Απόλαυση Ντιόγο – Μπελούτσι

Γι' αυτό, αντίθετα με το σκιτ και με το τραπ, το ποδόσφαιρο είναι το πιο δημοφιλές παιχνίδι στον κόσμο. Γιατί όταν παίζεται με αντικείμενο να βάλεις γκολ και όχι να μη το φας, το σκορ γίνεται λιγότερο σημαντικό από το θέαμα. Και όταν ο παίκτης έχει ταλέντο, το μέγεθος –αντίθετα με άλλα πράγματα– δεν μετράει. Φυσικά αναφέρομαι στο ματς του Ολυμπιακού με τον Πανιώνιο και στο ζευγάρι των Ντιόγο - Μπελούτσι, που σε ρόλο Master Blaster ήταν απολαυστικοί. Ενα ματς το οποίο είχε φάσεις με τον Πανιώνιο να βρίσκεται στην αντεπίθεση με τέσσερις παίκτες εναντίον τριών αμυντικών και μισή ντουζίνα φορές ο Αβραάμ Παπαδόπουλος και ο Ραούλ Μπράβο να κόβουν αντίπαλο μέσα στην περιοχή στο «ένας με έναν», το οποίο όμως έδειχνε ότι αν υπάρχει Θεός του ποδοσφαίρου, ο νικητής θα μπορούσε να είναι μόνο ο Ολυμπιακός.

Γιατί ο άλλος Θεός, αυτός που κάθεται στον πάγκο της Τρίπολης δίπλα στον Νίκο «πατέρα» Κωστένογλου, ευχαριστεί τα παιδιά του δίνοντάς τους βαθμούς, αλλά από ποδόσφαιρο είναι μυρωδιάς. Γιατί αν ο regular Κύριος γούσταρε την μπάλα, θα είχε σχίσει τα παραπετάσματα των ουρανών και θα είχε απειλήσει τον «πατέρα» ότι αν δεν πει στην ομάδα του να παίξει μπάλα, το βαρέλι στην κόλαση ζεσταίνεται. Ο Αστέρας Τρίπολης μπορεί να πήρε επάξια τον βαθμό, αλλά τον κέρδισε παίζοντας τόσο αντιποδόσφαιρο, που μόνο Ελληνες δημοσιογράφοι -συνηθισμένοι να βλέπουν μόνο τους αριθμούς- μπορούν να επαινέσουν. Κυρίως όχι επειδή έπαιξε μαζική άμυνα, τακτική που τουλάχιστον είναι θεμιτή, αλλά γιατί μετά το γκολ πλάκωσε την καθυστέρηση μέχρι ναυτίας. Παρ' όλο που ο διαιτητής κράτησε δύο λεπτά καθυστέρηση στην καθυστέρηση στο τελευταίο δεκάλεπτο και τις καθυστερήσεις, ζήτημα είναι να παίχτηκαν τρία λεπτά καθαρός χρόνος μπάλας. Οχι βέβαια ότι ο Παναθηναϊκός, ο οποίος ούτως ή άλλως προηγήθηκε στο σκορ, έχασε μόνο από τις καθυστερήσεις. Η δήλωση του Χενκ Τεν Κάτε ότι υπάρχουν παίκτες που διαλέγουν παιχνίδια τα λέει όλα. Μάλιστα, τα λέει και μαλακά, γιατί άλλο να παίζεις το ένα ματς με 90% και το επόμενο με 50%, που είναι φυσιολογικό, και άλλο να παίζεις το ένα ματς με 95% και στο επόμενο να κοροϊδεύεις την κοινωνία, όπως συνέβη ανάμεσα στα ματς με την Ιντερ και τον Αστέρα.

Η προσφορά του σχολίου είναι ότι θα αναφερθεί με μόνο μία παράγραφο στην ΑΕΚ. Οταν μία ομάδα έχει κενά μεγαλύτερα από τον προϋπολογισμό του Αλογοσκούφη, έχει τρία δοκάρια, παίρνει ανύπαρκτο πέναλτι και οι παίκτες της το χάνουν δύο φορές, κάποιος εκεί πάνω –που μπορεί να έχει άκρες ο Κωστένογλου– έχει ανοίξει τα δάχτυλα και μουτζώνει όσους απέλυσαν τον «πατέρα» μετά τις έξι περσινές νίκες για να φέρουν τον Δώνη.

Η τελευταία ελπίδα να κρατήσει το ενδιαφέρον στο πρωτάθλημα είναι ο ΠΑΟΚ. Μία ομάδα με τα εντελώς αντίθετα στοιχεία από τον Ολυμπιακό. Κάργα ψυχή, αλλά λίγη τέχνη. Στη Φυλή πέρασε χάρη στην ψυχή και, αντίθετα απ' ό,τι μου φαινόταν, η ψυχή μπορεί να πάει τον ΠΑΟΚ ως διεκδικητή μέχρι και το τέλος. Φτάνει οι παίκτες του να μην πέσουν στην παγίδα του «αδικημένου». Γιατί η διαφορά ανάμεσα στο ψυχωμένος και το ψυχάκιας είναι ενίοτε τρίχα ποδιού.