεν ανησυχούμε κι ελπίζουμε ότι την επόμενη εβδομάδα θα υπογράψουμε τα συμβόλαια, όπως προβλέπεται. Αν, όμως, ο ΟΠΑΠ κόψει τις χορηγίες στα κανάλια, τότε μπορεί να προκύψει τεράστιο πρόβλημα, μια και η αγορά είναι "θεόστεγνη" και ενδιαφέρον για διαφήμιση δεν υπάρχει από κανέναν», μου έλεγε κάποιος, που το θέμα το ξέρει. Καλά Χριστούγεννα, με την ελπίδα ότι δεν θα είναι τα τελευταία τέτοια.

Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.

close menu
x