Ενας κίνδυνος για την ΑΕΚ φεύγει, ένας άλλος έρχεται...

Kαταθλιπτική ήταν η ΑΕΚ στο πρώτο μέρος της αναμέτρησης στη Λιβαδειά. Στην επανάληψη –βοηθούσης της οπισθοχώρησης των γηπεδούχων- η εικόνα άλλαξε, αλλά το «μηδέν» στο ενεργητικό παρέμεινε. Ας μην αποδοθούν όλα στην τύχη που ευνόησε τον Λεβαδειακό: η εν λόγω «θεά» συχνά έχει δύο όψεις. Το υπογράμμιζε και ο Αγγλος λογοτέχνης Τσέστερτον, λέγοντας πως η τύχη εκείνου που προλαβαίνει ένα τρένο πηγάζει ενίοτε από την ατυχία του να χάσει το προηγούμενο.

Ναι, είναι εξαιρετικά ασυνήθιστο, όσο και ενδεικτικό χείριστης ψυχολογίας, δύο ποδοσφαιριστές να αποτυγχάνουν σε ισάριθμες εκτελέσεις πέναλτι στην εκπνοή κάποιου αγώνα. Μήπως, όμως, θα δινόταν στην ΑΕΚ αυτή η ευκαιρία αν ο διαιτητής είχε δει πού ακριβώς ανετράπη ο Τζεμπούρ; Ναι, μια ομάδα που σημαδεύει τρεις φορές το δοκάρι δικαιούται να κατηγορεί και την τύχη. Οχι όμως και να ξεχνά πως αν οι γηπεδούχοι είχαν αξιοποιήσει μία εκ των δύο μεγάλων ευκαιριών τους, ίσως να είχε... καταφθάσει και η ήττα.

Η «Ενωση» έπαιξε υποφερτό ποδόσφαιρο για 45 λεπτά κι όχι για 10-15, όπως είχε συμβεί στο Ηράκλειο. Παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να αρχίσει να υποχωρεί η νόσος πρωτίστως αυτή που αφορά την απογοήτευση, την κακή ψυχολογία. Η ΑΕΚ χρειάζεται επειγόντως ένα... ολόκληρο καλό και νικηφόρο παιχνίδι για να προκύψει κάτι σαν «νέο ξεκίνημα». Υποτίθεται ότι «νέα δυναμική» θα κόμιζε η θετική ενέργεια την οποία εξέπεμψε η επιστροφή του Μπάγεβιτς. Ισως ηχεί ειρωνικό: τη δυναμική αυτή -παροδική ή όχι θα το δούμε- την εξασφάλισε αμέσως στον Αστέρα Τρίπολης η άφιξη του Κωστένογλου, αλλά δεν την προσέφερε ακόμη στην ΑΕΚ η επιστροφή του «πρίγκιπα». Ανεξήγητο; Δεν νομίζω.

Εξυπακούεται ότι κανένας καταλογισμός ευθυνών στον Μπάγεβιτς δεν νοείται την παρούσα στιγμή. Ακόμη κι αν η ΑΕΚ παρατάσσεται με υπερ-συντηρητικό σχήμα απέναντι στον Λεβαδειακό της «ξεχαρβαλωμένης» (λόγω απουσιών) άμυνας. Ακόμη κι αν αύριο ο Πλιάτσικας δοκιμαστεί σε ρόλο... τερματοφύλακα, τίποτε δεν μπορεί να προσάψει κανείς στον νεοφερμένο προπονητή στην παρούσα συγκυρία. Ούτε φταίει ο ίδιος αν η πολυσυζητημένη αύρα της άφιξής του δεν «σήκωσε» ακόμη την ΑΕΚ -ή, έστω, το ηθικό της. Τι φταίει; Ο γράφων διατύπωσε ήδη την άποψή του: η ουδόλως ποδοσφαιρική συγκινησιακή φόρτιση που περιέβαλε την επιστροφή Ντούσαν.

Η διαμάχη ανάμεσα σε όσους αποδέχθηκαν τη «συγγνώμη» του Μπάγεβιτς και σε εκείνους που την απέρριψαν μπορεί να είχε κάτι από διελκυστίνδα «εικονολατρών» και «εικονομαχών», αλλά δεν αφορούσε το ποδόσφαιρο. Σας πέφτει μακρινό το Βυζάντιο; Ωραία, το τροποποιούμε: το «συγγνώμη» του Ντούσαν συζητήθηκε περισσότερο κι από εκείνο που άρθρωσε -για λογαριασμό της Καθολικής Εκκλησίας- ο Πάπας προ ολίγων ετών στην Αθήνα. Υπό το βλέμμα ικανοποίησης και το χειροκρότημα του Χριστόδουλου. Το «πέντε φορές συγγνώμη» θύμισε τις αντίστοιχες καταμετρήσεις που γίνονταν όταν ο Κλίντον δήλωνε αδιαλείπτως πόσο λυπόταν για την ανάρμοστη σχέση του με τη Μόνικα. Σχέση με ποδόσφαιρο; Ουδεμία.

Η φόρτιση την οποία προκάλεσε η επιστροφή Μπάγεβιτς εμπεριείχε κατάνυξη, συναίσθημα, διαφωνίες, αγαλλίαση, θυμό, μεταστροφές, πείσματα, τα πάντα. Δυστυχώς, σε τέτοιο κλίμα ασφυκτιά ο ποδοσφαιρικός ορθολογισμός κι άνευ αυτού «νέα ξεκινήματα» δεν νοούνται. Αλλο ο ψυχισμός του δίπολου λατρείας και μίσους (και τούμπαλιν) των οπαδών απέναντι στον προπονητή κι άλλο η καλή ψυχολογία μιας ομάδας. Ο πρώτος ανέστειλε τη δεύτερη. Το θετικό για την ΑΕΚ είναι πως, με την πάροδο των ημερών, η αποπροσανατολιστική αυτή φόρτιση υποχωρεί. Ποιος ξέρει, ίσως γι' αυτό η ομάδα να έπαιξε στη Λιβαδειά περισσότερη ώρα ανεκτής μπάλας απ' ό,τι στο Ηράκλειο. Αν, όμως, ένας κίνδυνος αποχωρεί, κάποιος άλλος -νέος- ελλοχεύει...

Αν τυχόν η ΑΕΚ δεν αρχίσει να συνέρχεται γρήγορα, είναι πιθανό να ασκηθεί ισοπεδωτική κριτική σε βάρος του έμψυχου υλικού της, για χάρη μιας αχρείαστης παροχής προστασίας στο «τοτέμ Μπάγεβιτς». Γιατί «αχρείαστης»; Διότι η απλή λογική επιμένει: ό,τι κι αν (δεν) κάνει φέτος η ομάδα, ουσιαστική ευθύνη δεν θα βαραίνει τον προπονητή. Ελα, όμως, που η απλή λογική διατηρεί κακές σχέσεις με τις απλοϊκές «μεσσιανικές» προσεγγίσεις του κεφαλαίου Μπάγεβιτς, αυτές στις οποίες τόσο συχνά επιδίδεται ο Τύπος και -εν γένει- η ποδοσφαιρική περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Ο Μπάγεβιτς δεν χρειάζεται να απολογηθεί επειδή του λείπει κάποιο «μαγικό ραβδί», άντε πες το όμως αυτό στους παραγωγούς και καταναλωτές μύθων περί θαυματουργών, «πριγκιπικών» ιδιοτήτων.

Το χειρότερο -εν όψει νέας σεζόν- για την ΑΕΚ θα ήταν να κηρυχθεί συλλήβδην «άχρηστο» το έμψυχο υλικό της. Ενα υλικό που μπορεί να μην επαρκεί για πρωταθλητισμό, αλλά δεν παύει να εμπεριέχει Μπλάνκο, Τζεμπούρ, Πελετιέρι, Κυργιάκο και μερικούς ακόμη αξιόλογους παίκτες.

Η προαναφερθείσα απειλή θα εξαϋλωθεί όταν η ΑΕΚ πάψει να είναι χλομή σε βαθμό αφύσικο για τις δυνατότητες (κι αυτού ακόμη) του έμψυχου υλικού της. Αν αυτό συμβεί άμεσα, έχει καλώς. Αν όχι, ίσως έχει... πρόβλημα. Θα είναι άδικο και επιβλαβές για την ΑΕΚ.

Αν πάλι αναρωτιέστε τι εννοούμε μιλώντας για «μεσσιανική» αντιμετώπιση του Ντούσαν, δείτε τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας του ΠΣΑΠ για τους κορυφαίους της περσινής σεζόν. Κορυφαίος προπονητής, πέρυσι, ο Μπάγεβιτς. Είναι παράλογο; Οχι. Είναι απλώς άδικο -για τους υπόλοιπους προπονητές. Κυρίως, όμως, είναι σταθερώς... ιδεοληπτικό.

Σύμφωνοι, εκείνος ο Κάμπος που παρέδωσε τον Αστέρα Τρίπολης στην πέμπτη θέση απολύθηκε νωρίς -ας δεχθούμε ότι ορθώς δεν αξιολογήθηκε η ξεχωριστή προσφορά του. Εκείνος ο δόλιος ο Λεμονής, που κατάφερε να ξορκίσει χρόνιους εφιάλτες του Ολυμπιακού στο Τσάμπιονς Λιγκ, και ο οποίος παρέδωσε την -υπό ανοικοδόμηση, νέα- ομάδα σε τροχιά τίτλου, τι ακριβώς πλήρωσε; Το γεγονός ότι απολύθηκε, την αδυναμία του να παραδώσει τον Ολυμπιακό ήδη πρωταθλητή ή, μήπως, την αποτυχία της ομάδας να φθάσει... ψηλότερα (πόσο, δηλαδή;) στο Τσάμπιονς Λιγκ; Θα εξέταζα προθύμως -με καλή πίστη- τα δύο τελευταία ενδεχόμενα, αν δεν θυμόμουν πόσο είχε επευφημηθεί ο Μπάγεβιτς για εκείνον τον... τιμητικό αποκλεισμό -με τις 6 ισοπαλίες- της ΑΕΚ στο Τσάμπιονς Λιγκ. Αλλά και για την ομάδα που έμεινε εκτός διεκδίκησης τίτλου από τα Χριστούγεννα, διαθέτοντας έμψυχο υλικό με προσωνύμιο «dream team».

Ο περσινός Αρης του Ντούσαν κινήθηκε στα πολύ καλά επίπεδα της σεζόν Ογιος - Ερνάντεθ: ο καλός «συντηρητής» Μπάγεβιτς φέτος βραβεύτηκε, κάτι που δεν συνέβη πέρυσι με τον καλό «αρχιτέκτονα» Ερνάντεθ. Α, και μη μου πείτε -να χαρείτε- ότι η παρουσία του Αρη στον τελικό Κυπέλλου ήταν καταλυτικό κριτήριο. Θα με αναγκάσετε να θυμηθώ όχι τόσο το -πλήρες ποδοσφαιρικής αφέλειας- κοουτσάρισμα του Ντούσαν στον τελικό εκείνον, αλλά κυρίως το αν εκτιμήθηκε αναλόγως η επιτυχία άλλων προπονητών στο Κύπελλο. Προπονητών των οποίων οι ομάδες-αουτσάιντερ το κατέκτησαν κιόλας...

Το πολύ το «Κύριε, ελέησον» το βαριέται κι ο παπάς. Αν χρειάζεται η διαρκής υπόμνηση της ιδιότητα του Μπάγεβιτς ως του πλέον επιτυχημένου προπονητή στην Ελλάδα, ας του απονέμεται κάθε χρόνο μια τιμητική πλακέτα με τον τίτλο «Δεν Ξεχνώ» κι ας ξεκολλήσουμε. Διαφορετικά, κάποια ημέρα θα την πατήσουμε όπως ένας παλιός συμμαθητής μου που κλήθηκε να εξεταστεί στα Λατινικά και προδόθηκε: μέσα στο βιβλίο είχε τη μετάφραση κι ο οίστρος τον έκανε να απαγγείλει «φαρσί» και κείμενο αδίδακτο. Κάποια στιγμή θα αποθεώσουμε από κεκτημένη ταχύτητα την «εκλαμπρότητα» του Μπάγεβιτς σε μια σεζόν κατά την οποία ο άνθρωπος δεν θα έχει δουλέψει καν...