Ανταπόκριση από τη Λειβαδιά

Περπατούσα γρήγορα προς το γήπεδο. Είχα αργήσει. Μου είχαν πει ότι η διαδρομή Αθήνα-Λειβαδιά είναι γύρω στη μιάμιση ώρα, αλλά δεν είχα υπολογίσει ότι ο οδηγός του αυτοκινήτου θα σταματούσε κάθε μισάωρο για να τραβήξει φωτογραφίες τα βουνά. Καταραμένοι φυσιολάτρες, η τιμωρία σας θα έπρεπε να είναι, αιώνια διαμονή σε ημιυπόγειο στην Κυψέλη.

Το παιχνίδι άρχιζε σε ένα δεκάλεπτο. «Πάμε να δούμε το πρώτο διπλό της ΑΕΚ» μου είχε πει το φιλαράκι μου, που με έπεισε να παρατήσω το μεσημεριανό μου καφέ στο Γκάζι και να τρέχω στη Βοιωτία κυριακάτικα. Έφτασα στον περιβάλλοντα χώρο του γηπέδου και φόρεσα την κουκούλα μου, αφού είχε αρχίσει να ψιλοβρέχει. Ο τύπος με την κινούμενη καντίνα δεν έδειχνε να ενοχλείται από τις σταγόνες της βροχής και συνέχισε να προσφέρει τα εκλεκτά εδέσματα του στους φιλάθλους. «Φτιάξε μου ένα σαντουιτσάκι με καλαμάκι» του είπα. «Απ’ όλα;» με ρώτησε. «Ντομάτα, πατάτα, σάλτσες». Ας αργούσα να μπω. Αυθεντικό καλαμάκι από τη Λειβαδιά δεν τρως κάθε μέρα. Άρχισα να περπατάω γύρω γύρω με το σάντουιτς στο χέρι. Η βροχή δυνάμωσε με αποτέλεσμα να βραχούν πρώτα οι χαρτοπετσέτες και μετά το σάντουιτς. Το πέταξα στο διπλανό κάδο, έτσι κι αλλιώς μια μπουκιά είχε μείνει.

«Ακίνητος» φώναξε το όργανο της τάξης. «Βγάλε την κουκούλα».

«Μα βρέχει κύριε διοικητά» απάντησα.

«Αν δεν βγάλεις την κουκούλα θα βρέξει φάπες».

«Είμαι δημοσιογράφος» του είπα χαμηλόφωνα. «Που δουλεύεις αγόρι μου; Στην Αθήνα;». Ο διάλογος μας από εκεί και πέρα ήταν σύντομος, του είπα ότι δουλεύω στον Sport-fm, μου απάντησε ότι προσπαθεί να μας στείλει μηνύματα μέσω internet για να λέμε πιο συχνά για στοίχημα και κάπου εκεί οι δρόμοι μας χώρισαν. «Μπορείς να ξαναβάλεις την κουκούλα και πρόσεχε μην κρυώσεις» είπε φεύγοντας.

Αποφάσισα να μπω επιτέλους στο γήπεδο, ώσπου μια σκοτεινή γωνία που έβγαζε καπνούς μου κίνησε την περιέργεια. Παραβλέποντας κάθε κανόνα της λογικής κινήθηκα προς την σκοτεινή γωνία. Εκεί τον είδα να κάθεται ήρεμος, καπνίζοντας το πούρο του. Είχα να τον δω περίπου τρία χρόνια, από ένα ταξίδι μου στην Μοζαμβίκη. Ήταν ο Μέγας δάσκαλος του βουντού. «Τι κάνεις εδώ δάσκαλε;» του είπα προσπαθώντας να μην τον τρομάξω. Αυτός φυσικά με είχε καταλάβει από νωρίς. Είχε μια μικρή τηλεόραση μπροστά του συντονισμένη στον Alpha. Λεβαδειακός και ΑΕΚ ήταν ήδη στη σέντρα. «Έχω βρει καινούργια ασχολία φέτος. Πηγαίνω στα παιχνίδια της ΑΕΚ». «Δεν πιστεύω να φταις για τα αποτελέσματα;» τον ρώτησα γεμάτος περιέργεια. «Όχι, Θανάση αγόρι μου, απλά μ’ αρέσει το τζέρτζελο».

Να σας πω την αλήθεια δεν τον πολύ πίστεψα. Κάτι στο βλέμμα του φανέρωνε το ψέμα του. «Τέλος πάντων, πάω μέσα να δω τον αγώνα. Θα είσαι εδώ όταν θα τελειώσει το παιχνίδι να πάμε για καμιά μπύρα;». «Όχι, όχι θα φύγω, έχω κάτι δουλειές στην Κύπρο με την Ανόρθωση» ήταν η απάντηση του Δασκάλου.

Μπήκα στο γήπεδο σίγουρος ότι μου έλεγε ψέματα. Η εξέλιξη του ματς με δικαίωσε. Στο διπλό δοκάρι της ΑΕΚ άρχισα να ταράζομαι. Στο τρίτο δοκάρι του Τζεμπούρ αποφάσισα να μάθω την αλήθεια. Σηκώθηκα από τη θέση μου και κατευθύνθηκα με γρήγορο βήμα προς την έξοδο. Το παιχνίδι πλησίαζε προς το τέλος του. Είχα ακουστικά στα αυτιά μου και άκουγα την περιγραφή του Μιαούλη. Πέναλτι. Το είχε κερδίσει η ΑΕΚ. Έφτασα στη σκοτεινή γωνία. Ήταν ακόμα εκεί. Δεν με είχε δει όμως, ήταν εκστασιασμένος. Άκουγα στην περιγραφή ότι ο Μαντούκα είχε πάρει την μπάλα στα χέρια του. Κοίταξα τον Μέγα δάσκαλο που είχε πάρει μια κούκλα στα χέρια του. Το χαρτάκι που ήταν πάνω της έλεγε Μαντούκα. Σήκωσε μια καρφίτσα στον αέρα και φωνάζοντας «Τρυποκάρυδος» την κάρφωσε πάνω στην κούκλα. Ο Μαντούκα έχασε το πέναλτι. Την ώρα όμως που ο Δάσκαλος πανηγύριζε την επιτυχία του ο Τζεμπουρ σκόραρε στην επαναφορά. Επανάληψη διατάσσει ο διαιτητής. Το πρόσωπο του Δάσκαλου που είχε γεμίσει μορφασμούς ηρέμησε ξανά. Μπασινάς. Σήκωσε και πάλι την καρφίτσα και την κάρφωσε σε μια κούκλα που δεν είχε πολλά μαλλιά. Έξω το πέναλτι, τέλος το παιχνίδι. Τον είδα να σηκώνεται και να μαζεύει τα πράγματα του.

«Τι έκανες εκεί;» του φώναξα. «Τίποτα τίποτα, έπαιζα βελάκια» μου απάντησε ξαφνιασμένος. «Εσύ ευθύνεσαι για την φετινή κατάρα;». Δεν κατάφερε να συλλαβίσει ούτε μια λέξη. Τον είχα πιάσει στα πράσα. Οι κινήσεις του ήταν αδέξιες και χωρίς κανέναν συντονισμό. «Πες μου ότι δεν θα το ξανακάνεις και είμαι διατεθειμένος να το ξεχάσω» του είπα. «Θα κάνω ότι θέλω» μου απάντησε και σήκωσε μια καρφίτσα στον αέρα έτοιμος να την καρφώσει σε μια κούκλα που κρατούσε ήδη στο χέρι του. «Τότε δεν μου αφήνεις άλλη επιλογή, θα φας μολύβι» του είπα την ώρα που είχα βγάλει ήδη το περίστροφο από την τσέπη μου και τον σημάδευα στην καρδιά. Είδα το άψυχο κορμί του να πέφτει στο έδαφος.

Λίγες ώρες μετά

Μπήκα σπίτι κατά τις 20.30. Έβγαλα το βρεγμένο μπουφάν μου και το άφησα στον καναπέ. Έβαλα ένα ουίσκι με λίγο πάγο και κόκα κόλα και κάθισα στην πολυθρόνα μου. Άνοιξα το στερεοφωνικό και πάτησα το play. «Voodoo, voodoo» τραγουδούσαν οι Godsmack. Σκέφτηκα ότι η κατάρα της ΑΕΚ είχε σπάσει.

Προσευχές, μετάνοιες, λιτανείες και εξομολογήσεις στο: Deepthoughts2008@hotmail.com
Ανοίξαμε και σας περιμένουμε.