Ουίσκι για όλους

Ιστορίες βγαλμένες μέσα απο τη ζωή

Το μόνο που ήθελα ήταν να μοιραστώ τη χαρά μου με όλο τον κόσμο. Δεν είναι και μικρό πράγμα να καταφέρνεις επιτέλους να αγοράσεις το σωστό νούμερο παπούτσι. Ούτε να σε στενεύει αλλά ούτε και να «κολυμπάει» το πόδι σου. Ναι λοιπόν, ήμουν χαρούμενος. Ανοίγω την πόρτα του μπαρ και μπαίνω σιγά σιγά μέσα. Δεν ήθελα να με αντιληφθεί κανένας. Παρατηρώ για λίγο τον κόσμο. Ο φωτισμός ήταν χαμηλός και η μουσική σε τέτοια ένταση που σου επέτρεπε να μιλάς με τον διπλανό σου χωρίς να χρειαστεί να φωνάξεις. Δεν πρέπει να βρίσκονταν πάνω από πενήντα άτομα εκείνη την ώρα στο μαγαζί. Θα μοιραζόμουν λοιπόν τη χαρά μου και δεν θα μου κόστιζε και πολύ.

«Ουίσκι για όλους» φώναξα και όλοι γύρισαν απορημένοι προς το μέρος μου.

«Τι με κοιτάτε; Ουίσκι για όλους είπα και μη ρωτάτε πολλά». Η απορία μετατράπηκε σε χαμόγελα και επευφημίες.

«Thanks but not for me» φώναξε ένας τύπος που μου είχε γυρισμένη την πλάτη και κοίταγε προς τον καθρέφτη του μπαρ. Ξεπέρασα το γεγονός ότι βρισκόμουν στην Ελλάδα και ο τύπος μου μίλησε στα αγγλικά με τον τρόπο όμως που θα μίλαγε αγγλικά ένας γάλλος.

«Ξέρεις ποιος είμαι;» του απάντησα με ηρεμία στον τόνο της φωνής μου.

«You’re someone offering something usual on your special day» συνέχισε ο αγγλομαθής Γάλλος καταφέρνοντας να μου δημιουργήσει εκνευρισμό. Δεν μίλησα όμως. Τον παρατήρησα από την κορυφή ως τα νύχια, αφού τώρα είχε γυρίσει και με κοίταγε στα μάτια. Φορούσε ένα σκούρο κουστούμι και ένα πουκάμισο στο ίδιο χρώμα, χωρίς γραβάτα όμως αφήνοντας ένα κουμπί ανοικτό.

«The question is… do you know who you are» μου είπε και γύρισε ξανά προς το μπαρ. Η προφορά του έκανε το εγκέφαλο μου να πονάει. «Δε κουέστ-ι-ον» και όχι «Δε κουέστσον». Έτσι μίλαγε. Άρχισε να ετοιμάζει ένα ποτό. Εκείνη τη στιγμή αποφάσισα ότι δεν θα μου τη γλύτωνε. Γύρισε ξανά προς το μέρος μου κρατώντας το ποτήρι στο χέρι.

«Special for you… Metaxa and tonic» είπε και πήγε να μου δώσει το ποτήρι. Τον κοίταξα στα μάτια, πήρα το ποτήρι από το χέρι του και δοκίμασα. Δεν είχε άδικο η γεύση του ήταν συμπαθητική. Ο τρόπος του όμως δεν θα έμενε ατιμώρητος. Σήκωσα το ποτήρι προς τον υπόλοιπο κόσμο που παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα. Νόμιζαν ότι είχα αποδεχθεί την πρόταση του αγγλομαθή Γάλλου.

Χαμογέλασα και φώναξα. «Ουίσκι. για όλους» Κατέβασα το ποτήρι με δύναμη πάνω στο κεφάλι του εξυπνάκια που είδε ξαφνικά τον ουρανό σφοντύλι. Το ποτήρι έσπασε αλλά συνέχισα την δουλειά μου με ένα σκαμπό, μετά με ένα ρόπαλο που μου έδωσε ο μπάρμαν, με ένα μηχανικό μολύβι και τέλος με ένα χρυσόψαρο που το επέστρεψα όμως στη γυάλα του αμέσως μετά. Μαζί με άλλους δυο, τυλίξαμε τον αγγλομαθή γάλλο σε ένα χαλί και τον βγάλαμε έξω από την πίσω πόρτα. «Τι να τον κάνουμε;» είπε ο βοηθός μου που σε όλη τη διάρκεια του περιστατικού βρισκόταν μέσα στο μαγαζί. «Πέτα τον στο γνωστό σημείο Μπομπ. Θα κοιμάται με τα ψάρια από εδώ και πέρα». Μπήκα ξανά μέσα. Πλέον επικρατούσε απόλυτη ησυχία, κανένας δεν μιλούσε.

«Ουίσκι για όλους» είπα πολύ πιο δυνατά από τις άλλες φορές και το υπόλοιπο βράδυ κύλησε χωρίς εκπλήξεις.

Υ.Γ. Κάθομαι μπροστά στο τζάκι με ένα ουίσκι με λίγο πάγο και κόκα κόλα στο χέρι και σκέφτομαι ότι όπως οι περισσότεροι, μάλλον έκρινα λίγο γρήγορα τον Τεν Κάτε.

Υ.Γ.2 Πολύ μεγάλο κομμάτι. Πολύ μεγάλο. Opeth-Burden



Προσευχές, μετάνοιες, λιτανείες και εξομολογήσεις στο: Deepthoughts2008@hotmail.com
Ανοίξαμε και σας περιμένουμε.