Η σημειολογία ενός απείθαρχου παπουτσιού

Ηταν περίπου το 20ό λεπτό του αγώνα στο ΟΑΚΑ, όταν το παπούτσι του Τζεμπούρ αποφάσισε να «ανεξαρτητοποιηθεί» από το πόδι του, κάπου κοντά στη μεσαία γραμμή. Ουδείς παίκτης του Εργοτέλη έσπευσε να μαρκάρει τον ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ –ίσως διότι πρυτάνευσε κάποια ιδιότυπη εκδοχή του fair play. Ο Τζεμπούρ είχε την ευχέρεια να σκεφθεί με όλη του την άνεση τι ακριβώς θα έκανε: θα φορούσε πάλι το παπούτσι ή θα έδινε πάσα σε κάποιο συμπαίκτη; Δοκίμασε να κάνει το πρώτο, το παπούτσι αποδείχθηκε λίγο δύστροπο κι έτσι μεταβίβασε την μπάλα. Μέχρι τη στιγμή της μεταβίβασης παίκτης του Εργοτέλη δεν τον πλησίασε.

Η όλη φάση είχε κάτι συμβολικό: κάπως έτσι λειτουργούσε στον ανασταλτικό τομέα χθες η απολαυστική –από τη μέση και μπροστά– κρητική ομάδα. Το στυλ παιχνιδιού της βοήθησε τη μεν αναμέτρηση να προσλάβει μια (επίσης) απολαυστική μορφή, τη δε ΑΕΚ να πιστωθεί απόδοση «γεμάτη» κατά διαστήματα έμπροσθεν, αλλά και να χρεωθεί άφθονες «τρύπες» και στιγμές αφέλειας στα μετόπισθεν. Ο Εργοτέλης μόνο «συμβατικός» αντίπαλος δεν ήταν –κι αυτό αποδείχθηκε η χαρά του άγνωστου, χαλαρού τηλεθεατή που κάθισε στον καναπέ του με προσδοκίες. Για τους φίλους της ΑΕΚ που πήγαν στο ΟΑΚΑ δεν είμαι σίγουρος. Ισως η όλη μορφή του αγώνα να αποδείχθηκε περισσότερο ψυχοφθόρα παρά ψυχαγωγική –εκτός αν η βαθμολογική θέση της ομάδας απαλλάσσει κάπως από το άγχος.

Η επιλογή του Μπάγεβιτς να επιστρατεύσει στο 72' τον Πλιάτσικα στη θέση του Μπλάνκο, σε μία προφανή και πρόωρη επιχείρηση διαφύλαξης του κεκτημένου 2-1, ήταν ασφαλώς ενδεικτική του άγχους που είχε κυριεύσει την «Ενωση». Εκ του αποτελέσματος μόνο επιτυχημένη δεν μπορεί να θεωρηθεί η εν λόγω κίνηση, αλλά η επιστράτευση του Εντίνιο στο 82', όταν η ΑΕΚ «κυνηγούσε» πάλι στο σκορ, ήταν επιτομή της ορθολογικής επιλογής. Το ότι ο Εντίνιο σκόραρε ξανά, πριν καλά καλά προλάβει να ζεσταθεί, δεν αποτελεί έκπληξη. Στον αντίποδα, αξιοσημείωτη –καθότι ασυνήθιστη– κρίνεται η υπέρμετρη νευρικότητα του Κυργιάκου, ο οποίος περισσότερο μπερδευόταν από τη βραδύτητα και την αστάθεια του Ζεράλδο, παρά κατόρθωνε να βοηθά και να καλύπτει τον συμπαίκτη του. Η προβληματική συνεργασία των δύο σε αρκετές φάσεις απείλησε να ανακηρύξει ήρωα του αγώνα τον Ογκουνσότο. Στη φάση κατά την οποία ο Μπουντιμίρ ισοφάρισε σε 2-2 αντικαταστήστε απλώς τις λέξεις «προβληματική συνεργασία» από τις ισάριθμες «παντελής απουσία». Μπορεί ο Μαϊστόροβιτς να μην είναι ο δημοφιλέστερος παίκτης της ΑΕΚ στις τάξεις των οπαδών της, αλλά, κακά τα ψέματα, με τον Σουηδό ο Κυργιάκος δένει πολύ καλύτερα. Στις καλές –για την «Ενωση»– ειδήσεις ο Τζεμπούρ του πρώτου μέρους. Πέτυχε ένα προσωπικό γκολ και σέρβιρε έτοιμο το δεύτερο στον Μπλάνκο, ενεργώντας με αξιέπαινη διορατικότητα –εξυπακούεται ότι η λανθασμένη εκτίμηση του Δασκαλάκη στη φάση της επίτευξης του 2-1 ουδόλως μειώνει την ετοιμότητα (σε πρώτο χρόνο) και την έμπνευση (σε δεύτερο) του Τζεμπούρ. Και αν θεωρείτε απλή κίνηση και αυτονόητη επιλογή το τακουνάκι αυτό, αναρωτηθείτε απλώς πόσοι επιθετικοί της Σούπερ Λίγκας, στη θέση του Τζεμπούρ, θα κοιτούσαν την μπάλα και τα... δικά τους πόδια. Αντε, και ολίγη από τέρμα –με την άκρη του ματιού. Ο καλός Τζεμπούρ για την ΑΕΚ είναι κεφάλαιο. Ενδεχομένως θα είναι και σε μια αυριανή, καλύτερη από πλευράς έμψυχου υλικού.

Στον Εργοτέλη αξίζουν καλά λόγια –και μόνο καλά. Step by step. Επαινος πρώτος: ξέρετε, όταν την απώλεια μιας μεγάλης ευκαιρίας σου (τετ α τετ Ογκουνσότο στο 3ο λεπτό) τη διαδέχεται γκολ του υπέρτερου –και γηπεδούχου– αντιπάλου, δεν θέλει και πολύ να σε πάρει άσχημα «από κάτω». Ο Εργοτέλης, όμως, έδειξε χαρακτήρα κι αυτοπεποίθηση. Στοιχεία τα οποία ανανεώθηκαν κι έπειτα από την επίτευξη του δεύτερου γκολ της ΑΕΚ. Επαινος δεύτερος: το επιθετικό σχήμα, με Μπουντιμίρ, Κουτσιανικούλη και Ογκουνσότο, πότε προβλημάτιζε κι άλλοτε πανικόβαλλε την άμυνα της ΑΕΚ, η δε επιστράτευση των Ροζέριο–Γελαδάρη επιβεβαίωσε το πνεύμα «όλα για όλα». Με δημιουργικό παιχνίδι, πίεση από τα άκρα και συνεχή προσπάθεια αξιοποίησης του Ογκουνσότο. Τελικώς το «όλα για όλα» για τον Εργοτέλη κατέληξε στο τίποτε από βαθμολογικής πλευράς, όχι όμως και από πλευράς εντυπώσεων. Το τίποτε θα μπορούσε να γίνει κάτι, αν η ανασταλτική λειτουργία της κρητικής ομάδας ήταν καλύτερη ή εάν ο διαιτητής έβλεπε το χέρι του Πλιάτσικα στις καθυστερήσεις. Ισως ηχεί οξύμωρο ύστερα από μία ήττα, αλλά η χθεσινή εμφάνιση του Εργοτέλη μάς βοηθά να κατανοήσουμε –ή απλώς να θυμηθούμε– πώς και γιατί οι Κρητικοί λίγο καιρό πριν γεύθηκαν στο ίδιο γήπεδο τη χαρά μιας ιστορικής νίκης. Εκείνης επί του Παναθηναϊκού, βεβαίως. Ομάδα που χαίρεσαι να βλέπεις –κι όσο τη βλέπεις χαίρεσαι περισσότερο.