Σεβαστές και αμήχανες απόψεις

Επειδή έχουμε απεργία σήμερα και επειδή τα όσα γίνονται στην Ελλάδα τις τελευταίες μέρες πιο πολύ και από οργή μού προξενούν μια σχετική αμηχανία που δεν μ' αφήνει να γράψω τίποτα της προκοπής, δίνω τον λόγο στους αναγνώστες και δημοσιεύω μια σειρά από επιστολές που έλαβα στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο (karpetshow@yahoo.gr). Οι επιστολογράφοι βλέπουν το πράγμα από πολλές και διαφορετικές σκοπιές: έτσι κι αλλιώς για ό,τι συμβαίνει όλοι έχουν δικαίωμα στην άποψη και μακριά από μένα οι διακρίσεις μεταξύ καλών και κακών και μεταξύ όσων έχουν δικαίωμα να μιλούν και όσων όχι.

Ποτέ δεν δημοσιεύω επιστολές χωρίς ονοματεπώνυμα. Θα το κάνω για μία και μοναδική φορά, γιατί οι μέρες είναι πονηρές και δεν θέλω κάποιος να μπλέξει μόνο και μόνο επειδή εκφράζει την άποψή του.

Αθήνα

Μου γράφει ο Σπήλιος, σοκαρισμένος από τη συμπεριφορά των εξεγερμένων στο κέντρο της Αθήνας:

«Αυτό που ζήσαμε χθες, εγώ το βίωσα σαν το τέλος μιας αναλαμπής για αυτή την πόλη.

Η αναλαμπή ήταν το 2004. Εκείνη τη χρονιά έπιασα τον εαυτό μου για πρώτη φορά να είναι περήφανος που ζει στην Αθήνα. Και τα επόμενα χρόνια αυτό το αρνιόταν να χαθεί τελειωτικά. Η πόλη είχε αρχίσει να συμφιλιώνεται με τους ανθρώπους της κι αυτοί σιγά σιγά την αγκάλιαζαν. Η εικόνα με το δέντρο στο Σύνταγμα να καίγεται είναι νομίζω η ταφόπετρα αυτής της ιστορίας. Οι κάτοικοι της Αθήνας την κακοποιούν την πόλη επειδή θύμωσαν ή για χαβαλέ ή ξέρω κι εγώ γιατί. Ο τρόπος όμως που της φέρθηκαν δείχνει το τέλος του love story αυτών των ανθρώπων με την πόλη τους. Στις κινήσεις όλων βλέπω καθαρά ότι την πόλη τη θεωρούν γήπεδο αντίπαλης ομάδας που γουστάρουν να το κάψουν. Και μιλάω και για όσους διοργανώνουν συλλαλητήρια πάνω στο κουφάρι της πόλης, για να μετρήσουν μετά τα πολιτικά λάφυρά τους, ενώ ξέρουν ότι η ίδια η πόλη δεν αντέχει άλλο».

Κυβέρνηση

Ο φίλος Ηλίας σημειώνει τα εξής: «Τέτοιας έκτασης και βιαιότητας επεισόδια δεν θυμάμαι εγώ ποτέ. Καταδικαστέα στον ίδιο βαθμό με τη δολοφονία του 15χρονου παιδιού. Το χειρότερο όμως ξέρεις ποιο είναι; Οτι την κυβέρνηση τη βολεύει αυτή η εικόνα. Ο κόσμος ήδη έχει ξεσηκωθεί βλέποντας να καταστρέφεται ό,τι με κόπο και μόχθο έχει φτιάξει και χάνεται αυτόματα το δίκαιο του σκοπού όσων ειρηνικά βγήκαν στους δρόμους να διαδηλώσουν την αντίθεσή τους στη δολοφονία ενός παιδιού από ένα δολοφόνο. Γιατί μόνο έτσι μπορείς να χαρακτηρίσεις έναν αστυνομικό ο οποίος, μη ευρισκόμενος σε άμυνα, πυροβολεί και σκοτώνει ένα άοπλο παιδί. Παιδί, ρε γαμώ το. Ζούμε σε ένα κράτος στο οποίο μπορούν όλοι αυτοί οι αλήτες να υπερηφανεύονται ότι παρανομώντας έχουν την ίδια αντιμετώπιση με τους βουλευτές και τους υπουργούς μας. Και οι δύο κατηγορίες παρανομούν χωρίς συνέπειες! Οπότε, έχουμε το απόλυτο κράτος δικαίου! Αραγε γιατί δεν αλλάζουν θέσεις; Πλιάτσικο κάνουν οι μεν, πλιάτσικο κάνουν και οι δε».

Αν, όμως

Τελείως διαφορετική είναι η διάσταση της ιστορίας όπως αυτή αποτυπώνεται σε μια επιστολή του φίλου αναγνώστη Οδυσσέα: «Εξήντα χρόνια τώρα, η πληγή της Ελλάδας (και λυπάμαι που το λέω) είναι η πλειονότητα των "φιλήσυχων" πολιτών που γαλουχήθηκαν με το μότο "κοίτα, παιδάκι μου, τη δουλίτσα σου και το σπιτάκι σου". Αυτά πληρώνουμε. Στην Κατοχή, πέραν των ανταρτών, όλοι οι άλλοι (και δεν μιλάω για τους δοσίλογους) κοίταζαν "τη δουλίτσα τους" και δεν πείραζαν τον κατακτητή. Στη Χούντα έπρεπε να περάσουν έξι χρόνια για να "ξυπνήσει" ο λαός. Αν στις πορείες πήγαιναν 500... 600... 700 χιλιάδες άτομα, οι 1.000 βάνδαλοι θα ήταν μια πορδή ουσιαστικά και θα απομονώνονταν. Οταν όμως πάνε 5 και 6 χιλιάδες, οι 1.000 είναι το ένα πέμπτο. Και φαίνονται. Και δίνουν πάτημα στους φασίστες να αναπολούν λοχίες και συνταγματάρχες. Δεν έχουμε συλλογική συνείδηση, ρε... Είμαστε φιλήσυχοι πολίτες που μας νοιάζουν το σπιτάκι και η δουλίτσα μας. Γι' αυτό και μας αξίζει να τα ζούμε όλα αυτά».

Θέατρο

Ο Νίκος προσθέτει τη δική του γνώμη με αρκετή ευαισθησία: «Τα εισιτήρια είχαν κλειστεί εδώ και είκοσι μέρες. Δεν μπορούσα να μην ξαναπάω να παρακολουθήσω την παράσταση "Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου". Είχα πάει και πέρυσι μετά την προτροπή σας. Βλέποντας τα χθεσινά γεγονότα λίγο πριν, σκεφτόμουν "εδώ ο κόσμος καίγεται δίπλα μου και εγώ πηγαίνω να παρακολουθήσω μια θεατρική παράσταση"; Πήγα και δεν το μετάνιωσα. Παρακολουθώντας λοιπόν την απίστευτη Νένα Μεντή ήταν αναπόφευκτοι οι συνειρμοί και οι παραλληλισμοί της εικόνας της Σμύρνης που καιγόταν με αυτή της χθεσινής Αθήνας (σίγουρα όχι στην ίδια έκταση). Της Αθήνας που παραδόθηκε από τους άρχοντές της. Σε ποιους και για ποιον λόγο; Ας μην είμαστε υποκριτές. Ποιος μπορεί να πιστέψει ότι η πολιτεία δεν μπορούσε να κάνει τίποτα; Ποιος μπορεί να πιστέψει ότι δεν παραδόθηκε η πόλη μας στα γνωστά άγνωστα στοιχεία για να αποπροσανατολίσουν το μένος του Ελληνα; Γνωρίζουν πολύ καλά την ευαισθησία του Ελληνα επειδή ξέρουν ότι έχει πονέσει. Το κόλπο το ξέρουν καλά. Αλλωστε αυτή είναι η δουλειά τους. Το άσπρο να το κάνουν μαύρο και τούμπαλιν. Εχουν άδικο τα λόγια της Ευτυχίας «Να σου δώσω μια να σπάσεις, αχ, βρε κόσμε γυάλινε, και να φτιάξω μια καινούργια κοινωνία».

Σοκ

Κλείνω με τη θέση του Παναγιώτη, που δηλώνει σοκαρισμένος. «Γιατί επιτρέπεται χρόνια τώρα σε μια μικρή ομάδα, τάχα αριστερών και τάχα ευαίσθητων πολιτών, να διαλύουν την πόλη και να διασύρουν τη χώρα; Από πού προκύπτει η αποκλειστικότητά τους στη διαδήλωση της θλίψης και της οργής; Γιατί εγώ που δεν θέλω να τα σπάω, δεν θέλω να διαδηλώνω, δεν θέλω να αναστατώνω την πόλη, δεν θέλω να γίνομαι ο φερετζές των κουκουλοφόρων είμαι λιγότερο δημοκράτης από τους εμποράκους της οργής; Ας μου εξηγήσει κάποιος από πού προκύπτει ότι εγώ είμαι λάθος και αυτοί οι σωστοί;».

Συγχαρητήρια

Υπάρχει σαφώς μια Ελλάδα με προβλήματα –πάντα υπήρχε. Καταλαβαίνω ότι με το πέρασμα των χρόνων οι απαιτήσεις αυξάνουν -κατανοώ όσους διαμαρτύρονται. Αλλά είναι ανάγκη να πούμε μια-δυο αλήθειες σε όλους τους πιτσιρικάδες που βλέπουν στο πλάκωμα με τους μπάτσους έναν προορισμό: η πρώτη ότι ποτέ η Ελλάδα δεν έζησε μεγαλύτερο επίπεδο κοινωνικής ευημερίας από αυτό που ζει σήμερα και ότι αυτό που χρειάζεται περισσότερο και από την ενθάρρυνση της διαμαρτυρίας είναι μια πρόταση για το πώς συνολικά τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα. Αυτό είναι που λείπει από την Αριστερά που αγκαλιάζει την κοινωνική διαμαρτυρία: η πολιτική πρόταση.

Μολονότι λογιών λογιών τυχοδιώκτες και κομπογιαννίτες της πολιτικής περιγράφουν την Ελλάδα ως μια χώρα στα όρια της διάλυσης, όποιος έχει ζήσει δύσκολες καταστάσεις θυμάται πώς ήταν η χώρα και πώς έγινε. Η κοινωνική ευημερία στη χώρα μας είναι τέτοια ώστε ζούμε ενδιαφέρουσες παραδοξότητες, όπως π.χ. το να καμαρώνουμε αρχηγούς κομμάτων της Αριστεράς με ακίνητες περιουσίες τις οποίες θα ζήλευαν και φτασμένοι επιχειρηματίες. Είναι λογικό μια χώρα που ευημερεί να έχει και πλούσιους αριστερούς: η ευαισθησία, όταν έχεις λύσει τα προβλήματά σου, είναι ευκολότερη. Ωστόσο από τους ευαίσθητους περιμένω στο όνομα της Αριστεράς που υπηρετούν δυο-τρεις (έστω) σοβαρές προτάσεις: ακόμα π.χ. περιμένω το οικονομικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θέλω να πιστεύω ότι εμπορεύονται οργή -όποιος κάνει κάτι τέτοιο είναι αξιολύπητος, φτηνιάρης, ένας απλός εμποράκος μιζέριας που γουστάρει μια χώρα χειρότερη για να δικαιωθεί η δική του παρουσία διά της απόγνωσης. Δεν πιστεύω ότι η Αριστερά ξέμεινε τόσο από ιδέες ώστε να θεωρεί κοινωνικούς αγώνες τους πετροπόλεμους, τις μαγκιές εναντίον των ΜΑΤ, τις λεηλασίες στο κέντρο της Αθήνας. Και μην ακούσω πάλι το γνωστό επιχείρημα περί «γνωστών αγνώστων συνεργών τάχα μου του κράτους που αμαυρώνουν τους αγώνες»: η υποκρισία είναι χειρότερη και από τη φτώχεια σε προτάσεις.

Αυτό που ζούμε δεν είναι η λαϊκή οργή για τη δολοφονία ενός παιδιού. Η οδύνη δεν είναι λόγος για να γίνεται πλιάτσικο στα καμένα. Αυτό που ζούμε είναι μια πολιτική αρπαχτή: η ενθάρρυνση της κοινωνικής αναστάτωσης για να δικαιολογηθεί η απουσία πολιτικού λόγου, η φτώχεια σε προτάσεις και οράματα, η άρνηση της ευθύνης να βοηθήσεις μια χώρα να ξεπεράσει τα προβλήματά της. Η αμήχανη να κάνει την παραμικρή σοβαρή πρόταση Αριστερά χειροκροτεί τη διάλυση της χώρας: τα θερμά μου συγχαρητήρια...

Αναβολή

Το σκέφτονται σοβαρά στη Λίγκα να αναβάλουν την επόμενη αγωνιστική. Φέτος δεν υπάρχει ούτε Πανευρωπαϊκό ούτε Μουντιάλ και ως εκ τούτου δεν υπάρχει πίεση από τον Οτο Ρεχάγκελ να τηρηθούν οι προβλεπόμενες ημερομηνίες: το πρωτάθλημα άνετα μπορεί να τελειώσει μία εβδομάδα αργότερα. Στη λίγκα θα δουν τι θα γίνει σήμερα στο συλλαλητήριο στο Σύνταγμα και θα αποφασίσουν. Πάντως το πράγμα προβληματίζει κι ευτυχώς η λίγκα δείχνει σύνεση. Ενα πρόβλημα, όταν υπάρχει, πρέπει να αντιμετωπίζεται κι όχι να κάνουμε ότι πέρα βρέχει, ρίχνοντας τις ευθύνες στην πελαγωμένη αστυνομία. Καλύτερα αναβολή της αγωνιστικής παρά επέκταση της βίας.