Από τη ένοχη ζαρντινιέρα στην αθώα σφαίρα...

Tι «κρίμα»... Αυτή τη φορά υπήρχαν αυτόπτες μάρτυρες. Τι «κρίμα»... Το υπ' αριθμόν 7.567 «μεμονωμένο» περιστατικό δεν σηκώνει τον ισχυρισμό ότι για 689η φορά «εκπυρσοκρότησε τυχαίως» κάποιο υπηρεσιακό περίστροφο. Ούτε την παραμικρή υποψία ότι κινδύνευσε η ζωή κάποιου αστυνομικού.

Τι «κρίμα»... Οι συνθήκες του «τραγικού περιστατικού» (έτσι είθισται να αποκαλεί τους φόνους η δημοσιογραφική λεπτότητα) σε συνδυασμό με την επίδειξη σκοπευτικής δεινότητας εκ μέρους του ειδικού φρουρού αχρηστεύουν εκ των προτέρων τη γνωστή «κασέτα» περί «ανεκπαίδευτων» που «αντιδρούν σπασμωδικά». Οταν σημαδεύεις κάποιον και τον πετυχαίνεις κατάστηθα, σαν τον Κλιντ Ιστγουντ στα «γουέστερν σπαγγέτι», δεν πάσχεις από κανένα έλλειμμα εκπαίδευσης. Οταν μάλιστα ο λόγος για τον οποίον αφαιρείς ανθρώπινη ζωή είναι μια λογομαχία και ανταλλαγή ύβρεων, προφανώς πάσχεις από κάποιο πλεόνασμα. Πλεόνασμα κτηνωδίας. Αλλά ωχ, τι λέω ο ανόητος; Πώς μπορώ να ξεχνώ πως όταν πρόκειται για ανδραγαθήματα «οργάνων της τάξης», καμία μαρτυρία δεν έχει ισχύ, εάν δεν την επιβεβαιώσει κάποια Ενορκη Διοικητική Εξέταση;

Ω ναι, οι υπέροχες ΕΔΕ. Ξέρετε, αυτή η βιομηχανία παραγωγής φαρσοκωμωδίας: η Ελληνική Αστυνομία ελέγχει τα κατηγορούμενα (για κάτι) τέκνα της και τα βρίσκει αθώες περιστερές σε ποσοστό 95%. Αντε, λεβέντες μου, μια ακόμη «καλή» ΕΔΕ χρειάζεται. Κι αν δεν καταπίνει κανείς τα εμετικά παραμύθια με τις σφαίρες οι οποίες αν και ρίχνονται «στον αέρα, για εκφοβισμό» εξοστρακίζονται στο πάνω δεξιά συννεφάκι και καταλήγουν φονικές, μην τα παρατάτε. Βρείτε άλλο παραμύθι. Κατά προτίμηση κάποιο με δράκο: πείτε ότι ο νεαρός Αλέξης έβγαζε φωτιές από το στόμα του και έτσι ο ειδικός φρουρός φοβήθηκε για τη ζωή του. Οτι ήταν φονικές οι λέξεις που εκστόμιζε ο Αλέξης. Περιγράψτε το αυτό ως «ιδιότυπη Μολότοφ ενσωματωμένη στον ουρανίσκο του επιτιθέμενου νεανία και συνδεδεμένη με τις πυρακτωμένες φωνητικές χορδές του». Μην ανησυχείτε. Από τότε που ανακαλύφθηκε ζαρντινιέρα ικανή να ξυλοκοπεί ανθρώπους, τίποτε δεν ηχεί (περισσότερο) εξωφρενικό.

Εδώ και χρόνια η αστυνομική βαρβαρότητα διαθέτει ένα μανδύα πολύ πιο αποτελεσματικό από τις καταγέλαστες «επίσημες εξηγήσεις», τις οποίες ούτως ή άλλως μόνο ηλίθιοι πιστεύουν. Τον μανδύα τούτο υφαίνουν από κοινού, για τα μεν εξακριβωμένα «κλέη» ο εθισμός (ό,τι επαναλαμβάνεται καταγράφεται ενίοτε ως ανεκτό «κεκτημένο» της αστυνομικής πρακτικής), για τα δε υπόλοιπα τα ίδια τα όρια του ανθρώπινου νου: ό,τι δεν χωράει στον νου σου δυσκολεύεσαι να πιστέψεις πως χωράει στην πραγματικότητα. Η σκέψη «ρε παιδί μου, δεν μπορεί αναίτια να έχουν κάνει τέτοιο πράγμα» μπορεί να είναι συγκινητικά αγνή, συχνά όμως καταντά αφόρητα αφελής.

Αλήθεια, εάν κάποιος δεν βιντεοσκοπούσε την εικόνα των άνανδρων ανθρωποειδών που έλιωναν στο ξύλο τον Κύπριο φοιτητή, με λύσσα την οποία θα ζήλευαν και οι χειρότερες συμμορίες χούλιγκαν, ποιος θα πίστευε τις καταγγελίες του θύματος -αν φυσικά τολμούσε ο άνθρωπος να ψάξει το δίκιο του; Διάβολε, πόσες δεκάδες ή και εκατοντάδες ανάλογα βουβά και αθέατα κρούσματα να αντιστοιχούν άραγε σε κάθε βίντεο που «βγαίνει στη φόρα»; Αλλά πάλι –θα μου πείτε– τι σημασία έχει; Οσα κι αν είναι, «μεμονωμένα» δεν χαρακτηρίζονται;

Η αλήθεια είναι ότι ο εθισμός, τον οποίο προαναφέραμε, πολύ συχνά αγγίζει και το «σινάφι» μας -το δημοσιογραφικό. Ενίοτε δε εξελίσσεται σε παράνοια. Δεν θα ξεχάσω το απίστευτο «δημοσιογραφικό» σχόλιο σε κάποιο τηλεοπτικό «παράθυρο», για τον αστυνομικό εκείνον που υποχρέωνε έναν κρατούμενο μετανάστη να χτυπά κάποιον άλλον: «Να κατανοήσουμε σε πόσο δύσκολες συνθήκες δουλεύουν αυτοί οι άνθρωποι. Να σκεφτούμε ότι ίσως δεν χτυπά ο ίδιος τον κρατούμενο, επειδή φοβάται μήπως έχει καμιά μολυσματική ασθένεια»! Να μας χαιρόμαστε κι εμάς, δεν λέω...

Ακούω και ξανακούω: «Ολοι οι αστυνομικοί δεν είναι έτσι». Ασφαλώς. Ποιο πρόβλημα όμως λύνει τούτο το αναμάσημα του αυτονόητου; Στις τάξεις της Αστυνομίας λειτουργεί –ανεμπόδιστα- ένα κυνικό θηριοτροφείο, επαρκές για την παραγωγή τρομακτικά μεγάλου φάσματος εγκληματικότητας. Σας τρομάζουν αυτές οι λέξεις; Πολύ καλά, κάντε το εξής: αθροίστε τα εξακριβωμένα κρούσματα «ένστολης» βαριάς εγκληματικότητας -από όσα τώρα συζητάμε, μέχρι την εμπλοκή σε κυκλώματα «προστασίας», εκβιασμών ή μαστροπείας. Κάντε αναγωγή επί του συνόλου των 45.000-50.000 (τόσοι δεν είναι περίπου οι αστυνομικοί;) και βγάλτε τα συμπεράσματά σας για την έκταση του προβλήματος. Εξηγήσεις ασφαλώς και υπάρχουν. Συνέχεια αύριο.

ΥΓ.: Αύριο, από τον Κουμή και την Κανελλοπούλου, μέχρι τη διατίμηση: σκοτώνεις άνθρωπο, πληρώνεις πρόστιμο 12.000 δραχμών!

Βρε, βρε κοιτάξτε κάτι «εμβρόντητους»

Για σκέψου... Ουρά σχηματίζουν τώρα τα στελέχη της κυβέρνησης που εκφράζουν την «οδύνη τους» και διαβεβαιώνουν για την τιμωρία των ενόχων. Χθες το είπε και ο πρωθυπουργός. Μόνο που αν υπάρχει κάτι χειρότερο από το ψέμα, αυτό είναι ο φαρισαϊσμός. Τον φαρισαϊσμό του σημερινού «μπλα, μπλα» τον καθιστά μεγαλοπρεπή η σιωπή του χθες. Πόσο δίκιο είχε ο συγγραφέας Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον, όταν έλεγε πως τα απεχθέστερα ψέματα συχνά λέγονται με τη σιωπή!

«Ξηλώθηκε» μήπως κανένα στέλεχος της ΕΛ.ΑΣ. όταν ανακοινώθηκε ότι το πειθαρχικό της συμβούλιο επέβαλε στους λεβέντες της ζαρντινιέρας (Θεσσαλονίκη) αστείες «κυρώσεις» που ουσιαστικά ενθαρρύνουν κάθε επίδοξο τραμπούκο; Χθες ήταν που ανέλαβε τα καθήκοντά του ο «λυπημένος» Κ. Καραμανλής; Δεν ήταν πρωθυπουργός πέρυσι, όταν γιατροί και νοσηλευτές αθηναϊκού νοσοκομείου όπου κατέφυγαν χτυπημένοι από τα ΜΑΤ διαδηλωτές, ανακοίνωναν πως ουδέποτε στο παρελθόν είχαν δει σημάδια τόσο άγριου –κι επικίνδυνου- ξυλοδαρμού από αστυνομικούς; Δεν ήταν πρωθυπουργός ο Κ. Καραμανλής, όταν ο υφιστάμενός του υπουργός Δημόσιας Τάξης Β. Πολύδωρας διακήρυττε πως «δεν τρέχει μία» αν οι άνδρες των ΜΑΤ χτυπούν διαδηλωτές με σιδηρογροθιές, διότι δεν πρόκειται ακριβώς για σιδηρογροθιές αλλά για ορειβατικούς κρίκους που αποτελούν... εγκεκριμένο στοιχείο του εξοπλισμού των αστυνομικών; Εικάζω ότι στην πρώτη ερώτηση αρμόζει η απάντηση πως οι γιατροί πήραν φακελάκι από τους επαίσχυντους αυτονομοαριστεροκομμουνιστές για να συκοφαντήσουν το «κράτος νόμου και τάξης». Στη δεύτερη ερώτηση, τι να σας πω… Ισως τα ΜΑΤ εφοδιάζονται με ορειβατικούς κρίκους, όταν πρόκειται να «περιποιηθούν» συλλαλητήρια, ώστε να είναι προετοιμασμένα για το ενδεχόμενο να κυνηγήσουν κόσμο στα κατσάβραχα των Τουρκοβουνίων ή στις πλαγιές του Λυκαβηττού. Κι εφόσον τους έχουν που τους έχουν τους «κρίκους», γιατί να μην τους χρησιμοποιούν για να σπάνε κεφάλια και στο ίσωμα; Απλή λογική.

Αν όλα τούτα σκιαγραφούν «μια Αστυνομία αμυνόμενη», κατά την έκφραση του Γ. Παυλόπουλου, τότε οι λέξεις χάνουν το νόημά τους. Για να χαθούν, δε, ζωές δεν χρειάζεται παρά απειροελάχιστη… υπέρβαση ορίων. Για κάτι τέτοια δεν εφευρέθηκε, άλλωστε, ο όρος «υπερβάλλων ζήλος των αστυνομικών οργάνων;». Ο,τι συνέβη στα Εξάρχεια θα μπορούσε να έχει συμβεί νωρίτερα, σε διαφορετικούς τόπους και χρόνους. Σε μία διαδήλωση, σε κάποια λεκτική διαμάχη, σε ένα «νταηλίκι», ακόμη και σε μία «επιχείρηση ρουτίνας». Σε ορισμένες περιπτώσεις αυτό το «θα μπορούσε να έχει συμβεί» δίνει τη θέση του στο «έγινε». Εκτός αν ξεχάσαμε ότι έχουν πυροβοληθεί και σκοτωθεί άνθρωποι, επειδή δεν ακινητοποίησαν το όχημά τους όταν τα «όργανα της τάξης» τους έδωσαν τη σχετική εντολή: σοβαρός «λόγος» για να επιβληθεί de facto θανατική ποινή, δεν νομίζετε; Οταν αφήνεις τη θηριωδία αχαλίνωτη, είναι μάταιο να παριστάνεις τον εμβρόντητο. Μάταιο, που τείνει και προς το εξοργιστικό.