Αυτά που παίρνουν οι μεγάλοι

Είναι θέμα μαρξιστικής ανάλυσης, αλλά αυτοί που πλακώνονταν στο γήπεδο του μπάσκετ του Ελληνικού μού φάνηκαν πιο συνειδητοποιημένοι επαναστάτες από τους άλλους που πλακώνονταν στο Παγκρήτιο. Και περισσότερη ώρα πλακώνονταν και δεν είχαν προκαταλήψεις, αφού πλακώνονταν με τους αστυφύλακες αλλά και μεταξύ τους, και έκαναν ένα βήμα μπροστά, μια και οι περισσότεροι δεν φορούσαν κουκούλες. Οπότε, μπράβο, παλικάρια, εσείς είσαστε το αύριο και το μεθαύριο και το αντιμεθαύριο. Και δίκιο θα έχετε να τα κάνετε όλα maison de tolerance, φτάνει να ξεκινήσετε από τα κεφάλια, τα σπίτια και τα αμάξια αυτών που σας υμνούν.

Πάντα μου κάνει εντύπωση πως ενώ στα ξένα πρωταθλήματα σπάνια βλέπεις παιχνίδι με πάνω από ένα πέναλτι, στο ελληνικό σε κάθε ματς βρίσκουμε κατά μέσο όρο τρεις περιπτώσεις που ο διαιτητής έπρεπε να το δώσει. Ο λόγος είναι ένας: στο ελληνικό πρωτάθλημα έχουμε αποφασίσει ότι τα ματς παίζονται για να αναμεταδοθούν το βράδυ της Κυριακής και να ανακαλύψουμε φάσεις που ο διαιτητής κάτι έπρεπε να δώσει. Curiosity killed the cat, λένε για την περιέργεια οι Αγγλοι και replays kill football, ας ομολογήσουμε στην Ελλάδα.

Το πέναλτι που κερδίζει ο Ολυμπιακός με τον Θρασύβουλο δεν ήταν ανύπαρκτο, αλλά της κάμερας και του μεγάλου. Αυτά τα πέναλτι που δικαιώνονται στο τρίτο replay και παίρνουν αποκλειστικά οι μεγάλες ομάδες. Το πόσο σπρώχνει ο Ρόκας δεν μπορεί να μετρηθεί. Η πρόθεση όμως του Ντουντού να το πάρει στυλώνοντας τα πόδια ενωμένα και κάνοντας το δέντρο στο έργο του Κασόνα «Τα δέντρα πεθαίνουν όρθια» φαίνεται και σε τηλεόραση των 16 ιντσών. Το επιχείρημα μπορεί να είναι το εξής: «Ας μην έβαζε το χέρι του στην πλάτη του Βραζιλιάνου ο Ρόκας». Σωστά. Αλλά αν ο παίκτης της μικρής ομάδας φοβάται να ακουμπήσει με το χέρι τον αντίπαλο, φοβάται να απλώσει το πόδι γιατί ο άλλος θα βρει την ευκαιρία να τρακάρει, φοβάται να κοιτάξει στα μάτια τον διαιτητή γιατί θα του δείξει κάρτα, μόνο μπάλα δεν μπορεί να παίξει. Αν τις ίδιες φοβίες δεν χρειάζεται να έχει ο ποδοσφαιριστής της μεγάλης ομάδας, ο διαιτητής δεν έχει ανάγκη να σφυρίξει κάτι για να γίνει το ματς άνισο.

Παρακαλώ να μη μου στείλετε mail «Ο Ολυμπιακός τώρα σε πειράζει; Οταν ο Παναθηναϊκός έπαιρνε πέναλτι...». Δεν γράφω την ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, ούτε για το αν όλοι οι μεγάλοι ευνοούνται. Για παράδειγμα, χθες στην ΑΕΚ δεν καταλογίστηκε στο τελευταίο λεπτό το καθαρό πέναλτι του Πλιάτσικα. Ούτε γράφω για το εντελώς παραμύθι πέναλτι με τις βουτιές. Γράφω για την πιο ύπουλη κατηγορία. Για τα πέναλτι της κάμερας και του μεγάλου. Και ας μου επιτραπεί να πιστεύω ότι το χθεσινό πέναλτι στο Καραϊσκάκη ήταν «το άχυρο που έσπασε τη ραχοκοκαλιά της καμήλας». Για την ακρίβεια, το πέναλτι που διέλυσε τις ελπίδες του ΠΑΟΚ και του Παναθηναϊκού ότι θα χτυπήσουν τον τίτλο. Μία καθοριστική στιγμή σε ένα ανύποπτο ματς, που είναι καθοριστική για μία ολόκληρη σεζόν.