Σύμπτωση λοιπόν; Οχι. Σύμπτωμα

Βάλε τις λέξεις στη σειρά: «15χρονος», «θλίψη», «οργή», «κράτος», «βία», κόλλα και μερικά άρθρα να τις ενώνουν και μερικά ρήματα στο πρώτο πληθυντικό για να φανεί ότι «όλοι μαζί είμαστε» και ποτέ δεν θα χάσεις. Είναι σαν αυτά τα chain mail που κυκλοφορούν στο Internet και λένε ότι αν τα στείλες 10 φορές, πολλά καλά θα σου συμβούν. Βάλε, όμως, τα πραγματικά πρόσωπα, προσπάθησε να απαντήσεις στα γιατί και ξέρεις ότι θα είσαι στην πλευρά αυτών που δεν έστειλαν το chain mail. Και τιμωρήθηκαν σκληρά... Και φυσικά αναφέρομαι στα πραγματικά «γιατί» και όχι τα στοκατζίδικα «γιατί, Θεέ μου, ένα 15χρονο...».

Το πώς έγινε η δολοφονία δεν σηκώνει αμφιβολίες. Μια παρέα από πιτσιρικάδες που έχει ακονίσει τα νύχια της στις κερκίδες των γηπέδων πάει να το διασκεδάσει στα άγρια Εξάρχεια. Φυσικά με τον προβλεπόμενο τσαμπουκά με τους μπάτσους. Ενα περιπολικό περνάει, οι πιτσιρικάδες τού πετάνε μερικά πλαστικά μπουκάλια, άντε και κάποιες πέτρες, και το συμβάν δεν θα άξιζε να γραφτεί στο βιβλίο συμβάντων, αν τα πρόσωπα ήταν συνηθισμένα. Μόνο που στο περιπολικό βρίσκεται ο πιο εύθικτος αστυφύλακας στα Εξάρχεια μαζί με έναν άλλο που όχι μόνο δεν μασάει, αλλά έχει πάρει εύφημο μνεία επειδή συνέλαβε ένοπλο καταζητούμενο.

Αμφότεροι δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους. Παρκάρουν λοιπόν το περιπολικό δύο δρόμους παραπάνω για να μην πάθει και ζημιές και τραβιούνται με την υπηρεσία και κατεβαίνουν τους δύο δρόμους για να βάλουν στη θέση τους «τα τσογλανάκια». Οπου και πάλι δεν θα γινόταν τίποτα, μόνο που τώρα ανάμεσα στους πιτσιρικάδες βρίσκεται και ο μακαρίτης, που για μπάτσους αντιλαμβάνεται αυτούς των γηπέδων, που έχουν το όπλο για να ισορροπεί τις χειροπέδες στην άλλη πλευρά της ζώνης. Ο αστυφύλακας έρχεται τσαμπουκαλεμένος, ο πιτσιρικάς δεν κάνει πίσω, κουβέντες ανταλλάσσονται και ενώ η παρέα οπισθοχωρεί πετώντας τα ψιλοπράματα που βρίσκει στον δρόμο, ο ένας αστυφύλακας πετάει μια χειροβομβίδα λάμψης-κρότου και ο άλλος τραβάει το περίστροφο και ρίχνει. Τώρα το ότι πετυχαίνει τον πιτσιρικά που προηγουμένως τσαμπουκαλευόταν θα πρέπει να έχει πολύ καλό δικηγόρο για να πει ότι έγινε τυχαία...

Αυτά πάνω-κάτω είναι τα γεγονότα. Τώρα ο καθένας μπορεί να δει τι μπορεί να βγάλει το αναλογούν από τα γεγονότα. Οπως αυτός για παράδειγμα που έστειλε το μήνυμα στην εκπομπή στο NovaΣΠΟΡ FM, το οποίο αναφερόταν στην υψηλή βαθμολογία του Κουκουλάκη στο ματς της Ξάνθης με τον Παναθηναϊκό, με την παρατήρηση ότι τέτοια γεγονότα είναι αυτά που κάνουν τον κόσμο να βγαίνει στους δρόμους και να τα καίει. Ο άγνωστος ήρωας ήθελε σφυρίγματα. Αλλοι, όμως, θέλουν ψήφους.

«Δεν υπάρχει δικαιολογία. Ο 16χρονος είναι πια δίπλα σε όλους τους νέους αγωνιστές, τον Πέτρουλα, τον Κομνηνό, τον Κουμή, τη Σωτηροπούλου, τον Καλτεζά, που τους στέρησαν τη ζωή μόνο και μόνο επειδή αγαπούσαν την ελευθερία». Αλέκος Αλαβάνος έφα. Ο οποίος στο κυνήγι της ψήφου κατόρθωσε να βάλει στο ίδιο σακί τον Σωτήρη Πέτρουλα, που δολοφονήθηκε σε διαδήλωση της Αριστεράς πριν από την Επταετία, με το κόμμα να φωνάζει ότι ο φόνος ήταν αποτέλεσμα σχεδίου, με τον 15χρονο που είχε κατέβει με την παρέα του να τσαμπουκαλευτεί με τους «μπάτσους» και από τις χιλιάδες ανάλογες περιπτώσεις αυτός τράβηξε λαχνό το περιπολικό του πιο μυστήριου μπάτσου των Εξαρχείων.

Σύμπτωση λοιπόν; Οχι. Σύμπτωμα. Σύμπτωμα μιας Αστυνομίας της λογικής του «όπου πέσεις» και «να πάμε σαν άνθρωποι στα σπίτια μας». Στην οποία πενήντα αστυνομικοί μπορεί να σε κοιτάνε να τρως ξύλο στην κερκίδα σαν να βλέπουν την «Τουραντό» στην όπερα. Στην οποία εφαρμογή του νόμου σημαίνει ο αστυφύλακας να κωλοβαράει περιμένοντας τον πρωθυπουργό να περάσει και να μην ενδιαφέρεται ακόμα και αν γίνεται φόνος δίπλα του.

Χθες το απόγευμα μια διμοιρία των ΜΑΤ στον πεζόδρομο της Βουκουρεστίου περίμενε να προστατεύσει τα μαγαζιά από ενδεχόμενους βανδαλισμούς στη διάρκεια της διαδήλωσης για τη δολοφονία του 15χρονου. Ανάμεσα στα μαγαζιά που προστάτευε η Αστυνομία ήταν το κοσμηματοπωλείο της μητέρας του θύματος. Τόσο μπλεγμένα. Τώρα, όπως έγραψα και προηγουμένως, το να προσπαθήσει να βγάλει ο καθένας το κατιτίς του καταλαβαίνω πόσο απλό είναι. Η πόρνη, όμως, η πραγματικότητα είναι το μπλέξιμο...

Aπό την άλλη δεν σταματάνε να με διασκεδάζουν οι προτάσεις των διάφορων κομμάτων και σχημάτων για την αναμόρφωση της Αστυνομίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να καταργηθούν τα ΜΑΤ. Οι αντιεξουσιαστές ζητάνε να καταργηθούν. Περιμένω τον Διονύση και το ΠΕΧΩΔΕ να ζητήσουν να αντικατασταθούν τα κλομπ των ΜΑΤ με καρότα ώστε να έχουμε ακόμα πιο αποτελεσματική Αστυνομία.

Το θέμα είναι τι πιστεύουμε

Ο μύθος λέει ότι σε ένα βίντεο στο μπάσκετ εμφανίζεται ο Ανδρέας Βγενόπουλος να σιγοτραγουδάει το «Γ... έται ο Θρύλος και ο Πειραιάς». Κάτι ανάλογο μου έχουν πει και για τον Κώστα Καραμανλή, που σε δείπνο με συνεργάτες του είχε ξεχαστεί και μουρμούριζε το ίδιο κομμάτι. Τα τραγουδάκια όμως των γηπέδων δεν σημαίνουν τίποτα. Εχω πιάσει τον εαυτό μου να μουρμουρίζει τι κάνουν οι μαμάδες στο λιμάνι και οι μπαμπάδες στο Πασαλιμάνι, ενώ από εκεί είμαι και μεγάλωσα με μπαμπά και μαμά. Το θέμα είναι τι συνειδητά πιστεύουμε.

Ακόμα και αν η δήλωση του Ανδρέα Βγενόπουλου, ότι αηδιασμένος από τον πολιτισμό της κερκίδας σκοπεύει να εγκαταλείψει το ποδόσφαιρο, οφείλεται στο ότι θέλει να ασχοληθεί με τις επιχειρήσεις του, η αλήθεια παραμένει. Επειτα από κάποια χρόνια να ακούω ποιου παίκτη και ποιου διαιτητή η μαμά είναι πουτάνα και ότι ο ίδιος είναι μπινές, καταλαβαίνω πολύ καλά τον Βγενόπουλο. Στα πενήντα σου ένα ακόμα δίωρο δίπλα σε έναν ηλίθιο που έχει πάει στο γήπεδο μόνο για να βρίζει, με το θέαμα στον αγωνιστικό χώρο να είναι αμοντάριστα πλάνα του Αγγελόπουλου, ανήκει στα βαριά και ανθυγιεινά, τα οποία πρέπει να αποφεύγονται, ιδιαίτερα όταν αντί να πληρώνεις σε πληρώνουν.

Δεν ξέρω πόσοι είδατε το Ολυμπιακός - Λεβαδειακός, αλλά ας πούμε ότι αντί για δύο ελληνικές ομάδες αγωνιζόντουσαν δύο πορτογαλικές, ας πούμε η Γκιμαράες και η Λεϊσόες, θα ξαναβλέπατε πορτογαλικό ποδόσφαιρο; Σε δεύτερη σκέψη θα ξαναβλέπατε ποδόσφαιρο; Για ενενήντα λεπτά ο Λεβαδειακός εφάρμοζε το σύστημα «Live and let Live». Ζήσε και δείξε πόσο ακίνδυνος είσαι ώστε να σε αφήσουν να ζήσεις. Αν υπήρχε ένας κανονισμός που να επέτρεπε σε ομάδες να κόβουν το παιχνίδι στο σκορ που επιθυμούν, είναι από τα ματς που και η κερκίδα θα φώναζε «Παιδιά, κόψτε το».

Το μόνο θετικό στο ματς του Καραϊσκάκη ήταν ότι το γήπεδο έμοιαζε γεμάτο. Δεν υπάρχει πιο θλιβερό θέαμα από το να βλέπεις κάτι τέτοιο, και μάλιστα σε άδειο γήπεδο. Οπως μοιάζει το ΟΑΚΑ αν οι θεατές είναι λιγότεροι από 40.000. Τα πρώτα σαράντα πέντε λεπτά του ματς της ΑΕΚ εναντίον του Πανθρακικού βλεπόντουσαν. Το δεύτερο ημίχρονο επίσης βλεπόταν. Αν ήσουνα κοιμισμένος, λιπόθυμος ή ακόμα καλύτερα κακαρωμένος. Το να βλέπεις τον Πανθρακικό να βασίζεται σε κάποια μαγική κίνηση του Χουανφράν μπας και ισοφαρίσει και τους πλάγιους της ΑΕΚ να προσπαθούν να κάνουν το κοντρόλ με τις δύο, ήταν μια άσκηση που μόνο ο Θεός μπορεί να ανταμείψει σε μια δεύτερη ζωή.

Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι φτάνουμε στο τέλος μιας πορείας που οι ομάδες μπορούσαν να απαιτούν από τους οπαδούς τους να βλέπουν άθλια ματς κάτω από συνθήκες καφρίας. Οταν ακόμα και ο Βγενόπουλος δεν μπορεί να αντέξει τον συνδυασμό βαριεστημάρας και καφρίας, το ότι ο κόσμος φεύγει είναι αναμενόμενο. Το μόνο που δεν είναι αναμενόμενο είναι η απάθεια με την οποία το αντιμετωπίζουν η Σούπερ Λίγκα και η ΠΑΕ.