Το ΟΑΚΑ είναι άχαρο

Εχοντας μείνει και μένοντας σχεδόν όλη μου τη ζωή στο νοίκι, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι η λύση έχει όλα τα καλά του κόσμου. Οταν χαλάσουν τα υδραυλικά, ειδοποιείς τον ιδιοκτήτη, το νοίκι στην εφορία το δηλώνεις σαν έξοδο και όχι σαν εισόδημα, η απώλεια στην αξία του ακινήτου με τα χρόνια δεν σε απασχολεί και το κυριότερο: βαρέθηκες, άλλαξες δουλειά, βρήκες καινούργια γκόμενα και χρειάζεται να μείνεις σε άλλη περιοχή, σηκώνεσαι και φεύγεις. Ο αντίλογος σε όλα αυτά τα καλά είναι ένα αρχέγονο χαρακτηριστικό του ανθρώπου. Υποθέτω ότι από την εποχή των πρωτόγονων ο άνθρωπος ήθελε να νιώθει ότι η σπηλιά που έμενε ήταν «δικιά του». Αυτό το αίσθημα διατηρήθηκε σε όλα τα καθεστώτα, ακόμα και από τα κομμουνιστικά, που τυπικά δεν αναγνώριζαν την ιδιοκτησία, αλλά πρακτικά οι άνθρωποι έμεναν σε δικά τους σπίτια. Για να επιχειρηματολογήσω λοιπόν, παραμερίστε για λίγο το αίσθημα της ιδιοκτησίας. Και πάμε στην πράξη.

Ο Παναθηναϊκός αυτή τη στιγμή και η ΑΕΚ παλιότερα και πιθανόν στο μέλλον σκοτώνονται να φτιάξουν γήπεδο. Οταν από τη στιγμή που το φτιάξουν ένα υπάρχον θα καταδικαστεί στην απραξία. Και φυσικά αναφέρομαι στο ΟΑΚΑ. Το οποίο ΟΑΚΑ έχει ένα μεγάλο ελάττωμα, ότι φτιάχτηκε κατά βάση για κλασικό αθλητισμό, με αποτέλεσμα να είναι ένα από τα πιο άχαρα στάδια για να παρακολουθείς ποδόσφαιρο. Αυτό, όμως, το πρόβλημα λύνεται, αφού όπως μου έλεγαν τα κουλουάρ μπορούν να αφαιρεθούν, το στάδιο να σκαφτεί κατά κάτω, μεγαλώνοντας τη χωρητικότητά του και τα κουλουάρ να προστίθενται στις σπάνιες φορές που υπάρχουν μεγάλοι αγώνες στίβου. Τα υπόλοιπα ελαττώματά του είναι επουσιώδη. Το ότι δεν έχει κόσμο η περιοχή είναι συζητήσιμο, αφού ελάχιστα γήπεδα βασίζονται στον κόσμο που μένει στη γειτονιά και αυτά είναι των μικρών ομάδων. Το ότι είναι μακριά δεν ισχύει, τουλάχιστον στην περίπτωση της ΑΕΚ, που σχεδιάζει γήπεδο στην Αμυγδαλέζα και ούτως ή άλλως η απόσταση δεν παίζει μεγάλο ρόλο, όπως φάνηκε από τα συνεχή sold out του φετινού Παναθηναϊκού, αλλά και από την εμπειρία στη Λεωφόρο, που ακόμα και στα 100 χρόνια του Παναθηναϊκού δεν γέμιζε. Τελικά, λοιπόν, τα μειονεκτήματα του ΟΑΚΑ είναι τρία.

Ενα, ότι αντίθετα με ένα νέο γήπεδο που θα γεμίζει τα πρώτα δύο-τρία χρόνια μόνο από τους οπαδούς που θα θέλουν να το δουν, το ΟΑΚΑ δεν έχει την αίσθηση του νεωτερισμού. Δύο, ότι είναι άχαρο όταν έχει κάτω από 30 χιλιάδες θεατές, γεγονός που δεν λύνεται, αλλά θα ισχύει και σε κάθε άλλο μεγάλο γήπεδο. Τρίτον, ότι αν μια ομάδα το πάρει δεν θα είναι δικό της. Αλλά αυτό είναι περισσότερο ψυχολογικό, αφού ούτε το Καραϊσκάκη ανήκει στον Ολυμπιακό, αλλά με τα χρόνια κανένας δεν το θυμάται. Κανένας δεν μπορεί να υποχρεώσει μια ομάδα να παίζει στην Καλογρέζα, αλλά με την οικονομική κρίση να μεγαλώνει και τους επενδυτές να σπανίζουν, μια προσφορά του ΟΑΚΑ στις ομάδες θα βοηθούσε και τις ΠΑΕ και το κράτος.


Kατά καιρούς στα κόμικς οι εταιρείες αποφασίζουν να κάνουν teaming up of the super heroes. Στήνουν μια ιστορία που -ας πούμε- ο Μπάτμαν συναντάει τον Σούπερμαν για να σώσουν την ανθρωπότητα. Πλακώνονται με τους κακούς, πάει η ιστορία να μπατάρει προς την πλευρά του κακού και να ξεμείνουμε από ανθρωπότητα, αλλά στο τέλος όλο κάτι γίνεται και οι δυνάμεις του καλού θριαμβεύουν επί των δυνάμεων του σκότους. Για πρώτη φορά δύο super heroes του ποδοσφαίρου ενώνουν τις δυνάμεις τους για να αγωνιστούν για το μεγαλείο της ιστορικής Πανάχας. Ο περουκοφόρος ηγέτης from Down Under Κώστας Μακρής ενώνει τις δυνάμεις του με τον εκρηκτικό χαστουκέρ του Κολωνακίου Αλέξη Κούγια για να οδηγήσουν την Παναχαϊκή στο πεπρωμένο της. Αφού φυσικά σύμφωνα με τις συμβάσεις των σεναρίων των super heroes υπάρξει μια περίοδος κρίσης για την Πανάχα, που ας πούμε θα πρέπει να πέσει μία, δύο κατηγορίες, για να επανέλθει φυσικά στα μεγάλα σαλόνια. Το γράφω για να μην ανησυχούν οι οπαδοί στην περίοδο της κρίσης. Απλά έτσι πάει το σενάριο.

Το οποίο σενάριο δεν είναι και πολύ αυστηρό στη δομή του. Φάνηκε και από τις πρώτες δηλώσεις του Κούγια, που ανέφερε ότι αντί για την Παναχαϊκή ανέλαβε το 2004 τον ΠΑΣ Γιάννινα, ενώ ο αναγνώστης Δ.Τ. υπενθυμίζει ότι το ιστορικό γεγονός συνέβη ένα χρόνο αργότερα. Επίσης ο Κούγιας αναφέρει ότι ο Μακρής για να μπορέσει να στείλει την Παναχαϊκή από τη Β' στη Γ' Εθνική αναγκάστηκε να ξοδέψει εννέα εκατομμύρια δραχμές. Ευτυχώς ο Κούγιας δεν ανακοίνωσε αντίστοιχο μπάτζετ που θα χρειαζόταν ώστε η Πανάχα να παίζει στα τοπικά, αλλά μόνο την ύπαρξη 20 ποδοσφαιριστών στη Λαμία που του ανήκουν προσωπικά. Οι οποίοι υποθέτω ότι θα κατεβούν για να ενισχύσουν την ομάδα της Παναχαϊκής, η οποία θα μπορεί να έχει ένα ρόστερ 50 ποδοσφαιριστών διαιρούμενων σε παίκτες του Κούγια και παίκτες του Μακρή κατά το «του γαμπρού και της νύφης» που λένε στους γάμους. Αλλη μία ομοιότητα με τους γάμους ήταν η δήλωση του Κούγια για τη δύναμη της Παναχαϊκής. «Είναι η 5η ή η 6η δύναμη στην Ελλάδα», είπε ο Κούγιας μετά το κλείσιμο της συμφωνίας, στο στυλ «κοίτα πόσο ωραία είναι η νύφη», που το ακούς σε γάμο, γυρνάς και κοιτάς και προβληματίζεσαι αν το λένε για τον ξυρισμένο με τα μαύρα ή γι’ αυτή με τα άσπρα και το μουστάκι.

Τα πάντα μπορούν να συμβούν σε αυτή τη χώρα. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για γήπεδα. Ακούστε λοιπόν μια ιστορία που συνέβη με τον χώρο όπου βρισκόταν το παλιό γήπεδο της ΑΕΚ στη Φιλαδέλφεια. Δεν ξέρω πόσοι θυμούνται ότι στη γωνία της Σκεπαστής, απέναντι από τα μάρμαρα, υπήρχε ένα μαγαζί που λεγόταν «Ζακυνθινή…». «Γωνιά» τώρα ήταν το δεύτερο συνθετικό, «Παρέα», πάνε χρόνια και δεν θυμάμαι. Τέλος πάντων, η «Ζακυνθινή Ετσι» κατεδαφίστηκε μαζί με το υπόλοιπο γήπεδο. Ακούστηκε λοιπόν ότι τώρα με τις δηλώσεις του κτηματολόγιου ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού ενέγραψε τον χώρο σαν ιδιοκτησία του, προσθέτοντας ότι το μαγαζί υπήρχε και το γήπεδο χτίστηκε από πάνω του όταν οικοδομήθηκε η Σκεπαστή.

Ολα όμως αυτά τα ωραία, με τους Ζακυνθινούς να έχουν αξιώσεις στη Φιλαδέλφεια και με τους κορμοράνους να επιτίθενται στον Βωβό, γίνονται για ένα λόγο. Γιατί έχουμε Βουλή που ο φωτογραφικός νόμος πάει σύννεφο. Με φωτογραφικό νόμο έπεσε η Φιλαδέλφεια για να γίνει το Palais de Grani και με αντίστοιχο νόμο δημιουργήθηκε το μπάχαλο στον Βοτανικό. Οι φωτογραφικοί νόμοι το έχουν αυτό το πρόβλημα. Να προσβάλλονται εύκολα στο ΣτΕ.

Η λογική στον Παναθηναϊκό ότι γήπεδο δεν χτίζεται χωρίς εμπορικό κέντρο μπάζει. Αν όμως η διατύπωση αλλάξει σε «γήπεδο που να συμφέρει δεν γίνεται χωρίς εμπορικό κέντρο» το θέμα συζητιέται. Τώρα το ερώτημα είναι «πόσο γήπεδο και πόσο κέντρο;». Γιατί με το mall του Βωβού δεν έχουμε μια περίπτωση που μια ομάδα χτίζει εμπορικές χρήσεις για το γήπεδό της. Εχουμε την περίπτωση μιας ομάδας που εκμεταλλεύεται το όνομά της και τον κόσμο της για να εξασφαλίσει άδεια ανέγερσης mall σε έναν επιχειρηματία και αυτός να το ανταποδώσει με παραχώρηση γης. Σε αυτή τη λογική, αν ο Ολυμπιακός μπορεί να εξασφαλίσει την άδεια ανέγερσης πολυώροφου mall στην «Ελαΐδα» πίσω από το Καραϊσκάκη, όχι καινούργιο γήπεδο του χτίζουν, αλλά και του δίνουν και ρευστό.

Η άλλη πλευρά, όμως, του νομίσματος είναι ότι από τη στιγμή που ένας νόμος περνάει στη Βουλή -και τη θεωρούμε ακόμα σοβαρό θεσμό- δεν μπορεί κάποιος να φοβάται να κινηθεί επειδή αυτός ο νόμος θα πέσει σε περίπτωση προσφυγής στο Επικρατείας. Κανονικά θα έπρεπε να είναι κοσμοϊστορικά γεγονότα οι περιπτώσεις που νόμος πέφτει στο Επικρατείας. Ιδιαίτερα, όμως, με τους φωτογραφικούς νόμους που αφορούν αλλαγές στο όριο δόμησης, το αν θα σταθούν ή όχι στο επικρατείας είναι παιζόμενη υπόθεση.

Σε αυτό, όμως, το σημείο έχει ευθύνη και ο Δήμος Αθηναίων. Βαρέθηκα να διαβάζω τους αντιδημάρχους της Αθήνας να δηλώνουν «οι προσφυγές είναι όμοιες και θα τις απορρίψει το συμβούλιο». Τώρα που δεν τις απέρριψε, βγαίνει ο Κακλαμάνης, που είχε ανέβει στην μπουλντόζα και είχε φωνάξει «Ξεκινάμε» στον οδηγό, και προσπαθεί να μαζέψει τα ασυμμάζευτα.