Καλό κουράγιο, Αντώνη

Δεν έγινε δα και ταυτοποίηση των προσώπων για τους οπαδούς που μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο και ανάγκασαν τον διαιτητή να σφυρίξει τη λήξη του αγώνα. Αν, λοιπόν, δεν ήταν αντεξουσιαστές και δεν εξοργίστηκαν με τη δολοφονία του 16χρονου στα Εξάρχεια, υπήρχε ένας λόγος που τους ώθησε να βρεθούν στο χορτάρι του Καυτανζογλείου και να ρημάξουν ό,τι έβρισκαν στο πέρασμά τους. Η κακή εικόνα της ομάδας τους (για μια ακόμα φορά) έγινε αιτία -κακώς- να ξεσπάσουν.

Πολύ λίγο τους ενδιέφερε αν ο Ρέμος είναι πρόεδρος και αν ο Πολύκαρπος κάνει κουμάντο στα γραφεία και ο Πουρσανίδης λύνει και δένει στα αποδυτήρια και τις μεταγραφές. Πολύ λιγότερο τους ενδιέφερε αν η ΠΑΕ πληρώνει το χρέος προς το Δημόσιο. Λέτε να το θυμήθηκαν πριν κάνουν το ντου στον αγωνιστικό χώρο;

Ας αφήσουμε κατά μέρος τις αναλύσεις -μέσω ανακοινώσεων- για το προφίλ του οπαδού που μπήκε στο γήπεδο και ενδεχομένως θα επιφέρει νέο βαρύ πρόστιμο και ας σταθούμε στο πώς έχουν χειριστεί μέχρι σήμερα μια έκρυθμη κατάσταση ο επικεφαλής της ΠΑΕ και οι συνεργάτες του.

Η διοίκηση του Αντώνη Ρέμου δεν φρόντισε να διατηρήσει «ζεστές» τις σχέσεις με τις περισσότερες ομάδες φίλων του Ηρακλή. Μπορεί να δηλώνει ανοικτή στον διάλογο, ωστόσο, αυτό και μόνο δεν φτάνει. Δεν κινήθηκε με κατεύθυνση να πείσει ότι ανέλαβε με πρωταρχικό στόχο την οικονομική εξυγίανση, με το αγωνιστικό να περνά σε δεύτερη μοίρα κρίνοντας από τις επιλογές παικτών δεύτερης και τρίτης κατηγορίας, όταν το περασμένο καλοκαίρι χρειάστηκε ουσιαστική ενίσχυση στο ρόστερ της ομάδας.

Αν οι διοικούντες τον Ηρακλή σχημάτισαν την εντύπωση ότι με τις επιλογές που έγιναν το καλοκαίρι, βάσει των στενών οικονομικών δυνατοτήτων, θα έφταναν σε υψηλότερες θέσεις, τότε χρεώνονται μία ακόμα λανθασμένη εκτίμηση, που ίσως δεν θα τους εξόργιζε δα και τόσο πολύ, εφόσον προηγουμένως είχαν ξεκαθαρίσει τους στόχους. Αφησαν να εννοηθεί ότι η ομάδα έχει ικανό δυναμικό και στοχεύει σε κάτι καλύτερο απ' ό,τι κατάφερε πέρυσι. Ισως αυτό ήταν το λιγότερο που θα μπορούσαν να εξαγγείλουν στην αφετηρία του πρωταθλήματος για να αποφύγουν την γκρίνια των οπαδών που θα υποστήριζαν ότι υπάρχει έλλειμμα φιλοδοξιών.

Φτάσαμε σε ένα σημείο να απαξιώνεται κάθε προσπάθεια του Ρέμου και όποιου άλλου έχει βοηθήσει την ΠΑΕ Ηρακλής να... υπάρχει. Ο Ρέμος δεν είναι ο Ρέμος που γνωρίσαμε στην αρχή της θητείας του, έχει φθαρεί και ο Ηρακλής παρέμεινε -αγωνιστικά- στάσιμος. Αν υπάρχει κάτι που είναι σημαντικό και δίνει ζωή σε αυτή την ομάδα είναι οι δόσεις στην Εφορία για να καλύψει το μεγάλο χρέος της ΠΑΕ, αλλά κανείς πλέον δεν το θυμάται. Σχεδόν κανέναν δεν ενδιαφέρει.

Ο συνδυασμός οικονομικής εξυγίανσης και αγωνιστικής ανάτασης του Ηρακλή αποτυγχάνει. Μπορεί να οφείλεται -έως ένα βαθμό- σε πέντε σφυρίγματα της διαιτησίας, αλλά πρωτίστως οφείλεται στην κακοδιαχείριση του δυναμικού με το οποίο ασχολήθηκαν ο Μπέος, ο Φερέρ, ο Πουρσανίδης, 3-4 προπονητές και μερικοί ακόμα, στους 15-16 μήνες διοίκησης Αντώνη Ρέμου. Προφανώς δεν υπήρξε ποτέ σταθερή πορεία, αλλά συνεχείς αλλαγές και πολλές παλινδρομήσεις.