«Αντί σχολειό μου πάγαινα μες στου Καραϊσκάκη...»

Μια διαπίστωση: τόσο όμορφη μπάλα, όπως αυτή που προσφέρει εσχάτως, έχει χρόνια να παίξει ο Ολυμπιακός. Τέτοιου τύπου μπάλα, με τόσο ανελέητο και αποτελεσματικό πρέσινγκ «από ψηλά» και με τόσα στοιχεία ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου στο παιχνίδι του, ίσως και να μην έχει παίξει ποτέ άλλοτε.

Σειρά μιας διασκευασμένης παροιμίας: το μοναστήρι να κινείται σωστά και οι μοναχοί θα κάνουν καλή δουλειά. Το «δόγμα Βαλβέρδε» έλαμψε χθες στο «Γ. Καραϊσκάκης». Διαπιστώνοντας ότι οι Γκαλέτι, Τζόρτζεβιτς, Αντζας, Ντομί διεύρυναν το «απουσιολόγιο» της ενδεκάδας λόγω rotation και Μέταλιστ, πολλοί φίλοι του Ολυμπιακού θα αναρωτήθηκαν μήπως ο κόουτς Ερνέστο παίζει με τη φωτιά. Την ανησυχία ασφαλώς επέτεινε η εικασία πως ίσως οι «ερυθρόλευκοι» θα τελούσαν υπό την επήρεια του ευρωπαϊκού... νέκταρ (του 5-1 επί της Μπενφίκα) κατά τα πρότυπα του ανάλογου «πράσινου παθήματος».

Μόλις άρχισε το παιχνίδι, οι πειστικές απαντήσεις δόθηκαν κατά κύματα. Γεμάτο παιχνίδι, πολύ καλή κυκλοφορία της μπάλας, ρυθμός, καθήλωση ―ενίοτε και... κατατρομοκράτηση― του αντιπάλου με υποδειγματικό πρέσινγκ. Από το 17ο έως το 42ο λεπτό ο Ολυμπιακός πέτυχε ένα γκολ, είδε δύο φορές την μπάλα να προσκρούει στο δοκάρι του Κρέσιτς, δημιούργησε άλλες τρεις μεγάλες ευκαιρίες. Στο δεύτερο μέρος ήταν απλώς περισσότερο αποτελεσματικός. Ο Πανιώνιος δεν ατύχησε, όπως η Μπενφίκα, να δεχθεί γρήγορα γκολ. Τι να το κάνεις, όμως; Η απόδοση του Ολυμπιακού σε συνάρτηση με τις δεδομένες, δικές του αμυντικές αδυναμίες κατέστησε φυσιολογικό ―αν όχι αναπόφευκτο― αυτό που είδαμε. Ο Πανιώνιος δεν άντεξε την ίδια καταιγίδα που λίγες ημέρες νωρίτερα παρέσυρε την Μπενφίκα. Δεν ηχεί ταπεινωτικό.

Και οι ελλείψεις; Μα ποιες ελλείψεις; Ο Οσκαρ τα πήγε μια χαρά σε θέση που δεν είναι «δική του». Ο υπ' ατμόν (;) Ραούλ Μπράβο ήταν άψογος. Ο «μη ενδεκαδάτος» Ζεβλάκοφ εκτός των άλλων λίγο έλειψε να σκοράρει. Ο Μενδρινός απολύτως σωστός στον ρόλο του. Ο Λέτο εκρηκτικός και ώριμος μαζί ―για τον Μπελούτσι μάλλον πρέπει να επιστρατευθεί το κλισέ «παίκτης-ορχήστρα». Είναι το τρίτο κατά σειρά παιχνίδι στο οποίο οι «ερυθρόλευκοι» παρουσιάζουν ανάλογα χαρακτηριστικά. Μπορούμε, συνεπώς, να μιλήσουμε για αφομοίωση ενός συγκεκριμένου αγωνιστικού στυλ.

Αυτό δεν εγγυάται, βεβαίως, συνέχεια στον ίδιο ρυθμό ή δίχως σκαμπανεβάσματα: δεν έπαψε ο Ολυμπιακός να αποτελεί μία ομάδα νεόδμητη (ή μάλλον υπό ανέγερση). Ούτε εξαφανίστηκαν οι πολυσυζητημένες «μαύρες τρύπες» στο ρόστερ. Η τρέχουσα αγωνιστική εικόνα των «ερυθρολεύκων», όμως, πιστοποιεί πόσα μπορεί να προσφέρει ο Βαλβέρδε, υπό την προϋπόθεση ότι θα αφεθεί απρόσκοπτος στη δουλειά του και θα στηριχτεί ποικιλοτρόπως. Χωρίς τους ―πότε υπερβολικούς και άλλοτε απλώς ανόητους― αφορισμούς που στρέφονταν εναντίον του, επειδή... επειδή... ό,τι τραβά η ψυχή σας. Επειδή «ανακάτευε» την τράπουλα όταν δεν έβγαιναν τα χαρτιά. Επειδή αναγκαζόταν να καταφεύγει σε αλχημείες (κι ως γνωστόν δεν υπάρχουν αλχημείες απαλλαγμένες από ρίσκο ή θωρακισμένες με «τετράγωνη» λογική) για να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της καθυστέρησης στην απόκτηση σημαντικών παικτών το καλοκαίρι. Επειδή, άρτι αφιχθείς στην Ελλάδα, δεν έμαθε σε χρόνο dt τη νέα του ομάδα. Επειδή ήταν «τρελός» όταν στη ρεβάνς με την Ανόρθωση απέσυρε στο ημίχρονο τον Ντουντού αντί του Στολτίδη ―λες και ήταν αυτονόητο πως ο Ολυμπιακός σε εκείνη την αναμέτρηση όφειλε να παίξει επί 45 λεπτά δίχως το μοναδικό διαθέσιμο ανασταλτικό μέσο του! Επειδή έκανε «την τρέλα» να επιστρατεύσει στο πρώτο παιχνίδι εναντίον της Νόρντζελαντ τον Μήτρογλου, αντί να τον αφήσει έρμαιο της απογοήτευσης, αλλά και των εχθρικών διαθέσεων που έτρεφαν για τον νεαρό παίκτη, τότε, οι οπαδοί της ομάδας. Θυμάστε, λόγω του πέναλτι στην Κύπρο και των δύο χαμένων τετ α τετ στην αναμέτρηση με τον Αστέρα Τρίπολης.

Σήμερα στον Ολυμπιακό δείχνουν ετοιμοπόλεμοι παίκτες που είναι αμφίβολο αν θα μείνουν (Μπράβο). Παίκτες που κερδήθηκαν ανέλπιστα (Ντομί), παίκτες την εξέλιξη των οποίων ουδείς μπορεί να προβλέψει (Μήτρογλου). Παίκτες για τη μελλοντική προσφορά των οποίων θα ήταν πρόωρο να ειπωθούν τελεσίδικα «θα» ή «δεν θα» (Λέτο, Οσκαρ). Παίκτες που μέχρι πρότινος γίνονταν στόχοι γκρίνιας εκ μέρους της εξέδρας (Πατσατζόγλου). Ταυτοχρόνως, χάρη στις «τρέλες» του Βαλβέρδε αποφεύγουν την υπερκόπωση τα «σιτεμένα» ιερά τέρατα Τζόρτζεβιτς και Κοβάσεβιτς.

Δυσκολεύομαι να φανταστώ καλύτερη διαχείριση έμψυχου υλικού από αυτήν. Θα δυσκολευόμουν δε περισσότερο να μη συνυπολογίσω πως όλα αυτά συντελούνται (σε ατομικό επίπεδο) την ίδια στιγμή που ο Ολυμπιακός παίζει, όπως προαναφέραμε, άλλη μπάλα ως ομάδα. «Αντί σχολειό μου πάγαινα μες στου Καραϊσκάκη», διατεινόταν ρεμπέτικο τραγούδι του Μιχάλη Γενίτσαρη. Τότε «του Καραϊσκάκη» δεν ήταν γήπεδο, αλλά λαϊκό κέντρο, ο δε Γενίτσαρης έπαιζε μπουζούκι κι όχι μπάλα. Ας κρατηθεί όμως ο στίχος, έτσι «ξερός» και απομονωμένος, ως αναφορά στο σύγχρονο ποδοσφαιρικό μάθημα το οποίο παραδίδει στους παίκτες του ο Βαλβέρδε.

Αναρωτιέμαι τι θα μπορούσε να ρίξει πάλι τον προπονητή του Ολυμπιακού στη δίνη της αμφισβήτησης. Θεωρητικώς, κάποια σκαμπανεβάσματα στην απόδοση της ομάδας ―λες και δεν θα είναι φυσιολογικό κάτι τέτοιο. Ισως μια κακή χρονιά στο ΟΥΕΦΑ. Λες και οι «ερυθρόλευκοι» τα πήγαν καλά στις ευρωπαϊκές υποχρεώσεις τους την πρώτη φορά που ανέλαβαν τις τύχες τους οι Μπάγεβιτς και Λεμονής. Μένει να δούμε αν υπάρχει πλέον στον Ολυμπιακό η απλή λογική που τόσες φορές του έχει λείψει...