Ολοι μπερδεμένοι, εκτός από τον πρώτο

Καμιά φορά, άμα έχω πιει κάνα τσίπουρο παραπάνω, σκέφτομαι ότι τα πρωταθλήματα μοιάζουν με το ποτάμι του Ηράκλειτου. Ο Ελληνας φιλόσοφος υποστήριζε ότι δεν είναι δυνατόν να μπεις στο ίδιο ποτάμι δύο φορές. Οπως ακριβώς κανένα πρωτάθλημα δεν μοιάζει με το προηγούμενο. Ούτε, φυσικά, και με το επόμενο, διότι οι ομάδες κάθε χρόνο αλλάζουν. Ποδοσφαιριστές έρχονται και φεύγουν, τραυματίζονται ή αποθεραπεύονται, προπονητές αλλάζουν πάγκους, ταλέντα εμφανίζονται ή εξαφανίζονται.

Χρήματα γεμίζουν τα ταμεία και δίνουν το περιθώριο για ενίσχυση των ομάδων ή το αντίθετο. Αφήνω, προς το παρόν, στην άκρη τον τελευταίο παράγοντα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι παραγνωρίζω τη σπουδαιότητά του. Λίγο πριν φθάσουμε στο μέσο του φετινού πρωταθλήματος, η εικόνα της βαθμολογίας είναι λίγο –έως πολύ– ασυνήθιστη. Ο Ολυμπιακός βρίσκεται στην κορυφή (αυτό, φυσικά, δεν είναι ασυνήθιστο) με 4 βαθμούς από τον δεύτερο, που είναι ο ΠΑΟΚ, και με πολύ μεγάλες διαφορές από τους παραδοσιακούς ανταγωνιστές του.

Τον ΠΑΟ και την ΑΕΚ. Το στοιχείο που παρουσιάζει ενδιαφέρον στην περίπτωση των «ερυθρολεύκων» είναι ότι τώρα, φθάνοντας στη 12η αγωνιστική, εκτός από τα αποτελέσματα, έχουν αρχίσει να παίζουν και πολύ όμορφο ποδόσφαιρο. Αν αυτή η εικόνα που δείχνει ο Ολυμπιακός στα τελευταία τρία παιχνίδια του συνεχιστεί, τότε είναι μάλλον απίθανο να υπάρξει κάποιος που να μπορέσει να αμφισβητήσει τον φετινό τίτλο από τους Πειραιώτες. Εδώ δεν αντέχω να μην κάνω την επισήμανση.

Μόλις δύο εβδομάδες πριν ο Βαλβέρδε ήταν σε δύσκολη θέση, επειδή πολλοί εκτιμούσαν ότι δεν είχε καταλάβει πού είχε έρθει και πως αλλιώς είναι να είσαι προπονητής μιας ομάδας όπως η Εσπανιόλ, η οποία δεν είναι συνηθισμένη στον πρωταθλητισμό, και αλλιώς είναι να βρίσκεσαι στον πάγκο του Ολυμπιακού. Το ωραίο της ιστορίας είναι πως εκτιμήσεις αυτής της μορφής απηχούσαν, εν μέρει, και απόψεις της διοίκησης των «ερυθρολεύκων». Η δεύτερη θέση του ΠΑΟΚ είναι προφανώς ένδειξη ότι –έπειτα από πάρα πολλά χρόνια– ο «Δικέφαλος του Βορρά» προσπαθεί να επιστρέψει εκεί που του αξίζει να βρίσκεται.

Στην ομάδα των πρωταγωνιστών. Ομως, αυτή η φετινή εικόνα είναι απλώς μία ένδειξη και θα πρέπει να περιμένουμε και τον επόμενο χρόνο, για να βεβαιωθούμε ότι οι φετινές εμφανίσεις του ΠΑΟΚ δεν ήταν απλώς ένα ξέσπασμα. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο αλλά και για την αγωνιστική του ανεπάρκεια ο ΠΑΟΚ δεν είναι ακόμα έτοιμος να διεκδικήσει πρωτάθλημα. Το καλύτερο που μπορεί να κάνει είναι να μένει κοντά στην κορυφή μέχρι το τέλος, έτσι ώστε και οι ποδοσφαιριστές του να μπολιαστούν με μία διαφορετική αγωνιστική νοοτροπία αλλά και να «αυτοδεσμευτεί» για τη μελλοντική του αγωνιστική συμπεριφορά.

Η εκτίμηση για την ανετοιμότητα του ΠΑΟΚ σε ό,τι αφορά τη διεκδίκηση του πρωταθλήματος είναι κοινή, γι' αυτό οι περισσότεροι όταν αναφέρονται στο προβάδισμα του Ολυμπιακού, τονίζουν τη διαφορά του σε σχέση με τον ΠΑΟ. Τον πιο σοβαρό, υποτίθεται, αντίπαλό του. Και γράφω υποτίθεται, επειδή οι «πράσινοι» φέτος, παρά τα όσα έγιναν στην αρχή της χρονιάς με τις διοικητικές αλλαγές και τα χρήματα που ξοδεύτηκαν για τις μεταγραφές, έδιναν την εντύπωση ότι θα μπορούσαν να διεκδικήσουν το πρωτάθλημα.

Ομως κάτι τέτοιο δεν φαίνεται εφικτό ύστερα και από την αλλοπρόσαλλη αγωνιστική εικόνα των «πρασίνων», οι οποίοι χάνουν τους βαθμούς στο ΟΑΚΑ με απίστευτη ευκολία. Μία κατάσταση που δείχνει έλλειμμα σοβαρότητας των ποδοσφαιριστών, που δεν είναι αποκλειστικά δουλειά του προπονητή να διορθώσει. Υπάρχει διοίκηση και τεχνικός διευθυντής που πρέπει να τραβήξουν το αυτί σ' εκείνους που επαναπαύονται με ένα καλό αποτέλεσμα. Πρέπει ο Ολυμπιακός να αυτοκτονήσει για να δώσει στον ΠΑΟ την ευκαιρία να διεκδικήσει φέτος το πρωτάθλημα.

Σε ό,τι αφορά την ΑΕΚ, next year. Το τρένο φέτος το έχασε. Από τις υπόλοιπες ομάδες της Super League ξεχωρίζω τον εξαιρετικό Πανθρακικό, τον ασταθή Αρη, που έχει μεγάλες αγωνιστικές δυνατότητες –και μας το έχει δείξει–, και τον Πανσερραϊκό, που έχει γίνει ένα λεύκωμα συλλογής διαιτητικών λαθών. Αλλά, όσο και να φωνάξει, δεν θα ακουστεί. Βλέπετε, δεν είναι ομάδα που «πουλάει».

Το παραμύθι της διαλεύκανσης

Από χθες άρχισαν να καταθέτουν στην ειδική εξεταστική επιτροπή της Βουλής και τα πολιτικά πρόσωπα που εμπλέκονται στο σκάνδαλο του Βατοπεδίου. Η κοινή γνώμη, πάντως, δεν έχει ενδοιασμούς σε ό,τι αφορά το ζήτημα των ευθυνών των πολιτικών προσώπων. Κανείς δεν θα τιμωρηθεί. Ακόμα και στο αποδεδειγμένο, πλέον, ζήτημα της ύπαρξης πολιτικών ευθυνών πολλά στελέχη της κυβέρνησης αρχίζουν να διατυπώνουν αμφιβολίες ή τουλάχιστον να προσπαθούν να συμψηφίσουν τις όποιες ευθύνες της Ν.Δ. με εκείνες του ΠΑΣΟΚ, αφού το σκάνδαλο πατάει και στις δύο βάρκες του δικομματισμού.

Βέβαια, στην εποχή της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ υπήρχε μία –το ξαναγράφω, ΜΙΑ– μόνο απόφαση παραχώρησης μιας άχρηστης οικονομικά έκτασης –της λίμνης Βιστωνίδας–, την οποία ακύρωσε το Μέγαρο Μαξίμου και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο η Μονή Βατοπεδίου κατέφυγε στα δικαστήρια. Από τον καιρό που ανέλαβε τη διακυβέρνηση η Ν.Δ., παράταξη γνωστή και ως «η δεξιά του Κυρίου», υπήρξε μία εντυπωσιακή αλλαγή σκηνικού. Μέσα σε 4 χρόνια εκδόθηκαν 31 συνολικά αποφάσεις παραχώρησης 260 ακινήτων, η αξία των οποίων φθάνει σε δισεκατομμύρια ευρώ.

Και μέσα σε αυτό το όργιο των αποφάσεων πρωταγωνιστούν κορυφαίοι πρώην υπουργοί της κυβέρνησης με τις γυναίκες τους –κάποιοι από αυτούς– και το Μέγαρο Μαξίμου σφυρίζει αδιάφορα. Για ποιο λόγο άραγε; Μήπως γιατί δεν αντιλήφθηκε το μέγεθος του σκανδάλου, οπότε μιλάμε για καραμπινάτη ανικανότητα που είναι επικίνδυνη, ή μήπως γιατί γνώριζε αλλά συγκάλυπτε, πράγμα το οποίο είναι ακόμα χειρότερο; Οι πολιτικές ευθύνες είναι βαριές και δεδομένες. Για ενδεχόμενες ποινικές ευθύνες υπάρχουν θεσμοί που πρέπει να κάνουν το χρέος τους διερευνώντας τα δεδομένα.

Υπάρχει όμως κάποιος καλόπιστος πολίτης που να πιστεύει ότι αυτή η κυβέρνηση της σεμνότητας και της ταπεινότητας, η κυβέρνηση της μετωπικής σύγκρουσης με τη διαφθορά –σύμφωνα με τοποθετήσεις του ίδιου του πρωθυπουργού–, η κυβέρνηση που ικανοποιήθηκε με το συμπέρασμα του σκανδάλου των υποκλοπών, υπάρχει κάποιος που να πιστεύει ότι αυτή η κυβέρνηση επιθυμεί τη διαλεύκανση του σκανδάλου; Κάτι τέτοιο προϋποθέτει τουλάχιστον πολιτική γενναιότητα. Μία αρετή που δεν χαρακτηρίζει κυβερνήσεις σαν και αυτή που έχουμε.

Ορμα, Τζακ, και τα κόκαλα δικά σου

Μπορεί αυτή η κυβέρνηση για την ανεργία των ανθρώπων να μην μπορεί να κάνει κάτι, αλλά για την καταπολέμηση της ανεργίας των σκύλων έχει πολλές και καλές ιδέες. Με τροπολογία που επρόκειτο να συζητηθεί χθες το βράδυ στη Βουλή –και την ώρα που έγραφα δεν μπορούσα να ξέρω τι συνέβη στο Κοινοβούλιο ή μήπως «κυνοβούλιο»– θα μπορούν να χρησιμοποιούνται και αστυνομικοί σκύλοι για τη «λήψη μέτρων τάξης σε αθλητικές εγκαταστάσεις», όπως αναφέρεται στο κείμενο της τροπολογίας.

Δηλαδή, η κυβέρνηση αντελήφθη, κάπως ξαφνικά, ότι η βία στα γήπεδα θα εκλείψει μόλις μπουν στα γήπεδα οι αστυνομικοί σκύλοι. Προφανώς επειδή οι κάμερες δεν είναι αρκετές. Μετά τους σκύλους, τα ζητήματα αμοιβής και συνταξιοδότησης των οποίων θα ρυθμιστούν με άλλη τροπολογία, η κυβέρνηση θα επιτρέψει και τη χρησιμοποίηση αστυνομικών λύκων, αρκούδων, φιδιών και καρχαριών (για τα ντέρμπι του πόλο) έτσι ώστε τα γήπεδα να γίνουν, αν όχι εκκλησίες, τουλάχιστον ζωολογικοί κήποι. Α, όλα κι όλα. Από ιδέες οι άνθρωποι άλλο τίποτα.