Μπουγάτσα με μπάτζετ

Ήταν μια δύσκολή νύχτα αυτή της Τετάρτης. Το χειρότερο από όλα δεν ήταν το γεγονός ότι δεν με έπιανε ύπνος σε καμία από τις δοκιμασμένες στάσεις. Το χειρότερο ήταν οι εφιάλτες που ήρθαν στη συνέχεια. Ήμουνα λέει στη Θησέως στην Καλλιθέα και προσπαθούσα να περάσω το φανάρι απέναντι. Κάθε φόρα που το πράσινο ανθρωπάκι άναβε, περπάταγα γρήγορα γρήγορα, αλλά μόλις έφτανα στο πεζοδρόμιο, άκουγα μια σφυρίχτρα. Σταματούσα και τότε ένας τύπος φώναζε «οφσάιντ». Αμέσως επέστρεφα στη θέση μου και περίμενα να ανάψει και πάλι πράσινο. Ο τύπος όμως αμέσως φώναζε οφσάιντ. Δυστυχώς ήταν μόνο ένα όνειρο έτσι δεν μπορούσα να φέρω σε επαφή το κεφάλι του επόπτη με ένα ρόπαλο που κρατούσα στο χέρι μου. Όσο το όνειρο συνεχιζόταν έμπαιναν και άλλα σενάρια . Στη μέση της διαδρομής γλιστρούσα έπεφτα κάτω αλλά το σημαιάκι παρέμενε σηκωμένο και ο τύπος φώναζε οφσάιντ πλέον με όλη του τη δύναμη. Δεν ξέρω αν το όνειρο είχε να κάνει με το παιχνίδι του Ολυμπιακού στην Ουκρανία πάντως λίγο πριν ξυπνήσω και ενώ παρέμενα στη Θησέως, ένας τύπος έβγαλε μια μπάλα από την τσέπη του την πέταξε δίπλα μου και φώναξε «γκοοοοοοολ». «Τι γκολ ρε μεγάλε αφού δεν κοιτούσα» του είπα και παρατήρησα ότι έμοιαζε με τον Αρναούτογλου. «Δεν με ενδιαφέρει, μετράει κανονικά» μου απάντησε και τύλιξε το μεταξωτό κασκόλ γύρω από το λαιμό του.

Πετάχτηκα από το κρεβάτι μου την ώρα που τον χτυπούσα με μια μαγκούρα στο κεφάλι , όποτε το ξύπνημα μου ήταν ευχάριστο. Άνοιξα το ραδιόφωνο και αφού το πρώτο πράγμα που άκουσα ήταν καινούργιο τραγούδι του Σφακιανάκη με κοινωνικοπολιτικό περιεχόμενο αποφάσισα να το κλείσω και να μην το ξανανοίξω για την υπόλοιπη μέρα. Τέτοιο μαρτύριο πρωί πρωί δεν αντέχεται, θα προτιμούσα να μετράω πρόβατα για την υπόλοιπη ζωή μου, παρά αυτό.

Ξεκίνησα ορεξάτος για τη δουλειά αφού ο καιρός ήταν συννεφιασμένος και έτοιμος για βροχή. Ότι πρέπει δηλαδή για να σβηστεί το χαμόγελο από αυτούς τους ανθρώπους που λειτουργούν μόνο σε συνθήκες φωτοσύνθεσης κάτω από τον ζεστό ήλιο. Ήταν μια ωραία μέρα για να είσαι Αθηναίος.

Στο δρόμο για το γραφείο πήρα μια σημαντική απόφαση. Θα έκανα ένα Δ.Σ. με τον εαυτό μου για να αποφασίσω το μπάτζετ που θα είχα για τις γιορτές. Λίγη ώρα μετά, το Δ.Σ. με τον εαυτό μου τελείωσε, έτσι σκέφτηκα να κάνω δηλώσεις. «Δεν θα υπάρχει μπάτζετ για τις γιορτές» δήλωσα αφού αυτή ήταν η απόφαση μου. Ότι ήθελα θα το έπαιρνα αρκεί να έκανα τις κατάλληλες εισηγήσεις, πάντα σε συνεργασία με τον εαυτό μου. Τώρα γιατί έκανα Δ.Σ. για το μπάτζετ και αποφάσισα ότι δεν υπάρχει μπάτζετ είναι μια άλλη ιστορία την οποία σκοπεύω να δημοσιεύσω σε ένα βιβλίο που θα κυκλοφορήσει με τον τίτλο «γιατί έκανα Δ.Σ. για το μπάτζετ και αποφάσισα ότι δεν υπάρχει μπάτζετ».

Όταν έφτασα τελικά στο γραφείο βρήκα μια περίεργη ησυχία. Προσπάθησα να καταλάβω το λόγο. Ήταν προφανές και μπροστά στα μάτια μου από την πρώτη στιγμή. Τέσσερα κουτιά με μπουγάτσες ήταν απλωμένα πάνω σε ένα μεγάλο γραφείο με πιρουνάκια πάνω από το κάθε κομμάτι. Το μόνο που δεν ήξερα ήταν αν οι μπουγάτσες ήταν στο μπάτζετ ή εκτός προϋπολογισμού.

Άφησα το μπουφάν στην κρεμάστρα και έκατσα στην καρέκλα μου. Έβαλα σε ένα ποτήρι, ουίσκι με λίγο πάγο και κόκα-κόλα. Μόλις πήγα να πιω την πρώτη γουλιά έρχεται δίπλα μου ένας νεαρός συνάδελφος. «Δεν είναι λίγο νωρίς για να πίνεις;» μου είπε. «Δεν είναι λίγο νωρίς για να παίζεις με τα νεύρα μου;» του απάντησα και άρχισα να σκέφτομαι τις χριστουγεννιάτικες αγορές μου, χωρίς πλέον να αγχώνομαι για το μπάτζετ.

Προσευχές, μετάνοιες, λιτανείες και εξομολογήσεις στο: Deepthoughts2008@hotmail.com
Ανοίξαμε και σας περιμένουμε.