Βιβλία που... διαβάζονται

Πριν από κάποιο καιρό, όταν ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος έκανε την εκπομπή στο NovaΣΠΟΡ FM στην οποία ο ακροατής έκανε ό,τι ερώτηση γούσταρε κι αυτός απαντούσε, είχα εντυπωσιαστεί από κάτι. Οτι απαντούσε στις ερωτήσεις με αριθμούς. Αντίθετα με τα ονόματα και τις περιγραφές φάσεων, οι αριθμοί είναι τα παλούκια των κουίζ. Αχαρες ασκήσεις που πρέπει να υποκρίνεσαι ότι είναι σημαντικό αν το ματς του Ολυμπιακού με τη Σάντος έγινε το 1961 ή το 1962… Στην πραγματικότητα η διαφορά είναι αμελητέα και είναι και ο λόγος που ο εγκέφαλος δύσκολα την καταγράφει. Ο εγκέφαλος καταγράφει το περίεργο και το μοναδικό. Οτι το ματς είχε γίνει στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, ότι είχαν σκοράρει δύο ρολίστες της τότε ενδεκάδας, ο Ποσειδώνας και ο Σουρούνης, και ότι τον Πελέ είχε πιάσει ο Κώστας Πολυχρονίου. Είναι και τα γεγονότα που κάποιος θέλει να συζητάει. Και να διαβάζει. Το καινούργιο βιβλίο του Χρήστου Σωτηρακόπουλου «Παιχνίδι χωρίς όρια» είναι ένα βιβλίο που καταγράφει αυτό που οι Αγγλοι ονομάζουν «cameos». Στιγμές που καθόρισαν ένα γεγονός. Κυρίως, όμως, είναι ένα αθλητικό βιβλίο που διαβάζεται.

Οποιος ενδιαφέρεται να μάθει τα αποτελέσματα των ντέρμπι μεταξύ της Ρέιντζερς και της Σέλτικ, δεν έχει παρά να ανοίξει το Ιντερνετ για να διαβάσει τους αριθμούς. Οποιος, όμως, θέλει να διαβάσει σε χαρτί την ιστορία του Μο Τζόνστον, του πρώτου καθολικού που έπαιξε με τα χρώματα της Ρέιντζερς, την ιστορία της Χόνβεντ του '56, όταν παραλίγο οι παίκτες της να πάνε στον Εθνικό, τον «πόλεμο της μπάλας» ανάμεσα στην Ονδούρα και το Ελ Σαλβαδόρ το 1969, τον αποκλεισμό του Βελγίου για το Μουντιάλ του 1974 χωρίς να δεχθεί γκολ, την άνοδο και την πτώση της Ντινάμο Μπερλίν, της αγαπημένης ομάδας του Εριχ Χόνεκερ, και να τελειώσει με τη νίκη της Ισπανίας στο Euro του 2008 και το πρόβλημα των εθνικών μειονοτήτων στην εθνική, ας τα διαβάσει σε ένα εξαιρετικά ευκολοδιάβαστο βιβλίο.

Οπως οι Ιάπωνες και οι Αγγλοι μαγεύονται από τους off beat characters. Τους εκκεντρικούς, νευρικούς και περίεργους που από διάθεση παραβαίνουν κάθε ετικέτα και από ικανότητα δεν μπορούν να αγνοηθούν. Σ' αυτή την κατηγορία ανήκουν ο Μπράιαν Κλαφ και η Cloughmania που έχει χτυπήσει τον τελευταίο χρόνο το νησί. Γραμμένο στον ενεστώτα –τον οποίο, ομολογώ την αμαρτία μου, δεν αντέχω– από τον Ντέιβιντ Πιρς, το «Καταραμένη ομάδα» περιγράφει «ιδιοσυγκρασιακά» την καριέρα του Μπράιαν Κλαφ. Το γράψιμο γίνεται σαν ο συγγραφέας να απευθύνεται στον Κλαφ, υπενθυμίζοντάς του στιγμές της καριέρας του όταν τα γράμματα των λέξεων είναι italic και σαν ο Κλαφ να περιγράφει το τι συνέβη όταν τα γράμματα είναι όρθια. Ενα ενδιαφέρον βιβλίο, που περισσότερο το αισθάνεσαι παρά το διαβάζεις, must για όσους πιστεύουν ότι γεννήθηκαν σε λάθος χώρα και όχι στο νησί.


Παρουσιαστής ήταν ο Αντώνης Κατσαρός που μπορεί να κάνει μια χαρά τον πρωταγωνιστή στο θρίλερ «Στα νύχια του ζωντανού γιακά», όταν στρίβει τον λαιμό ότι τον πνίγει ο γιακάς του πουκαμίσου του, αλλά το κόλπο που κάνει ο Πουρουπουπού με τα μάτια, όταν θέλει να τονίσει τη φράση sorry, απλώς δεν το έχει. Ετσι το «ο διαιτητής δεν επέτρεψε στον αρχηγό του ΠΑΟΚ να του μιλήσει», που είπε ο Γιώργος Μίνος με το δέος του ανθρώπου που έμαθε ότι κάποιος είπε τον Αγιο Τρύφωνα τρόμπα, δεν καταγράφηκε με τη σοβαρότητα που έπρεπε. Οχι ότι φταίει ο Μίνος. Το επανέλαβε και δεύτερη φορά με ακόμα μεγαλύτερο δέος, αλλά ο Κατσαρός εκείνη τη στιγμή ήταν σε μια δύσκολη φάση με τον γιακά και πάλι η προσπάθεια πήγε στον βρόντο. Και ενός κακού μύρια έπονται.

Πάει ο Θοδωρής Ζαγοράκης και επισκέπτεται τον Γιώργο Αλογοσκούφη. Εδώ να δώσω τόπο στην οργή που ο πρόεδρος του ΠΑΟΚ (που είναι ένας) πάει να επισκεφτεί υπουργό (που κέφι να έχεις να μετράς). Κάνει, λοιπόν, ο πρόεδρος του ΠΑΟΚ πρόταση στον υπουργό να του δώσει το 30% του κεφαλαίου που χρωστάει η ΠΑΕ. Χρέη –και εδώ προσέξτε– που έχουν δημιουργήσει άλλοι, υποδεέστεροι πρόεδροι του ΠΑΟΚ, που ο «Ζαγόρ» δεν έχει καμία ανάγκη να ασχολείται μαζί τους. Μιλάμε λοιπόν για επτά εκατομμύρια και βάλε στο χέρι. Παγκουέ. Ενα «ναι» να έλεγε ο Αλογοτέτοιος, και ο «Ζαγόρ» θα είχε βγάλει τα επτά από την τσέπη και θα του έλεγε: «Πάρε τώρα και μην ντρέπεσαι». Και ο Αλογό, αντί να πει «ποιος είμαι εγώ ο ανάξιος», κάθεται και του λέει «άσε να το σκεφτούμε, γιατί ο νόμος που λες δεν έχει σχέση με τις ΠΑΕ». Σ' αυτό, λοιπόν, το σημείο εγώ δίνω κάθε δίκιο στον «Ζαγόρ» να σταματήσει κάθε συζήτηση. Με τα επτά εκατομμύρια να πάρει μεγάλους παίκτες τον Ιανουάριο που θα οδηγήσουν τον ΠΑΟΚ στην κούρσα για τον τίτλο και έτσι και μουρμουρίσουν ο Αλογοσκούφης, ο Αλογοφούσκης ή δεν ξέρω και εγώ ποιος άλλος, να του ξηγηθεί «πάρτε τα κλειδιά της ΠΑΕ και το μόνο που θέλω είναι να μου δώσετε πίσω το μπρελόκ». Και όχι με επισκέψεις στα κέντρα των Αθηνών, που δίνουν δικαιώματα στον κάθε υπουργό. Ξήγα εξ αποστάσεως και με μήνυμα στο Messenger. Γιατί, έτσι όπως το παίζει μαλακά ο «Ζαγόρ», βγαίνει ο κάθε ένας και λέει ό,τι θέλει.

Οπως χθες, στην εκπομπή του NovaΣΠΟΡ FM, όταν ο πραγματικός γιος του Σάββα βγήκε και είπε ότι στον ΠΑΟΚ μουρμούρισαν όταν ο Ολυμπιακός χθες κατέβαλε 4,8 εκατομμύρια ευρώ για να καλύψει τα χρέη της εφορίας μέχρι και τη χρήση του 2007. Μετά πρόσθεσε ότι «και άλλες ΠΑΕ, βέβαια, έχουν καλυμμένα τα χρέη στην εφορία, όπως ο Παναθηναϊκός», γιατί ο πραγματικός γιος του Σάββα αν δεν πει μια καλή λέξη για τον Παναθηναϊκό τη μέρα του, έχει συμπτώματα στέρησης. Επειδή, όμως, και οι οπαδοί του ΠΑΟΚ δεν μασάνε από ξεκαρφώματα, άρχισε να «βρέχει» μηνύματα εναντίον του πραγματικού. Ανάμεσα, λοιπόν, στα άλλα υπήρχε και ένα που έλεγε ότι 4,8 εκατομμύρια ευρώ έτρωγε ο Γιώργος Κοσκωτάς τη μέρα. Και εδώ καταλαβαίνει και την ανωτερότητα των οπαδών του ΠΑΟΚ.

Για ποια μέρα και 4,8 εκατομμύρια ευρώ μιλάμε; Τόσα έτρωγε ο Σταύρος Κοσκωτάς, που ήταν ο μικρός αδελφός του Γιώργου και δεν είχε πρόσβαση στο ταμείο του Ολυμπιακού. Ο Γιώργος έτρωγε πολλά περισσότερα και, μάλιστα, από αθώους οπαδούς του ΠΑΟΚ, για να τα δώσει στον Ολυμπιακό. Και να μη μιλήσω για το πώς πήρε τον Ολυμπιακό ο Κόκκαλης.

Βεβαίως, τα χρήματα ήταν τέσσερα δισεκατομμύρια δραχμές. Τόσα ζήτησε ο Κόκκαλης από το κράτος για να πάρει τον Ολυμπιακό κι αυτό που δεν ξέρουν οι πολλοί είναι ότι είχε ζητήσει τον Λεοντιάδη, τον Λαγονίδη και τον Μαυρέα για να τους κάνει «γενίτσαρους» και να ξεχάσουν τον ΠΑΟΚ. Ευτυχώς, δηλαδή, που τα παιδιά είχαν απαντήσει ότι θα προτιμούσαν να αυτοκτονήσουν παρά να κατέβουν στον Πειραιά. Και είναι μόνο ο Ολυμπιακός…

Ξέρετε ότι με το Αρθρο 44 που μπήκε η ΑΕΚ όχι μόνο διαγράφηκαν τα χρέη της, αλλά της δόθηκε το Σύνταγμα μαζί με τους ευζώνους και τα περιστέρια. Στην Αθήνα όλοι οι δημοσιογράφοι το ξέρουνε. Αλλο ότι δεν το λένε επειδή φοβούνται τον Κούλη. Επίσης, πόσοι θυμούνται τι υπάρχει πίσω από το βόρειο τέρμα του γηπέδου του Πανιωνίου; Μήπως ένα κτίριο με θολωτά τζάμια; Μήπως είναι εκκλησιαστικός κοιτώνας; Μήπως ανήκει στη Μονή Βατοπεδίου; Μήπως με το γνωστό κόλπο, να το πουλάνε τη μία μέρα και να το αγοράζουνε την άλλη, ο Πανιώνιος σήμερα έχει αποταμιεύσει τριακόσια εκατομμύρια ευρώ, με τα οποία αγοράζει τους Εστογιάνοφ και τους Ρεκόμπα; Γιατί, όσο και να ρίχνει λειψή ρίγανη στα πατατάκια ο Τσακίρης για να κάνει οικονομία, τέτοια λεφτά αλλιώς δεν βγαίνουνε.


Στη Νίκη Βόλου επεβλήθη πρόστιμο στους παίκτες, επειδή χάσανε αγώνα, με το σκεπτικό ότι αν παίρνουν έκτακτο πριμ όταν σκίζουν, πρέπει να πληρώνουν όταν σέρνονται. Μόνο που το έκτακτο πριμ είναι χειρονομία καλής θέλησης. Σαν το πουρμπουάρ στο μαγαζί. Να μη δώσει κάποιος πουρμπουάρ σε γκαρσόνι το έχω ακούσει, να του ζητήσεις, όμως, λεφτά επειδή δεν ήταν καλό το σέρβις, είναι παγκόσμια πρωτοτυπία.