Του Βοτανικού χρήματα και κρίματα (η υπόθεση των έξι «Β»)

Από το «Α» της «ανάπλασης» (τι γλυκιά και αθώα λέξη!) μέχρι το «Γ» του γηπέδου μεσολαβούν κάμποσα «Β». Δύο εμπεριέχει το όνομα του κ. Βωβού. Προς τα δύο τείνει και το τοπωνύμιο «Βοτανικός» –καθ' όσον το όλο θέμα αναδύει οσμή Βατοπεδίου, οπότε σε λίγο η μία υπόθεση θα προκαλεί συνειρμούς με την άλλη. Να που μας προέκυψε και η κυρία Βουλγαράκη. Τελειώσαμε με τα «Β»; Οχι ακόμα. Προσθέστε και τα βασανιστήρια που υπομένει η δύσμοιρη η πραγματικότητα στα χέρια ή μάλλον στα στόματα μιας ΠΑΕ και μιας δημοτικής αρχής.

Τελευταίο όργανο βασανιστηρίου που χρησιμοποιήθηκε σε βάρος της πραγματικότητας, προς τέρψη και υποστήριξη του κ. Βωβού, ήταν ο αναληθής ισχυρισμός πως ο νόμος 3481/2006 καταργεί την υποχρέωση εισφοράς σε γη. Το είπε η ΠΑΕ Παναθηναϊκός, το είπε και η δημοτική αρχή. Καλά, τόσος αυτοσχεδιασμός πια; Δεν είναι μόνο η Αιτιολογική Εκθεση του νόμου 3481 που επιβεβαιώνει ότι ισχύει η υποχρέωση εισφοράς σε γη. Είναι και το έγγραφο (αριθμός πρωτοκόλλου 154362) που απέστειλε η Υπηρεσία Νομοθετικού Εργου του ΥΠΕΧΩΔΕ στον Δήμο Αθηναίων, τον Δεκέμβριο του 2006, με αφορμή αγορά οικοπέδων της Εθνικής Τράπεζας. Να υποθέσουμε ότι ο δήμαρχος Αθηναίων αγνοεί (ακόμα και) γνωματεύσεις του ΥΠΕΧΩΔΕ που διαβιβάζονται στον δήμο; Ούτε κορμοράνοι, μα ούτε και μπούφοι θα πίστευαν κάτι τέτοιο.

Το γράψαμε προσφάτως και το επαναλαμβάνουμε: αν η ΠΑΕ Παναθηναϊκός θεωρεί ότι πρέπει να ταυτιστεί πλήρως με τον κ. Βωβό, με γεια της, με χαρά της. Δύο επιχειρηματικοί πόλοι είναι, ας κάνουν ό,τι νομίζουν καλύτερο για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους. Οι αξιώσεις και εκκλήσεις μας προς την ΠΑΕ είναι λίγες: τουλάχιστον μην κάνετε το άσπρο μαύρο, όπως πράξατε με τον νόμο 3481. Αν μάλιστα έχετε την ευγενή καλοσύνη, ας καταβάλετε προσπάθεια να κατανοήσετε ότι δεν είμαστε άπαντες υποχρεωμένοι να συμμεριστούμε το δόγμα των ΠΑΕ «γήπεδα όπως γουστάρουμε, όπου γουστάρουμε και επιβαρύνοντας όποιους και ό,τι μπορούμε». Κάντε γήπεδα, αλλά όχι στην πλάτη και την τσέπη μας. Με το συμπάθιο, δηλαδή...

Από τον δήμο, όμως, οι απαιτήσεις μας είναι διαφορετικές. Υποτίθεται ότι οι δημοτικές αρχές οφείλουν να λαμβάνουν υπόψη κάποιες «μπανάλ» έννοιες, όπως «δημόσιο συμφέρον» και «δημόσια περιουσία», όπως η διάκριση ανάμεσα στο «κοινωφελές» και μη, κ.λπ. κ.λπ. «Ο δήμος είναι καταχρεωμένος σε τέτοιο βαθμό, που για να φτιάξει 50 στρέμματα πράσινο και να τα προσφέρει στους δημότες του πρέπει να του τα δωρίσει ένας επιχειρηματίας με το αζημίωτο». Η παρατήρηση του Χρίστου Χαραλαμπόπουλου («SportDay», 19 Δεκεμβρίου) μας ωθεί να καταμετρήσουμε ορισμένα θαύματα. Νωρίτερα, μία αναγκαία διευκρίνιση: το 2005 ο Οργανισμός Ρυθμιστικού Σχεδίου Αθήνας εκτίμησε την αξία ολόκληρης της απαλλοτρίωσης των 100 στρεμμάτων της ΕΤΜΑ σε 45 εκατ. ευρώ.

ΘΑΥΜΑ ΠΡΩΤΟ: Ο δήμος, που δεν είχε χρήματα να διεκπεραιώσει μία απαλλοτρίωση αξίας 45 εκατομμυρίων ευρώ για να υλοποιηθεί το Προεδρικό Διάταγμα του 1995 περί κοινόχρηστου χώρου πρασίνου, προφανώς κέρδισε ξαφνικά στο ΛΟΤΤΟ ή το τζόκερ. Πώς να εξηγηθεί διαφορετικά η ικανότητα του δήμου, όχι μόνο να κάνει αγορές άλλων οικοπέδων –πάντα προς υλοποίηση της «Διπλής Ανάπλασης»– καταβάλλοντας μεγαλύτερο τίμημα, αλλά επιπροσθέτως να επιδίδεται σε υπερήφανο ρεσιτάλ γενναιοδωρίας; Μέχρι τη Βουλή έφθασε η εξής υπόθεση: ο δήμος αγόρασε τρία οικόπεδα της Εθνικής Τράπεζας έναντι 20,3 εκατομμυρίων ευρώ, ποσό σχεδόν τριπλάσιο από εκείνο που θα προέκυπτε αν λαμβανόταν υπόψη η υποχρέωση εισφοράς σε γη.

Με έντονο ενδιαφέρον αναζήτησα τις απαντήσεις που έδωσαν οι κατοικοεδρεύοντες σε τρία υπουργεία αποδέκτες σχετικής –με το θέμα– ερώτησης του βουλευτή Γιάννη Δραγασάκη. Ξέρετε πόσο σαφείς ήσαν οι απαντήσεις τους; «Χμμ, γκουχ, ναι, βεβαίως, αλλά, ξέρετε, όχι, μα»... Από τον δήμο δεν έτυχε να ακούσω κάποια εξήγηση. «Διπλή Ανάπλαση-Τριπλό Κόστος»; Θα μπορούσε να ειπωθεί κι έτσι...

ΘΑΥΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟ -μεγαλύτερο από το πρώτο: Και αν ακόμα δεν έχει κερδίσει στο ΛΟΤΤΟ ή το τζόκερ, ο δήμος νιώθει βέβαιος πως -δεν μπορεί!- στα επόμενα 35 χρόνια θα την πιάσει την καλή. Ετσι, είπε να την κάνει την καλή, χριστιανική πράξη. Μόνο που εδώ κολλάει ο στίχος των Κατσιμιχαίων «βοήθεια, χριστιανοί, κοντεύω να φλιπάρω»: ο δήμος, που δεν έχει λεφτά για μία απαλλοτρίωση 45 εκατ. ευρώ, με την τελευταία σύμβαση απάλλαξε την ΠΑΕ Παναθηναϊκός από 192,5 εκατομμύρια ευρώ. Ναι, τέτοια έκπτωση επί όσων όφειλε, βάσει της αρχικής ρύθμισης, να αποδώσει η ΠΑΕ –από εισπράξεις εισιτηρίων, σουίτες κ.λπ. Οι εκπτώσεις αρχίζουν σεμνά και ταπεινά -από τέσσερα εκατομμύρια ευρώ για κάθε χρόνο της πρώτης πενταετίας. Καταλήγουν σε επτά εκατομμύρια για κάθε έτος από το 31ο έως το 35ο. Κάνεις τις πράξεις και σου βγαίνει αυτό το δυσθεώρητο 192,5 εκατ. ευρώ, δηλαδή 67,5 εκατομμύρια περισσότερα από όσα κοστίζει η κατασκευή του γηπέδου συνολικώς.

Κατόπιν η ΠΑΕ Παναθηναϊκός διαμαρτύρεται επειδή -λέει- γράφεται και λέγεται πως «την κατασκευή του γηπέδου θα πληρώσει κάποιος άλλος» και όχι η ίδια. Με τι ακριβώς παίζουμε, τώρα; Με τις λέξεις ή με τη νοημοσύνη του κόσμου; Οταν κάποιος σου κάνει «σκόντο» σε βάθος χρόνου δεκάδες εκατομμύρια ευρώ περισσότερα από όσα κοστίζει ένα έργο, ποιος το διεκπεραιώνει στην ουσία; Την απάντηση τη βρίσκουν μόνο τα σαΐνια (δηλαδή γεράκια) ή τα καταφέρνουν και οι κορμοράνοι;

Ας είμαστε όμως δίκαιοι: η τελική σύμβαση επιβάλλει αξιοπρόσεκτη αρμονία ανάμεσα στο «χουβαρνταλίκι» επί της τσέπης και στο «χουβαρνταλίκι» επί της γης. Εκτός από τη γαλαντομία των χρημάτων έχουμε και τη γαλαντομία των στρεμμάτων: η ΠΑΕ αποκτά δικαιώματα χρήσεων και προσπορισμού σε έκταση υπερδιπλάσια της... πάλαι ποτέ προσδιορισθείσας. Η εν λόγω ζώνη –τμήμα γηπέδου και περιβάλλων χώρος– προσδιοριζόταν στα 40 στρέμματα, στη σύμβαση του δήμου με τον Ερασιτέχνη ΠΑΟ. Στην τελική σύμβαση με την ΠΑΕ ανέβηκε στα 97 στρέμματα. Λες και πρόκειται να χτιστούν τελικώς δύο γήπεδα!

Αλλά, ουφ, κάπου εδώ το πρόβλημα τον φτωχού δήμου λύνεται. Το εγγυημένο ελάχιστο ετήσιο μίσθωμα που θα καταβάλλει η ΠΑΕ Παναθηναϊκός ανέρχεται στο αστρονομικό ποσό των 50.000 ευρώ -δηλαδή, σε 37 έτη, λιγότερα από δύο εκατομμύρια ευρώ. Ναι, 50.000 ευρώ τον χρόνο: μία ΠΑΕ πληρώνει ως μίσθωμα όσα βγάζει ετησίως ένας υψηλόμισθος εργαζόμενος. Σιγά, ρε ανελέητε και εκμεταλλευτή δήμε. Τους «έγδαρες» τους ανθρώπους...

ΘΑΥΜΑ ΤΡΙΤΟ -μεγαλύτερο από το δεύτερο: ο δήμος, που δεν είχε χρήματα για μία απαλλοτρίωση αξίας 45 εκατομμυρίων ευρώ, βάσει συμφωνητικού έχει αναλάβει να επιδοτεί τον Ερασιτέχνη Παναθηναϊκό! Εξωφρενικό μεν, αληθές δε. Από την απαρχή της μεταφοράς των τμημάτων του ΠΑΟ μέχρι την έναρξη της λειτουργίας του αθλητικού κέντρου στον Βοτανικό, ο δήμος θα καταβάλλει στον Ερασιτέχνη 125.000 ευρώ ετησίως. Στη συνέχεια και για 35 χρόνια το ποσό γίνεται πιο «τροφαντό», αναπροσαρμοζόμενο κατά 4,5% κάθε χρόνο. Εν κατακλείδι, στον Ερασιτέχνη ΠΑΟ εκχωρείται γη και δίδεται χρήμα (!), με «επιχείρημα» ότι ο δήμος κερδίζει το... δικό του γήπεδο της Λεωφόρου. Μη μας ρωτήσετε «ποιος είπε ότι είναι δικό του;». Η απάντησή σας είναι ήδη γνωστή: ο ίδιος ο δήμαρχος Νικήτας Κακλαμάνης. Ε, όχι και έτσι, βρε παιδιά. Παραπάει...

Το συμπέρασμα προκύπτει αβίαστα: πέραν της αντιπαράθεσης για το περιβαλλοντικό θέμα, η όλη υπόθεση Βοτανικού έχει μια αυτοτελή, σοβαρότατη οικονομική διάσταση, η οποία μέχρι τώρα «πέρασε στο ντούκου». Μια οικονομική διάσταση σε μεγάλη απόσταση –κατά τα φαινόμενα– από κάθε έννοια λογικής.

ΥΓ.: Περισσότερος Βοτανικός αύριο.