I am the Law!

Κανονικά ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος δεν θα έπρεπε να έχει θέση στις αθλητικές εφημερίδες. Δεν έβαλε κανένα εντυπωσιακό γκολ, δεν πήρε κόκκινη, δεν απέκρουσε πέναλτι, δεν ήταν στις αμφισβητούμενες φάσεις της «Αθλητικής Κυριακής». Δεν είχε καν τραγικό τέλος σε κάποιο γήπεδο, σαν τον Χαράλαμπο Μπλιώνα στη Λάρισα, ούτε σε ραντεβού θανάτου στη Λαυρίου σαν τον Μιχάλη Φιλόπουλο -με άλλα λόγια για κάποιους θα μπορούσε να είναι απλώς ένα θέμα του αστυνομικού ρεπορτάζ. Είναι ενδεχομένως οι ίδιοι άνθρωποι που έπαιρναν τηλέφωνα στις μεσημεριανές εκπομπές των αθλητικών ραδιοφωνικών εκπομπών το βράδυ της Κυριακής ή το μεσημέρι της Δευτέρας και ρωτούσαν τους παραγωγούς «πώς σου φάνηκε η ΑΕΚ με τον Θρασύβουλο;» και «τι θα γίνει με τη διαιτησία, ρε φίλε; Πόσο θα συνεχίσει να κυνηγάει τον Παναθηναϊκό»;

Αυτοί οι άνθρωποι είναι η light περίπτωση. Οι κολλημένοι με την μπάλα. Μπορεί να γκρεμίζεται το σπίτι τους, αλλά η έννοια τους, ακόμα και κάτω από τα συντρίμμια, θα είναι τι θα κάνει η ΑΕΚάρα με τον Ντούσαν, αν θα κάνει μεταγραφές ο Κόκκαλης και πώς θα παρατάξει την ομάδα ο Τεν Κάτε με την Ανόρθωση. Κι αντί να πάρουν τηλέφωνο στην ΕΜΑΚ να τους βγάλει από τα ερείπια, θα προτιμήσουν να πάρουν τον Μπάμπη και να βγουν στον αέρα. Στο κάτω κάτω της γραφής, δεν ενοχλούν κανέναν, στον κόσμο τους είναι και περνάνε μια χαρά. Οι άλλοι είναι το θέμα. Αυτοί που επέλεξαν να σταθούν στο πλευρό «του σκληρά δοκιμαζόμενου ειδικού φρουρού, που με κίνδυνο της ζωής του κατάφερε να πατάξει τον δημόσιο κίνδυνο και να επιβάλει την τάξη, ώστε όλοι εμείς οι νομοταγείς πολίτες να μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι». Το είπαν σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις, το έστειλαν στα ραδιόφωνα με sms, προσπάθησαν να το βροντοφωνάξουν ώστε να ακουστούν παντού. Σε μια άλλη εποχή φαντάζομαι ότι θα έλεγαν «ε, ρε, Παπαδόπουλος που μας χρειάζεται» και θα απαριθμούσαν όλα τα έργα, τους δρόμους και τα οφέλη της Ελλάδας επί xούντας. Γι’ αυτούς ο Αλέξανδρος ήταν ένας αληταράς που έπαθε αυτό που άξιζε. Και δεν φταίει το κράτος, ο ειδικός φρουρός ή η κακή στιγμή, αλλά οι γονείς του που τον μεγάλωσαν χωρίς πίστη στο τρίπτυχο πατρίς - θρησκεία - οικογένεια. Γι’ αυτούς ο Αλέξανδρος ήταν ένας γνωστός-άγνωστος των Εξαρχείων, άσχετα αν έμενε στο Ψυχικό. Γι’ αυτούς ήταν ένας αναρχικός, άσχετα αν το έγκλημά του ήταν να πάει με την παρέα του στα Εξάρχεια για μπίρες.

Για όλους εμάς τους υπόλοιπους ο Αλέξανδρος έχει θέση (και) στις αθλητικές εφημερίδες, παρ' όλο που δεν έβαλε κανένα εντυπωσιακό γκολ, δεν πήρε κόκκινη, δεν απέκρουσε πέναλτι, δεν ήταν στις αμφισβητούμενες φάσεις της «Αθλητικής Κυριακής». Για μας ο Αλέξανδρος θα μπορούσε να είναι ο αδελφός μας, ο γιος μας, ο κολλητός μας. Για μας ο Αλέξανδρος δεν έκανε κανένα έγκλημα που να επιφέρει την ποινή του θανάτου από τον αυτόκλητο δικαστή Ντρεντ των Εξαρχείων. Για μας οι πορείες και οι συγκεντρώσεις, οι καταλήψεις και οι καθιστικές διαμαρτυρίες είναι μια φωνή που ακούγεται δυνατά και καθαρά. Μια φωνή που σκεπάζει ακόμα και τις ασχήμιες, τις λεηλασίες, τα σπασίματα των καταστημάτων και τις εκρήξεις από τα ρεζερβουάρ των αυτοκινήτων που φλέγονται, την καπηλεία μιας διαμαρτυρίας, που επιτέλους πρέπει να ακουστεί απ’ αυτούς που ευθύνονται -ξέρουν καλά ποιοι είναι, κλωσσάνε εδώ και δεκαετίες προσεκτικά το αυγό του φιδιού. Κι απ’ αυτούς που μπορούν και -επιτέλους- πρέπει να κάνουν κάτι, πέρα από «καταδικάζουμε», «συλλυπούμεθα», «θα αποζημιώσουμε» και «θα φτάσουμε το μαχαίρι στο κόκαλο». Το μαχαίρι είναι στο κόκαλο εδώ και πολύ καιρό. Αν δεν μπορούν να το βγάλουν, ας σταματήσουν να το στρίβουν τουλάχιστον.