Ας κάνουμε ότι δεν το ακούσαμε...

Ξεκινάω λέγοντας ότι ο Κώστας Αντωνίου μού είναι εξαιρετικά συμπαθής. Δεν τον έχω γνωρίσει, ούτε βγάζω συμπεράσματα από την τηλεοπτική θητεία του, αλλά επειδή είμαι αρκετά μεγάλος για να τον έχω προλάβει να παίζει μπάλα στη δεκαετία του '80, μπορώ να ξέρω πως ήταν ένας παίκτης που σε κέρδιζε όχι μόνο μ' αυτά που έκανε στο γήπεδο, αλλά και μ' αυτά που δεν έκανε: δεν έκανε λάθη, δεν έκανε περιττές ενέργειες, δεν έκανε πράγματα για να ξεσηκώσει τον κόσμο. Διάλεγε να κάνει πράγματα για να «ξεσηκώσει» την ομάδα. Σου φώναζε ότι είναι ένα «οκτάρι» πολύ μπροστά από την εποχή του και ένας παίκτης με πολύ διακριτό ρόλο στο γήπεδο: όχι να είναι σταρ, αλλά να λειτουργεί συμπληρωματικά και προστατευτικά δίπλα σε τέτοιους, όπως ήταν ο Σαραβάκος, ο Ζάετς, ο Ρότσα. Περισσότερο απ' όλα σου έδειχνε ότι είναι άνθρωπος συγκροτημένος. Ανθρωπος με μυαλό. Αυτό, φαντάζομαι, εκτίμησαν και οι άνθρωποι της ΠΑΕ όταν το καλοκαίρι του έδωσαν τα κλειδιά του μαγαζιού και του ζήτησαν να βοηθήσει στη δημιουργία της καινούργιας ομάδας. Να θυμηθεί τον ρόλο που είχε στο γήπεδο, να λειτουργήσει συμπληρωματικά ή και προστατευτικά για τους παίκτες και τον προπονητή, να διαχειριστεί ένα μπάτζετ πρωτόγνωρα μεγάλο για τον σύλλογο. Κυρίως, να διαχειριστεί προσδοκίες και όνειρα οπαδών, πράγμα πιο δύσκολο και απαιτητικό κι απ' τη διαχείριση της Giant του Γιάγκου Δράκου.

Το αν ο Κώστας Αντωνίου θα πετύχει ή θα αποτύχει είναι κάτι που θα το δείξει η νεκροψία –όποιος έχει κληρονομικό χάρισμα και θέλει να το προβλέψει από τώρα, καλοδεχούμενος. Μέχρι τότε θα κρίνεται κάθε μέρα που περνάει: αυτός θα πιστώνεται κάθε καλή σέντρα του Γκάμπριελ, αυτός θα χρεώνεται κάθε μέτριο παιχνίδι του Ζιλμπέρτο, αυτόν θα κατηγορούμε που έκοψε τον Αϊμάρ για «τεχνικούς λόγους» και πάει λέγοντας. Μέχρι στιγμής η αλήθεια είναι πως περισσότερο χρεώνεται πράγματα, παρά πιστώνεται. Αδικα κατά τη γνώμη μου, μια και είναι πολύ νωρίς για να βγάλουμε συμπεράσματα. Και δυο φορές άδικα, μια και μερικές μεταγραφές έγιναν από την ανάγκη της νέας διοίκησης να φωνάξει «είμαστε εδώ!» και λιγότερο από τη δική του ανάγκη να ενισχύσει την ομάδα του Τεν Κάτε. Αυτός, όμως, ακούει τα περισσότερα μπινελίκια στο γήπεδο έπειτα από κάθε γκολ που τρώει η ομάδα για το περιβόητο θέμα του στόπερ. Ατιμε Πεγεράνο, εσύ φταις για όλα!

Με όλα τα καλά και τα κακά του, με όσα διεκπεραίωσε ή απέτυχε να φέρει εις πέρας, με όσα έπεσε μέσα κι όσα δεν του βγήκαν, δεν έχω κανένα πρόβλημα. «Ουδείς άσφαλτος», που λέει και η Αντζελα. Οσα είπε χθες στον NovaΣΠΟΡ FM τα θεωρώ πολύ ενδιαφέροντα και ειλικρινή. Κι ακριβώς επειδή τα θεωρώ ειλικρινή, ένα πράγμα μού χτύπησε άσχημα: αυτό το «δεν ήταν ανάμεσα στους στόχους μας να περάσουμε στους "16" του Τσάμπιονς Λιγκ». Αν υπάρχει ένα και μόνο πράγμα που κρατάει τον οπαδό του Παναθηναϊκού «ζωντανό» όλα αυτά τα χρόνια της «σφαλιάρας» και της έλλειψης τίτλων, της «κόκκινης» παντοκρατορίας και της γκρίνιας, είναι η αίσθηση ή η βεβαιότητα της ευρωπαϊκής υπεροχής. Του «Panathinaikos» που ξέρουν όλοι στην Ευρώπη. Είναι ένα προνόμιο που κατακτήθηκε δύσκολα και μια κολώνια που κρατάει χρόνια -και που έβαλε κι ο ίδιος το λιθαράκι του γι' αυτό. Μπορείς, λοιπόν, να πεις πολλά πράγματα σε έναν οπαδό της ομάδας και να τα καταπιεί αμάσητα, αλλά όχι το «ας αδιαφορήσουμε όλοι μαζί για την Ευρώπη, ας σφυρίξουμε κλέφτικα κι ας δούμε το σεντόνι να περνά». Κανείς δεν μπορεί να του στερήσει το δικαίωμα να ονειρεύεται ένα ακόμα Αμστερνταμ, ένα «Γουέμπλεϊ», ένα Πόρτο, ένα Αμβούργο, σε όσο κακή κατάσταση κι αν είναι η ομάδα. Και μια αφελής ερώτηση για φινάλε: αν ο Κώστας Αντωνίου έπαιζε σήμερα μπάλα στον Παναθηναϊκό, θα του άρεσε να ακούσει κάτι τέτοιο από τον τεχνικό διευθυντή του;