Ο πρόεδρος φιλούσε υπέροχα...

Το μυαλό μου έχει σκοτεινιάσει, λατρεμένε αναγνώστη. Το μουδιασμένο μου κορμί προσπαθεί να υπακούσει στις εντολές του εγκεφάλου, είναι όμως αδύνατον. Δεν έχω σήμα. Γύρω μου μόνο σκοτάδι. Κοιτώ δεξιά και βλέπω τη θεία Λουκρητία να ξηλώνει πόντο πόντο απ' τον καημό της το αγαπημένο πουλόβερ του θείου Αμάραντου, μοιρολογώντας ταυτόχρονα.

Κοιτώ αριστερά και αντικρίζω τον θείο να κρατά ένα παλιό «Maxim» και, αντί να κοιτάζει τις φωτογραφίες της Κολέτσα, να διαβάζει λίγο πιο δίπλα τη συνέντευξη του Βασίλη μου και να σκουπίζει τα δάκρυα που κυλούν στο πρόσωπό του. Οϊμέ! Σε ποιον να μιλήσω και τι να του πω; Χάνω οσονούπω εκείνον που αγαπώ...

Είναι μία από τις πιο άσχημες μέρες της ζωής μου, dear. Και ο Βερνίκος να μάθαινα ότι σκέφτεται να κρεμάσει το μικρόφωνό του, τόσο βαριά δεν θα το έπαιρνα. Οπως θα έχεις καταλάβει ήδη, υποψιασμένε μου αναγνώστη, διάβασα και εγώ με πόνο καρδιάς το χθεσινό ρεπορτάζ της «SportDay», που αποκάλυπτε την πρόθεση του Βασίλη μου να παραιτηθεί από την προεδρία της ΕΠΟ, και συγκλονίστηκα.

Οπως ήταν αναμενόμενο, το αγόρι μου δεν άντεξε άλλο. «Κουράστηκα, τα σιχάθηκα όλα», δήλωσε ο καλός μου και με τέσσερις λέξεις τα είπε όλα. Ετσι είναι, κεχαριτωμένε. Οταν είσαι άνθρωπος του κατηχητικού, των γραμμάτων, των τεχνών και του πιάνου και, αντί για το αριστούργημα «Ο πρόεδρος φιλούσε υπέροχα», βρίσκεσαι τελικά πρωταγωνιστής στο ερωτικό θρίλερ «Το κορμί της σπίθες βγάζει, μήπως είναι πετρογκάζι», όσο να πεις, σε πιάνει το παράπονο. Απελπίζεσαι...

Μπορεί να μην τον συγχωρώ που φεύγει από την αγκαλιά μου, όμως τον καταλαβαίνω τον ζυμαρούλη μου. Ολοι τον κατηγορούν άδικα και εκείνος σαν τον Λούκι Λουκ απέμεινε πλέον ένας μοναχικός καβαλάρης. Ευτυχώς που υπάρχει και ο αντιπρόεδρος στον ρόλο της Ντόλι, γιατί αλλιώς θα τρελαινόταν το πουλάκι μου...

Εγώ, πάντως, που τον αγαπώ ακόμα, έχω να του δώσω, εκτός από την ευχή μου, και μια συμβουλή που θα του φανεί ιδιαίτερα χρήσιμη. Διαβάζω ότι η δίκη του χρυσού μου πήρε αναβολή για τις 9 Ιανουαρίου. Για να μην τον ζαλίζουν λοιπόν με κατηγορίες, κακοήθειες και άλλες συκοφαντίες στο δικαστήριο, μπορεί να ακολουθήσει το «στρίβειν διά του δεδικασμένου του Εφραίμ» και να βρει την ησυχία του.

Δεν δήλωσε ο Εφραίμ, sugar, ότι θα λογοδοτήσει μόνο ενώπιον του Θεού και στάθηκαν όλοι σούζα; Γιατί, δηλαδή, είναι καλύτερος εκείνος από τον Βασίλη μου ή πιο όμορφος; Ακου με, Bill, και δεν θα χάσεις. Μέχρι την ημέρα της δίκης προλαβαίνεις να χειροτονηθείς παπάς, για να βρεις την υγειά σου. Θα πας μετά στο δικαστήριο με το ράσο σου, θα κάνεις μια λιτανεία για να τους καλοπιάσεις και θα πεις χωρίς φόβο και πάθος στους δικαστές: «Μάρτυς μου μα και κριτής μου ο Θεός. Αν έχετε πιστοποιητικό που να αποδεικνύει ότι είστε Θεοί ή έστω κάνα πληρεξούσιο από τον ίδιο, ευχαρίστως να με κρίνετε. Αν δεν έχετε, όμως, η δίκη αναβάλλεται μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία. Ευλογείτε».

Μ' αυτόν τον τρόπο το αγόρι μου όχι μόνο θα γλιτώσει από τις σκοτούρες του, αλλά μπορεί να ξεκινήσει και νέα καριέρα στην τηλεόραση μετά. Ξέρεις, πολυαγαπημένε, τι πέραση έχουν τα σίριαλ με τους παπάδες; Ετσι και συνεργαστεί μάλιστα και με τον Μανούσο Μανουσάκη, τον βλέπω να γίνεται το νέο ίνδαλμα της χώρας. Ποιος Ζαλμάς και ποιος Ανθιμος Ανανιάδης; Sweet Bill, αλληλούια και τέζα ο γυναικείος πληθυσμός...

Δραπετεύω από τον Βασιλάκη μου και συνεχίζω με ένα αγόρι που έχει κλέψει την καρδιά μου. Τον Ροντρίγκο Σόουζα του Πολυμετοχικού. Από την πρώτη στιγμή που τον είδα τον γλυκό μου κατάλαβα ότι η ομάδα πέτυχε διάνα στην επιλογή της. Πρόκειται για αυθεντικό ταλέντο που σε προκαλεί να κάνεις δοκιμές πάνω του. Για να φανταστείς, στη θέση του Τεν Κάτε δεν θα άντεχα στον πειρασμό. Θα έκανα τράμπα στις θέσεις του ιδίου και του Σαριέγκι και θα έβαζα τον Σόουζα σέντερ μπακ και τον Γιόσου σέντερ φορ. Τι θα είχα να χάσω άλλωστε; Υπήρχε περίπτωση δηλαδή να τα πήγαιναν χειρότερα απ' ό,τι τώρα που παίζουν στις κανονικές τους θέσεις;

Διάβασα στην «Πράσινη» ένα περιστατικό με πρωταγωνιστή τον γοητευτικό Βραζιλιάνο, το οποίο διαδραματίστηκε στο αεροδρόμιο κατά την αναχώρηση του Πολυμετοχικού για το Μιλάνο, και ομολογώ ότι τον συμπάθησα ακόμα περισσότερο:

«Οι οπαδοί της ομάδας εμψύχωσαν έναν προς έναν τους ποδοσφαιριστές των "πρασίνων", την ώρα που αυτοί κατευθύνονταν να περάσουν την είσοδο του αεροδρομίου. "Σωτηράκη, βάλε ένα γκολ, αγόρι μου" ήταν μια από τις ατάκες προς τον Σωτήρη Νίνη, που παραλίγο να κοστίσει στον Ροντρίγκο Σόουζα. Ο Βραζιλιάνος έκανε πλάκα στον νεαρό μέσο, ο οποίος στη συνέχεια τον έσπρωξε αστειευόμενος. Ο φορ του "τριφυλλιού" πιάστηκε αφηρημένος, με αποτέλεσμα να γλιτώσει την τελευταία στιγμή τη σύγκρουση με την πόρτα».

Φοβάμαι. Αν ο Βραζιλιάνος με ένα άγγιγμα του Σωτηράκη -που δεν τον λες και θηρίο- κινδυνεύει να γίνει κομμάτια, φαντάσου τι έχει να συμβεί έτσι και τον πετύχει στο διάβα του ο Πάμπλο Γκαρσία. Και ήρεμος να είναι ο Ουρουγουανός, είναι σίγουρο ότι το κακό θα γίνει. Ενα τζαρτζάρισμα αν του κάνει ο Ροντρίγκο, θα βρεθεί από το ΟΑΚΑ στη Σπύρου Λούη και δεν θα το καταλάβει και κανείς...

Καλά, αν ο Πάμπλο δει στο πρόσωπο του Σόουζα τον Ντιόγο, δεν το συζητώ καν. Θα βγει αληθινό το ρεπορτάζ του in.gr που ανέφερε ότι ο Βραζιλιάνος του Πολυμετοχικού θα έμενε δέκα χρόνια εκτός δράσης λόγω θλάσης. Φουντώνω. Και παιχταράς και γερό σκαρί ο Ροντρίγκο. Κόβει τελικά το μάτι του Ζιλμπέρτο Σίλβα, ο οποίος είχε μιλήσει με τα καλύτερα λόγια γι' αυτόν πριν από την απόκτησή του...

Μπορεί η παγκόσμια οικονομική κρίση, λατρεμένε, να έχει προκαλέσει ένα σωρό προβλήματα σε όλον τον κόσμο, έκανε όμως και ένα καλό. Απέτρεψε την Ντέπυ Γκολεμά από το να κάνει μια κουταμάρα για την οποία θα μετάνιωνε για όλη της τη ζωή. Γράφει η καλή μου στο «Φως»: «Α, δεν σας τα είπα τα νέα. Κρίση και στο λίφτινγκ! Γιατρέ, εκεί που ετοιμαζόμουν να τη χώσω την ένεση, μπας και μαζευτεί το μούτρο μου, ήρθε η κρίση και με απέτρεψε. Θα τσιτώσει μόνο του από την πείνα!».

Δόξα στην οικονομική κρίση, το κακό αποτράπηκε την τελευταία στιγμή. Μα να σκεφτεί να κάνει λίφτινγκ η Ντεπούλα μου; Είναι δυνατόν; Ημουν ανέκαθεν αντίθετος στην αναστήλωση αρχαίων μνημείων, πιστέ μου αναγνώστη. Το χέρι του ανθρώπου δεν πρέπει να ακουμπά αριστουργήματα του πολιτισμού μας, μπροστά στα οποία στεκόμαστε ακόμα και σήμερα με δέος. Και η Ντέπυ μου είναι αληθινό αριστούργημα...