Στην χώρα των πλιατσικολόγων (a short story) Part 1

Part 1. Η πρώτη επαφή

Έχω δημιουργήσει ένα πολύ ωραίο σύστημα που με κρατάει φρέσκο όταν χρειάζεται. Μένω οχτώ μέρες ξύπνιος και στη συνέχεια κοιμάμαι για τέσσερις μέρες συνέχεια. Δεν αλλάζω το χρονοδιάγραμμα ακόμα και αν μέσα στο τετραήμερο του ύπνου έχω κάποια πολύ σημαντική υποχρέωση, όπως το να πάω στα γενέθλια κάποιου φίλου ή να έχω ξεχάσει αναμμένο το μάτι της κουζίνας. Αυτό βέβαια μπορεί να αποδειχθεί επικίνδυνο, αλλά τι να κάνεις, όταν βάζεις στόχους στη ζωή σου πρέπει να τους τηρείς.

Έτσι λοιπόν το Σάββατο που πέρασε εξέπνευσε το οχταήμερο του ξύπνιου και ήρθε το τετραήμερο του ύπνου. Το πρωί της Τετάρτης, γύρω στις 6, είχε έρθει η ώρα που θα επέστρεφα στη δουλειά. Κατάφερα να ξυπνήσω μετά από μόλις δυο αφυπνίσεις του κινητού και αυτό ήταν επιτυχία, αν αναλογιστείτε ότι έχει τύχει να χρειαστούν και 64 μετρημένες αφυπνίσεις. Βγήκα τον δρόμο και άρχισα να ψάχνω για ταξί. Δεν είναι δύσκολο τέτοια ώρα να βρεις ταξί στην Κυψέλη, αλλά αυτή τη φορά πρέπει να περίμενα τουλάχιστον ένα τέταρτο. Μπροστά μου σταματάει ένας παππούς γύρω στα 65. «Καλλιθέα» του λέω και αφού τον άκουσα να ψιθυρίζει κάτι μπήκα μέσα.

Την ώρα που στρίψαμε στην Πατησιών με έζωσαν τα πρώτα φίδια. Τζάμια και πέτρες στο δρόμο, φανάρια σπασμένα και με κλίση παρόμοια με αυτή του πύργου της Πίζας. «Έγιναν επεισόδια;» ρωτάω τον παππού διακόπτοντας την ενασχόληση του να σχολιάζει τις διαφημίσεις που έπαιζε το ραδιόφωνο. «Δεν θυμάμαι τίποτα μετά το 1965 παιδάκι μου» μου απαντάει και δεν κάθισα πολύ να σκεφτώ αυτό που είπε, γιατί δεν ήταν η πρώτη φορά που έπεφτα σε παράξενο ταξιτζή. Το πρώτο βραβείο πρέπει να το κερδίζει ένας τύπος που έπαιζε κρητική λύρα και κρατούσε το τιμόνι με το στόμα. Συνεχίσαμε να διασχίζουμε την Πατησίων με τον παππού να σχολιάζει ακόμα τις διαφημίσεις επαναλαμβάνοντας την τελευταία λέξη κάθε πρότασης, εμπλουτίζοντας την με ένα γελάκι στο τέλος.

«Jumbo. Και είμαστε παντού»

«Παντού...χαχαχα»

Το ταξί δεν πρέπει να πήγαινε με πάνω από 30 χιλιόμετρα και αυτό γιατί προσπαθούσαμε να αποφύγουμε πέτρες, χώματα και αναποδογυρισμένους και καμένους κάδους σκουπιδιών. «Πετιώντε μπάζα» έλεγε μια ταμπέλα πάνω σε μια κολόνα της ΔΕΗ που είχα δει πρόσφατα και τη συγκεκριμένη στιγμή σκέφτηκα πόσο χρήσιμο θα ήταν το τηλέφωνο του τύπου που κάνει τα μπάζα να «πετιώντε». Χρυσές δουλείες θα έκανε. Το ραδιόφωνο διέκοψε τις διαφημίσεις και έβαλε ειδήσεις. «Συνεχίζονται για 4η ημέρα τα επεισόδια στην Αθήνα και στις περισσότερες μεγάλες πόλεις της Ελλάδας» είπε ο τύπος στις ειδήσεις χωρίς το παραμικρό σαρδάμ παρά το γεγονός ότι η ώρα ήταν 6.30 το πρωί. «Έχω στην καθισιά μου 4 σαρδάμ στην πρόταση, τόσο νωρίς το πρωί» σκέφτηκα.

Είχαμε φτάσει στην συμβολή της Αλεξάνδρας με την Πατησίων και τα πράγματα είχαν αρχίσει να γίνονται πολύ χειρότερα, αφού είχα μετρήσει ήδη τρία καμένα περίπτερα ένα αναποδογυρισμένο αυτοκίνητο και έναν τύπο που περιφερόταν με ένα πριόνι στο χέρι. Δεν έβλεπα δέντρα τριγύρω άρα σίγουρα δεν ήταν ξυλοκόπος. «Είστε σίγουρος ότι δεν θυμάστε τι έγινε αυτές τις ημέρες» είπα στον παππού που γύρισε απορημένος προς το μέρος μου.

«Το μόνο που θυμάμαι…»

«Ναι;»

«Το μόνο που θυμάμαι…»

«Πες το επιτέλους»

«Ήταν που μύριζε άνοιξη το πρώτο σου φιλί» είπε τραγουδώντας και τότε σιγουρεύτηκα ότι είχα δίπλα μου την μετενσάρκωση της Ευρυδίκης…

Σύντομο διαφημιστικό μήνυμα. Click play.



Επιστρέψαμε από το σύντομο διαφημιστικό μήνυμα και συνεχίζουμε.

…Φτάσαμε μπροστά από το μουσείο όπου φωτιά σιγόκαιγε σε μερικούς κάδους. «Ωραίες ιδέες για χριστουγεννιάτικο στολισμό έχει ο Κακλαμάνης» σκέφτηκα και τα μάτια μου δάκρυσαν. Για ποιο λόγο όμως δάκρυσα; Την τελευταία φορά που είχα δακρύσει ήταν όταν πέθανε ο σκύλος στο «Τέρνερ και Χουτς». «Δακρυγόνα» είπε ο παππούς με καθαρή φωνή.
«Μπα μπα, αρχίσαμε να θυμόμαστε;» του είπα.

«Συγνώμη αν σε παραπλάνησα, αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς» είπε και έκανε μια παύση που φανέρωνε ότι είχε να πει κι άλλα. Πήρε μια βαθιά ανάσα και είπε… «Πλιατσικολόγοι». «Πλιατσικο-τι;». «Πλιατσικολόγοι αγόρι μου… κατέλαβαν τη χώρα».

«Τι ηλίθια λέξη είναι αυτή» σκέφτηκα αλλά δεν του το είπα. Και πως μπορείς να καταλάβεις τη χώρα αν σε φωνάζουν με τέτοιο όνομα. Καταστροφείς ναι. Κανίβαλοι ναι. Ιππότες της στρογγυλής τραπέζης ναι. Αλλά πλιατσικολόγοι; «Και τι κάνουν αυτοί οι πλιατσικολόγοι γέροντα;» του είπα αφού παρατήρησα πως μέσα σε ένα λεπτό είχε αφήσει γενειάδα τύπου Γκάνταλφ. Δεν πρόλαβε να μου απαντήσει αφού είχαμε φτάσει μπροστά από το Πολυτεχνείο και στη διασταύρωση Στουρνάρη και Πατησίων μας έκαναν σήμα να σταματήσουμε δυο παιδάκια ,όχι πάνω από 15 χρονών. «Για να δούμε που πάνε τα παλικάρια» μου είπε. «Ομόνοια» φώναξε ο ένας πιτσιρικάς. «Μα καλά δεν μπορούν να περπατήσουν δυο στενά» σκέφτηκα.

«Ελάτε αγόρια μου» φώναξε ο Γκάνταλφ. Μπήκαν μέσα και εγώ στριμώχτηκα αριστερά αφού καθόμουν στο πίσω κάθισμα. «Τι δουλειά έχετε τόσο νωρίς έξω, μικρά παιδιά;» . Καμία απάντηση. «Που ήσασταν όλο το βράδυ;». Καμία απάντηση. «πόσο κάνει 2+2;». «Τέσσερα» είπε ο ένας πιτσιρικάς. «Α! Ώστε μιλάτε ε;». Κατέβασαν το κεφάλι και οι δυο ταυτόχρονα.

«Είχαμε κατέβει για βόλτα χθες το βράδυ και δεν μπορούσαμε να φύγουμε λόγω των επεισοδίων, κρυβόμασταν όλο το βράδυ» είπε ο ένας από τους δυο που έμοιαζε με τον Χρήστο Σαντικάι, το παιδάκι που τραγουδάει θρησκευτικούς ύμνους στο ALTER, χωρίς το κουστούμι και το τρίγωνο για τα κάλαντα όμως. «Που τα πουλάς αυτά Σαντικάι» σκέφτηκα.

(«Μαμά είμαστε δεκαπέντε χρονών πλέον. Ήρθε η ώρα να μας αφήσεις να βγούμε μόνοι μας έξω για βόλτα». «Να πάτε αγόρια μου όμως μακριά από το κέντρο και αν ο δρόμος σας φέρει κοντά στο Πολυτεχνείο βρείτε ένα καταφύγιο και κρυφτείτε»)

Έλεγαν ψέματα ήμουν σίγουρος. Φτάσαμε στην Ομόνοια και τους αφήσαμε. Βομβαρδισμένο τοπίο ήταν η κλισέ έκφραση που περιέγραφε το σκηνικό. Ακόμα δεν είχε ξημερώσει. «Λοιπόν πες μου τώρα. Τι κάνουν αυτοί οι πλιατσικολόγοι. Τι είναι; Τι θέλουν;». «Θα δεις μόνος σου. Σε πάω στον αρχηγό τους». «Τι; Δεν είσαι σοβαρός μου φαίνεται. Έχω δελτίο στις 8. Πάμε Καλλιθέα».

«Δυστυχώς για σένα δεν έχει Καλλιθέα σήμερα» μου είπε και εκείνη την ώρα έπεσαν όλες οι ασφάλειες στις πόρτες. Το αμάξι δεν είχε ξεκινήσει από την Ομόνοια. Άρχισα να χτυπάω τα τζάμια και μετά του κατάφερα μια στο σβέρκο. «Δεν καταλαβαίνω από πόνο» μου είπε απόλυτα ψύχραιμος. Τότε γύρισα προς τα δεξιά και είδα μια σκοτεινή φιγούρα να έρχεται από την Ομόνοια. Πλησίασε σιγά σιγά.

Μου είχε κοπεί η ανάσα και δεν μπορούσα να φωνάξω. Τώρα τον έβλεπα καλύτερα. Ήταν ψηλός, φορούσε μια φθαρμένη μακριά καπαρντίνα, λερωμένες από τη λάσπη μπότες και καπέλο μπορσελίνο. Δεν μπορούσα να διακρίνω τα χαρακτηριστικά του προσώπου του. Το παράθυρο μου άνοιξε από μόνο του. «Καλώς ήλθες» μου είπε με ήρεμη φωνή. Ακόμα δεν μπορούσα διακρίνω τα χαρακτηριστικά του προσώπου του.

Ήταν ο αρχηγός των πλιατσικολόγων…

Η συνέχεια το απόγευμα της Παρασκευής στο www.sport-fm.gr

Προσευχές, μετάνοιες, λιτανείες και εξομολογήσεις στο: Deepthoughts2008@hotmail.com
Ανοίξαμε και σας περιμένουμε.