Ο Τεν Κάτε βήμα βήμα στο Τσάμπιονς Λιγκ

Ως γνωστόν, ο Τεν Κάτε κοιτάζει κυρίως την ομάδα του: έτσι πάντα έκανε.

Αξίζει τον κόπο τώρα που ολοκληρώθηκε η παρουσία του Παναθηναϊκού στο Τσάμπιονς Λιγκ να δούμε τον τρόπο που προσέγγισε τη διοργάνωση ο πολύ έμπειρος στις δυσκολίες της Χενκ Τεν Κάτε. Οι διαδικασίες αλλαγών στις οποίες επέβαλε την ίδια την ομάδα είναι ένα ολοκληρωμένο μάθημα σοβαρής αγωνιστικής προσέγγισης.

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

Ιντερ

Το πρώτο ματς εναντίον της Ιντερ στην Αθήνα έρχεται έπειτα από ένα μήνα νωθρών αγωνιστικών εμφανίσεων του ΠΑΟ, ειδικά στο ελληνικό πρωτάθλημα. Ο Τεν Κάτε προβληματίζεται για τις πολύ μέτριες εμφανίσεις των αμυντικών του και σχεδιάζει μια σύνθετη άμυνα για να κρατήσει μακριά τον Ιμπραΐμοβιτς. Τον Σουηδό αναλαμβάνει ο Σιμάο, στον οποίο πρέπει να δίνουν βοήθειες πότε ο Γκούμας και πότε ο Βύντρα, ενώ ο Νίλσον πρέπει να ελέγχει τον παίκτη της Ιντερ που βγαίνει από τα δεξιά και είναι συνήθως ο Μαντσίνι. Ο Γκούμας εξηγεί ότι δεν λειτούργησε σωστά η αλληλοκάλυψη, η δήλωση παρεξηγείται, αλλά είναι αλήθεια κι ο Τεν Κάτε αυτό το κρατά. Οπως κρατά και το γεγονός ότι ο ΠΑΟ με δύο παίκτες που παίρνουν πρωτοβουλίες πίσω από τον φορ (Κλέιτον, «Κάρα») σε τέτοιου τύπου ματς λειτουργεί καλά. Ο ΠΑΟ κάνει ευκαιρίες και στο ύψος της αντίπαλης περιοχής με αυτούς διαχειρίζεται καλά την μπάλα.

Κύπρο

Στην Κύπρο ο Τεν Κάτε παίζει το πιο κλασικό 4-2-3-1 που 'χει παίξει φέτος ο ΠΑΟ. Μπροστά από την τετράδα των αμυντικών παίζουν ο Ζιλμπέρτο κι ο Μάτος και πίσω από τον «Σάλπι» ο Μουν (δεξιά), ο Χριστοδουλόπουλος στη μέση κι ο Κλέιτον αριστερά όπως στη Λάρισα. Ομως η ομάδα δεν είναι έτοιμη για ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας εκτός έδρας κι αυτό πληρώνεται. Η διαπίστωση, όμως, όπως θα δούμε είναι χρήσιμη. Η γνώση κοστίζει και μπορεί ο Παναθηναϊκός να γυρίζει στην Ελλάδα με μια βαριά για τα μέτρα της ιστορίας του ήττα, όμως ο Τεν Κάτε έχει απαντήσεις για δύο πράγματα που τον τυραννούν: το πρώτο ότι το δίδυμο Μάτος – Ζιλμπέρτο στη μέση δεν αποδίδει ούτε ανασταλτικά αλλά ούτε και οργανωτικά, μια και οι δύο παίκτες δύσκολα συνεργάζονται. Το δεύτερο ότι ο φιλότιμος Σαλπιγγίδης δεν μπορεί να παίξει στην κορυφή της επίθεσης ανοίγοντας διαδρόμους για τα χαφ που ακολουθούν.

Βέρντερ

Το ματς με τη Βέρντερ στην Αθήνα είναι απ' αυτά που πρέπει να κερδηθούν οπωσδήποτε κι ο Τεν Κάτε ρισκάρει βασιζόμενος σε όσα πλέον γνωρίζει καλά. Δίπλα στον Σαλπιγγίδη παίζει ο Μάντζιος και το σχήμα μοιάζει πιο πολύ με 4-4-2. Ο Ζιλμπέρτο παίρνει οργανωτικές πρωτοβουλίες και στην ενδεκάδα προστίθεται ο Γκάμπριελ που δίνει κίνηση στο πλάι, απαραίτητη σε ένα ματς που και λόγω των Γερμανών αναμένεται ανοιχτό. Αποδεχόμενος την πρόκληση να παρατάξει μια ομάδα που θα τρέξει πιο πολύ από τον αντίπαλο, που έτσι κι αλλιώς το κάνει, ο Τεν Κάτε παίζει στο δεύτερο ημίχρονο με τον Ιβανσιτς αριστερό μπακ, γιατί θέλει ποιότητα. Το ρίσκο δεν δικαιώνεται από τις αβλεψίες της άμυνας: ο Ολλανδός καταλαβαίνει ότι πρέπει να την προστατεύσει πιο πολύ προτού οι αδυναμίες της κάνουν την ομάδα να λιώσει από την ανασφάλεια.

Βρέμη

Η γνώση των προηγούμενων παιχνιδιών κεφαλαιοποιείται στο ματς της Βρέμης. Ο Τεν Κάτε πάει εκεί γνωρίζοντας ότι πρέπει να δυσκολέψει την κυκλοφορία της μπάλας των Γερμανών στον άξονα. Στην πορεία της διοργάνωσης έχει καταλήξει σε τρία συμπεράσματα: το πρώτο ότι ο Μάντζιος παίζει με την πλάτη καλύτερα από τον Σαλπιγγίδη και ότι αν πρέπει η ομάδα να παίζει με έναν κυνηγό στην επίθεση, αυτός που μπορεί να κάνει τη δουλειά είναι ο Βαγγελάκης, το δεύτερο ότι δεν υπάρχει δίδυμο Μάτος – Ζιλμπέρτο και το τρίτο ότι για να 'ρθει το αποτέλεσμα, πρέπει να νιώσει η ομάδα συνολικά καλύτερα καλυπτόμενη στα μετόπισθεν. Η σκληρή δουλειά δεν γίνεται από πριμαντόνες αλλά από προλετάριους: ο Τζιόλης μπαίνει για να τρέξει για τον Ζιλμπέρτο χωρίς να του αφαιρέσει την πρωτοκαθεδρία στη μεσαία γραμμή. Ο ΠΑΟ στη μέση σκληραίνει και, επειδή νιώθει σίγουρος, κάνει περίπατο μια και μπροστά είναι παραγωγικός.

Μιλάνο

Με την ίδια ακριβώς σκέψη, αλλά με πολύ μεγάλη πλέον αυτοπεποίθηση και σιγουριά, ο Τεν Κάτε προετοιμάζει το ματς του Μιλάνου. Πρώτος και βασικός σκοπός η αναχαίτιση του Ιμπραΐμοβιτς. Ο Τεν Κάτε ξέρει το λάθος της Αθήνας: αυτή τη φορά ζητά από τον Σιμάο να βγαίνει πάνω του όταν αυτός κινείται μακριά από την περιοχή κι όχι να τον περιμένει εντός περιοχής. Για να μικρύνει τον χώρο δράσης του Σουηδού προσθέτει ένα τρίτο στόπερ. Ταυτόχρονα ζητά κατοχή της μπάλας, πράγμα που οδηγεί τον ΠΑΟ στο να παίξει και λίγο οριζόντιο ποδόσφαιρο, κάτι που φέτος σπανίως κάνει. Ο ΠΑΟ κοιμίζει την Ιντερ κι ο Μουρίνιο μπλέκει, μια και η ομάδα που βλέπει μπροστά του δεν έχει τακτικά καμία σχέση με ό,τι είδε στην Αθήνα. Η υπερφόρτωση με επιθετικούς γίνεται αργά: ο ΠΑΟ φεύγει νικητής εκμεταλλευόμενος κάτι που είπε ο κόουτς στη θεωρία –μια στημένη φάση!

Ανόρθωση

Στο τελευταίο ματς ο Τεν Κάτε ξέρει πλέον και τις δυνατότητες και τις αδυναμίες της ομάδας του. Κυρίως γνωρίζει ότι με ισοπαλία προκρίνεται. Το 4-3-2-1 αυτή τη φορά δεν εξασφαλίζει απλώς κάλυψη στην άμυνα –κυρίως στο παραγωγικό του κομμάτι μπλέκει την ομάδα του Κετσπάγια. Στην Κύπρο στην κορυφή έπαιζε ο Σαλπιγγίδης που περίμενε την μπάλα –στην Αθήνα αντίθετα ο Μάντζιος ανοίγει διαδρόμους. Ο «Κάρα» και ο Κλέιτον δεν ξοδεύονται στις γραμμές αλλά βγαίνουν στην πλάτη του φορ: τρεις αμυντικοί του Κετσπάγια χωρίς σημείο αναφοράς περισσεύουν. Στην Κύπρο όλοι είχαν τον παίκτη τους, τώρα ψάχνουν να βρουν πού είναι οι αντίπαλοί τους.

Δουλειά

Ο ΠΑΟ ξεκίνησε τη διοργάνωση παίζοντας στατικά, λίγο φοβισμένα, σκεφτόμενος πολύ τον αντίπαλο. Τελείωσε σίγουρος για τις δυνατότητές του. Ο κόουτς έκανε καλή δουλειά σε όλα τα επίπεδα. Και αγωνιστικά και ψυχολογικά.

Τζάμπα μάγκες

Ηταν απίστευτα πολλά τα mail που πήρα χθες σχετικά με το σχόλιο για την ανυπαρξία της πρότασης της Αριστεράς. Ο κόσμος που μου έγραφε συμφωνεί με τη βασική μου διαπίστωση: είναι εύκολο να καταδικάζεις, να διαμαρτύρεσαι, να συμπαραστέκεσαι, και να δείχνεις και ευαισθησία (ειδικά άμα έχεις καμιά σαρανταριά διαμερίσματα και ζεις από τα νοίκια), αλλά είναι πιο σημαντικό να προτείνεις. Κανείς δεν έχει ακούσει από τους πολιτικάντηδες που ονομάζουν το πλιάτσικο «κοινωνική εξέγερση» ούτε μισή πρόταση. Χθες άκουσα τον Αλαβάνο να λέει ότι η πρότασή του είναι να αφουγκραστούμε τα παιδιά! Περίμενα ότι δεν θα άντεχε μετά την κατάθεση μιας τέτοιας πολιτικής σοφίας και θα λιποθυμούσε από την ένταση που δημιουργεί η ενέργεια της παραγωγής τόσο σπουδαίου πολιτικού λόγου, αλλά παραδόξως έμεινε ακμαίος στα τηλεοπτικά παράθυρα για να υπερασπίζεται με πάθος το τέλος της πολιτικής, δηλαδή την παραίτηση του κομματικού σχηματισμού που εκπροσωπεί από την ανάληψη οποιασδήποτε κυβερνητικής ευθύνης. Τόση τζάμπα μαγκιά δεν την αντέχω!

Η ιστορία που ζούμε έχει κάτι το πρωτόγνωρο. Αυτό δεν είναι η εξέγερση των παιδιών, που κάθε χρόνο γίνεται πριν από τα Χριστούγεννα: είναι η νομιμοποίηση της βίας διά μέσου μιας διαλεκτικής πολιτικής υποστήριξης. Πάντα η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά ονειρευόταν να προκαλεί τέτοιου είδους αναστατώσεις. Ετσι αντιλαμβάνεται την επαναστατική δράση. Η διαφορά σε σχέση με παλιότερα είναι ότι, όταν υπήρχε η Αριστερά των προτάσεων και των λύσεων, κάθε τέτοιου τύπου φασαρία, μικρή ή μεγάλη, καταγγελλόταν από την ίδια την Αριστερά ως συνειδητή συνεργασία ακραίων κύκλων με παρακρατικά παρακλάδια. Οι εκρήξεις προκαλούνταν για να συγκαλυφθούν κυβερνητικά σκάνδαλα και λογιών λογιών «Βατοπέδια» ή για να βγει από την πίεση των εργατικών συνδικάτων η εκάστοτε κυβέρνηση: το λέει πάντα το ΚΚΕ που έχει -αν μη τι άλλο- θέσεις. Σήμερα για πρώτη φορά εμφανίζεται μια συντεταγμένη με το σύστημα κοινοβουλευτική Αριστερά, η οποία υιοθετεί διά της ανοχής της τις πρακτικές της βίας και μας ζητά να ψάξουμε τα αίτιά τους. Η θέση δεν είναι λανθασμένη, είναι βαθιά κομφορμιστική και δεν λαμβάνει υπ' όψιν της ότι, κάνοντας πολιτική με κανόνες ψυχανάλυσης, οπλίζουμε το χέρι του επόμενου που θα σπάει βιτρίνες και θα καταστρέφει πόλεις.

Το ότι έσωσαν τον Καραμανλή από το Βατοπέδι δεν είναι πρόβλημα. Πρόβλημα είναι ότι, αντί να συζητηθούν προβλήματα όπως η οικονομική κρίση, η φτώχεια, το ασφαλιστικό κ.λπ., θα συζητάμε σε λίγο για το αν έχουν δίκιο οι μαγαζάτορες που πήραν τα όπλα για να προστατεύσουν το βιος τους…

Εφεση

Ο Γιώτης Σταματόπουλος, ο οποίος διαδέχθηκε τον Τάκη Λεμονή στον πάγκο του Πανιωνίου, είναι και προπονητής και δικηγόρος. Αυτό έχει την ευεργετική για τον ίδιο συνέπεια να τον αντιμετωπίζουν (για την ώρα) με χιούμορ. Την Κυριακή, όταν ο Πανιώνιος φάνηκε να υποφέρει απ' τη Λάρισα στο ξεκίνημα του δεύτερου ημιχρόνου κι ακούστηκαν από την εξέδρα τα πρώτα σφυρίγματα, φίλος δικηγόρος με διάθεση αλληλεγγύης ζήτησε να σταματήσουν οι γκρίνιες, γιατί «αν ο συνάδελφος Σταματόπουλος χάσει το ματς, θα κάνει έφεση και μπορεί να κερδίσει εκεί».