Μπόλικη υποκρισία

Στην ιστορία του Παναθηναϊκού μόνο τρεις προπονητές μπορούν να συγκριθούν σε προβλήματα με τους παίκτες, αντίστοιχα με αυτά που αντιμετωπίζει ο Χενκ Τεν Κάτε. Ο Ιβιτσα Οσιμ, που είχε τη μικρότερη δυνατή εκτίμηση για τους παίκτες, μπορούσε να αφήσει εκτός ενδεκάδας τον Σαραβάκο και τον Μπορέλι και να βάλει στο ματς με τη Γιουβέντους στην ενδεκάδα τον Καφέ για να δείξει «να ποιους έχω». Ο Αγγελος Αναστασιάδης, που με τον τρόπο του βοήθησε να χωριστεί η ομάδα σε Ελληνες και ξένους, λανσάροντας τον όρο «greek mafia». Ο Φερνάντο Σάντος, που στις πρώτες μέρες της προετοιμασίας είχε πλακωθεί με τον Μιχάλη Κωνσταντίνου για προχωρημένο τσιγαρόβηχα και είχε ξεκάνει τον Ρενέ Χένρικσεν, κάνοντάς τον να ανεβοκατεβαίνει τις κερκίδες. Το πρόβλημα, όμως, του Χενκ Τεν Κάτε είναι ότι πρόκειται για προπονητή σε λάθος χώρα. Ο Τεν Κάτε έχει την αμερικανική νοοτροπία του «let's have a good fight». Μπορεί να πλακωθεί με έναν παίκτη και ύστερα από δύο ημέρες να τα ξαναβρεί. Απόδειξη ο Βαγγέλης Μάντζιος, τον οποίο στην αρχή ο Τεν Κάτε είχε παραπετάξει μια που ήταν για μεταγραφή. Μετά τον έβαλε στην ομάδα. Μετά τον είχε ξεφτιλίσει μπροστά σε όλους για φιγουρίτσες. Μετά τον έκανε βασικό των βασικών. Αντίστοιχη η περίπτωση του Κλέιτον, που ο Τεν Κάτε είχε παροπλίσει για τακουνάκια, για να τον κάνει βασικό και να τον παροπλίσει και πάλι. Ο Νίλσον είχε κατηγορηθεί για «πεμπτοφαλαγγίτης» μετά το πρώτο ματς με την Ιντερ, επειδή είναι συμπαίκτης του Ιμπραΐμοβιτς στην εθνική Σουηδίας. Ο Γκούμας έχει τιμωρηθεί δύο φορές, μέχρι που στο τελευταίο ματς αναφέρθηκε ως υπόδειγμα συνέπειας. Αντίθετα ο Σόουζα, που ποτέ δεν ήρθε σε ρήξη με τον Τεν Κάτε, κοιμάται στο σκυλόσπιτο της Παιανίας.

Το μεγάλο πρόβλημα, όμως, των παικτών του Παναθηναϊκού δεν είναι η αίσθηση ότι οι τελευταίοι έσονται πρώτοι και οι πρώτοι τελευταίοι, αλλά η συμπεριφορά. Οτι φράση χωρίς το «fuck» δεν μπορεί να είναι του κόουτς. Είναι, όμως, αλήθεια;

Οι παίκτες έχουν συνηθίσει σε μια κατάσταση προστατευτισμού με μπόλικη υποκρισία. Ο προπονητής θα πρέπει να λέει διάφορες αλτρουιστικές κοινοτοπίες, «αναλαμβάνω την ευθύνη για την ήττα», για να λέμε όλοι «μπράβο που κάλυψε τους παίκτες». Οι ίδιοι, όμως, δεν λένε ότι «τα παιχνίδια τα κερδίζουν ή τα χάνουν οι παίκτες». Ετσι όπως έχει γίνει στην Ελλάδα, τα κερδίζουν οι παίκτες αλλά τα χάνει ο προπονητής.

Ο Χενκ Τεν Κάτε δεν κάνει κάτι παραπάνω παρά να λέει την αλήθεια. Μερικές φορές ομολογουμένως ξεπερνώντας το σαβουάρ βιβρ και την ευγένεια. Να του ζητάμε, όμως, να γίνει υποκριτής για να ευχαριστηθούν οι παίκτες του είναι πολύ για έναν άνθρωπο που έχει την αξιοπρέπειά του πάνω από το μεροκάματο.


Δέκα μέρες πριν από τον σημαντικότερο αγώνα στην ιστορία του κυπριακού ποδοσφαίρου, πριν από τη μέρα που η Ανόρθωση θα παίξει την πρόκριση στο ΟΑΚΑ εναντίον του Παναθηναϊκού, ο πρόεδρος της κυπριακής ομάδας Ανδρέας Παντελής προφυλακίστηκε για οικονομικές ατασθαλίες. Οχι επειδή υπεξαίρεσε χρήματα του δημοσίου, αλλά επειδή σε ταμειακό έλεγχο υπάρχουν υποψίες ότι καταχράστηκε χρήματα από το ταμείο της ομάδας του. Η καταγγελία έγινε από άλλους παράγοντες της Ανόρθωσης και, παρά τη στήριξη που έχει ο Παντελής από την κερκίδα και τον προπονητή της ομάδας, Τιμούρ Κετσπάγια, η αστυνομία συνέλαβε τον πρόεδρο. Σκεφτείτε, λοιπόν, την ανάλογη ελληνική εκδοχή. Οτι για παράδειγμα ο ΠΑΟΚ παίζει την τελευταία αγωνιστική για να πάρει το πρωτάθλημα και ο Ολυμπιακός είναι να παίξει στον τελικό του ΟΥΕΦΑ. Βγαίνουν λοιπόν ο Βιολίδης και ο Μπάρμπης και καταγγέλλουν ματσακουνιές του «Ζαγόρ» και του Σωκράτη. Τώρα υπολογίστε πόσες πιθανότητες υπάρχουν να βρεθεί εισαγγελέας που θα βγάλει ένταλμα σύλληψης και αστυφύλακες για να το εκτελέσουν. Το πρώτο έχει πιθανότητα ίσαμε την πίσσα σε πακέτο lights και το δεύτερο ίσαμε τη νικοτίνη. Για να συμβούν και τα δύο ταυτόχρονα, οι πιθανότητες είναι λιγότερες από το να δώσει δίκιο σε αστυνομικό ο Ελευθεράτος.

Είναι και ο λόγος που, αν και στην Ελλάδα έχουμε δεκαπλάσιες βροχοπτώσεις απ' ό,τι στην Κύπρο, λέμε ότι έχουμε λειψυδρία επειδή χάνουμε το μισό νερό σε παράνομες αρδεύσεις και απώλειες στο σύστημα της ΕΥΔΑΠ. Στην Κύπρο όχι μόνο τα καταφέρνουν, αλλά συντηρούν και τρία γήπεδα γκολφ. Είναι και ο λόγος που στην Ελλάδα δεν διαμαρτυρόμαστε γιατί το κράτος διαγράφει χρέη στις ΠΑΕ, αλλά γιατί δεν διαγράφει όλα τα χρέη σε όλες. Εάν, λοιπόν, ο Ζαγοράκης πάρει την υπόσχεση του Αλογοσκούφη ότι θα διαγραφούν οι τόκοι και οι προσαυξήσεις των χρεών του ΠΑΟΚ, χάρη κάνει ο «Ζαγόρ» στον υπουργό που πληρώνει το κεφάλαιο. Οπως και χάρη κάνει στην κυβέρνηση που δεν της κάνει ένα καψόνι ανάλογο μ' αυτό που έκανε με τον «νόμο του Ορφανού». Οταν ο Γιώργος Ορφανός σκίστηκε να φτιάξει νόμο για τα χρέη του ΠΑΟΚ και όταν ψηφίστηκε, κάθε πικραμένη ΠΑΕ, από τον ΟΦΗ έως τον -Θεέ μου, συγχώρεσέ με- Αρη, ρύθμισαν με τον νόμο τα χρέη τους εκτός από τον ΠΑΟΚ, που αποφάσισε ότι δεν τον βολεύει.

Υπάρχουν, λοιπόν, κάποια πράγματα που είναι σαν το «Τα πρωτόκολλα των σοφών της Σιών». Θεωρίες και διακηρύξεις οι οποίες, όσες φορές και να διαψευστούν, πάλι εμφανίζονται στην επιφάνεια σαν τον πνιγμένο. Μια θεωρία, λοιπόν, που θυμίζει τα απόκρυφα του διεθνούς σιωνισμού είναι το «τα κέντρα των αποφάσεων των Αθηνών». Πρωθυπουργό από τη Βόρεια Ελλάδα έχουμε, οι τέσσερις τελευταίοι υφυπουργοί ήταν από τη Βόρεια Ελλάδα, ο πρόεδρος της ΕΠΟ είναι Θεσσαλονικιός και ο γιος του δουλεύει στον ΠΑΟΚ και πάλι, αν δεν έρθουν 10 mail την εβδομάδα για «τα κέντρα των Αθηνών που ανησυχούν ότι ο ΠΑΟΚ βρίσκεται στη δεύτερη θέση», η εβδομάδα είναι null and void. Και επειδή τα mail συνοδεύονται απαράβατα από μια θεωρία του «if what», στυλ «αν αντί για τον Γκαρσία στην περιοχή βρισκόταν ο Ντουντού, ο διαιτητής θα είχε βγάλει κάρτα;», να ρίξω και εγώ το δικό μου «if». Εάν ο γιος του προέδρου της ΕΠΟ αντί στον ΠΑΟΚ δούλευε στον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό, θα σκούζανε ή δεν θα σκούζανε στον ΠΑΟΚ;

Οχι ότι το παλικάρι δεν έχει δικαίωμα να δουλεύει όπου θέλει, αλλά σε μια καχύποπτη χώρα για να κρατιούνται τα προσχήματα ορισμένες φορές βλάπτονται τα συμφέροντα των αθώων. Ετσι έγινε στην περίπτωση της Ζαχαρέα λόγω του γάμου της με τον Ρουσόπουλο και έτσι γίνεται με τη δικαστική επιτροπή της ΕΠΟ, που απαγορεύτηκε σε εν ενεργεία δικαστές να αποφασίζουν σε από κοινού συνεδριάσεις με δικηγόρους. Είναι και ο λόγος που έχει καθυστερήσει η απόφαση για τον Πάμπλο Γκαρσία. Με την καθυστέρηση που έχει τώρα θα είναι άδικο να τιμωρηθεί, μια και για να έχει νόημα η τιμωρία πρέπει να είναι χρονικά κοντά στην τέλεση του αδικήματος. Με τον χρόνο που έχει περάσει, όχι ο Ντιόγο θα έχει ξεχάσει την μπουνιά, αλλά ακόμα και αν είχε ρίξει αγκωνιά και έβγαζε τα δόντια του Γκαρσία, η υπεράσπιση του ΠΑΟΚ μπορεί να πει ότι ξαναβγήκανε.

Αλλος ένας «μεγάλος χαμένος αγώνας» είναι αυτός που γίνεται στα αποδυτήρια των ομάδων, όταν αναλαμβάνει καινούργιος ξένος προπονητής. Στην αρχή οι ξένοι προπονητές παραξενεύονται γιατί μπορεί να ενδιαφέρουν κάποιους οι ομιλίες τους στους παίκτες. Λένε π.χ.: «Πρέπει να προσέξουν μερικοί στις αντεπιθέσεις» και την επόμενη μέρα διαβάζουν «πρέπει να προσέξουν μερικοί στις αντεπιθέσεις». Οπότε την επόμενη μέρα λένε: «Δεν θέλω να βγαίνουν ό,τι λέμε στα αποδυτήρια, όπως όταν είπα ότι μερικοί πρέπει...». Την άλλη μέρα, φυσικά, ο προπονητής διαβάζει: «Δεν θέλω να βγαίνουν ό,τι λέμε στα αποδυτήρια, όπως όταν είπα...». Εδώ ο ξένος προπονητής τρελαίνεται. Την επόμενη μέρα λέει «θα διώξω όποιον είπε στους δημοσιογράφους ότι δεν θέλω να βγαίνουν ό,τι λέμε...». Μέχρι που καταλαβαίνει ότι πιο εύκολα καταπολεμάς την πείνα στην Αφρική παρά τις διαρροές στα αποδυτήρια. Οσο γρηγορότερα το καταλάβει και ο Χενκ Τεν Κάτε τόσο το καλύτερο.


Το όπλο για τις διαρροές σε μια ομάδα είναι η ατομική ενημέρωση. Να δίνουν ο προπονητής ή η διοίκηση διαφορετική είδηση σε κάθε έναν για να δουν τι θα δημοσιευτεί. Αυτό έκανε ο Ηρακλής όταν είχε βγάλει τη μούφα πληροφορία για ενδιαφέρον του προς τον Κάτανετς. Την είχε δώσει μόνο σε ένα άτομο και, με το που την είδε δημοσιευμένη, κατάλαβε από ποιον δίνονταν οι διαρροές.